ตอนที่233 ช่องโหว่มากมาย

ต๭นที่233 ช่องโหว่มากมาย เชียนซานกำลังเดินไปเปิดประตูก็มีประตูเปิดออกมาและมีแม่ชีเดินนออกมานางมองชูเซี่ยกับเชียนซานอย่างระแวง“พวกเจาเป็นใคร?ทำไมถึงมาที่วัดเต๋าชิงซูนี้?”ชูเซี่ยพูดอย่างเป็นมิตรว่า “ข้าชื่อชูเซี่ยข้าจะมาหากุ้ยท่ายเฟยช่วยไปบอกให้หน่อยได้หรือไม่” “ชูเซี่ย?”แม่ชีไม่รู้จักชื่อนี้นางมองดูชูเซี่ยนานมาก “ขอโทษ กุ้ยท่ายเฟยไม่อยากเจอใคร” เชียนซานเห็นว่ามที่มุมมีคนอยู่ที่นั้นก็เหมือนเป็นคนที่เก่งพอตัว นางก็สะกิดชูเซี่ยและให้นางมองไป ชูเซี่ยเห็นตั้งนานแล้วน่าจะเป็นคนที่เหลียงกวางเสียงส่งคนมาปกป้องกุ้ยเฟย “พวกเจ้าไปเถอะ”แม่ชีเห็นชูเซี่ยกับเชียนซานแปลกๆกลัวพวกนางจะรู้เรื่องอะไรก็เลยรีบไล่พวกนางไป ชูเซี่ยยิ้ม “ได้ ถ้ากุ้ยท่ายเฟยทรงนั่งสมาธิอยู่ งั้นพวกเราก็ไม่รบกวนแล้วเรื่องนี้ ข้ากลับไปถามท่านถ้ายเว่ยก็ได้” พูดจบนางก็กลับหลังหันกำลังจะเดินไปพอแม่ชีได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไปและพูดว่า“ช้าก่อน!” ชูเซี่ยหันกลับไปและมองนาง แม่ชีมองชูเซี่ยนานมากถึงจะพูดว่า “เมื่อกี้ท่านบอกว่าชื่อชูเซี่ยใช่หรือไม่หรือว่าท่านเป็นฮองกุ้ยเฟยของฮ่องเต้องค์ก่อน?” ชูเซี่ยไม่เคยได้รับตำแหน่งอะไรดังนั้นแม่ชีก็เรียกนางเป็นฮองกุ้ยเฟยก่อนของฮ่องเต้ ชูเซี่ยไม่ได้ปฏิเสธ เชียนซานมองดูแม่ชีนางรู้ว่าแม่นายเป็นใครถ้าไม่ได้ยินชื่อท่านถ้ายเว่ยนางก็ยังคงทำเป็นไม่รู้จักแน่นอน แม่ชีเห็นชูเซี่ยไม่พูดอะไรแต่เอามือประกบกัน“ถ้าเป็นฮองกุ้ยเฟยก็รอสักครู่เพค่ะ เดี๋ยวข้าไปแจ้งก่อน” เชียนซานมองดู “ถ้ารู้ว่าเป็นฮองกุ้ยเฟยทำไมต้องให้รอด้วย?เชิญเข้าไปเลยสิ” แม่ชีพูดว่า “ในนี้สงบเงียบไม่เหมือนในวังที่นี้ม่มีตำแหน่งสูงใหญ่ขอให้ท่านรอสักครู่” พูดจบก็กลับหลังหันเดินไปและยังปิดประตูคืนด้วย เชียนซานโมโห“นางแกล้งทำเป็นไม่รู้มากกว่า เกรงว่านางไปแจ้งแล้วเดี๋ยวก็ออกมาบอกว่ากุ้ยท่ายเฟยกำลังทำสมาธิไม่อยากเจอใครอีกแน่นอน” ชูเซี่ยพูด “ไม่หรอก นางอยากเจอข้าแน่นอน พูดถึงถ้ายเว่ยแล้ว นางน่าจะอยากรู้ว่าเรารู้มากเท่าไหร่ นางจะทดสอบเรา แน่นอนเราก็มาทดสอบนางเช่นกัน” “นายหญิง ถ้านางเจอเราก็แสดงว่านางน่าจะมีความคิดร้ายๆไม่ใช่เหรอเจ้าค่ะ?”