已经是第一章了
ตอนที่212พี่น้องรักกัน
ตนที่212พี่น้องรักกัน
ตำหนักไทเฮา
หลี่เฉินเย่นสั่งไม่ให้สนมทุกคนมารบกวนไทเฮา
สนมก็คิดไปต่างๆนาๆแต่ว่าหลี่เฉินเย่นไม่ได้สนใจอะไรพอสั่งแล้วหรงกุ้ยไทเฟยก็ถอนหายใจต่อไปก็ไม่ต้องเป็นคนร้ายแล้ว
วันนี้เสี่ยวไฉพาเด็กแฝดมากินข้าวคืนก่อนเสียวไฉพึ่งรู้ว่าเด็กแฝดนี้เป็นลูกของชูเซี่ยนางตื่นเต้นดีใจจนร้องไห้
พอได้ยินหรงกุ้ยไท่เฟยสั่งให้นางไปดูกแลเด็กๆก็ดีใจมากและถามชูเซี่ยตลอดว่าจะได้เข้าวังเมื่อไหร่
ไทเฮาวันนี้สดใสขึ้นกว่าปกติตั้งแต่กินยาแล้วหมอก็บอกว่าให้อยู่ในห้องเฝ้าดูอาการไปก่อนทำเอาไทเฮาไม่พอใจมากเอาแต่ไล่หมอออกไป
ทุกครั้งหมอเห็นแบบนี้ก็อดยิ้มไม่ได้:“กระหม่อมไปไม่ได้ครับถ้าท่านหมอชูรู้เยวกระหม่อมโดนด่าเอา”
“เจ้าอยู้ตรงนี้แล้วข้าไม่สบายใจเดี๋ยวก็มาตรวจนั้นตรวจนี้ทำเหมือนข้าจะตายแล้ว”ไทเฮาพูดต่อ
หลี่เฉินเย่นพึ่งเข้ามาก็ได้ยินไทเฮาพูดเช่นนี้ก็ยิ้ม:“ท่านแม่ถ้าเห็นเขาแล้วไม่สบายใจก็ให้เขาเอาเก้าอี้ไปนั่งเฝ้าข้างนอกก็ได้นี่”
พอท่านหมอเห็นหลี่เฉินเย่นเดินเข้ามาก็รีบทำความเคารพ“ฝ่าบาทมาเสียทีนะพ่ะย่ะค่ะ”
หลี่เฉินเย่นยิ้มและโบกมือไป“ไปเถอะทำตามที่ข้าบอก”
ท่านหมอก็พูดต่อว่า:“พ่ะย่ะค่ะกระหม่อมจะออกไปนั่งรอด้านนอกเอง”
พูดจบก็เอาเก้าอี้ออกไปนั่งรอด้านนอกตรงมุมมุมนี้เห็นไทเฮาชัดเจนมาก
ท่านหมอชูให้เขาตรวจอาการของไทเฮาบ่อยๆดังนั้นเขาเลยไม่กล้าทำผิดท่านหมอชูสั่งยามาพอเขาดูแล้วก็แปลกเหมือนจะเป็นยาที่ไม่ได้ผล
แต่ว่าเขารู้ว่าท่านหมอชูไม่ใช้ยามั่วแน่นอนที่นางทำเช่นนี้ต้องมีเหตุผลแน่นอน
ที่สำคัญนางยังเขียนไว้ข้างลางว่าพอต้มยาเสร็จก็เอาเหล้าหยดลงไปและต้องหยดหลังจากหนึ่งชั่วโมงให้ไทเฮาดื่มเหล้ายา
ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำแล้วมีประโยชน์อะไรแต่ว่าเขาเห็นไทเฮามีอาการดีขึ้นก็ไม่สงสัยแล้ว
ที่สำหคัญนางนั่งแล้วครึ่งชั่วโมงยังไม่เวียนหัวเลยนี่ก็เป็นเก้าสำคัญมาก
อาการไอก็หายไปเยอะมากเมื่อก่อนตอนไอนางไอไม่หยุดจนแทบหายใจไม่ออกตอนนี้ไอก็ยังเยอะอยู่แต่ว่าไม่หนักเหมือนเมื่อก่อน
“จิงโม่กับฉองเหลาล่ะ?”หลี่เฉินเย่นมองไปรอบๆก็ไม่เห็นเด็กแฝด“เสี่ยวลู่จือบอกว่าพวกเขามาแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ไทเฮามองไปนอกหนาต่างและพูดว่า“อยู่ด้านหลังคัดหนังสืออยู่บอกว่าถ้าคัดไม่หมดก็ไม่ออกมา”
เสียงนางดูสงสัยมากถึงแม้ว่าเด็กแฝดจะมานานแล้วแต่ว่าไม่ได้พูดกับนางเยอะก็ให้หว่านเหนียงยกโต๊ะมาให้และเริ่คัดหนังสือกัน
นางรอนานมากก็ไม่เห็นหลานๆมาพูดกับนางเลย
หลี่เฉินเย่นเนเข้าไปก็เห็นว่าเด็กๆกำลังคัดหนังสอกันอยู่
หลี่เฉินเย่นดูเข้าไปพวกเขากำลังเขียนเชียนจือเหวิ่นและเห็น่วาตัวหนังสือหยึกหยักๆแต่ก็ตรงๆไม่บิดงอไปมาแต่ว่าเด็กอายุสี่ขวบครึ่งเขียนได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว
หลี่เฉินเย่นภูมใจมากนี่เป็นลูกของเขา
“ไม่ต้องเขียนแล้วล่ะมาคุยกับพ่อก่อนมา”หลี่เฉินเย่นพูด
จิงโม่เงยหน้าขึ้นมาและพูดว่า:“ท่านพ่อคืนนี้ท่านแม่กลับมาตอนกลับมาพวกเราจะคัดให้เสร็จเจ้าค่ะถ้าคัดไม่หมดพรุ่งนี้ต้องเพิ่มเป็นสองเท่า”
หลี่เฉินเย่นมองไปที่ฉองเหลา“ท่านแม่ให้พี่คัดไม่ใช่เหรอ?งั้นเจ้าคัดทำไม?”
ฉองเหลาถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่และพูดว่า“ท่านพ่อไม่รู้นิสัยท่านแม่นางให่พี่คัดถ้าข้าไม่ช่วยกลับมาก็บอกว่าข้าไม่รักพี่อีกพี่น้องต้องช่วยกันข้าก็ไม่ต้องโดนแม่ด่า”
“เช่นนี้เองหรอกเหรอ?”หลี่เฉินเย่นกระตุกยิ้ม
ฉองเหลาเหมือนหาที่กำบังได้ก็วางพู่กันจีนลง:“ท่านแม่เป็นแบบนี้ไม่ใช่แค่วันสองวันแล้วครับตอนอยู่บ้านข้ากับพี่ต้องฟังนางทุกอย่างถ้าไม่ฟังก็จะถูกลงโทษถ้าโดนลงโทษก็บางครั้งก็ไม่ให้ข้าวกินไม่งั้นก็กินแค่มื้อเดียวไม่งั้นก็ได้คัดหนังสือเป็นคนครอบครัวเดียวกันทำไมต้องทำถึงเช่นนี้?ก็แค่กินข้าวเขานิดเดียว?ต้องแกล้งกันขนาดนี้ไหม?”
หลี่เฉินเย่นได้ฟังแล้วก็ถามว่า“ฉองเหลาเจ้าไปฟังใครพูดมา?”
