ตอนที่213พิษหนอนที่ถอนยาก

ต๭นที่213พิษหนอนที่ถอนยาก หรงกุ้ยไทเฟยนึกถึงอันอี้ขึ้นมาและเชื่อคำของไทเฮา“เพค่ะร่างกายแข็งแรงมีความสุขก็พอ” นางรู้ว่าวันนี้ชูเซี่ยจะไปจวนอ่องแต่ว่าไม่รู้ว่านางมีวิธีช่วยอันอี้ไหม ตอนนี้ยังไม่เห็นชูเซี่ยเข้าวังเลยอาการป่วยต้องรุนแรงเป็นแน่ กำลังคิดอยู่คนด้านนอกก็มาบอกว่าชูเซี่ยมาแล้ว นางรีบลุกขึ้นมาและไปรับด้านหน้า ไทเฮาเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็ยิ้มพูดว่า:“กุ้ยเฟยน่าจะชอบชูเซี่ยมากเลยนะนี่แค่ไม่เห็นวันเดียวเองดูสินางตื่นเต้นขนาดไหน?ยังไปรับถึงหน้านั้นอีก” หลี่เฉินเย่นรู้เรื่องของอันอี้และรู้ด้วยว่าวันนี้ชูเซี่ยต้องไปจวนเจิ้งกั๋วดังนั้นเลยรู้ว่าทำไมนางถึงรีบออกไปขนาดนั้น เขาก็อยากรู้อาการของอันอี้เช่นกันแต่ว่าก็ไม่อยากถามต่อหน้าท่านแม่กลัวจะรู้ข่าวร้าย ดังนั้นเขาก็เลยพูดไปว่า:“ลูกก็ขอออกไปดูก่อนนะครับเดี๋ยวกุ้ยเฟยดีใจเกินจนไม่ปล่อยนางเดินเข้ามา” พูดจบเขาก็รีบเดินออกไปทันที ไทเฮาเห็นแผ่นหลังเขาเดินไปก็ถอนหายใจพูดกับหวั่นเหนียงที่ยืนข้างๆว่า:“ฮ่องเต้ไม่ไว้ใจชูเซี่ยเลยแต่ว่าจะทำยังไงได้ล่ะ?” หวั่นเหนียงพูดอย่างจริงจังว่า:“ไทเฮาไม่ต้องเป็นกังวลหรอกเพค่ะฮ่องเต้คิดเองได้เพค่ะ” “ข้ารู้อยู่แล้วแต่ว่าข้าก็เป็นกังวลมาก”ไทเฮานวดขมับและพูดว่า“เจ้าลองคิดดูสิว่าฮ่องเต้เก่ามีบาปกรรมอะไรเนี่ย?การแต่งงานดีขนาดนี้เขาก็ยังพังมัน” หวั่นเหนียงไม่กล้าพูดอะไรแต่ว่าในใจก็เข้าข้างไทเฮาจะได้เป็นนิ่พระชายาหนิงอานแต่ก็กลับกลายเป็นกุ้ยเฟยทำเอาคนเศร้าใจนัก ชูเซี่ยเห็นหรงกุ้ยไท่เฟยและหลี่เฉินเย่นออกมาพร้อมกันและตกใจสักพักพูดว่า“ออกมาขนาดนี้มีเรื่องอะไรงั้นหรือ?” หรงกุ้ยไท่เฟยจับมือนางไว้และถามว่า:“ชูเซี่ยเจ้าไปที่จวนใช่หรือไม่?เจ้าไปรักษาอันอี้ใช่ไหม?นางเป็นเช่นไรบ้าง?เป็นอาการป่วยที่มาพร้อมตอนเกิดมาใช่ไหม?ยังมีทางรักษาหรือไม่?” หลี่เฉินเย่นยืนข้างๆและมองดูอย่างเรียบเฉยแต่เขากลับรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจอ ชูเซี่ยตบมือนางเบาๆปลอบใจและพูดว่า:“ไม่ต้องกังวลเพค่ะไม่เป็นไรแล้วเป็นแค่อาการป่วยของเด็กที่คลอดก่อนกำหนดรักษาได้เพค่ะ” “จริงเหรอ?”