ตอนที่ 208 แสดงความรัก

ต๭นที่ 208 แสดงความรัก ชูเซี่ยอึดอัดแทบตายตลอดทางออกจากวัง เห็นว่าเชียนซานไม่พูดอะไรเลย รู้ว่าตกใจอารมณ์โกรธของตัวเอง หายใจเข้าทีหนึ่ง นางเปิดม่านออกแล้วบอก “เมื่อครู่นี้ข้าไม่ได้เจาะจงเจ้า อย่าใส่ใจเลย” เชียนซานหันไปมองนาง “ที่จริงแล้วข้าไม่เข้าใจว่านายหญิงโกรธเรื่องอะไร?” ชูเซี่ยถอนหายใจเบาๆ “เชียนซาน ข้าและหลี่เฉินเย่นเลิกกันแล้ว นอกจากจะเป็นพ่อแม่ของคู่แฝดแล้ว พวกเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก เข้าใจไหม?” เชียนซานไม่เข้าใจ “ท่านสามารถลืมฝ่าบาทได้จริงๆหรือ?” คำถามนี้อีกแล้ว ! ชูเซี่ยรู้สึกปวดหัวมาก แม้ว่าจะก่อนกลับเมืองหลวงก็เคยคาดการณ์ว่าจะมีคนมากมายหยิบเรื่องนี้มาพูด นางทำใจมาแล้ว แต่กลับเมืองหลวงได้ไม่ถึงสองวัน กำแพงเส้นนั้นของนางเหมือนว่าจะถูกทำลายไม่เหลือ ลืมได้แล้วยังไง? ลืมไม่ได้แล้วยังไง? เรื่องราวในโลกนี้ ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเพราะค่านิยม นางสามารถแย่งชิงอะไรได้? เขาเป็นฮ่องเต้วันหนึ่ง พวกเขาก็จะไม่มีอนาคตด้วยกัน ให้เขาสละตำแหน่งจักรพรรดิ? ความรักของพวกเขายิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรือ? แผ่นดินจะทำยังไง? ปล่อยอำนาจไว้ข้างๆราชวงศ์จะกระทบแค่ไหน? ถ้าเมื่อแผ่นดินผลัดเปลี่ยนนายใหม่ ประเทศรอบๆที่คอยจ้องอยู่จะไม่ใช้โอกาสนี้เข้ายึดครอง? แม้ว่าชูเซี่ยจะอาศัยในเมืองหนานซานมาหลายปี แต่ว่าเรื่องราวความเคลื่อนไหวของประเทศรอบข้างก็ยังคงพอรู้เรื่องบ้าง ประเทศเหลียงหลายปีมานี้พัฒนาดีมาก ไม่ว่าจะเป็นการเกษตรหรือเศรษฐกิจ ต่างก็ก้าวกระโดดอย่างมาก สำหรับการค้าขายตามชายแดนประเทศก็รุ่งเรืองขึ้นมาก เศรษฐกิจเติบโต ย่อมดึงดูดความโลภของพวกคนเถื่อน ประเทศคนเถื่อนเล็กๆพวกนี้อยู่ในพื้นที่ห่างไกล แต่กลับกล้าหาญและรบเก่ง เพื่อพื้นที่และสาวงามแล้ว ก็ไม่กลัวจะเสี่ยงอันตรายเข้ามายึดครอง แม้ว่าเมืองหนานซานจะถือว่าสงบสุข แต่ว่าห้าปีในเมืองหนานซานนี้ ก็มักมีพวกเร่ร่อนเข้ามาแย่งชิงอาหารและผู้หญิงเสมอ นางสามารถขอให้หลี่เฉินเย่นทำอะไรได้? ปลดนางที่ถูกแต่งตั้งเป็นกุ้ยเฟยในจักรพรรดิองค์ก่อน? กลัวว่าน้ำลายของเหล่าขุนนางทั้งหลายจะทำให้นางจมไปได้ ถ้าหากไม่ปลดวังหลังทิ้ง นางจะยินยอมใช้แบ่งปันผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงเยอะขนาดนี้ได้หรือ? ไม่ นางยังมีหลักการอยู่ สู้ไม่เอาดีกว่า ไม่ใช่ว่านางไม่ยอมประนีประนอมเพื่อความรัก แต่ว่า ถ้าประนีประนอมแบบนี้ นั่นคือการดูถูกความรัก นางเริ่มรู้สึกว่า บางทีการกลับมาอาจจะเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหนึ่ง เชียนซานรู้สึกได้ว่าการกลับมาของชูเซี่ยคราวนี้ มีการตัดขาดเพิ่มขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เด็ดขาดขึ้นมามาก แต่ว่า นางเป็นคนของพรรคมังกรเหิน