ตอนที่ 201 เหมือนเขามาก

ต๭นที่ 201 เหมือนเขามาก คืนนี้หลี่เฉินเย่นได้เรียกเหล่าขุนนางเข้าวัง เพื่อคิดหาวิธีการรับมือกับอุทกภัยแถบเจียงเป่ย มีกงปู้ซ่างซู เซียวเฉิงเซี่ยงจางซือคง และยังมีซุนซางใหม่ที่เพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมา เจียงเป่ยจะเกิดอุทกภัยปีละครั้งทุกปี เหตุเพราะ ประการแรกคือเขื่อนไม่สามารถกักเก็บไว้ได้ ประการที่สองคือฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนของเจียงเป่ยปริมาณน้ำฝนเยอะ นาข้าวส่วนใหญ่จะอยู่ทางตอนล่างของเป่ยเจียง ดังนั้น เมื่อขาดแคลนเขื่อนแล้วน้ำก็จะเข้าท่วมไร่นา อาคารบ้านเรือน หลายปีมานี้ได้แต่แก้ไขกันที่ปลายเหตุ ด้วยการสร้างเขื่อนขึ้นใหม่ทุกปี แต่ไม่วายถูกกระแสน้ำพัดจนเขื่อนแตก คืนนี้หลี่เฉินเย่นโมโหมาก ตอนที่ว่าราชกิจยามเช้าที่ท้องพระโรงได้หารือกันในเรื่องอุทกภัยแล้ว แต่ก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่คิดหาวิธีการแก้ไขปัญหานี้ได้เลย วันนี้หลังกลับไปยังห้องทรงหนังสือ นึกขึ้นได้ถึงเรื่องนี้ ก็เรียกเหล่าเสนาบดีเข้าวังเพื่อพิจารณาในเรื่องนี้ต่อ แต่ผ่านไปครึ่งค่อนวันแล้ว พูดไปพูดมาก็มีแค่วิธีการเหล่านั้น ไม่ใช่ว่าไม่สามารถนำไปใช้ประโยชน์อะไรได้เลย แต่เพียงไม่สามารถแก้ไขปัญหาอุทกภัยที่เจียงเป่ยจากต้นตอได้ ขณะที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ ก็พลันเห็นประตูด้านข้างถูกเปิดออก ปรากฏเด็กที่หน้าตาสกปรกมอมแมมสองคนอยู่หลังประตูนั้น วินาทีที่จิงโม่และฉองเหลาได้พบกับหลี่เฉินเย่น ต่างก็ตลึงอึ้งกันไปตามกัน จิงโม่ชี้ไปที่หลี่เฉินเย่นแล้วพูดกับฉองเหลาว่า “น้องพี่ เขาหน้าตาเหมือนกับเจ้ามากเลย” ฉองเหลาก็มองไปที่หลี่เฉินเย่นอย่างอึ้งๆ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ๆ ท่านพี่ เขาหน้าตาเหมือนพี่มากกว่า” “เขาหน้าตาเหมือนกับพวกเรามาก!” คู่แฝดโพล่งออกมาในทันใด “เสิ่นลู่!” หลี่เฉินเย่นกำลังโกรธจัด เห็นว่ามีคนกำลังบุกเข้ามา ถึงแม้ว่าจะยังเป็นเพียงเด็กน้อย แต่ก็สามารถบอกได้ถึงความสะเพล่าของพวกเขา ลู่กงกงได้ยินดังนั้นจึงรีบเข้ามา “ฝ่าบาท กระหม่อมอยู่พะยะค่ะ!” พอตั้งสติได้ก็เจอเข้ากับจิงโม่และฉองเหลาที่ยืนอยู่นอกประตู