หรงกุ้ยไทเฟยมีความสุขมากดีใจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมาและกอดชูเซี่ยไว้“ชูเซี่ยเจ้านี้เป็นตัวโชคดีของบ้านเรามากเลยปลอดภัยเพราะเจ้าตอนนี้ที่อันอี้ปลอดภัยเพราะเจ้าเลยนะข้าไม่รูว่าจะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี” ชูเซี่ยยิ้มและผละออกมาจากนางพร้อมกับพูดว่า“นี่ไม่ใช่เพราะข้าหรอกเพค่ะแต่เป็นแค่คลอดก่อนกำหนดยังไม่เติบโตได้ไม่เพียงพอเองเพค่ะ” หรงกุ้ยไทเฟยหันไปมองหลี่เฉินเย่น“ฮ่องเต้ครั้งท่านต้องยื้อให้ท่านหมอชูอยู่ต่อในเมืองหลวงให้ได้นะข้าไม่อยากให้นางไปจริง” หลี่เฉินเย่นมองดูชูเซี่ย“นางจะไปก็ไม่มีใครห้ามได้หรอก” ชูเซี่ยยิ้ม:“มีของดีของอร่อยอยู่ข้าจะไปได้อย่างไรเล่า?” “จริงสิ?งั้นเจ้าอยากกินอะไรพูดมาได้เลยเดี๋ยวข้าสั่งคนไปเตรียม” ชูเซี่ยยิ้มและรู้สึกในใจไม่ค่ยเป็นตัวของตัวเองอาจจะเป็นเพราะหลี่เฉินเย่นอยู่ในนี้ด้วยในพระราชวังนี้ทำเอานางอยู่อย่างไม่เป็นตัวของตัวเองมาก อาจจะเป็นเพราะเคยเกิดเรื่องขึ้นหรือเป็นเพราะเจอเขาชูเซี่ยไม่อยากไปคิดมาก ห้าปีผ่านไปก็ไม่ค่อยคุ้นชินกันแล้ว ไม่ทันรู้ตัวนางมาที่นี้แปดปีแล้วเหตุการณ์ในแปดปีนี้ทำให้นางคิดว่าปีอนาคตเป็นเรื่องของสมัยก่อนแล้ว นางจากที่นี้ไปไม่ได้แล้วแต่ว่าที่นี้ก็เหมือนไม่ใช่ที่ของนางเช่นกันถึงแม้ว่าจะอยู่เมืองหนานซานดูเหมือนว่าจะอยู่ได้แต่ก็ไม่มีความรู้สึกที่เหมือนบ้านเลย กำลังคิดอยู่ก็ถูกหรงกุ้ยไทเฟยลากเข้าไป หลี่เฉินเย่นเดินตามนางเข้าไปเดินอยู่ด้านหลังของนางสายตาไม่ห่างห่ยไปไหนเลย ชูเซี่ยก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่เขามองตัวเองมานางไม่กล้ากลับหลังหัน พอเห็นไทเฮาเห็นว่าอาการนางยังดี หลี่เฉินเย่นอยู่ข้างๆฟังพวกนางพูดจนกะทั่งเด็กฝาแฝดเขียนเสร็จเขาถึงจะย้มและลุกขึ้นมา“เสร็จแล้วเหรอ?” ฝาแฝดพูดอย่างเหนื่อยๆว่า:“ถ้ายังไม่เสร็จมือต้องหักแน่ๆ” ชูเซี่ยมองดูทั้งสองคน“เอามาให้แม่ดูหน่อยสิ” ทั้งสองยื่นกระดาษที่เขียนเสร็จแล้วให้ชูเซี่ยดูจากนั้นก็มองนางอย่างตื่นเต้น ไม่เป็นแค่ฝาแฝดที่ตื่นเต้นขนาดไทเฮาและหลี่เฉินเย่นที่ดูอยู่ยังตื่นเต้นมากกลัวชูเซี่ยจะบอกว่าไม่ผ่านและต้องเขียนใหม่ ชูเซี่ยตรวจอย่างละเอียดจากนั้นก็ขมวดคิ้วและพูดว่า“ฉองเหลาถึงแม้ว่าจะไม่เขียนผิดแต่ไม่ตรงเลยเอียงไปเอียงมา” ไทเฮาตื่นเต้นและพูดว่า“จริงสิ?เอามาให้ข้าดูหน่อยสิ?” ชูเซี่ยส่งไปไมเฮาพึ่งรับมายังดูไม่หมดก็พูดว่า:“ไม่เอียงนี่เขียนได้ดีมากดีกว่าตัวหนังสือที่ข้าเขียนอีกข้าคิดว่าดีนะฮ่องเต้ลองดูสิ?” ไทเฮาส่งสายตาให้หลี่เฉินเย่นและเขาก็ลุกขึ้นมองดูดีๆจากนั้นก็พูดกับฉองเหลาว่า:“ข้างหน้าเขียนได้ดีมากแต่ว่าข้างหลังเขียนไมดีครั้งนี้เห็นว่าเจ้าทำผิดครั้งแรกข้าจะอภัยให้แต่ว่าถ้ามีครั้งหน้าจะไม่อภัยให้แล้ว” พอได้ยินชูเซี่ยพูดว่าเขียนไม่สวยก็ทำหนาจะร้องไห้แล้วแต่พอมาได้ยินหลี่เฉินเย่นพูดว่าครั้งนี้จะยกเว้นให้เขาก็ดีใจมาก“ท่านพ่อดีที่สุดเลยครับ” ไทเฮาหึงมากและพูดว่า“ท่านย่าก็ช่วยพวกเจ้าขอร้องนี่?