ตอนที่216อาจารย์จริงกับอาจารย์ปลอม

ต๭นที่216อาจารย์จริงกับอาจารย์ปลอม พอออกมาจากจูเก๋อหมิงแล้วชูเซี่ยก็ไปหาจูฟางหยวนต่อ ช่วงนี้จูฟางหยวนยุ่งมากกำลังเก็บของขอแค่มีสิ่งของที่น่าสนใจเขาก็ซื้อกลับมาแล้ว ชูเซี่ยไปหาเขากำลังนั่งเก็บของตัวเองอยู่ของที่เยอะที่สุดคือแจกันลวดลายสวยๆ ชูเซี่ยถาม:“เจ้าทำอะไรเนี่ย?” “เอากลับไปด้วยไง”จูฟางหยวนพูดอย่างภูมืใจ:“นี่เป็นของโบราณหมดเลยถ้าข้าเอากลับไปบ้านข้าก็จะรวยได้เลย” “เอากลับไปได้หมดเหรอ?”ชูเซี่ยถาม “ทำไมจะไม่ได้เล่า?ต้องได้แน่นอน”จูฟางหยวนเอาของกองไว้ด้วยกันและถามนางว่า:“เจ้ามามีอะไรเหรอ?ไม่ได้อยู่รักษาไทเฮางั้นเหรอ?” ชูเซี่ยเอากล่องยาวางไว้บนโต๊ะ“ดูสิไม่มีอะไรคืบหน้าเลยตอนนี้ปวดหัวมาก” “ขนาดเจ้ายังไม่มีทางรักษา?”จูฟางหยวนสงสัยมาก“ไมเฮาป่วยเป็นอะไรกันแน่?” ชูเซี่ยขมวดคิ้ว“อาการท่านคล้ายกับอาการของเฉินอวี่จู๋มากข้าสงสัยว่านางโดนหนอนพิษ” “หนอนพิษ?”จูฟางหยวนตกใจมาก“แต่ว่าโรคที่เฉินอวี่จู๋เป็นฉ่ายเวินเป็นคนทำเองใครจะรู้ความลับในนั้นล่ะ?” “ก็ปวดหัวเรื่องนี้แหละถ้าใครที่อยากทำร้ายไทเฮาก็แสดงว่าคนผู้นั้นอยากทำร้ายชนชั้นเจ้าแล้วฉ่ายเวินก็ตายแล้วยาพิษที่นางทดลองทำขึ้นมาน่าจะไม่ได้สอนให้ใครแต่ว่าอาการเหมือนกันมากจนทำเอาคนปวดหัว” จูฟางหยวนนั่งข้างๆและถามอย่างจริงจังว่า:“ชูเซี่ย เอยเจ้าพูดความจริงมาถ้าตอนนี้ให้เจ้ารักษาเฉินอวี่จู๋เจ้าจะรักษาได้ไหม?” ชูเซี่ยครุ่นคิดและพยักหน้าช้าๆ“ก็ไม่แน่นะ” “ก็ไม่แน่?”จูฟางหยวนคิดว่าเรื่องมันเลยเถิดออกมาไกลแล้ว“ถ้าเจ้ารักษาเฉินอวี่จู๋ไม่ได้ก็รักษาไทเฮาไม่ได้น่ะสิ?” ชูเซี่ยพยักหน้า“จะพูดเช่นนี้ก็ได้ตอนนี้ไทเฮาก็ป่วยอยู่ข้าก็ยังไม่มีวิธีรักษาเสียที” จูฟางหยวนคิดและถามว่า:“เจ้าว่าฉ่ายเวินตายหรือยัง?” ชูเซี่ยเงยหน้า“ทำไมล่ะ?นางจายแล้วนี่!” จูฟางหยวนมองนางและสายตาก็แปลกไป“แต่ว่าเจ้าก็ตายแล้วตายแล้วหลายสิบครั้งแล้วด้วย” ชูเซี่ยมองตาบน“เยอะขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?” “ก็ไม่เยอะขนาดนั้นแต่ว่าถ้าเกิดว่าเจ้าตายแล้วอาจารย์ก็จะช่วยเจ้าตลอดเรื่งที่อาจารย์เจ้าทำได้ยังไม่มีผู้ใดทำได้เลยงั้นเหรอ?ไม่ใช่แค่อาจารย์เจ้าที่เก่งที่สุดใช่ไหม?” ที่จริงชูเซี่ยก็เคยคิดเรื่องนี้แล้วแต่ว่าทำยังไงถึงได้ตายแล้วเกิดใหม่ได้หลายครั้งขนาดนั้น?