เชียนซานถามไปอย่างไม่เข้าใจ “ข้ามาที่นี้ นางก็รู้ว่าน่าจะมีปัญหาแล้ว นางจะคิดว่าเรามีหลักฐานอะไรอยู่ทำไมถึงมาที่นี้?ความสัมพันธ์ของข้ากับนางก็ไม่ค่อยดี แล้วจะมาที่นี้ทำไม” เชียนซานพูด “ข้าคิดว่านางน่าจะไม่อยากเจอเรา หญิงสาวที่เคยท้องแม้รูปร่างก็ไม่เหมือนเดิม นางโง่ขนาดให้เราเห็นหรอกเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยยิ้มไม่พูดอะไรต่อ ทั้งสองรอที่หน้าประตูอยู่นาน คนที่ข้างๆกำแพงก็ยังคงจับตามองไปปล่อยไปไหน มีนกส่งข่าวสารออกไปจากนอกกำแพง บินออกไป เชียนซานพูด “นั้นเป็นนกส่งข่าวสารนี้ ส่งข่าวแล้วเราจะยิงมันลงมาไหมเจ้าค่ะ?” ชูเซี่ยส่ายหัว“ไม่ต้องหรอก ให้นางส่งข่าวให้ถ้ายเว่ยไปเถอะ ข้าให้ว่านเฉียงพวกนางขวางเขาไว้ถึงแม้ว่าว่านเฉียงพวกนางจะหยุดไว้ไม่ได้มาที่นี้ก็ต้องใช้เวลาเช่นกัน” และอีกอย่าง นางก็อยากเจอเขาอยู่แล้ว ใช้วิธีนี้บังคับเขาออกมาดีที่สุดแล้ว ผ่านไปนานมากกว่าประตูจะเปิดออกเป็นแม่ชีคนก่อนนางทำหน้ายิ้ม“ฮองกุ้ยเฟย เชิญค่ะ” ชูเซี่ยพูดต่อ “ขอบคุณ ช่วยนำทางด้วยค่ะ!” แม่ชีบอกเชียนซานว่า “ขอโทษ กุ้ยท่ายเฟยอยากเจอแค่ฮองกุ้ยเฟย ขอเชิญท่านรอด้านนอกด้วยเจ้าค่ะ” เชียนซานบอกไปว่า“ข้าไปรอด้านในไม่ได้เหรอ?” แม่ชียิ้มและบอกว่า“ขอโทษ กุ้ยท่ายเฟยสั่งมาแบบนี้ ข้าแค่ทำตาม” เชียนซานพูดว่า “ไม่ใช่บอกว่าที่นี้ไม่มียศตำแหน่งไม่ใช่เหรอ?ทำไมนางพูดอะไรก็เป็นแบบนั้นล่ะ?” แม่ชีพูดต่อ “อามิตตาพุทธ กุ้ยท่ายเฟยเป็นคนดูแลพวกเรา เป็นศิษย์พี่ของข้า ไม่มียศตำแหน่งแต่มีเรื่องตำแหน่งทางจิตใจ” เชียนซานจะพูดต่อชูเซี่ยก็หยุดนางไว้“เชียนซาน เจ้ารอที่นี้เถอะ ข้าแค่ไปพูดคุยกับกุ้ยท่ายเฟยหนอ่ย” พอได้ยินชูเซี่ยพูดเช่นนี้ เชียนซานก็ไม่พูดต่อ แม่ชีพาชูเซี่ยเข้าไปและปิดประตูคืนให้เชียนซานยืนรอด้านนอก ดูวัดเต๋าชิงซูจากด้านนอกก็สวยมากแล้วพอเข้ามาสวยกว่านั้นมาด้านในมีกระถางดอกไม้และมีดอกไม้สวยๆวางเต็มไปหมดจากนั้นก็มีผีเสื้อบินไปมาสวยมาก ด้านในมีชิงช้าและมีดอกไม้ล้อมที่เชือกชิงช้าเหมือนในฝันมากชูเซี่ยนึกคิดว่าตัวเองได้นั่งที่ชิงช้านั้นจะมีความสุขแค่ไหน ชูเซี่ยคิดในใจมีวัดที่ใช้ปฏิบัติธรรมเช่นนี้ด้วยเหรอ?