ตอนที่ 202 รับความผิดแทน

ต๭นที่ 202 รับความผิดแทน หลี่เฉินเย่นเอื้อมมือออกไปช้าๆ อยากจะลูบใบหน้าจิงโม่หน่อย ใบหน้านี้แม้อยู่ใกล้แต่ก็เหมือนอยู่กันเป็นพันลี้ เขาเอื้อมยังไงก็เอื้อมไม่ถึง ในความเป็นจริง เพียงแค่เขาไม่มีแรงพอที่จะยกมือตัวเองขึ้นแล้ว เสมือนว่าแขนถูกถอดออก แม้แต่ยกมือขึ้นยังทำได้ยากยิ่ง ความเจ็บปวดที่คุ้นเคยแล่นเข้ามาในใจ ที่ผ่านมาหลายปี ไม่เคยคิดเคยหวังว่านางจะกลับมา แต่ที่ยิ่งไม่เคยคิดคือ ลูกของเขายังได้ถือกำเนิดแล้วด้วย หลายปีมานี้ สิ่งเดียวที่ค้ำจุนเขาให้ข้ามพ้นผ่านค่ำคืนแห่งความเจ็บปวดมาในทุกคืน คือคำพูดที่นักบวชที่ว่า “เด็กไม่สามารถรักษาไว้ได้ ชูเซี่ยเองก็ลืมเจ้าไปแล้ว” ฉองเหลาและจิงโม่ต่างมองหน้ากันทีหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรต่อ ดูท่าทางท่านพ่อแล้วไม่เห็นดีใจเลยสักนิด ไม่เหมือนตอนที่ไปพบท่านย่าเลยสักนิด ในใจคู่แฝดรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา ดูท่าทางท่านพ่อแล้วเหมือนจะไม่ชอบพวกเขา ถังหูลู่เองก็คงต้องผิดหวังแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็คงต้องบอกท่านแม่แน่ๆ ใบหน้าทั้งสองมีแต่ความท้อแท้ ไม่นึกเลยว่าแอบหนีออกมาแล้วจะมีผลแบบนี้ พ่อของเสี่ยวซานจื่อเองชอบเสี่ยวซานจื่อมากเลย จิงโม่พูดอย่างระมัดระวังว่า “ท่านไม่ชอบพวกเราหรือ พวกเราไม่เอาถังหูลู่แล้ว ท่านจะยังชอบพวกเราหรือเปล่า” เพิ่งสิ้นสุดเสียงพูด ก็แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ฟังแล้วน่าสงสารจับใจ หลี่เฉินเย่นโพกอดทั้งสองไว้ มีคำพูดมากมายอยากเอ่ยออกมา แต่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้แม้แต่คำเดียว เซียวเฉิงเซี่ยงตาแดงๆ บอกกับทุกคนว่า “การประชุมในคืนนี้สิ้นสุดเท่านี้ ที่เหลือค่อยต่อกันในวันพรุ่งนี้ เชิญทุกท่านออกจากวังได้”มาจู่เหริ่นบอกว่าคุณพ่อสามารถซื้อถุงสองครู่นี้้คนไปบอก อย่างนี้แม่ก็ต้องรู้เป็นแน่ว่าพวกข้าแอบออกมา “ดีมาก!” ใต้เท้าซือคงจางตอบรับ มองดูคู่แฝดแล้วบอกว่า “ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าหมอเวินจะกลับมาแล้ว เอี้ยม เอี้ยมมาก!” ดีมันก็ดี แต่ใบหน้าใต้เท้าจางก็มีแววกังวลปรากฏออกมา ชูเซี่ยกลับมาเป็นเรื่องดี เพียงแต่ว่า ไม่รู้ว่ากลุ่มเสนาบดีเก่าแก่ของราชสำนักจะพูดอะไรอีก เซียวเฉิงเซี่ยงอยู่ต่อ พูดกับหลี่เฉินเย่นเสียงเบาว่า “ฝ่าบาท ช่วยเด็กๆล้างหน้าหน่อยดีกว่าพะยะค่ะ” หลี่เฉินเย่นปล่อยทั้งสองคนออกจากอ้อมกอด ยืนขึ้นหันหลังให้กับทุกคน สั่งการลู่กงกง “ไปตักน้ำร้อนมา” ภายใต้เสียงอันแหบพล่าปนเสียงสะอื้นไว้ “พะยะค่ะ!” ลู่กงกงเพิ่งรู้สึกตัว ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เด็กสองคนนี้จะเป็นทายาทจริงๆของฝ่าบาท