ตอนที่ 204 เด็กสาวที่คลอดก่อนกำหนด

ต๭นที่ 204 เด็กสาวที่คลอดก่อนกำหนดน ชูเซี่ยนึกถึงสภาพที่จูฟางหยวนที่ถูกหลวี่หนิงตี อดขำไม่ได้ รู้ว่าจูฟางหยวนทำให้หลายคนเกลียด จึงได้อธิบายว่า “ใช่ หลังจากข้าหาย จูฟางหยวนก็หาข้าเจอ หรือจะบอกว่าอาจารย์ข้าไปหาเขา เขาดูแลข้ามาตลอด ตอนลูกๆเกิด เขาก็อยู่เคียงข้างข้า บอกได้ว่า เขาเป็นคนทำคลอดให้ข้าเอง” “อ๋า?” หลี่เฉินเย่นและจูเก๋อหมิงร้องออกมาพร้อมกัน “เขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งทำคลอดให้เจ้า?” เวรกรรม นั่นไม่เห็นอะไรต่ออะไรหมดแล้วหรือ? “ไม่มีทางอื่น? ตอนนั้นไม่ทันได้หาแม่ผดุงครรภ์ อาจารย์ก็ไม่อยู่ข้างๆ” ชูเซี่ยเห็นสภาพอึ้งๆของทั้งสองหนุ่มก็รู้สึกขำ นางมองไปที่จูเก๋อหมิง “เจ้าก็เป็นหมอ เจ้าไม่เคยทำคลอดให้สตรีมาก่อนหรือ?” จูเก๋อหมิงหน้ามองกล่าว “โดยปกติแล้ว แม่ผดุงครรภ์เป็นคนทำคลอดเสมอ” “แล้วเจ้าไม่เคยทำคลอดมาก่อนหรือ?” ชูเซี่ยยิ้มกล่าว “เคยทำคลอด แต่นั่นมันก็เพราะช่วยไม่ได้” จูเก๋อหมิงพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ พูดจบ เขาก็พูดเสียงเบาว่า ”แต่ว่าจูฟางหยวนไม่ใช่หมอนะ” “พูดจริงๆล่ะก็ เขาเป็นคนที่ช่วยข้าอุ้มลูกออกไป แม้แต่สายสะดือของลูกข้าก็เป็นคนตัดเอง” หลี่เฉินเย่นไม่รู้เลยว่านางจะมีชีวิตที่ลำบากเช่นนี้ จ้องมองที่นาง รู้สึกจุกในใจ ชูเซี่ยเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็อดยิ้มไม่ได้ “ไม่เจอกันห้าปี พวกเราจะพูดแต่เรื่องแบบนี้หรือ? ไป เข้าไปนั่งเถอะ พูดคุยกันหน่อย” หลี่เฉินเย่นยังคงที่นาง แต่ใบหน้าไม่ได้ดูทุกข์เท่าเมื่อครู่นี้ “จริงสิ เสด็จแม่เป็นอย่างไรบ้าง” เขาเชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของนาง หากนางก็ไม่สามารถรักษาได้ ก็คงไม่มีความหวังแล้ว ชูเซี่ยบอก “ยังไม่รู้ ต้องรอดูอาการก่อน” จูเก๋อหมิงปลอบใจว่า “อาการป่วยทางร่างกายมีบางเวลาต้องใช้จิตใจเป็นตัวประคองไว้ กระทั่งหายดี ฮองไทเฮาในตอนนี้มีหลานน่ารักๆเพิ่มมาสองคน ในใจรู้สึกดีใจ อาการป่วยอะไรก็ไม่มีแล้ว” หลี่เฉินเย่นนึกถึงคู่แฝด รอยยิ้มอันอ่อนโยนก็ฉายขึ้นมาบนหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขาก็ยังรู้สึกช็อก คิดไม่ถึงว่าชูเซี่ยจะมีลูกแฝดให้เขา ทั้งยังน่ารักขนาดนี้อีก ทั้งสามคนไปที่ตำหนักข้าง เห็นหมอหลวงหลันกำลังมองดูจากตำหนักฮองไทเฮา หว่านเหนียงถือถ้วยน้ำชาเข้ามา มองไปที่ชูเซี่ยตลอด จูเก๋อหมิงยิ้มกล่าว “หว่านเหนียง เจ้าก็อยู่ดื่มน้ำชาหน่อยไหม? พูดคุยกัน?” หว่านเหนียงรีบขอโทษ “ขออภัยฝ่าบาท ข้าน้อยเพียงแค่ เพียงแค่ไม่นายนายหญิงมานาน อยากมองดูอีกสักนิด” “นางก็ไม่ได้จะไปไหน เจ้าจะรีบไปทำไมกัน?” จูเก๋อหมิงพูดอย่างติดตลกว่า “พรุ่งนี้ส่งเจ้าไปดูแลนาง เจ้าก็จะได้เจอนางทุกวันแล้ว” หว่านเหนียงดีใจมาก “ดีๆ ข้าน้อยยินดี” ชูเซี่ยมองดูหว่านเหนียง “ข้าในตอนนี้ไม่ต้องการคนดูแลหรอก เจ้าก็อยู่ดูแลฮองไทเฮาที่ตำหนักนี้เถอะ จริงที่ว่าข้ายังไม่ออกจากเมืองหลวงเร็วๆนี้หรอก ยังจะอยู่อีกสักระยะ ถ้าอาการป่วยของฮองไทเฮาคงที่ลงแล้ว พวกเราค่อยมาย้อนความหลังกัน” นางเป็นคนสมัยปัจจุบัน ปฏิบัติต่อหว่านเหนียงก็ดี เฉินเย่นซานก็ดี หรือแม้แต่เสี่ยงไช่ นางก็ไม่เคยคิดว่าพวกนางเป็นคนรับใช้ ทุกคนต่างเสมอภาคกัน พวกหว่านเหนียงเองก็เพียงแค่ทำงานเท่านั้น “ดี ดี ย้อนความหลังกัน” หว่านเหนียงตาแดงกล่าว หลี่เฉินเย่นได้ฟังนางบอกว่าจะอยู่ที่เมืองหลวงระยะหนึ่ง ภายในใจก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เขาในตอนนี้ ไม่กล้าจะขอให้นางอยู่ที่เมืองหลวงตลอดไป และไม่กล้าขอให้นางคืนกลับมา ขอเพียงแค่ได้เห็นหน้าอีกก็พอแล้ว จูเก๋อหมิงจ้องมองที่หลี่เฉินเย่น เขาในคืนนี้คิ้วขมวดกันตลอด แต่ถ้าเป็นคนที่รู้จักเขา ก็จะรู้ถึงความทุกข์ในใจเขา เขาสะกดตัวเองมาตลอด สะกดความคาดหวังอันรุนแรงที่อยู่ลึกสุดในใจของตัวเอง หรือจะบอกว่า แม้เพียงความคาดหวังก็ไม่กล้าที่จะมี “จริงสิ จูฟางหยวนแต่งงานหรือยัง?” จูเก๋อหมิงถามอีก เมื่อครู่นี้ชูเซี่ยบอกว่านางอยู่กับจูฟางหยวนตลอดมา แต่ไม่ได้บอกว่าทั้งสองคนสรุปแล้วเป็นมายังไงกันแน่ ชูเซี่ยส่ายหัว “ยังไม่ได้แต่ง เขายังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้สักที ปีที่ผ่านมาในเมืองหนานซาน ก็เคยนัดบอดหลายคน ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้าตาเขา แต่เพราะเขาไม่เข้าตาคนอื่น” จูเก๋อหมิงถามอย่างสงสัยว่า “หรือว่าเขามีคนในใจอยู่แล้ว?” ชูเซี่ยยิ้มโบกมือ “ไม่ใช่ เขาอาจจะแค่ไม่กล้าก้าวข้ามมันไป เมื่อก่อนเขาเคยอกหักมาก่อน” จำได้ว่าจูฟางหยวนเคยบอกไว้ว่า เขาเคยถูกหักอกมาก่อนในยุคปัจจุบัน ถูกงูกัดครั้งหนึ่งกลัวเชือกไปสิบปี ก็น่าจะเป็นแบบนี้แหล่ะ แท้จริงแล้ว นางกังวลเรื่องการแต่งงานของจูเก๋อหมิงมากกว่าใคร เขาก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรแต่งงานมีลูกได้แล้ว “เคยอกหักมาก่อน?” จูเก๋อหมิงถามอย่างสงสัยว่า “เขาเคยชอบลูกสาวบ้านไหนหรือ?” ชูเซี่ยบอกออกไม่ได้อยู่แล้วว่าจูฟางหยวนเคยอกหักในยุคปัจจุบัน “ไม่รู้ เขาไม่เคยยอมบอก อาจจะเพราะแผลลึกเกินไป” “ดูไม่ออกเลยนะว่าเขาเป็นคนที่ละเอียดอ่อนทางความรู้สึกแบบนี้” จูเก๋อหมิงยิ้มบอก ชูเซี่ยมองไปที่จูเก๋อหมิง “เจ้าล่ะ? ยังไม่คิดจะแต่งงานหรือ? เฉินเย่นเองยังมีพระสนมพระชายาแล้ว เจ้าเองก็น่าจะมีเป็นของตัวเองได้แล้ว” จูเก๋อหมิงมองไปทางหลี่เฉินเย่น หลี่เฉินเย่นตอนที่ได้ยินประโยคนั้นของชูเซี่ย ใบหน้าก็ประหลาดขึ้นมา “ข้าหรือ ข้าแต่งงานกับคนไข้ข้าแล้ว คนไข้ทุกคนของข้าต่างเป็นภรรยาข้า” จูเก๋อหมิงพูดอย่างช้าๆ ชูเซี่ยยิ้มออกมา คิ้วโก่งโค้ง สวยเป็นอย่างมาก จนทำให้หลี่เฉินเย่นไม่อาจละสายตาไปได้ ในใจเขา มีความเจ็บปวดผุดขึ้นมาช้าๆ รอยยิ้มอันสวยงามเช่นนี้ จากนี้ไปจะไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว ที่จริงแล้วชูเซี่ยพยายามอย่างที่สุดที่จะบังคับตัวเองไม่ไปมองเขา เหมือนอย่างตอนมัธยมปลายปีสาม นางก็เคยชอบเพื่อนักเรียนชายคนหนึ่ง นางจงใจคุยกับเพื่อนนักเรียน จงใจไม่มองที่เขา แต่ว่า ทุกคำที่นางพูดออกไป ทุกการกระทำ ล้วนแต่แสดงให้เขาดูทั้งนั้น ชีวิตวัยรุ่นที่เคยมี ยังคงเหลือแค่เพียงเท่านี้ที่ให้นางได้รำลึกถึง เวลาที่เหลือทั้งหมด ล้วนมีแต่หนังสือ ในตอนนี้ นางทำเหมือนยิ้มอย่างสงบใจ แต่นั่นก็แค่แสดงให้เขาดูเท่านั้น นางยังคงปล่อยไม่ลง ในใจคิดแบบนี้จริงๆหรือ? ในใจจะไม่มีอะไรเลยจริงๆหรือ? แม้แต่ตัวเองนางยังหลอกไม่ได้เลย ภายในใจของนาง นอกจากความสงบเพียงครู่เดียวเมื่อตอนแรก นอกนั้นใจก็มีแต่จะสั่นอย่างรุนแรง เหมือนดังรักแรกเมื่อตอนมัธยมปลายของนาง ความรู้สึกเหมือนตอนที่เห็นเพื่อนนักเรียนชายที่ชอบ หรืออาจจะรุนแรงกว่านั้น กาลเวลาจะไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้? มันต้องมีร่อยรอยอยู่แล้วเป็นแน่ เพียงแต่พวกเขาเลือกที่จะมองข้ามมันไป พยายามทำให้มันเป็นเหมือนปกติ ชูเซี่ยรู้สึกได้ถึงอันตราย แต่นางปลอบตัวเองอย่างเต็มที่ ถ้าหาการพบหน้าครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ จากนี้ยังจะสู้หน้าเขายังไงกัน? นางเคยสาบานไว้ว่า หลังกลับมาแล้วก็จะไม่ทำลายชีวิตของเขา จะไม่ให้เขาตกอยู่ในที่นั่งลำบากอีก ในสมัยที่อำนาจของจักรพรรดิไม่ได้ถูกรวมเป็นหนึ่งอย่างสมบูรณ์นี้ เขาจะนั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรได้อย่างมั่นคง มันไม่ง่ายเลย สมัยจักรพรรดิคนก่อน ทิ้งปัญหาเอาไว้มากมาย ตกอยู่ในมือเขา ต้องแก้ไขไปทีละปัญหา ไม่ใช่เรื่องที่สามปีห้าปีจะสามารถแก้ไขได้ “จริงสิ” จูเก๋อหมิงเห็นสีหน้าทั้งสองเริ่มมีอาการแปลกประหลาด รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ชูเซี่ย มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่ได้บอกกับเจ้า อ๋องเจิ้นกั๋วมีเสี่ยวจิ้นจู่เพิ่มมาคนหนึ่งแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?” ชูเซี่ยตอบ “อืม จูฟางหยวนบอกข้าแล้ว น่าจะเพิ่งครบเดือนไม่นานมานี้” “ใช่แล้ว” จูเก๋อหมิงถอนหายใจคำหนึ่ง “เมื่อไม่กี่วันก่อนท่านอ๋องมาหาข้า เสี่ยวจิ้นจู่น้อยเหมือนว่าจะมองไม่เห็น” หลี่เฉินเย่นตกใจอย่างมาก “เป็นไปได้ยังไง? ข้าไม่รู้เรื่องนี้” “เรื่องปวดหัวของเจ้าในตอนนี้มีมากมายแล้ว เขาไม่อยากให้เจ้ารู้แล้วเป็นกังวลอีก ข้าตรวจเช็คแล้ว ดวงตาของเสี่ยวจิ้นจู่น้อยไม่มีตอบสนองต่อแสงจริงๆ” ชูเซี่ยขมวดคิ้ว “เป็นไปได้ไหมว่าเพราะยังพัฒนาได้ไม่เต็มที่? เด็กคลอดก่อนกำหนดหรือไม่?” “พูดถึงคลอดก่อนกำหนด คลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือนเต็มๆ” ชูเซี่ยตอบ “เด็กที่คลอดก่อนกำหนดมักมีปัญหาบางอย่าง อย่างเช่นปัญหาพัฒนาการไม่สมบูรณ์ ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ปัญหาก็ไม่ใหญ่นัก แต่แน่นอนว่า ต้องตัดเรื่องที่ดวงตามีอาการผิดปกติออกไป”