ตอนที่4 เจ้าช่างจิตใจดีงาม

ต๭นที่4 เจ้าช่างจิตใจดีงาม เหลียงซีนนั้นรอเพื่อให้แน่ใจว่าสาวใช้ไม่ได้ขยับตัวเข้ามา นางจึงวางใจ ฝีมือของเฉินเฮ่าที่เคยลงมือกับนางนั้น นางรู้ดีจึงไม่อยากให้ความเจ็บปวดนี้ตกไปอยู่บนร่างกายของสาวใช้ที่ไม่มีความผิดอะไร นางมองไปยังเฉินเฮ่า ปากนั้นยิ้มแย้มอยู่ แต่ในใจของนางกลับด่าทอเขาอยู่ ใบหน้าที่เอ่ยขึ้นนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา “ท่านอ๋องเข้าใจข้าผิดไปนักเจ้าคะ ข้าต้องการเข้าไปประคองน้องอินเพียงเท่านั้น” เหลียงอินที่อยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฮ่า ที่มีดูอ่อนแอ่ตกใจนั้น นางใช้สายตามองไปยังเหลียงซีนอย่างระแวง สายตานั้นเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย แต่ปากยังพูดจาอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋องเข้าใจผิดเป็นแน่ พี่ซีนไม่ทำร้ายข้าหรอกเจ้าคะ” “ไม่ทำร้ายเจ้า ช่างเป็นคนใจดีเกินไปแล้ว มือของเจ้า...” สายตาของเฉินเฮ่ามองไปยังเหลียงอินที่มีผ้าพันที่นิ้วทั้งสิบนิ้ว สายตานั้นเต็มไปด้วยความทะนุถนอม แต่เพียงครู่เดียวก็ใช้สายตาอันรุนแรงคู่นั้นมองไปยังเหลียงซีน “ ล้วนถูกคนอำมหิตเช่นนางทำร้าย” เหลียงซีนนั้นยังคงเม้มริมฝีปาก หัวเราะเยาะอยู่ในใจอย่างเย็นชา นางเลวทรามอำมหิต แล้วอ๋องเซงที่ทำให้นางได้รับบาดเจ็บผู้นั้นคือตัวแทนจากสวรรค์อย่างนั้นหรือ แต่นางไม่สามารถพูดเช่นนี้ออกไปได้ นางใช้ความเจ็บปวดที่ได้รับเปลี่ยนแปลงความรู้สึกที่แสดงออกมาก่อนหน้านี้ “เรื่องที่ข้าได้ลงมือทำไปก่อนหน้านี้นั้น เป็นเรื่องที่เลอะเลือนมาก ท่านอ๋องลงโทษข้า ด่าข้าก็ถือว่าสมควรแล้ว ตอนนี้ข้าสำนึกผิดแล้ว อยากให้น้องอินให้อภัยกับข้าในความผิดครั้งนี้” เหลียงอินที่ยืนอยู่ในอ้อมกอดของเฉินเฮ่า เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งเคลือบแคลงใจ ไม่เข้าใจว่าเหลียงซีนกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่กันแน่ แต่ว่านางต้องรีบอาศัยจังหวะที่เฉินเฮ่าอยู่ที่นี่รีบขอความเมตตาให้กับซีเช่ “น้องไม่ถือโทษพี่ซีนหรอกเจ้าคะ ท่านอย่าได้พูดเช่นนี้เลย ข้าคิดว่าซีเช่เองนางก็คงไม่ได้ตั้งใจ ความผิดครั้งนี้ขอให้พี่ซีนยกโทษในนางด้วยเถอะนะเจ้าคะ โบยนางสิบไม้นั้นพูดไปแล้วก็รุนแรงยิ่งนัก” เหอะ! คิดไม่ถึงว่าจะจิตใจดีมีเมตตาเช่นนี้ สาวใช้ถูกโบยสิบไม้ก็ถือว่าหนัก แล้วข้าที่ซี่โครงหักซี่หนึ่งก็คงเหมือนกับผมที่ร่วงเพียงหนึ่งเส้นกระมัง