เซียวเฉิงเซี่ยงดึงเด็กๆออกจากหลี่เฉินเย่นเพื่อให้ได้สงบสติและอารมณ์ เขานั่งลงมองไปยังจิงโม่และฉองเหลา “เด็กๆ รู้หรือเปล่าว่าข้าเป็นใคร” คู่แฝดต่างส่ายหัวตอบ “ไม่รู้” เซียวเฉิงเซี่ยงอบยิ้มตอบกลับ “ท่านพ่อของพวกเจ้า เป็นหลานข้า ท่านย่าของพวกเจ้าเป็นลูกสาวข้า ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าควรเรียกข้าว่าอะไร หืม...” คู่แฝดต่างมองหน้ากัน จากนั้น ก็ยกมือขึ้นมานับ “ท่านแม่ของท่านแม่เรียกว่าท่านยาย ท่านพ่อของท่านพ่อเรียกว่าท่านปู่ ท่านแม่ของท่านพ่อเรียกว่าท่านย่า ท่านพ่อของท่านย่าเรียกว่า...” ทั้งสองคนขมวดคิ้วแล้วตอบ “ท่านแม่ไม่เคยสอน” เซียวเฉิงเซี่ยงยิ้มตอบ “พวกเจ้าควรเรียกข้าว่าปู่ทวด” คู่แฝดมองหน้ากันแล้วเอ่ยพร้อมกัน “ปู่ทวด” “เด็กดี เด็กดี!” เซียวเฉิงเซี่ยงน้ำตาคลอ อุ้มคู่แฝดเอาไว้ “ดีจังเลย” หลี่เฉินเย่นสงบสติลงได้พอควรแล้ว เขาหันกลับมามองลูกชายลูกสาวตัวเอง จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่อาจเชื่อว่านี่คือลูกของเขากับเหวินอี้ เป็นความรู้สึกที่ประหลาดจริงๆ เหมือนมีอะไรจุกอยู่ภายในอกจนเริ่มโป่งโพงขึ้น เขามองไปที่ฉองเหลา แล้วมองไปที่จิงโม่ คล้ายว่ามองยังไงก็ไม่พอ ลู่กงกงสั่งการให้คนไปตักน้ำร้อนมาแล้ว ผ้าเช็ดหน้าเช็ดอยู่บนหน้าของเด็กทั้งสอง ใบหน้าก็สะอาดสะอ้านขึ้นมาทันใด ความต่างของจิงโม่และฉองเหลานั้นอยู่ที่ว่าจิงโม่มีลักยิ้มน้อยๆในขณะที่ฉองเหลาไม่มี เหวินอี้เคยนึกสงสัย เหตุใดในปัจจุบันของเธอแม้ว่าจะมีลักยิ้มอ่อนๆ แต่ว่า สำหรับเธอในร่างนี้นั้นไม่มีอีกแล้ว แล้วทำไมถึงได้ได้ถ่ายทอดไปยังเธอได้นะ ถ้าจะบอกว่าสามารถถ่ายทอดถึงได้ คงมีเพียงลักยิ้มเล็กๆมุมปาก นอกนั้นไม่มีอะไรเหมือนเลย ล้างทำความสะอาดหน้าเสร็จ ฉองเหลาก็ขยับเข้าไปคว้าแขนเสื้อของหลี่เฉินเย่นเอาไว้ ถามอย่างระมัดระวังว่า “ท่านพ่อ ท่านชอบพวกเราหรือไม่” เขาหันหน้ามาเจอเข้ากับขนมหวาน “พวกเราไม่ได้ขโมยมันนะ พี่ชายคนหนึ่งให้พวกเรามาต่างหาก พวกเราเพียงแค่อยากนำกลับไปให้ท่านแม่ได้กิน ถ้าไม่เชื่อถามท่านลุงไม่มีหนวดก็ได้” ลู่กงกงยิ้มแล้วบอกว่า “ใช่พะยะค่ะ นายน้อย กระหม่อมเป็นคนสั่งให้คนให้พวกนายน้อยเอง ไม่ใช่ขโมย” “ข้าไม่ได้ชื่อนายน้อย ข้าชื่อฉองเหลา” ฉองเหลาแก้ไข ลู่กงกงเช็ดทำความสะอาดมือน้อยๆของทั้งสอง กล่าว “นายน้อยเป็นคำเคารพที่กระหม่อมมีต่อท่าน ท่านคือนายน้อยของกระหม่อม” “นายน้อยคืออะไร?” ฉองเหลาถาม แต่ทันใดก็เลิกสนใจคำถามนี้ หันไปดึงแขนเสื้อของหลี่เฉินเย่นเอาไว้แล้วถาม “ท่านพ่อยังไม่ตอบข้าเลย” หลี่เฉินเย่นอุ้มฉองเหลาขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งอุ้มจิงโม่ มองไปที่ทั้งสอง พูดอย่างมั่นใจว่า “ชอบ ชอบมาก ชอบที่สุด” คู่แฝดแก้มแดงขึ้นมาทันที กลับรู้สึกอายขึ้นมา