ตอนที่ 210 แสร้งทำเป็นคนสนิท

ต๭นที่ 210 แสร้งทำเป็นคนสนิท ดังคำที่พระชายาว่าไว้ ฝีมือการยิงธนูของอานเหยียนไม่ดีนัก การควบม้าแปลกไปเล็กน้อย ตอนดึงคันสร ท่าทางแข็งกระด้างมาก ลูกธนูบินออกไป ก็เบนออกจากเป้าธนู แรงก็ยังไม่พอ แต่ที่เบี่บงเบนมาก อย่าได้บอกว่าใจกลางเลย แค่เป้าธนูยังยิงไม่โดนเลย อานเหยียนรู้สึกช็อกกับตัวเอง มองดูธนูที่หล่นอยู่ไกลๆ ตาก็แดงขึ้นมา เหมือนกำลังจะร้องไห้ พระชายาถอนหายใจ “เห็นไหหม ข้าบอกแล้วว่าเจ้าอย่าแสดงเลย ไปฝึกให้ดีก่อนค่อยแสดงก็ยังไม่สาย“ ชูเซี่ยส่ายหัวบอก เดินเข้ามาพูดกับหลี่หยุนกางว่า “เขาทำได้ เจ้าเชื่อหรือไม่?” หลี่หยุนกางบอก “เขาเคยบอกกับตัวเองว่าสามารถเจ้ากลางเป้าได้ แต่ว่า ข้าก็ไม่ได้เคยเห็นมาก่อน ทุกครั้งที่เขาแสดงให้ข้าดู ก็ล้วนแต่ตกเป้า” ชูเซี่ยยิ้มบอก “ข้ามีวิธีทำให้เขายิงเข้ากลางเป้าให้เจ้าดู” “เจ้ามีวิธี?” หลี่หยุนกางส่ายหัว “ทักษะการยิงธนูไม่ได้ใช้แค่วันเดียวก็เป็นได้ แต่ต้องอาศัยการขยันฝึกซ้อมทุกวัน เจ้าจะใช้เวลาแค่วันเดียวในการแนะนำเขา ไม่ได้ยังไงก็ไม่ได้หรอก” “ไม่ต้องใช้เวลาหนึ่งวันหรอก” ชูเซี่ยกระซิบข้างหูเขากี่คำ จากนั้นก็พูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “เจ้าแค่ต้องพูดกับเขาอย่างนี้ เขาต้องยิงโดนกลางเป้าแน่ๆ” หลี่หยุนกางถามอย่างประหลาดใจ “พูดแค่นี้ก็พอแล้ว?” “ใช่แล้ว!” “แต่ว่า คำพูดพวกนี้ไม่มีเทคนิคอะไรเลยนะ” “ก็เชื่อข้าครั้งหนึ่งสิ” หลี่หยุนกางครุ่นคิดครู่หนึ่ง มองไปที่พระชายาแวบหนึ่ง เย่เอ๋อถามอย่างสงสัยว่า “จะพูดอะไรกับเขาหรือ?” หลี่หยุนกางไม่ได้ตอบคำถาม แต่ว่าเดินเข้าไปข้างอานเหยียน จากนั้นก็พยุงเขาขึ้นม้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยกำลังใจ “อานเหยียน พวกเรามาลองกันใหม่ครั้งหนึ่ง ได้ไหม? พ่อเองรู้ว่าอานเหยียนขยันฝึกมาสักระยะแล้ว แม้ว่าอาจจะไม่โดนกลางเป้า แต่ยิงโดนเป้าก็ไม่ใช่ปัญกา ใช่ไหม? พยายามเต็มที่นะ พ่อจะดูอยู่ข้างๆ ถ้ายิงไม่โดนก็ไม่เป็นไร พวกเราค่อยไปขยันฝึกกันใหม่” อานเหยียนรู้สึกประหลาดใจ “ท่านพ่อ ท่านคิดว่าข้าจะทำได้ไหม?” “แน่นอนว่าได้ พ่อมีความมั่นใจในตัวอานเหยียนมาก” อานเหยียนดีใจขึ้นมาทันที แก้ไขอาการหดหู่เมื่อก่อน ยืดหลังตรง สะพาคันธนูบังคับม้าวนรอบ ที่จริงแล้วขนาดม้าแดงน้อยเทียบกับความสูงชองเขาไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ แต่ว่าหลังปรับอานม้าทำให้เขานั่งอยู่บนม้าได้อย่างมั่นคง หลี่หยุนกางมองดูอานเหยียนบังคับม้าอย่างประหลาดใจ หัวไปพูดกับเย่เอ๋อ “เมื่อก่อนนี้เวลาเขาฝึกยังไม่ค่อยชำชาญอย่างนี้เลย” เย่เอ๋อก็บอก “จริงด้วย” หลี่หยุนกางมองไปทางชูเซี่ย “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าพูดกับเขาไม่กี่คำ จะทำให้เขามีความมั่นใจเพิ่มขนาดนี้” ชูเซี่ยยิ้มแต่ไม่ตอบ ชี้ไปที่อานเหยียน ส่งสัญญาณให้หลี่หยุนกางดูให้ดี หลี่หยุนกางมองตามไป พบเพียงอานเหยียนที่นั่งอย่างมั่นคงบนหลังม้า กำลังจะเริ่มยิงธนู แขนของเรายืดตรง สายตึง มือดึงสรไปด้านหลัง ท่าทางสง่ามาก ได้ยินเพียง “ซิ่ว”เสียงหนึ่ง ลูกธนูก็บินออกไป “ชุ๊” เสียงหนึ่ง ไม่ได้เข้าเป้า แต่เข้ากลางเป้าเลย “ว้า!” ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างโห่ร้องอย่างดีใจ หลี่หยุนกางแทบจะคิดว่าตัวเองดูผิด ขยี้ตาไปมา ไม่ผิดแน่นอน ธนูลูกนั้นเข้ากลางเป้าแดงจริงๆ อานเหยียนเองก็ดีใจจนตะโกนขึ้นมา กระโดดลงม้า ชูคันธนูขึ้นแล้ววิ่งไปรอบๆ เย่เอ๋อเดินเข้าไปกอดเขาไว้ ชื่นชมว่า “ลูกเก่งมากเลย” ชูเซี่ยบอกกับหลี่หยุนกางว่า “จอนนี้ท่าอ๋องก็เข้าไปชื่นชมหน่อยสิ การสอนเด็ก ไม่มีอะไรนอกจากให้กำลังใจและชื่นชม แม้ว่าจะไม่ให้กำลังใจไม่ชื่นชม แต่ห้ามดูถูกเขาหรือทำลายความเชื่อมั่นของเขา นั่นจะทำให้เขาสงสัยว่าตัวทำไม่ได้และปฏิเสธตัวเองได้” “อืม?” หลี่หยุนกางยิ้มออกมา “คิดไม่ถึงว่าจากกันห้าปี หมอเวินกลายเป็นนักปราชญ์ไปแล้ว” ชูเซี่ยบอก “ข้าเองก็เป็นแม่คนนะ ข้าเองเคยทำกับลูกมาก่อน เอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าแม้แต่พ่อแม่ยังดูถูกลูกตัวเอง รู้สึกว่าลูกตัวเองไม่ดีพอ แล้วเด็กจะเอาความมั่นใจมาจากไหน?” “รับการสอนแล้ว!” หลี่หยุนกางพูดจากใจจริง “อานเหยียนเป็นเด็กฉลาด ขอเพียงแค่อบรมนิดหน่อยต้องเป็นงานแน่ๆ แต่ว่า ไม่ต้องรีบร้อน ควรเรียนเมื่อเวลาเรียน ควรเล่นเมื่อเวลาเล่น แม้ว่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์ แต่ก็เหมือนกับเด็กทั่วไปที่สิทธิที่จะได้เล่น บางครั้ง ถ้าขอมากเกินไป อาจไม่ใช่ความสุข ชุดเหลืองอยู่บนตัวแล้วยังไง? ก็ใช้ชีวิตที่ตัวเองไม่อยากได้ไม่ใช่หรือ?” ชูเซี่ยพูดถึงตอนท้าย ก็ถอนหายใจเบาๆ หลี่หยุนกางมองดูที่นาง รู้ว่านางเพียงแค่ขยายสิ่งที่พูด ไม่ได้หมายถึงตัวเองกับหลี่เฉินเย่น แต่ว่า นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความหมายนั้นซ่อนอยู่ภายใน เกิดเป็นขุนนางในราชวงศ์ เขาเข้าใจอย่างดีว่าความกดดันของฮ่องเต้ในตอนนี้ มากจากหลากหลายฝ่าย ชูเซี่ยกลับมา ทำให้เขาดีใจ แต่ก็ทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะเข้ายากออกยาก แต่ว่า เหล่านี้จะทำใจบอกชูเซี่ยได้ยังไง? ถ้าบอกออกไป นางจะต้องจากไปแน่ๆ คู่สามีภรรยาท่านอ๋องให้ชูเซี่ยอยู่กินข้าว แรกเดิมทีไม่ให้ชูเซี่ยไป แต่ว่าชูเซี่ยยอกว่ามีธุระต้องทำ พวกเขาจึงจำเป็นต้องปล่อยไป ชูเซี่ยกลับมาถึงห้อง นายท่านเหมาและเจ้าถ่านก็กลับมาแล้ว เดินเล่นอยู่ในสวนด้านนอก