ตอนที่13 บุรุษลึกลับ

ต๭นที่13 บุรุษลึกลับ เหลียงซีนเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่งจึงปิดตาทั้งสองข้างลง เจ้าของเดิมนี้คือนางโง่เหมือนหมูเช่นนั้นหรือ ไม่เพียงทำให้นางตกต้องอยู่ในสภาพที่ยุ่งเหยิงแล้ว ยังจะทำให้นางผิดหวังโดยการสักชื่อของเฉินเฮ่าไว้ที่หน้าอกของตน หลังจากนี้นางจะทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเฮ่า โธ่ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากแล้ว ยังไงเจ้าของร่างเดิมก็คือเจ้าของร่างเดิม นางคือนาง เจ้าของร่างเดิมรักเฉินเฮ่า นางไม่อาจรักบุรุษที่มีแต่ความรุนแรงผู้นั้นได้อย่างเด็ดขาด “พระชายา เชิญ! ท่านอ๋องกำชับว่าต้องให้ข้านำท่านไปที่คุกใต้ดินด้วยตนเองขอรับ”พ่อบ้านเข้ามาจากด้านนอกทันที ท่าทางยำเกรงไปทางด้านนอกประตู เหลียงซีนตระหนักดีว่า เย็นวันนี้ นางทำได้เพียงใช้ชีวิตอยู่ในคุกใต้ดินแล้ว แต่ทว่านางไม่สามารถทิ้งทุกอย่างไปเช่นนี้แน่ วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ และทุกวันข้างหน้านางจะต้องมีการสู้รบอย่างดุเดือด นางจะไม่ยอมรู้จักกับคำว่าแพ้ง่ายๆหรอก “พระชายา พวกเราจะไปกับท่านด้วยเจ้าคะ”ชิวยั่วและฉนฮัวมองนางที่กำลังจะถูกนำไปขังที่คุกใต้ดินแล้ว ก็รีบไล่ตามไปทันที เหลียงซีนส่ายหน้าไปมา“พวกเราอยู่ที่นี่ ยังมีอีกเรื่องที่จะต้องช่วยทำให้ข้า” นางประเดี๋ยวเข้าใกล้หูด้านข้างของทั้งสองคนไปมา เอ่ยเบาๆออกมาเพียงไม่กี่ประโยค ทั้งสองคนจึงพยักหน้ารับทราบ พ่อบ้านมองมายังพวกนาง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงนำทางนางไปยังคุกใต้ดิน เหลียงซีนตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้พบเห็นคุกใต้ดินเลยว่ามีลักษณะเป็นอย่างไร และยิ่งไม่คาดคิดว่าเฉินเฮ่าจะเปลี่ยนความคิดให้นางต้องมาอยู่ในคุกใต้ดินของตำหนัก คิดจะนำมาใช้ทำโทษนางโดยพละการเช่นนั้นหรือ นางเดินตามพ่อบ้านข้ามผ่านมายังภูเขาจำลองในตำหนัก ก็ถึงประตูทางเข้าของคุกใต้ดิน ลมที่พัดผ่านมาวูบหนึ่งปะทะที่ใบหน้า นางไอคล้ายสำอักออกมา คิดเพียงว่าที่นี่มีกลิ่นอายของผีที่ทำให้รู้สึกกลัว “ที่นี่เคยมีคนตายหรือไม่”เหลียงซีนรีบถามขึ้นทันที พ่อบ้านที่อยู่มาแล้วเกือบห้าสิบปีมองมายังนางแล้วส่ายหน้า ไม่พูดอะไรออกมา นำนางเดินตรงเข้าไป เมื่อเดินไปมาจนถึงคุกใต้ดิน เปิดบานประตูเหล็กออกหนึ่งบาน ให้นางเข้าไปขังอยู่ด้านใน หลังจากนั้น พ่อบ้านก็รีบร้อนออกจากที่นี่ไป ด้านหน้าของสถานที่นี้ช่างดูลึกลับซับซ้อน ภายในใจของเหลียงซีนก็ยังมีความกลัวบ้างเล็กน้อย นางกอดตัวเองไว้แน่น พยายามให้ตนเองสงบสงเท่าที่จะทำได้ จะต้องไม่ให้ตนเองถูกสภาพแวดล้อมเช่นนี้ทำให้ตกใจ ถึงแม้ว่าที่นี่จะเคยมีคนตาย แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวกับนาง วิญญาณของคนที่ถูกสังหารเหล่านี้ก็คงออกมาหาเฉินเฮ่า ไม่ใช่นาง เหลียงซีนกำลังปลอบใจตนเอง แล้วนั่งลงอยู่ในตำแหน่งที่เป็นซอกมุม ล้วงมือลงไปในเสื้อของตนเองนำคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้ที่เหลียงต้งมอบให้ในวันนี้ออกมา วางแผนที่จะรวบรวมความสนใจที่กระจัดกระจายของตน อาศัยแสงไฟจากด้านนอกที่สาดกระพริบเข้ามา นางจึงพลิกเปิดมอง พบว่าด้านบนล้วนเป็นรูปแบบบการเคลื่อนไหวที่หลายแบบหลายอย่างด้วยกัน ยังมีสูตรการฝึกฝนกำลังภายใน แม้ว่าเริ่มฝึกฝนในตอนนี้จะถือว่าช้า แต่นางก็ยังเชื่อว่าตนเองจะต้องฝึกฝนจนสำเร็จได้อย่างแน่นอน รอให้ถึงวันที่นางฝึกสำเร็จ วันนั้นก็คือวันตายของเฉินเฮ่า “ฮือ.......”