ฉองเหลาถามเสียงเบาว่า “งั้นจะซื้อถังหูลู่ให้ไหม?” “อยากได้เท่าไหร่ก็ซื้อเท่าไหร่!” หลี่เฉินเย่นยิ้มรับคำ มองดูใบหน้าอันน่ารักทั้งสอง หมั่นเขี้ยวจนแทบจะอดใจไม่ไหวกัดหนึ่งคำ จิงโม่แสร้งทำเป็นเข้มพูด “ไม่ต้องซื้อเยอะ แค่ซื้อมากกว่าพ่อของเสี่ยวซานจื่อหนึ่งไม้ก็พอแล้ว พวกเราจะถือไปกินต่อหน้าเสี่ยวซานจื่อ พวกเราไม่ให้เขากิน” “เสี่ยวซานจื่อเป็นใคร?” หลี่เฉินเย่นถาม ฉองเหลาแย่งตอบว่า “เสี่ยวซานจื่อเป็นเพื่อนบ้านของเรา เขานิสัยเสียมากเลย พ่อของเขาซื้อถังหูลู่ให้เขา เขาก็ไม่ให้พวกเรากิน ข้าเองก็ไม่กล้าขอเขา ข้าเพียงแค่มองดูเขากิน ข้าไม่ได้ตั้งใจจะน้ำลายไหลสักหน่อย พ่อเขาก็ด่าข้า นิสัยเสียมากเลย” หลี่เฉินเย่นรู้สึกสงสารมากหลังจากได้ยิน ในใจรู้สึกเสียใจขึ้นมา “หลังจากนี้พวกเราซื้อถังหูลู่จำนวนมาก กินต่อหน้าเสี่ยวซานจื่อ แล้วไม่ให้เขากิน” “ดี!” จิงโม่และฉองเหลาโห่ร้องขึ้นมาทันใด หลังจากนี้ก็ถึงตาพวกเขาแล้ว หลี่เฉินเย่นวางทั้งสองลง แล้วถาม “แม่เจ้าล่ะ?” “ท่านแม่อยู่ที่บ้านท่านย่า มีคนคุยกันเยอะมาก ให้พี่เฉินเย่นซานพาพวกเขาเล่น แต่พี่เฉินเย่นซานถูกพี่หลวี่หนิงเรียกไป ให้พี่สาวเอาตระกร้อให้เราเล่น พวกเราก็ออกมาหาท่านพ่อ” จิงโม่ตอบ “แม่เจ้า...” หลี่เฉินเย่นอยากถามว่าชูเซี่ยยังสบายดีไหม? แต่เด็กที่ไหนจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ จึงได้หยุดคำพูดไว้ “พวกจ้าแอบออกมา แม่เจ้าน่าใจร้อนใจแล้ว ไป พ่อพาพวกเจ้ากลับไป” หลี่เฉินเย่นสูดหายใจลึกๆ มีรู้สึกซับซ้อน รู้ว่านางอยู่ที่ไหน ไม่กล้าไปพบหน้า แต่ก็อยากเจอมากๆ “ไม่หรอก กว่าท่านแม่จะรู้ตัวว่าพวกเราหายไปก็สว่างแล้ว ทุกครั้งก็เป็นอย่างนี้” จิงโม่กล่าว “ทุกครั้ง?” หลี่เฉินเย่นเลิกคิ้ว “พวกเจ้าแอบหนีออกมาทุกครั้ง?” “ไม่ใช่ พวกเราไม่ได้แอบหนีมา พวกเราหลับอยู่ในสวนดีๆ” ฉองเหลาเห็นว่าหลี่เฉินเย่นมองตัวเองอยู่ จึงได้แต่ตอบไปตามจริงว่า “ก็แค่มีบางครั้งที่ออกไปจับจิ้งหรีดเล่น” “อืม? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้นอนในสวนได้?” หลี่เฉินเย่นถาม “ท่านแม่ต้องออกตรวจไข้ เวลาพ่อบุญธรรมก็ไม่อยู่ ท่านแม่ก็ต้องพาพวกเราไปด้วย มีอาการป่วยบางอย่างถึงเช้ากว่าจะเดินได้ เด็กๆเข้าไปดูไม่ได้ พวกเราจึงได้แต่เล่นอยู่ในสวน” จิงโม่อธิบาย “พ่อบุญธรรมเป็นใคร?” หลี่เฉินเย่นใจเสียไปครึ่งหนึ่ง ชูเซี่ยแต่งงานแล้วหรือ? “พ่อบุญธรรมเป็นเหล่าจู ท่านแม่เรียกพ่อบุญธรรมว่าเหล่าจู”เหล่าจูแปลว่าหมูเฒ่า “เหล่าจู? จูฟางหยวน?” ภายในตาของหลี่เฉินเย่นฉายแววอันตรายออกมา จูฟางหยวนที่กำลังจิบเหล้ากับกุ้ยเฟยอยู่ที่จวนแม่ทัพ ทันใดนั้นรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา เขาตัวสั่นขึ้นมา “อากาศเดือนหก ทำไมถึงได้หนาวอย่างนี้?”