ทำไมไม่บอกว่าท่านย่าดีบ้าล่ะ?” ฉองเหลาวิ่งไปและหอมไทเฮาจากนั้นก็พูดว่า“ท่านย่าก็ดีเหมือนกันครับ” ไทเฮามองดูเด็กน้อยที่กระโดดไปมาดีใจอย่างเอ็นดูเหมือนว่าเห็นตัวเองตอนสมัยสาวๆในใจก็เหมือนมีพลังฮึบสู้ขึ้นมาและเดินเข้าไปอุ้มฉองเหลาขึ้นมา“เด็กดีท่านย่ารักเสียขริงไอหย่าน่ารักจริงเลยท่านย่าอยากอยู่กับพวกเธอตลอดไปเลยน่ะเนี่ย” ชูเซี่ยมองดูเด็กๆเงียบๆและถอนหายใจในใจเบาๆ ความรักของพ่อนี้พวกเขาขาดมันมานานแล้วถึงเวลานี้ที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันเสียที ชูเซี่ยอยากถามอาการไทเฮากับหมอหลวงหลานเพราะว่ายังไม่มีการสรุปอาการที่แน่ชัดดังนั้นนางเลยเรียกหมอหลวงหลานไปที่ตำหนักข้างๆ หมอหลวงหลานจดลงไปอย่างละเอียดว่าไทเฮาอาการเป็นยังไงใช้ยาแล้วเป็นยังไงชูเซี่ยเอามาดูแต่กลับขมวดคิ้ว หมอหลวงหลานนึกว่าจะโล่งอกแล้วเพราะว่าวันนี้ไทเฮาอารมณ์ดีมาก เขาถามอย่างระวังว่า:“ท่านหมอชูมีอะไรหรือเปล่าครับ?” ชูเซี่ยพูด:“ไม่ค่อยดี” “ทำไมถึงไม่ดีล่ะ?กระหม่อมเห็นไทเฮาวันนี้อาการดีมากเลยนะครับ” ชูเซี่ยพูด:“เจ้าดูใบสั่งยายาที่ข้าเขียนสิข้าเขียนอะไรลงไปเนี่ย?” หมอหลวงหลานพูด:“ที่จริงกระหม่อมก็แปลกใจเหมือนกันครับว่าท่านหมอชูเขียนยาอะไรลงไปเหมือนยาพวกนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับไทเฮาเลย” ชูเซี่ยยิมและพูดว่า“อาการป่วย?เจ้ารู้เหรอว่าป่วยเป็นอะไร?” “นี้……ไม่รู้ครับ”หมอหลวงหลานพูดอย่างอายๆ ชูเซี่ยพูด:“ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงสั่งลาแบบนี้งั้นเหรอ?” หมอหลวงหลานตกใจเล็กน้อย“ครับครับ!” ชูเซี่ยถอนหายใจ“เจ้าพูดถูกไม่ว่าไทเฮาป่วยเป็นอะไรแต่ว่าดูจากอาการ่านแล้วยาที่ข้าสั่งไปนี้เหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเจ้ารู้ไหมยาที่ข้าสั่งไปนี้เป็นยารักษาอะไร?” หมอหลวงหลานพูดต่อว่า:“กระหม่อมเห็นยาที่สั่งไปครับมีเลยว่านสือจวินจือปิงลังนานกวาและอื่นๆพวกนี้เป็นยาขับไล่หนอนพิษหมดเลย” “ถ้าเช่นนั้นดูจากอาการไทเฮาแล้วถ้าข้าลงยาหนักขนาดนี้ท่านต้องมีอาการเช่นไร?” หมอหลวงหลานพูด:“คนทั่วไปยังรับไม่ไหวต้องมีอาการอะไรปรากฏบ้างและอีกอย่าง……” ชูเซี่ยพูดแทรกต่อ“อีกอย่างร่างกายของไทเฮาก็ต้องแย่ลงให้ยาขับหนักขนาดนี้แต่ท่านมีอาการใดๆเลย” ชูเซี่ยดูที่เขาจดและขมวดคิ้ว:“แต่ว่าพอดูจากที่เจ้าจดแล้วท่านไม่ป่วยเลยกลับกันยังมีอาการดีขึ้นนี่จะแสดงว่าอะไร?”