ก็ตกใจและรู้สึกชาไปทั้งตัวแล้วกล่าวว่า “อั้ยย่ะ พวกเจ้าสองคน ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ รีบออกไปกับข้าเร็ว” จูงเด็กข้างละคนออกไปด้านนอก แต่จิงโม่และฉองเหลาไม่ยอมไปไหนเลย ดิ้นรนไม่ไปท่าเดียว ดึงรั้งกันไปมา จนในที่สุด“พีพีพาพา”เสียงผลไม้หวานในกระเป๋ากางเกงก็ล่วงตกออกมา ฉองเหลามองตาค้าง ในใจกลัวสุดขีด กลัวถูกจับได้ว่าเขาขโมยของ แบบนั้นต้องถูกจับเข้าคุกแน่ ภายใต้ความกลัวนั้น ก็ได้นั่งลงแล้วร้องไห้อ้อนวอน “ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” จิงโม่ออกตัวปกป้องน้องชายตน “พวกท่านอย่าจับเขาเลย ข้าขโมยเอง ข้าเป็นคนขโมยเองทั้งหมด” นางกลั้นใจหยิบของกินที่ซ่อนอยู่ออกมา ท่าทางอย่างกับคนที่กำลังจะร้องไห้ “ข้าสารภาพ ข้าคืนให้พวกท่านทั้งหมด อย่าจับน้องชายข้า” หลี่เฉินเย่นเดิมทีที่โกรธมาก แต่พอเห็นท่าทางจะร้องไห้ของเด็กสาวที่พยายามปกป้องน้องชาย ในใจก็เกิดสงสารขึ้นมา “ข้าไม่จับพวกเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องตอบข้าก่อนว่าพวกเจ้าเข้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร” จิงโม่มองไปที่หลี่เฉินเย่น ใบหน้าของหลี่เฉินเย่นทำให้เธอไม่สามารถหยุดมองได้ เหมือนฉองเหลามากเกินไปแล้ว “สาวน้อย ฝ่าบาทพูดกับเจ้าอยู่ รีบตอบเร็วเข้า” ลู่กงกงพูด จิงโม่เงยหน้าขึ้น ตอบกลับอย่างซื่อตรงว่า “พวกข้ามากับท่านแม่ พวกข้าอยากมาเจอท่านพ่อ แต่พวกเราไม่รู้ทาง มีพี่สาวใจดีคนหนึ่งพาเรามาที่นี่ มีพี่ชายใจดีคนหนึ่งยังให้ของลูกอมเรากิน ใช่ พี่ชายคนนั้นเป็นคนให้เราเอง พวกเราไม่ได้ขโมยนะ พี่ชายบอกว่าเราสามารถกินเท่าไหร่ก็ได้” หลี่เฉินเย่นได้ยินเสียงพูดของนางแล้วก็ตลก ความโกรธเมื่อครู่นี้ก็มลายหายไปในทันใด “พวกเจ้ามากับแม่หรือ แล้วพ่อของพวกเจ้าเป็นใครหรือ” จิงโม่กระซิบบอก “ข้าบอกท่านได้นะ แต่ท่านห้ามจับพวกเราเข้าคุกนะ และห้ามบอกท่านแม่ข้าด้วยว่าพวกเราแอบหนีออกมา” “ได้ ข้าไม่บอกแม่เจ้าหรอก” หลี่เฉินเย่นยิ้มบอก ข้าหลวงหลายคนที่อยู่ข้างๆฮ่องเต้เห็นพระองค์ยิ้ม ต่างก็โล่งใจ เห็นทีเด็กน้อยสองคนนี้ปรากฏตัวได้จังหวะพอดิบพอดีเลย จิงโม่ดึงฉองเหลาให้ยืนขึ้น “ท่านพ่อของพวกเราเป็นฮ่องเต้ พวกเรามาหาท่านเพื่อซื้อถังหูลู่(ผลไม้เคลือบน้ำตาล)” หลี่เฉินเย่นตลึง “อะไรนะ!” ลู่กงกงรีบพูดขึ้นมา “ฝ่าบาท เมื่อครู่นี้ข้าน้อยได้สอบถามพวกนางแล้ว คำตอบที่ได้ก็เหมือนกัน เกรงว่าเพราะอายุยังน้อย เลยพูดไปเรื่อย แม้แต่ตัวเองแซ่อะไรยังบอกออกมาไม่ได้เลย” ฉองเหลาได้ฟังที่ลู่กงกงพูด เลยบอกอย่างไม่พอใจว่า “ใครบอกว่าพวกข้าไม่รู้ว่าตัวเองแซ่อะไร ข้าแซ่หลี่ ข้าชื่อหลี่ฉองเหลา ท่านพี่ชื่อหลี่จิงโม่” ลู่กงกงได้ยินดังนั้นยิ่งตกใจ “แต่เมื่อครู่นี้พวกเจ้าเพิ่งบอกว่าไม่รู้ว่าแซ่อะไรไม่ใช่หรือ” จิงโม่บอก “แต่เจ้าก็ไม่ควรบอกใครง่ายๆ ท่านแม่บอกว่าข้างนอกมีแต่คนไม่ดี” หลี่เฉินเย่นลองคิดทบทวนดู เหมือนว่าบ้านของอ๋องเป่ยอันจะมีเด็กน้อยแบบนี้ หรือว่าอ๋องเป่ยอันจะแอบเข้าวังตอนดึกมาเข้าเฝ้าเสด็จแม่กันแน่ หลานของอ๋องเป่ยอันเรียกเสด็จแม่คำหนึ่งว่าท่านย่าก็ไม่แปลก หลี่เฉินเย่นบอกกับลู่กงกงว่า “น่าจะเป็นหลานชายหลานสาวของอ๋องเป่ยอัน เจ้าไปตรวจสอบหน่อยว่าพวกเขาเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฮองไทเฮาใช่หรือไม่ หากไม่เห็นเจ้าตัวเล็กสองคนนี้ ทางโน้นอาจจะวุ่นกันใหญ่ เจ้ารีบไปตรวจสอบๆหน่อย” จิงโม่กระโดดขึ้นมา พูดอย่างโมโห “ท่านไม่รักษาคำพูด เมื่อครู่นี้ท่านเพิ่งรับปากว่าจะไม่บอกท่านแม่ข้า แต่เจ้ากลับให้คนไปบอก อย่างนี้ท่านแม่ก็ต้องรู้เป็นแน่ว่าพวกเราแอบหนีออกมา” ฉองเหลาเองก็กลัวเหมือนกัน กุมมือจิงโม่ไว้ พูดกระซิบว่า “ท่านพี่ พวกเราไปกันเถอะ ข้าไม่ซื้อถังหูลู่แล้ว” หลี่เฉินเย่นบอก “ได้ ข้าไม่ให้คนไปบอกก็ได้” แต่กลับส่งสายตาให้กับลู่กงกง จิงโม่มองดูหลี่เฉินเย่น อยู่ๆก็นึกถึงคำพูดของลู่กงกง พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “เมื่อครู่นี้ท่านเรียกเขาว่าอะไรนะ ท่านเรียกเข้าว่าฝ่าบาทใช่หรือไม่” ลู่กงกงไม่รู้จะพูดอย่างดีแล้วบอกว่า “เจ้าเด็กน้อย ท่านผู้นี้ก็คือฮ่องเต้ แต่ว่าไม่ใช่ท่านพ่อของพวกเจ้าหรอกนะ” จิงโม่และฉองเหลาร้องออกมาอย่างตกใจ มองไปทางหลี่เฉินเย่นพร้อมกัน สายตาที่ตกตลึงอย่างแปลกประหลาดเมื่อครู่นี้อยู่ๆก็เปลี่ยนไป ทั้งสองคนจูงมือเดินเข้าไป ใบหน้าน้อยๆของฉองเหลามีสีหน้าอย่างจริงจัง จิงโม่เองก็เช่นกัน หลี่เฉินเย่นมองทั้งคู่อย่างประหลาดใจ กำลังจะกล่าวอะไร