ตอนที่ 207 นางสนมทั้งหลาย

ต๭นที่ 207 นางสนมทั้งหลาย จูเก๋อหมิงดีใจมากกับความคิดแบบนี้ของตัวเอง ในที่สุด เขาก็ไม่ต้องอิจฉาหลี่เฉินเย่นแล้ว เมื่อก่อนภายในใจมักซ่อนความรู้สึกเห็นแก่ตัวไว้ คิดเสมอว่าหากพวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีก อย่างนั้นเขาก็จะได้มีโอกาส แต่ในวันนี้ เขากลับรู้สึกแค่ความเสียดาย บางที ทุกสิ่งที่เคยได้พบเจอมาในหลายปีนี้ ทำให้ความรู้สึกที่เขามีต่อชูเซี่ยได้ยกระดับขึ้น เขาไม่ดึงดันเรื่องที่สามารถอยู่ด้วยกันนางไหม แต่สนใจแค่เพียงว่านางมีความสุขหรือไม่ ชูเซี่ยหลับอยู่บนเตียงกุ้ยเฟยที่ตำหนักฮองไทเฮา หรงท่ายกุ้ยเฟย(กุ้ยเฟยในจักรพรรดิองค์กร)ก็กลับไปนอนแล้ว ตั้งแต่ที่ฮองไทเฮาป่วย ส่วนใหญ่ก็นางนั่นแหล่ะที่คอยดูแลอยู่ข้างเตียง นางยังคงมีความจริงใจต่อความเป็นพี่น้องนี้ การหึงหวงระหว่างกันแบบนั้นตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนยังอยู่ ก็มลายหายไปพร้อมกับการสิ้นพระชนน์ของจักรพรรดิองค์ก่อน ประมาณตีห้า ฮองไทเฮาตื่นก็ขึ้นมา ได้ยินความเคลื่อนไหว หว่านเหนียงรีบรุกหน้าไป ถามเสียงเบาว่า “ฮองไทเฮา รู้สึกอย่างไรบ้างเพคะ?” ฮองไทเฮานอนหลับไปคืนหนึ่ง สดชื่นกว่าเมื่อวารขึ้นมามาก นางหันหน้าไปเจอเข้ากับชูเซี่ยที่อยู่บนเตียง อดที่จะสงสารไม่ได้ “เมื่อคืนนี้นางคงไม่ได้กลับไปพักผ่อนเลยหรือ?” “หลังจากพูดคุยกับฝ่าบาทแล้ว ก็หลับอยู่ที่นี่ตลอด เพิ่งจะนอนหลับไปเมื่อครู่นี้เอง ข้าน้อยเห็นนางคิดเรื่องต่างๆตลอด” หว่านเหนียงพูดเสียงเบา ฮองไทเฮาได้ยินว่านางได้พูดคุยกับฝ่าบาทแล้ว ถอนหายใจเบาๆ “ถ้างั้นหลังจากนางคุยกับฝ่าบาท มีอาการไม่พอใจหรือไม่? ฝ่าบาทล่ะ? สีหน้าฝ่าบาทเป็นอย่างไร?” หว่านเหนียงตอบเสียงเบา “เมื่อคืนนี้ข้าน้อยออกไปฟังมาครู่หนึ่ง เห็นทั้งสองอยู่ที่ตำหนักข้างมีคุยมีหัวเราะ บรรยากาศดีมาก แต่ว่าตอนที่ฝ่าบาทกลับออกไป นายน้อย...คุณนายเวินมีอาการเสียใจ สำหรับฝ่าบาท พูดจบก็จากไป จ้าน้อยไม่เห็นท่านเพคะ” ฮองไทเฮาถอนหายใจเบาๆ กำลังจะพูด แต่เห็นชูเซี่ยขยับเล็กน้อย รีบหยุดพูด บอกเสียงเบาให้หว่านเหนียงอย่างเอะอะ ปล่อยให้นางได้พักผ่อนอีกสักนิด ชูเซี่ยกลับตืนขึ้นมาแล้ว นางลืมตาขึ้น เห็นว่าในม่านเงาคนขยับ รู้ว่าหว่านเหนียงน่าจะอยู่ดูแลอยู่ข้างใน ก็ลุกเดินเข้าไป “ตื่นแล้วหรือเพคะ? รู้สึกอย่างไรบ้างเพคะ?” ฮองไทเฮายังคงมีสีหน้าซีดเซียว แต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากแล้ว นางมองดูชูเซี่ยแล้วยิ้ม “วันนี้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างแล้ว เจ้าเหนื่อยหรือไม่? จะนอนพักอีกสักหน่อยไหม?” “ไม่ต้องแล้ว พอแล้วเพคะ” ชูเซี่ยนั่งอยู่ข้างเตียง