เฉินเย่นซานเห็นนายท่านเหมาเจ้าถ่าน ดีใจจนเข้าไปกอดคอนายท่านเหมา แล้วก็กอดเจ้าถ่าน ป๊าบป๊าบป๊าบหอมไปหลายคำ เห็นหน้าตารังเกียจของเจ้าถ่าน นางกลับหัวเราะชอบใจ คอกลาของนายท่านเหมายังคงอยู่ เฉินเย่นซานได้ให้คนไปปรับปรุงแล้ว แม้ว่าจะไม่หรูหรา แต่ก็ไม่ได้ไม่เป็นธรรมต่อเขา ชูเซี่ยกลับห้องไป เอาเลือดของฮองไทเฮามาเริ่มการเพาะ นางหยิบโถออกมาใบหนึ่ง เอาขวดที่บรรจุเลือดของฮองไทเฮาใส่ในโถ จากนั้นก็เอาไปวางไว้ใต้ดวงอาทิตย์ “นายหญิง ท่านกำลังทำอะไรหรือ?” เฉินเย่นซานถามอย่างไม่เข้าใจ ชูเซี่ยบอก “ข้าอยากรู้ว่าในเลือดของฮองไทเฮาถูกคนวางยาใช่หรือเปล่า” “อย่างนี้ก็รู้ได้?”เฉินเย่นซานถามอย่างแปลกใจ “ยังไม่ได้หรอก เจ้าไปจับหนูมาให้ข้าตัวหนึ่ง ขังเอาไว้เตรียมใช้” “หนู? น่าขยะแขยง!” เฉินเย่นซานพูดอย่างรังเกียจ “หลังจบการทดลอง จะน่าขยะแขยงกว่านี้อีก เชื่อข้าสิ” ชูเซี่ยยิ้มแล้วเดินเข้าไป เฉินเย่นซานหยักๆไหล่ น่าขยะแขยงแค่ไหนก็เคยเจอ แค่หนูตัวน่าขยะแขยงตัวหนึ่งเท่านั้น ชูเซี่ยเหมือนอย่างทุกวัน ลงมือทำอาหารเอง แม้ว่าจะย้ายกลับมาแล้ว แต่ว่าคนของพรรคมังกรเหินก็เตรียมการให้นางหมดแล้ว ชูเซี่ยในวันนี้ จุดไฟรอ ผ่านไปไม่นาน เตาไฟก็ลุกโชนขึ้นมา หุงข้าวเสร็จ ก็เอาไข่ไก่ต้มในหม้อ “แค่ไก่ต้มบวกข้าวสวย? ให้ข้าไปซื้อเนื้อหน่อยไหม?” เฉินเย่นซานบอก “ไม่ล่ะ กินอะไรนิดหน่อย เดี๋ยวยังต้องไปอีกที่หนึ่ง” ชูเซี่ยบอก “ไปไหนหรืออ? จะเข้าวังอีกหรือ?” เฉินเย่นซานถามอย่างแปลกใจ เมื่อวันนางเพิ่งกลับมา ก็ไปมาหลายที่โดยไม่หยุดเลย ชูเซี่ยยิ้มตอบ “ดึกหน่อยค่อยเข้าวัง ข้าจะไปจวนจิ้งกั๋วโฮ่วหน่อย” “อ๋า?” เฉินเย่นซานเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนนางกับคู่สามีภรรยาจิ้งกั๋วโฮ่วบอกว่านางคือหยางลั่วอี นั่นหมายความว่า นางคือลูกสาวของคู่สามีภรรยาจิ้งกั๋วโฮ่วน่ะสิ ถ้านางไม่บอก ทุกคนแทบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว “คู่สามีภรรยาจิ้งกั๋วโฮ่วคลอดลูกชายมาคนหนึ่ง” เฉินเย่นซานนึกขึ้นมาได้ “หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ ท่านจะมีน้องชายเพิ่มมาคนหนึ่งแล้ว” ชูเซี่ยยิ้มตอบ “ใช่แล้ว น้องชายที่เด็กกว่าลูกข้าอีก” แต่ว่า ยังไงก็เป็นเรื่องดี หยางลั่วอีตายไปแล้ว หยางลั่วฟานก็ตายไปแล้ว ทั้งสองไม่มีที่พึ่งเลย ตอนนี้ก็วัยกลางคนแล้ว เป็นเรื่องที่น่ายินดีนัก ที่จริงแล้วชูเซี่ยสงสัยมาโดยตลอด คู่สามีภรรยาจิ้งกั๋วโฮ่วเชื่อจริงหรือไม่ว่านางคือหยางลั่วอี? หรือว่าเพียงแค่หาที่พึ่งทางใจเท่านั้น? แต่ไม่ว่ายังไง มีบางเรื่องที่แม้ว่าทุกคนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา เป็นแบบนี้มันก็ดี ทุกคนแสร้งเหมือนว่ายังคงมีญาติอยู่