แต่เห็นน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของทั้งคู่ น้ำตาแห่งความเสียใจ ฉองเหลาร้องไห้ออกมาเป็นคนแรก หลุดจากมือของจิงโม่ก็พุ่งไปด้านหน้าหลี่เฉินเย่น “ท่านจะซื้อถังหูลู่ให้พวกเรากินไหม พ่อของเสี่ยวซานจื่อเองยังซื้อมาเยอะมาก ท่านจะซื้อไหม?” “ถังหูลู่หรือ?” หลี่เฉินเย่นงุนงงอย่างที่สุด เจ้าเด็กสองคนนี้จะร้องไห้อะไรกัน จิงโม่เบะปากมองไปยังหลี่เฉินเย่น เขาท่าทางจะไม่อยากซื้อ นายท่านเหมาโกหกนางแน่เลย นายท่านเหมาบอกว่าท่านพ่อสามารถซื้อถังหูลู่ให้ได้มากมาย นางรวบรวมความกล้าถามหลี่เฉินเย่นไปว่า “ท่านจะซื้อหรือเปล่า?” “ข้าจะไปหาซื้อถังหูลู่ให้พวกเจ้าได้จากที่ไหนล่ะ” หลี่เฉินเย่นไม่ชอบเด็กขี้แยชอบร้องไห้ รู้สึกเริ่มรำคาญแล้ว ลู่กงกงเข้ามาพาทั้งสองคนออกไป ฉองเหลาเห็นว่าน้ำเสียงของหลี่เฉินเย่นไม่ดี นั่งลงพื้นแล้วเริ่มงอแง น้ำตาไหลออกมามากมาย เช็ดหน้าไปมาด้วยแขนเสื้อตัวเอง ขี้ดินบนหน้าก็ถูกเช็ดออกไปได้ครึ่งหน้า เซียวเฉิงเซี่ยงพุ่งเข้าไปข้างหน้าอย่างเร็ว ดึงแขนเสื้อของฉองเหลามาเช็ดหน้าเขา แต่พอหน้าน้อยๆที่สะอาดสะอ้านของเขาปรากฏขึ้นมาต่อหน้าเขา เขาถึงกับตกใจถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า” ขุนนางหลายคนต่างก็ตกตลึงกันถ้วนหน้า แม้แต่ลู่กงกงก็อึ้งไปด้วย ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้ช่างเหมือนกับฮ่องเต้เหลือเกิน ใบหน้าที่กำลังโกรธของหลี่เฉินเย่นค่อยๆคลายลง เพ่งมองไปที่ฉองเหลา พูดด้วยเสียงแหบพล่า “บอกข้ามา แม่เจ้าชื่ออะไร” ฉองเหลามัวแต่ร้องไห้เลยไม่ได้ยินคำถามของหลี่เฉินเย่น หลี่เฉินเย่นรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้าจิงโม่ ยกมือขึ้นเช็ดหน้าจิงโม่เบาๆ ถามอย่างยากลำบากว่า “เจ้าบอกสิ แม่เจ้าชื่ออะไร” จิงโม่มองดูหลี่เฉินเย่นแล้วก็ร้องไห้เหมือนกัน “ท่านจะซื้อถังหูลู่ให้หรือไม่” คนเป็นพ่อถ้าหาไม่ซื้อถังหูลู่ให้ลูกแสดงว่าไม่รักลูก ท่านพ่อก็คงไม่รักพวกเขาเช่นเดียวกัน “ซื้อ อยากได้เท่าไหร่ก็ซื้อ บอกข้าที แม่เจ้าชื่ออะไร แม่เจ้าอยู่ที่ไหน” จิงโม่ได้ยินว่าเขาบอกว่าจะซื้อ ก็เปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้มในทันใด “ท่านแม่ข้าชื่อชูเซี่ย” ทันใดทั้งห้องต่างก็เงียบเชียบไร้เสียง