ในเวลานั้น ก็มีลมพัดผ่านมาวูบหนึ่ง มองออกไปแทบจะไม่เห็นตั๊กแตนที่อยู่ด้านนอกแล้ว เหลียงซีนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ด้านหน้าเห็นเพียงเงาสีดำที่รวดเร็วแวบไป ยังมองไม่ชัดเจน ก็หายไปแล้ว นางค่อยๆลุกขึ้นยืน เพ่งไปที่ด้านนอกประตูเหล็กอย่างระมัดระวัง นางเชื่อว่าตนเองจะต้องมองเห็นอะไรบางอย่างเป็นแน่ “ผู้ใด ออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมาหลอกทำเป็นผีอยู่ที่นี่”นางตะโกนออกไปอย่างรุนแรง ไม่นานหลังนั้น ก็มีรูปร่างหนึ่งค่อยๆปรากฏให้เห็น ร่างกายของเขาสวมใส่เสื้อคลุมสีดำที่ไม่มีแขน ใบหน้าทั้งหมดถูกบังไว้จึงทำให้มองเห็นไม่ชัดเจน มีเพียงดวงตาคู่นั้นปรากฏออกมาให้เห็น แต่ทว่าเหลียงซีนนั้นสามารถมองออกได้จากดวงตาคู่นั้นของเขาเหมือนเดิม ถึงแม้จะแอบซ่อน ก็ซ่อนไม่หมดในดวงตาคู่นั้นแบกหนี้แค้นเอาไว้ “วันนั้นคนที่แอบฟังอยู่นอกประตูตึกเจวหยางของข้าก็คือเจ้า มีความสามารถที่จะแอบฟัง แต่ไม่มีความสามารถที่จะเปิดเผยหน้าตา” “คนที่เคยเห็นใบหน้าของข้า ล้วนตายไปหมดแล้ว เจ้าอยากจะดูหรือไม่”น้ำเสียงอันแหบทุ้มต่ำของบุรุษที่คล้ายกับเคยรมควันดังขึ้น เหลียงซีนมองเขาอย่างสำรวจ บุรุษผู้นี้ เปรียบเทียบกับระดับการเปลี่ยนแปลงของเฉินเฮ่าแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเลย อย่างน้อย เฉินเฮ่าก็คือคนที่มีอะไรก็ระบายออกมาเช่นนั้น แต่บุรุษผู้นี้ ไปมาแบบไร้ร่องรอย รู้สึกงงงวยว่าเขากำลังคิดอะไร พูดไปแล้วเพียงเสี่ยววินาทีก็อาจจะฆ่านางไปเลยก็อาจเป็นได้ นางไม่ต้องการให้ตัวเองได้พบกับความสบายอกสบายใจ “หน้าตาที่ไม่น่ามองนี้ของเจ้า ก็เก็บไว้ให้ตนเองชื่นชอบผู้เดียวเถอะ พระชายาอย่างข้าไม่มีความสนใจที่อยากจะดู” เหลียงซีนหันให้หลังของตนไปทางเขา ฝึกฝนมือของตนตามในคัมภีร์ศิลปะการต่อสู้ต่อไป ทำเหมือนเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น บุรุษนั้นจับที่คางไปมาคล้ายมีความสนใจ ไอสังหารที่อยู่ในสายตากลายเป็นความสนใจปรากฏขึ้นมาแทน“อยู่ในนี้เป็นทุกข์มากใช่หรือไม่ ข้าสามารถช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่ และช่วยเจ้าแก้แค้นได้” เหลียงซีนได้ยินคำพูดนั้น รวบเก็บหนังสือในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา“มีข้อแลกเปลี่ยนอันใด” “ไม่มี” นางเอ่ยขึ้นอย่างดูแคลน “บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่ลงมือทำ เจ้าช่วยข้าเช่นนั้นกลับไม่มีเงื่อนไขใดเลย ข้ากลัวว่าสิ่งที่เจ้าต้องการคือสิ่งที่ข้าไม่สามารถให้ได้” “ใจข้าเพียงอดสงสารมองเจ้าถูกทรมานไม่ได้ เชื่อเถอะ ข้ามีพลังนี้”บุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่เต็มไปด้วยอำนาจที่วิเศษ เขามีความสามารถเข้าออกตำหนักอ๋องเซงได้อย่างอิสระ ความสามารถนี้แสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจน หากเหลียงซีนเชื่อเขาก็สามารถช่วยนางได้อย่างแน่นอน เพียงแต่ นางส่ายหน้าอย่างไม่สนใจใยดี“ข้าไม่เชื่อเจ้า แต่ว่าเรื่องราวการแค้นพวกนี้ ลงมือด้วยตนเองค่อนข้างพอใจมากกว่า” แต่ทว่า ริมฝีปากนางกลับเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง“ไม่ต้องพูดว่าสงสารหรือไม่สงสาร ข้าและเจ้าเหมือนจะไม่ได้คุ้นเคยกัน” บุรุษนั้นนิ่งไป ไม่คาดคิดว่านางจะเอ่ยของมาเช่นนั้น จึงเพียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน และเศร้าสลด สุดท้ายจึงทิ้งไว้เพียงสี่คำ “หาเรื่องใส่ตัว”