“พี่ชายของเสียวซานจือพูดครับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเสียวซานจือพักอยู่บ้านเขาครับแม่ของเสียวซานจือไม่ค่อยชอบเขาชอบทำร้ายเขาทุดครั้งที่มาหาแม่ก็จะพูดแบบนี้กับแม่เสมอ”ฉองเหลาพูด
หลี่เฉินเย่นลูบหัวฉองเหลา“พอแล้วเดี๋ยวพ่อช่วยพูดนะไม่ต้องคัดแล้วล่ะ”
หลี่เฉินเย่นคิดว่าเด็กๆจะมีความสุขแต่ว่าฉองเหลาก็หยิบพู่กันจีนขึ้นมาอีก“ไม่ได้ครับเราตกลงกับท่านแม่แล้วก็ต้องทำให้ได้”
จิงโม่ก็ก็กำลังยุ่งนางเงยหน้าขึ้นมาและพูดว่า:“เจ้าค่ะท่านแม่บอกว่าถ้าทำเรื่องอะไรก็ต้องทำให้ดีๆ”
หลี่เฉินเย่นอึ้งเล็กน้อยเป็นแค่เด็กอายุสี่ขวบก็รู้ขนาดนี้แล้ว?ชูเซี่ยเจ้าสอนเด็กยังไงกัน?สอนได้ดีทีเดียว
ดูแล้วการสอนเด็กนี้ก็เป็นการเรียนรู้เช่นกันเขาเป็นพ่อคน……ได้ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อคนมาแล้วสี่ปีกว่าแต่ว่าพึ่งมาคิดวิเคราะห์เรื่องนี้อย่างจริงจังทีหลัง
มีความลึกซึ้งมีความตื้นตันใจ
เขาพูด:“ได้พวกเจ้าก็คัดไปแล้วกันคัดเสร็จออกมากินขนทด้วยล่ะ”
“มีอะไรกินเหรอครับ?”ฉองเหลาถามแววตาเปล่งประกาย
“ตอนท่านพ่อมาให้คนเตรียมขนมมาหน่อยรอพวกเจ้าเขียนเสร็จก็ค่อยกินแล้วกัน”
“ดีจังเลย”จิงโม่ดีใจและพูดกับฉองเหลาว่า:“น้องเร็วหน่อยคัดเสร็จก็จะได้กินแล้วนะ”
ฉองเหลาก็รีบคัดหนังสือเร็วไวเพื่อกินทำได้ทุกอย่าง
หลี่เฉินเย่นมองดูพวกเขาอย่างเอ็นดูจากนั้นก็เดินออกไปไม่รบกวนพวกเขาต่อให้พวกเขารีบๆเขียนให้เสร็จ
เขาชอบมองดูสีหน้าที่ดีใจของพวกเขารอยยิ้มนั้นช่างดูสดใสร่าเริงมาก
พอออกมาไทเฮาก็ถามว่า“ทำไมล่ะ?ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”
“ใกล้แล้วครับ!”หลี่เฉินเย่นพูด
ไมเฮาพูดอย่างรำคาญว่า:“ถ้างั้นให้คนอื่นช่วยพวกเขาคัดสิเด็กขนาดนี้จะคัดเยอะขนาดนี้ได้เช่นไร?”
หลี่เฉินเย่นรีบห้าม“ไม่ครับเสด็จแม่ไม่ได้ตอนนี้เด็กมีนิสัยที่ดีมากต้องให้พวกเขาทำแบบนี้ตลอดแต่ถ้าไม่ทำแล้วเดี๋ยววันหน้ามาสอนแล้วจะยากนะครับ”
ไมเฮาพยักหน้า“ใช่สิเด็กสองคนนี้น่ารักมากชูเซี่ยต้องใช้เวลาอย่างมากที่จะสอนเด็กได้ขนาดนี้”
นางเงยหน้าขึ้นมาดูสีหน้าที่ทุกข์ใจของหรงกุ้ยไทเฟยและถามอย่างเป็นห่วงว่า:เจ้าเป็นอะไรน่ะ?มีเรื่องอะไรที่ไม่มีความสุขงั้นเหรอ?”
หรงกุ้ยไทเฟยพูดว่า“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะก็แค่คิดถึงอานเหยียนกับอันอี้อันอี้……ก็ช่างเถอะแต่อานเหยียนอายุเขาพึ่งแปดควบขี่ม้าไท่เก่งเรียนก็งั้นๆแต่ทุกคนก็บอกว่าเขาเป็นเด็กฉลาดสงสัยจะฉลาดมากเกินๆไป”
นางไม่อยากพูดถึงอันอี้ที่ตาบอดแต่ว่าก็ไม่อยากบอกให้ไทเฮารู้และไม่อยากให้นางรู้ก็เลยเปลี่ยนคำพูดว่าป็นห่วงอานเหยียนแทน
ไทเฮายิ้มและพูดว่า“เจ้านี้น่าทำไมต้องเศร้าขนาดนั้นเด็กยังเล็กค่อยๆสอนไปยังมีอีกขี้ม้าไม่ดีแล้วยังไง?วันหน้าจะให้เขาไปสู้รบหรือยังไง?อย่างน้อยการเรยนก็ดีหน่อยอาจจะเป็นคนเก่งด้านการเรียนมากกว่า!”
“นี่หนังสือไม่เป็นการต่อสู้ก็ไม่ได้นี่ก็เป็นง่อยแล้ว?”หรงกุ้ยไทเฟยพูด
“ทำไมถึงเป็นง่อยเลยล่ะ?เด็กสุขภาพแข็งแรงก็ดีแล้วจะเอาเยอะทำไม?”ไทเฮาพูด
已经是最新一章了
加载中