เหลียงซีนเจ็บปวดจนใบหน้าซีดขาว ที่ขมับมีเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด แต่ทว่านางก็พยายามควบคุมตนเองไม่ให้หมดสติไป เฉินเฮ่านั้นเย็นชายิ่งนัก ไม่ชายตามองเหลียงซีนแม้แต่น้อย กลับก้มลงมองคนในอ้อมกอดของตนอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม “เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เจ้าไม่ต้องเอ่ยถามนาง ตัวข้าเคยพูดไปแล้วว่าเรื่องใดในวังก็ล้วนให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด แม้ว่าใน นามแล้วนางจะถือว่าเป็นพี่สาวของเจ้า แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องไว้หน้านาง ในใจของข้า เจ้าเท่านั้นที่เป็นพระชายาเอก ” ภายในใจของเหลียงซีนกลับรู้สึกเจ็บปวดแม้เพียงครู่เดียว แต่มันเจ็บปวดกว่าซี่โครงที่หักของนางซะอีก นางจึงใช้มือกุมที่หน้าอก รู้ว่านี่เป็นการตอบสนองของร่างกายของเจ้าของเดิมกับคำพูดของเฉินเฮ่า เจ้าของร่างเดิมยังคงรักเฉินเฮ่าอยู่ เมื่อได้ฟังประโยคเมื่อครู่จึงรู้สึกเจ็บปวด แต่ว่านางไม่ใช่เหลียงซีน เจ้าของร่างคนเดิมที่รักเฉินเฮ่าผู้นั้นอีกต่อไปแล้ว นางจึงยังยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้นว่า “คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อน้องอินถึงเพียงนี้ ข้าไม่มีคนรักมาเอ็นดูข้า ก็ไม่รู้ว่าหนังสือเล่มนั้นที่เขียนว่า ‘หากชายใดนั้นรักใคร่ทะนุถนอมหญิงผู้นั้น ทุกสิ่งล้วนย่อมยกให้นางเป็นที่หนึ่ง เมื่อนางเอ่ยสิ่งใดก็จะเชื่อฟังเสมอ’ ใช่จริงหรือไม่เจ้าคะ” นางมองอย่างโดดเดี่ยว แต่ความจริงคือหลอกล่อให้เฉินเฮ่าตกลงบ่วงของนาง เป็นอย่างที่นางคิดไว้ เขายังคงใช้สายตาที่เกลียดชังมองมายังนางโดยที่ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นเต็มไปด้วยความชิงชัง “ปกติแล้วคือเรื่องจริง” เหลียงซีนกัดที่ริมฝีปากอีกครั้ง ถ้าเช่นนั้นต่อไปนางจะต้องตามน้ำไปแล้ว จึงเอ่ยขึ้นรับดูคล้ายระทมทุกข์ขึ้น “ความรักที่ท่านอ๋องมีต่อน้องอินข้าได้เห็นด้วยตาของตนแล้ว แต่ว่าตอนที่น้องอินร้องขอความเมตตาแทนข้านั้น เหตุใดท่านอ๋องจึงกลับปฏิเสธละเจ้าละ” ความหมายนี้ก็คือ ท่านอ๋องรักเหลียงอินไม่มากพอนั่นเอง คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากของนาง ทำให้เฉินเฮ่าและเหลียงอินนั้นต่างนิ่งงัน ภายในบรรยากาศมีความโกรธที่ดูคล้ายอึดอัดเกิดขึ้น เพียงเสี้ยววินาที เฉินเฮ่าก็ยื่นมืออกไปซัดฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง จนทำให้ถ้วยชาบนโต๊ะลอยไปที่เหลียงซีน น้ำชาที่ร้อนสาดราดรดลงบนศีรษะของนาง ส่วนถ้วยชานั้นตกกระแทกที่ศีรษะของนางอย่างแรงเช่นกัน ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงใจกลับมาอีกครั้ง บริเวณที่ถูกน้ำร้อนและถ้วยชากระแทกก็ปวดแสบปวดร้อนไปหมด เหลียงซีนกัดฟันแน่น ใบหน้ายังคงฝืนยิ้มเอาไว้ “ข้าคิดว่าเจ้าควรจะต้องปิดปากของเจ้าไปตลอดจะดีกว่า” ร่างกายของเฉินเฮ่านั้นสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เวลานี้ทั่วทั้งห้องตกเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยความมืดครึ้ม สตรีผู้ไม่กลัวตายผู้นี้คิดไม่ถึงว่านางจะกล้าใช้คำพูดเช่นนี้กับเขา อยู่ต่อไปคงสร้างความหงุดหงิดให้เขาเป็นแน่ “ข้าเข้าใจแล้ว” เหลียงซีนไม่ได้คิดที่จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไป แค่ให้ได้ทิ่มแทงใจของเฉินเฮ่าแม้เพียงเล็กน้อย นางก็พอใจยิ่งแล้ว นางก้มศีรษะลงต่ำ แสดงถึงความสำนึกผิดและน้อยใจ ความโทษที่เหลียงอินและเฉินเฮ่าทำมากับนาง นางจะต้องทำให้พวกเขาได้ลิ้มรสของการถูกลงโทษได้เช่นกัน แม้ว่าไม่ใช่ทางร่างกายก็ตาม เฉินเฮ่าสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินกอดประคองเหลียงอินก้าวออกไปจากตึกเจวหยาง เหลียงซีนจึงผ่อนแรงที่กัดบนริมฝีปากลง ท้ายที่สุดนางก็ทนต่อความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกายนี้ไม่ไหว จนหมดสติไป “พระชายาเอก” ชิวยั่วที่อยู่ด้านข้างทนมองไม่ไหวจึงรีบพุ่งเข้ามาที่เหลียงซีน เจ็บ ทั่วร่างกายของนางล้วนเจ็บปวด เหลียงซีนที่กำลังสะลึมสะลือได้ยินบทสนทนาระหว่างคนสองคน ซึ่งภายหลังจับใจความได้ว่าคือเสียงของชิวยั่วและฉนฮัว “พระชายาเอกเป็นเช่นนี้ คงทุกข์ทรมานอย่างมากเป็นแน่” ชิวยั่วเอ่ยขึ้น “พวกเราต้องคิดหาวิธีที่จะส่งข่าวให้คุณชายใหญ่และแม่หญิงใหญ่ทราบ เดิมทีพวกเขาทั้งสองคนก็ล้วนคัดค้านอย่างหนักไม่ให้พระชายาเอกแต่งกับท่านอ๋อง แน่นอนว่าเพื่อดีกับตัวแม่หญิงเอง” ฉนฮัวเอ่ยตอบขึ้น ชิวยั่วจึงเอ่ยขึ้น “ห้ามให้แม่หญิงได้ยินเรื่องนี้ เมื่อนางได้รู้สุดท้ายก็ไม่ให้พวกเราทำเช่นนั้นเป็นแน่...” “แค่กแค่ก...” เหลียงซีนที่กลั้นความเจ็บปวดไม่ไหวนั้นจึงไอขึ้นมา นางไม่อยากที่จะหยุดบทสนทนาของสาวใช้ทั้งสองคน แต่ว่าก็ตัดบทลงเสียแล้ว ชิวยั่วและฉนฮัวหยุดบทสนทนาลงทันที ทั้งสองรีบก้าวเข้าไปคุกเข่าที่ข้างเตียงของนาง แล้วเอ่ยถามขึ้น “พระชายาเอกท่านดีขึ้นสักเล็กน้อยหรือไม่เจ้าคะ”