แต่ว่าที่จูฟางหยวนพูดก็มีเหตุผลที่นางเกิดใหม่ได้ทำไมฉ่ายเวินจะทำไม่ได้? คนที่เก่งในโลกนี้ก็ไม่ได้มีแค่อาจารย์ ชูเซี่ยขมวดคิ้ว“ถ้าเป็นเช่นนี้งั้นก็ยุ่งแล้วล่ะ” “ถึงข้าจะรักษาคนได้แต่ข้าก็ไม่เข้าใจเรื่องยาฑิษอะไรเลยเมื่อก่อนเจ้ามีหนังสือเกี่ยวกับยาพิษไม่ใช่เหรอ?ก็คือเล่มที่จูเก๋อหมิงให้เจ้างั้นเจ้าก็เปิดดูให้หน่อยว่ามียาพิษชนิดนี้ไหม?” “ตำรายาพิษข้าอ่านและท่องจำได้แล้วไม่มียาชนิดนี้อยู่และพิษชนิดนี้เป็นพิษที่ฉ่ายเวินทำขึ้นมาเองจะเขียนอยู่ในตำราได้อย่างไร?” “ที่พูดมาก็ถูก” ชูเซี่ยมองเขา“อาจารย์ได้บอกเจ้าหรือไม่ว่าเมื่อไหร่จะกลับ?” “ใกล้แล้ว”จูฟางหยวนพูด “งั้นจะมาถึงที่เมืองหลวงเมื่อไหร่?ข้ามีเรื่องจะถามเขาหน่อย”ชูเซี่ยพูด เรื่องพวกนี้นางไม่เข้าใจจริงๆนางคงต้องถามคนที่เชี่ยวชาญเรื่องนี้อย่างถ่องแท้ จูฟางหยวนจับหัว“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้แล้วล่ะ” “เจ้าไม่รู้?”ชูเซี่ยถามเขาอย่างแปลกใจ“ตอนที่เรากลับเข้าเมืองหลวงก็บอกว่าใกล้มาแล้วแต่ว่าบวกกับระยะทางครึ่งเดือนบวกกับกลับมาถึงห้าหกวันงั้นก็ยี่สิบกว่าวันแล้วมันคงผ่านไปนานแล้ว?” จูฟางหยวนตกใจ“ไม่ใช่แล้วล่ะ?เขาหลอกข้างั้นเหรอ?” ชูเซี่ยรีบปลอบ“ไม่ใช่หรอกข้ารู้จักกับอาจารย์ท่านนี้มานานแล้วไม่เคยเห็นเขาหลอกใคร” จูฟางหยวนลุกขึ้นมามองตาโตและพูดว่า:“ทำไมไม่ล่ะ?เขาบอกกับเจิ้งกั๋วอ๋องและฮ่องเต้ว่าเจ้ารีบทุกคนแล้ว?และยังบอกว่าเจ้าแท้งลูกอีก” “……” “……” ชูเซี่ยรีบปลอบใจ:“นั้นเป็นคำโกหกที่หวังดี” “เขารู้ว่าข้าอยากกลับบ้านมากก็บอกข้าว่าจะกลับได้ นั้นก็เป็นคำโกหกที่หวังดีงั้นเหรอ”จูฟางหยวนใกล้ร้องไห้ออกมาแล้ว ชูเซี่ยก็พูดต่อว่า:“ไม่หรอกมั้งงั้นเจ้าก็รออีกสองสามวันแล้วกัน?” จูฟางหยวนคิดแล้วก็เหมือนว่าตัวเองถูกโกหก“เขาให้ข้าบอกเจ้าว่าให้เข้าเมืองมาจากนั้นก็ยอมให้ข้ากลับบ้านได้เขาต้องโกหกแน่เขาแค่อยากให้เจ้ากลับเมืองมาเขาบอกว่าให้เจากลับมาคบกับหลี่เฉินเย่นต่อก็ต้องเป็นคำโกหกแน่นอนเจ้าลองคิดสิเมื่อก่อนเขาไม่อยากให้พวกเจ้าอยู่ด้วยกันเขาถึงกับสร้างคำโกหกว่าถ้าเจ้าอยู่กับเขาก็จะตายแค่ผ่านไปห้าปีเหตุการณ์ในเมื่องก็ไม่เปลี่ยนไปเสียหน่อยหลี่เฉินเย่นเป็นฮ่องเต้และก็เป็นอยู่ดีๆไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยเขาจะให้เจ้ากลับมาทำไมกัน?” ที่จริงชูเซี่ยก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมอาจารย์ให้ตัวเองกลับมาก่อนหน้านั้นจูฟางหยวนบอกว่าอาจารย์ไม่กล้าพูดแต่ว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่กล้าพูดล่ะ?