ชูเซี่ยเป็นนายหญิงของพรรคมังกรเหิน นางจะฟังแต่ชูเซี่ยคนเดียว ชูเซี่ยบอกว่าไม่อยากให้เอ่ยถึงอีก นางก็จะไม่เอ่ยถึงอีก รถม้ามาถึงหน้าจวนอ๋องเจิ้นกั๋วก็หยุดลง เมื่อคืนนี้ตอนจูเก๋อหมิงออกจากวัง มาเอี้ยมยามดึก แจ้งให้หลี่หยุนกางว่าชูเซี่ยจะมาในวันนี้ ดังนั้น ที่จวนก็ยุ่งกันตั้งแต่เช้า รถม้าขับมาแต่ไกล เห็นเชียนซาน ยามเฝ้าประตูก็เข้าไปแจ้งให้ทราบแล้ว ดังนั้น ชูเซี่ยเพิ่งลงจากรถม้า ก็เห็นหลี่หยุนกางพาอานเหยียนมารอรับที่ประตูแล้ว “ท่านอ๋อง!” ชูเซี่ยสะพายกล่องยาเดินขึ้นไปตามบันไดหินหน้าประตูจวน “ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว” หลี่หยุนกางมองดูนาง จากลาห้าปี นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เขาจูงมืออานเหยียน โน้มตัวกล่าว “อานเหยียน เรียกแม่บุญธรรมสิ!” อานเหยียนจ้องมองที่ชูเซี่ยตาโต แม้ว่าเขาจะไม่เคยเจอชูเซี่ยมาห้าปีแล้ว แต่ว่าคำทรงจำเมื่อตอนสามขวบยังคงอยู่ เป็นคนตรงหน้านี้แน่ๆ พาเขาหนีออกจากมือคนชั่ว “แม่บุญธรรม!” อานเหยียนไม่กลัวเลย เดินเข้ามาเรียกอย่างมีมารยาท “คุกเข่าลง!” หลี่หยุนกางสั่งการ อานเหยียนจึงคุกเข่าลง หมอบกราบอยู่หน้าชูเซี่ยแล้วตะโกนว่า “อานเหยียนเคารพแม่บุญธรรม!” ชูเซี่ยยิ้มและดึงอานเหยียนให้ลุกขึ้น บ่นกับหลี่หยุนกางว่า “ทำพิธีรีตองอะไรแบบนี้ทำไม? ลูกกลัวแล้วเนี่ย” “เขาก็เป็นลูกชายเจ้าเหมือนกัน ก็ควรแสดงความเคารพสูงสุดกับเจ้าสิ” หลี่หยุนกางบอก “ในเมื่อเป็นลูกชายข้า ถ้าอย่างนั้นระหว่างแม่ลูกก็ไม่จำเป็นต้องมีพิธีรีตองอะไรมากมาย” นางจับไหล่ของอานเหยียนไว้ มองเขาอย่างพิเคราะห์พิจารณา หน้าตาอิ่มเอิบ หล่อเหลาไม่เบา รู้สึกอิ่มเอมในใจ “อานเหยียนน่าตาดีจริงๆ” ใบหน้าอานเหยียนมีอาการยิ้มอย่างเขินอาย “ขอบพระคุณคำชมของแม่บุญธรรม” เขามองไปด้านหลังชูเซี่ย “ท่านพ่อบอกว่าแม่บุญธรรมพาน้องชายและน้องสาวของอานเหยียนมาด้วย อยู่ที่ไหนหรือ?” ชูเซี่ยยิ้มตอบ “เดี๋ยวเจ้าเข้าวังไปพบพวกเขากับแม่บุญธรรมสิ พวกเขาอยู่ดูแลท่านย่าอยู่ที่ตำหนัก” “งั้นอีกเดี๋ยวลูกจะเข้าวังด้วย” อานเหยียนบอกกับหลี่หยุนกางอย่างจริงจัง หลี่หยุนกางยิ้มบอก “ได้ เข้าวังไปอยู่สักสองวัน ไปเล่นเป็นเพื่อน้องๆหน่อย แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนท่านย่าด้วย” “ดี!” แม้ว่าอานเหยียนจะพยายามบังคับให้ตัวเองเป็นสุภาพบุรุษน้อยแค่ไหน แต่ว่า ได้ยินว่าสามารถเข้าวังไปเล่นสองวัน ก็ยังคงอดดีใจโลดเต้นไม่ได้ ชูเซี่ยเห็นดังนั้น ก็รู้ทันทีว่าสามีภรรยาหลี่หยุนกางเข้มงวดกับเขาแค่ไหน เปลี่ยนเด็กน้อยร่าเริงคนหนึ่งให้กลายเป็นคนสุขุมอย่างกับคนแก่ “ได้ยินว่าท่านอ๋องได้ลูกสาว ให้ข้าเข้าไปดูหน่อยได้ไหม? จะได้ไปเอี้ยมพระชายาหน่อยด้วย” ชูเซี่ยกล่าว “เก็บคำเอี้ยมของเจ้าเถอะ ถ้าเย่เอ๋อได้ยินเข้า ต้องเสียใจตายแน่” ซ่วหยุนกางฉายรอยยิ้มออกมา “ไปเถอะ นางรอเจ้านานแล้ว ใจจริงเย่เอ๋ออยากออกมารับเจ้าด้วยตัวเอง แต่ว่านางเพิ่งออกเดือนได้ไม่นาน ข้าไม่ยอมให้นางออกมาเอง” หลี่หยุนกางยังคงรักภรรยาเหมือนเดิม ชูเซี่ยยิ้มตอบ “เพิ่งพบหน้า ก็แจกจ่ายความเลี่ยนแล้ว จริงๆเลยนะ” “ความเลี่ยน?” หลี่หยุนกางเดินไปพลางหันหน้าไปพลาง มองไปทางชูเซี่ยอย่างไม่เข้าใจ ชูเซี่ยยักไหล่ “หมายถึงพวกเจ้าแสดงความรักไง” หลี่หยุนกางพูดอย่างได้ใจ “มีความรัก กลัวแสดงหรือ?” ชูเซี่ยทนรับไม่ได้ “พอแล้ว ไม่กลัวจะทำให้หมาโสดอย่างเชียนซานอิจฉาตายหรือ” “ข้าไม่ใช่หมา และข้าก็ไม่ได้โสด กำลังจะแต่งงานแล้ว” เชียนซานเบิกตากว้างบอก ชูเซี่ยอึ้งเลย ดี แสดงมาให้หมดเลย มีเพียงนางที่ตัวคนเดียวสินะ ก็ยังดีที่มีเหล่าจูเป็นเพื่อน แต่ว่านะ เรื่องที่เหล่าจูจะหาภรรยา ก็ต้องรีบเข้าแล้ว จะให้เอาแต่ตัวคนเดียวไปทั้งชีวิตแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยนางยังมีลูกชายลูกสาวคู่หนึ่ง เย่เอ๋อได้ยินเสียงชูเซี่ยก็ตื่นเต้นมา เข้ามากอดชูเซี่ย น้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยๆ หลี่หยุนกางสงสารจับใจ ดึงเย่เอ๋อออกมา “อย่างทำอย่างนี้ พูดให้ถูกแล้ว เจ้ายังไม่ได้ออกเดือนดีเลยนะ” ชูเซี่ยยิ้มบอก “ไม่ใช่หรือ? ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา ท่านอ๋องต้องกล่าวโทษข้าเป็นแน่” เย่เอ๋อเช็ดน้ำตาออก สะอื้นบอก “หวังดวงดาว หวังจันทรา ในที่สุดก็หวังจนเจ้ากลับมาจนได้” ชูเซี่ยยิ้มบอก “ข้าไม่รู้ว่าทุกคนจะคิดถึงข้าเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นก็กลับมาตั้งนานแล้ว” “นี่ไม่ใช่คำไร้สาระหรือ? ใครจะไม่คิดถึงเจ้าล่ะ? ตอนเจ้ายังอยู่ แม้แต่ไข้หวัด ก็ยังสามารถรักษาฟรี” หลี่หยุนกางหัวเราบอก “ข้ามีประโยชน์แค่นี้หรือ?” ชูเซี่ยแสดงอาการถูกทำร้ายจิตใจใหญ่โต ตั้งแต่กลับเมืองหลวงจนถึงตอนนี้ ตอนนี้รู้สึกสบายใจที่สุดแล้ว ไม่มีเรื่องต้องคอยกังวล เย่เอ๋อยิ้มบ่นว่า “เจ้าอย่าไปฟังเขาพูดไปเรื่อย ปีๆหนึ่ง เขาพูดถึงเจ้าเป็นสิบครั้ง ขนาดข้าที่เป็นภรรยายังหึงเลย” “ถึงว่าปีๆหนึ่งข้าถึงได้จามอย่างไม่มีสาเหตุเป็นสิบครั้ง ที่แท้มีคนพูดถึงข้านี่เอง” หลี่หยุนกางพูดอย่างไม่พอใจ “แค่สิบกว่าครั้ง? นั่นไม่ใช่ข้าแน่นอน ข้าพูดถึงเจ้าวันหนึ่งเป็นสิบครั้ง” เย่เอ๋อเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นหัวเราะแทน หัวเราะหนักมาก “ดี คราวนี้ข้าควรจะหึงเจ้าแล้วนะ” หลี่หยุนกางมองดูที่เย่เอ๋อตาละห้อย “เจ้าได้หึงเลย แม้ว่าข้าจะพูดถึงนางวันหนึ่งเป็นสิบครั้ง แต่ก็ก่นด่านางที่ทิ้งพวกเราไปนะ” ชูเซี่ยเองก็หัวเราะออกมา “อั้ย ข้าทำอะไรก็ผิดสินะ” เชียนซานมองนางแวบหนึ่ง “ก็มันจริงนี่ ห้าปีแล้ว ลูกยังคลอดออกมาแล้ว ข่าวคราวก็ไม่ส่งให้เราทราบเลย” เชียนซานระบายความอัดอั้นออกมา ห้าปีมานี้ นางไม่มีวันไหนเลยที่สบายใจ