ที่นี้ดูเหมือนบ้านเลย นางนึกคิดตอนที่กุ้ยท่ายเฟยอยู่ที่นี้อย่างมีความสุข ฮ่องเต้องค์ก่อนตายแล้ว นางก็ยังอ่อนไหวอยู่ยังสามารถรักคนอื่นได้ สามารถไปตามหาความสุขของตัวเองได้ แค่ไม่ยุ่งกับการวางยาไทเฮา นางก็จะไม่บอกใครกับเรื่องนี้ ในโลกนี้อยู่ยากถ้าหาคนที่ตัวเองรักได้ก็ยากแล้ว แม่ชีเห็นนางมองดูชิงช้านานมากก็เลยรีบพูดว่า “ฮองกุ้ยเฟย รีบเดินเถอะ กุ้ยท่ายเฟยรอด้านในอยู่ค่ะ” ชูเซี่ยพูดว่า“งั้นไปต่อเถอะ” แม่ชีพอชูเซี่ยเข้าไปในห้องพระข้างในมีเสียงเคาะมู่อวี๋และมีเสียงของแม่ชีท่องบทสวดอยู่ แม่ชีพาชูเซี่ยเข้าไปด้านในพอเปิดผ้าม่านก็เห็นมีคนนั่งอยู่และถือลูกปัดในมือพร้อมท่องสวดพรึมพรำ นางนั่งที่ข้างๆสองแม่ชีและกำลังท่องบทสวดเหมือนนาง ชูเซี่ยได้ยินก็คือเสียงของแม่ชีสองท่านนี้ ถึงแม้ปากของหลิงกุ้ยท่ายเฟยขยับแต่รูปปากไม่ตรงกับเสียงคำพูดที่ได้ยินเลย ชูเซี่ยไม่ได้พูดอะไรและยืนมองนางอย่างเงียบๆ ไม่เจอหลายปี หลิงกุ้ยท่ายเฟยไม่ค่อยแต่งหน้าแล้วแต่ผิวนางกลับอมชมพูนางน่าจะรักษาอย่างดี มีคนบอกว่าถ้าผู้หญิงยิ่งอยู่สวยก็คือแสดงได้ว่านางกำลังมีความรักและคนที่รักนางก็รักนางมาเช่นกัน ทั้งสองคนรักกันและอยู่ด้วยกันได้เป็นเรื่องที่ดี แม่ชีพูดกับชูเซี่ยเบาๆว่า “ฮองกุ้ยเฟยรอสักครู่เจ้าค่ะ รอกุ้ยท่ายเฟยท่องบทสวดจินกังเสร็จก่อนแล้วจะมาคุ่ยด้วย” ชูเซี่ยยิ้มอยากหัวเราะมาก ไม่บอกว่าหลิงกุ้ยท่ายเฟยไม่ได้ท่องสวดแต่สองคนข้างๆนั้นไม่ได้ท่องบทสวดจินกังเลยเพราะบทสวดที่พวกนางท่องนั้นคือบทสวดตี้จางหวังปูซ่า ดูแล้วแม่ชีคนนี้ก็ปลอมเมื่อกี้เห็นว่านางเหมือนจะเป็นน่าจะส่งมาดูแลกุ้ยท่ายเฟย ชูเซี่ยไม่ได้ว่าอะไรแต่แค่พยักหน้าไป พอผ่านไปสักพักพวกนางก็อ่านเสร็จ หลิงกุ้ยท่ายเฟยลืมตาขึ้นช้าๆ เอามุกนั้นส่งให้แม่ชีอีกคนและยืนขึ้นมา นางมองชูเซี่ยและถามนางไปว่า“เป็นเจ้าเองเหรอ?” ชูเซี่ยมองดูกระโปรงสีขาวที่นางไส่ กระโปรงยับหน่อยๆนางน่าจะไม่ใส่นานแล้วพอเห็นว่าชูเซี่ยมานางก็รีบเปลี่ยนเลย “กุ้ยท่ายเฟยสบายดีหรือไม่เพค่ะ?”ชูเซี่ยถาม หลิงกุ้ยท่ายเฟยตอบกับว่า “ห้องพระนี้ศักดิ์สิทธ์ไม่ควรมาพูดคุยกันตรงนี้ ออกไปคุยกันด้านนอกเถอะ” ชูเซี่ยออกไปตามนาง นางเดินอย่างสง่าเหมือนตอนที่อยู่ในวัง