อาจารย์และศิษย์มีเรื่องอะไรที่พูดไม่ได้งั้นเหรอ? และอีกอย่างเมื่อก่ออาจารย์ก็เตยถามนางว่าอยากกลับมาที่เมืองหลวงไหมถ้าเขาอยากให้นางกลับมาเขาก็ควรจะพูดออกมาเองแล้วนี่มีประโยชน์กว่าที่ให้จูฟางพยวนมาพูดเองเสียอีก? อย่างน้อยนางก็จะฟังอาจารย์และสิ่งที่จูฟางหยวนพูดนางก็อาจจะไม่ฟัง “อาจารย์บอกเจ้ามื่อไหร่?พูดกับเจ้าที่ไหน?”ชูเซี่ยถาม จูฟางหยวนก็ตอบไปว่า:“ก็ตอนที่ข้ากลับมาไหว้พ่อบุญธรรมข้าเจอเขาที่เมืองเขาลากข้าไว้และดื่มเหล้าพอดื่มไปหลายแก้วเขาก็พูดกับข้าแบบนี้แล้ว” ชูเซี่ยแปลกใจ“อาจารย์ไม่ดื่มเหล้าเลยในสองปีนี้” จูฟางหยวนส่ายหัว“ไม่เขาดื่มเหล้าดองไปเยอะมาก” “ไม่ถ้าเขาจะดื่มเขาก็ไม่ดื่มที่เป็นเหล้าดอง”ชูเซี่ยเริ่มสงสัย“เจ้าแน่ใจเหรอว่าคนที่เจ้าเห็นเป็นอาจารย์ข้าจริงๆ?” จูฟางหยวนอึ้ง“ไม่ใช่อาจารย์เจ้าถ้าเช่นนั้นจะเป็นใครเล่า?ข้าจำเขาได้ข้าเจอเขาหลายครั้งแล้วทำไมจะไม่รู้จักเขาล่ะ?” ชูเซี่ยสงสัยอาจารย์ไม่ดื่มเหล้าแล้วหรือว่าไปเที่ยวแล้วเขาก็เลยดื่ม? และอีกอย่างอาจารย์จะมาที่เมืองหลวงทำไม?เขาบอกว่าไม่ชอบที่ๆวุ่นวายที่มาเมืองหลวงต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆถ้าเช่นนั้นเรื่องอะไรกันล่ะ? อีกอย่างถ้ามาบอกให้นางกลับเมืองหลวงทำไมเขาไม่มาเอง?ถึงแม้เขาจะให้จูฟางหยวนมาพูดเองทำไมตอนอยู่เมืองหนานซานเขาไม่บอกกับจูฟางหยวนล่ะทำไมถึงมาบอกตอนเจอกันโดยบังเอิญ? “เจ้าเคยเห็นอาจารย์ข้าอาจารย์ข้าเดินเล่นตามถนนงั้นเหรอ?”ชูเซี่ยถาม จูฟางหยวนพูดว่า“ก็ไม่รู้ว่าเดินเล่นไหมก็ข้าซื้อของตามถนนได้ยินมีคนเรียกข้าจากนั้นข้าก็หันไปดูเห็นว่าเป็นอาจารย์เจ้าเขายังดีกับข้ามากเลยลากข้าเข้าไปดื่มเหล้าอีก” “เจ้าคิดว่าท่าทางเขาเหมือนกับอาจารย์ข้าไหมล่ะ?”ชูเซี่ยถาม จูฟางหยวนครุ่นคิดและส่ายหัว:“ไม่ค่อยเหมือนเลย” “เสียงล่ะ?”ชูเซี่ยรีบถาม จูฟางหยวนส่ายหัว“เสียงเหมือนไม่แปลกเหมือนมาก” เขามองชูเซี่ย“แต่ว่าข้าได้ยินว่ามีคนที่เลียนเสียงเก่งจนเหมือนเสียงเจ้าของเลยล่ะ” ชูเซี่ยกำมือแน่นทุบโต๊ะและพูดว่า“พวกเรามาทดลองกัน”