เริ่มจับชีพจร หลายปีมานี้นางใช้ชีวิตส่วนใหญ่มาแบบนี้ การอดหลับอดนอนอย่างรุนแรง เจอคนไข้ที่มีอาการร้ายแรง บางครั้งก็ต้องโต้รุ่งสองสามคืนเพื่อเฝ้าดูอาการ ชูเซี่ยจับชีพจรเสร็จ กล่าว “วันนี้ข้าจะทำการตรวจอย่างละเอียดให้ท่าน อีกทั้ง ข้าต้องเจาะเลือดของท่านเพื่อหาสาเหตุอาการป่วยของท่านเพคะ” ฮองไทเฮาเงยหัวขึ้น กล่าว “เจ้าตรวจเต็มที่เถอะ ข้าเองชีวิตไม่เสียดายอะไรอีกแล้ว” นางมองมาที่ชูเซี่ย นัยน์ตากลับโชติช่วง “อีกเดี๋ยวถ้าเด็กๆตื่นแล้ว พามาที่นี่ทันที” “เพคะ พวกเขาคิดถึงที่นี่เป็นที่สุด” ชูเซี่ยยิ้มตอบ “ที่นี่มีขนมที่กินไม่หมด” “หว่านเหนียง รีบไปเตรียมเพิ่มหน่อย” ฮองไทเฮาได้ยินว่าเด็กๆชอบ รีบสั่งการลงไปทันที ชูเซี่ยขัดขึ้นว่า “ตามใจไม่ได้นะเพคะ ของหวานกินเยอะๆไม่ดีต่อฟันเพคะ” ฮองไทเฮาไม่ชอบฟังคำนี้ “กินได้เท่าไหร่เชียว? กินเยอ้ะเขาพวกเขาก็เอียนไปเอง ก็จะไม่แตะต้องอีก” ความดีใจที่ฮองไทเฮามีหลานขยายอยู่ในใจ พูดถึงหลาน ใบหน้าของนางก็เป็นประกาย รอยยิ้มอันแสนหวาน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาน ปล่อยออร่าความอ่อนโยนจางๆออกมา ชูเซี่ยไม่พูดอีก การเลี้ยงเด็กข้ามรุ่น เป็นธรรมดาที่จะตามใจ ช่างเถอะ ปล่อยๆไปบ้างก็ไม่เป็นไร ชูเซี่ยเริ่มเจาะเลือดฮองไทเฮาเพื่อตรวจสอบ เลือดถูกใส่ไว้ในขวดเล็กๆ นางหยดบางสิ่งเข้าไปในขวด หลังจากนั้น ก็วางขวดลง ทำทุกอย่างนี้เสร็จเรียบร้อย นางบอกว่า “ข้าต้องออกนอกวังรอบหนึ่ง คืนนี้ค่อยกลับเข้าวัง” “ไปแล้วหรือ?” ฮองไทเฮาตกใจ “จะพาเด็กๆไปด้วยไหม?” “ไม่เพคะ เด็กๆจะอยู่ในวังชั่วคราว ข้าเองก็ไม่ค่อยสะดวกที่จะพาไปด้วย” ชูเซี่ยกล่าว “งั้นเจ้าจะกลับมาคืนนี้?” “เพคะ ข้าจะไปที่จวนอ๋องเจิ้นกั๋ว ไปดูอานเหยียนน้อยของข้า แล้วก็เสี่ยวจิ้นจู่น้อยเพคะ” ชูเซี่ยยิ้มตอบ ฮองไทเฮาไม่รู้เรื่องที่เสี่ยวจิ้นจู่น้อยมองไม่เห็น คิดว่านางเพียงแค่ไปเยี่ยมเยียนเท่านั้น จึงตอบ “ดี งั้นเจ้ารีบไปรีบกลับ” “หว่านเหนียง เจ้าให้หมอหลวงหลันมาดูอาการนะ เมื่อคืนข้าออกตำรับยาไว้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะ ทานยาเสร็จ ให้หมอหลวงหลันดูแลอย่างใกล้ชิดห้ามไปไหน บันทึกทุกอาการเอาไว้” “เพคะ ข้าน้อยรับทราบแล้ว” หวั่นรีบรับคำ ชูเซี่ยสะพายกล่องยาขึ้น บอกลาฮองไทเฮา “ท่านพักผ่อนดีๆนะเพคะ ข้าไปก่อน ถ้าพวกเด็กๆมาแล้วก็อย่าเล่นซนนัก ร่างกายท่านในตอนนี้ยังไม่เอื้ออำนวยนะเพคะ” “ได้แล้วๆ ข้ารู้แล้ว” ฮองไทเฮามองดูชูเซี่ย เหมือนไม่แน่ใจจึงถามไปอีกรอบ “คืนนี้จะจะกลับมา?” “แน่นอนเพคะ” ชูเซี่ยยิ้ม “ในเมื่อข้ากลับมาแล้ว ก็จะไม่ไปเร็วขนาดนี้ ถ้าจะไปข้าจะมาลาท่านแน่นอนเพคะ” ฮองไทเฮาถอนหายใจเบาๆ “กลัวแต่ว่าข้าอยากจะบอกลาพวกเจ้า” ชูเซี่ยขมวดคิ้ว “อย่าพูดไปเรื่อยเพคะ อาการป่วยของท่านไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น” ฮองไทเฮาตอบ “หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น ตอนนี้ข้ามีหลานน้อยแล้ว ไม่อยากจากไป” คำว่า “ไม่อยากจากไป”ดูหดหู่อย่างมาก ทำให้ชูเซี่ยฟังแล้วรู้สึกไม่ดีมากๆ นางไม่พูดเยอะอีก สะพายกล่องยาแล้วเดินออกไป เชียนซานรออยู่ที่ประตู บอก “เมื่อคืนนี้นายน้อยอาศัยอยู่ที่ตำหนักข้าง ข้าให้เสี่ยวไช่มาดูแลพวกเขาแล้ว” “เสี่ยวไช่อยู่ในวัง?” ชูเซี่ยได้ยินเชียนซานพูดถึงเพื่อนเก่า ในใจรู้สึกตื้นตันอย่างมาก “ยังไม่ถึงอายุที่จะออกจากวัง ก็ต้องอยู่ที่นี่เป็นธรรมดา” เชียนซานเดินมา “ไปจวนอ๋องเจิ้นกั๋วหรือ?” “ใช่แล้ว” เชียนซานจูงนางขึ้นรถม้า เพิ่งขึ้นรถม้า ก็เจอเข้ากับกลุ่มคนเสื้อผ้าหรูหราเดินมา เชียนซานถอนหายใจเบาๆ “พวกนางสนมมาเข้าเฝ้าแล้ว” ชูเซี่ยไม่ได้เปิดม่านดู เพียงแต่พูดเบาๆคำหนึ่ง “นางสนมพวกนี้ก็มีใจ” “มีใจอะไรกัน? ใครเคยสนใจอาการป่วยของฮองไทเฮากัน? ไม่มีอะไรมากไปกว่าแสดงให้ฝ่าบาทดูเท่านั้น” เชียนซานกล่าว เมื่อคืนนี้ชูเซี่ยเห็นพวกนางสนมเดินพูดคุยหัวเราะกันก็จริง แต่ว่า แล้วจะโทษใครได้หรือ? ทั้งชีวิตก็ทั้งไว้ในวังในแบบนี้ ไม่มีความหวัง แล้วจะขอให้พวกนางใจกว้างและอ่อนโยนได้หรือ? เชียนซานไม่เข้าในเรื่องในในของนาง นึกว่านางแค่สนใจการมีอยู่ของพวกนาง จึงบอก “ที่จริงตลอดมาฝ่าบาทไม่เคยสนใจใครอย่างเป็นทางการเลย ท่านไม่ต้องเสียใจไปหรอก” ใบหน้าชูเซี่ยมีอาการโกรธเล็กๆ “เจ้าอย่าได้พูดแบบนี้กับข้าอีก เวลาข้าได้ยินเรื่องพวกนี้ เหมือนกับกำลังย้ำเตือนถึงความผิดบาปของข้า” เรื่องพวกนี้ นางได้ยินมาจากปากขอฃจูเก๋อหมิงแล้ว วันนี้ได้ยินจากปากของเชียนซานอีก พวกเขาล้วนแต่หวังดี ไม่อยากให้คิดมากถึงการมีอยู่ของพวกผู้หญิงเหล่านั้น แต่ว่าไม่รู้เลยว่านางฟังแล้วรู้สึกทุกข์แค่ไหน เหมือนกับมีเข็มทิ่มแทงก็ไม่ปาน นางเป็นสตรีที่มาจากยุคปัจจุบัน ได้รับการศึกษาระดับสูง แม้ว่าจะอยู่ในสมัยนี้มานานหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่อาจใช้ค่านิยมสมัยนี้ไปวิเคราะห์ปัญหา นางและหลี่เฉินเย่นเลิกกันห้าปีแล้ว ในระหว่างห้าปีนี้ ต่างคนต่างมีชีวิต แต่ว่า กลับทำให้หลายคนต้องมีชีวิตอยู่ภายใต้เงาความรักของนางกับหลี่เฉินเย่น นางรู้สึกหดหู่ใจมาก เหมือนอย่างกับคู่สามีภรรยาที่อย่าร้างกัน ฝ่ายชายได้แต่งงานใหม่ แต่กลับปล่อยให้คนใหม่โดดเดียวเพราะภรรยาเก่า มันเป็นธรรมกับใคร? เชียนซานไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงได้โกรธ แต่ก็ไม่กล้าถาม ขับรถม้าออกจากวังไป