ตอนที่15 ลาก่อนท่านอ๋อง

ต๭นที่15 ลาก่อนท่านอ๋อง แต่ทว่านางกลับกัดที่ริมฝีปากของตนเองเอาไว้แน่น ไม่ส่งเสียงอะไรออกมา เหมือนกับว่าเจ็บ แต่ไม่ต้องการให้เขามองเห็น นางไม่อยากแพ้ “ขอโทษต่อน้องอิน มิฉะนั้น ข้าก็จะไม่ที่จะหักมือของเจ้า”เฉินเฮ่าเอ่ยอย่างไม่ไร้เยื่อใยแล้วกวาดมองที่ใบหน้าของนาง สตรีผู้นี้อดกลั้นไว้นานทีเดียวที่จะไม่เอ่ยปากเอ่ยเสียงใดออกมา เขาอยากจะดูว่านางจะสามารถอดทนไปได้นานสักแค่ไหนกัน จึงเพิ่มแรงของน้ำหนักในมือลงไปอีก ทรราช บ้าคลั่งโหดเหี้ยมทารุณ จิตวิปริต เหลียงซีนก่นด่าเขาในใจไปหนึ่งรอบ แต่ว่าก็ไม่ยอมเอ่ยขอโทษออกมา “เฉินเฮ่า หากมีฝีมือ ท่านก็หักมือของข้าซะ ข้าจะไม่ร้องออกมาเด็ดขาด”นางพูดจาโผงผาง โผงผางจนทำให้คนหมดหนทาง “เจ้า อย่าคิดว่าข้าไม่กล้า”เฉินเฮ่าลองหยั่งเชิงด้วยการเพิ่งแรงน้ำหนักลงไป อยากจะมองดูการตอบสนองของนาง น่าเสียดายที่ทำให้เขาผิดหวังเสียแล้ว ใบหน้าของนางไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆเช่นเดิม แต่ว่า เฉินเฮ่านั้นกลับไม่ใช่ไม่ต้องการที่จะหักมือของนาง ก็ติดที่ตัวเขาเองที่ล้วนสงสัยว่าทำไมไม่สามารถควบคุมไว้ได้ครั้งหนึ่งแล้วยังไว้หน้าอยู่เช่นนี้อีก เหลียงอินที่อยู่ด้านข้างมองเห็นเช่นนั้น แอบครุ่นคิดอยู่เองครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบอ่อนแรงลงพิงร่างกายของเฉินเฮ่า เพื่อขอร้องให้กับเหลียงซีน “ท่านอ๋อง ได้โปรดปล่อยพี่ซีนเถอะเจ้าคะ นางไม่ได้ตั้งใจ พวกเราพี่น้องตั้งแต่เด็กมีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาตลอด ข้าไม่ต้องการให้เพราะเรื่องนี้ทำลายความรู้สึกของข้าและพี่นั้นไปเจ้าคะ” ตามทางออกที่น่าอึดอัดใจนี้ เฉินเฮ่าก็คลายมือออก แต่กลับยังเอ่ยตักเตือนขึ้น“เพื่อเห็นแก่หน้าของน้องอิน ครั้งนี้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป หากครั้งหน้ายังเกิดขึ้นอีก ไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างเด็ดขาด” เหลียงซีนได้ยินก็หัวเราะเยาะออกมา เหลียงอินใจดีช่วยขอร้องแทนนางเช่นนี้ ช่างน่าสะอิดสะเอียนเสียจริง ความสัมพันธ์ของพวกนาง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยดีสักครั้ง ต้องมีสักวัน ที่นางจะฉีกหน้ากากที่แท้จริงของเหลียงอินออกมา ให้เหลียงอินเปิดเผยโฉมหน้าอีกด้านออกมา “เอาละ งั้นเจ้าก็อย่าให้สตรีผู้นี้มาวุ่นวายกับข้าอีก หากว่าได้รับไอเย็นจากในคุกใต้ดินที่ทั้งเย็นและชื้นนี้ ไม่นานก็จะเป็นความผิดของข้าอีก รีบให้นางออกไปซะ”เหลียงซีนเอ่ยขึ้นอย่างเอาแต่ใจ แล้วชี้ไปที่ประตู เฉินเฮ่ามองยังเหลียงอินแล้วเอ่ยซักถามข้อสงสัย“หมอหลวงบอกว่าร่างกายเจ้ายังไม่หายดี ไม่สามารถโดยลมและไอเย็น เช้ามืดเช่นนี้ เจ้ามาที่คุกใต้ดินทำอะไรอย่างนั้นหรือ” สีหน้าของเหลียงซีนชะงักไปเล็กน้อย ไม่นานก็กลับมาเป็นเช่นเดิม“ท่านอ๋อง ข้าเพียงแต่เป็นกังวลเกี่ยวกับพี่ซีน ได้ยินมาว่าเมื่อวานตอนเย็นเป็นเพราะเรื่องราวของข้า พี่ซีนจึงถูกลงโทษขังที่คุกใต้ดิน จึงตั้งใจมาเยี่ยมเยียนเจ้าคะ” เห็นได้ชัดว่าเฉินเฮ่านั้นไม่ให้ความสนใจ“สตรีผู้นี้ไม่ตายง่ายๆหรอก เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถอะ หลังจากนี้ไม่ต้องมาสถานนี้แบบนี้” ภายในใจของเหลียงอินนั้นรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป คล้ายกับว่าช่วงนี้ท่าทีที่ท่านอ๋องมีต่อเหลียงซีนนั้นเปลี่ยนไป แต่เหลียงซีนก็ยังเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอีกด้วย สุดท้ายนี้มันเกิดเรื่องราวใดขึ้น อย่างจะต้องตรวจสอบให่กระจ่างชัดเจน นางไม่สามารถอนุญาตให้เหลียงซีนแย่งเฉินเฮ่าไปอย่างเด็ดขาด นางคิดในใจว่า คอยดูเถอะ ว่าใครจะแน่กว่ากัน ”ท่านอ๋อง นั่นข้ากลับก่อนนะเจ้าคะ และขอให้ท่านอ๋องปรานีพี่ซีนด้วยนะเจ้าคะ”เหลียงอินที่ถูกฝ้ายประคองอยู่นั้นก็เดินออกจากคุกใต้ดินไป หลังจากนางออกไปแล้ว เหลียงซีนไม่มองเฉินเฮ่าแม้แต่หางตา เดินกลับเข้าไปในคุกเช่นเดิม สะบัดเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของตนไปมา จดจ่อกับการทบทวนศิลปะการต่อสู้ของเมื่อวานอย่างเงียบๆ เฉินเฮ่านั้นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ลิ้มรสความรู้สึกที่ถูกคนมองข้ามเช่นนี้เลย มันอึดอัดจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้ “เหลียงซีน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้”เขากัดฟันคำรามออกมาอย่างเสียงดัง เหลียงซีนรีบออกมาจากด้านในคุกทันที เดินตรงออกไปด้านนอก“ขอบคุณท่านอ๋อง ลาก่อนเพคะ” มือของเฉินเฮ่ายื่นออกไปดึงที่ปกเสื้อของเหลียงซีน แล้วจับนางกลับมา สตรีผู้นี้คาดไม่ถึงว่าจะคิดผิดว่าเขาต้องการที่จะปล่อยนางออกไป บนโลกใบนี้มีเรื่องใดที่ง่ายดายเช่นนี้หรือ “ข้าดูแล้วเจ้าคงจะใช้ชีวิตจนเบื่อแล้ว ข้าอนุญาตให้เจ้าออกไปแล้วหรือ” “นั่นท่านอ๋องยังมีอะไรที่จะชี้แนะอีกเจ้าคะ” เหลียงซีนถลึงตาเหลือบมองไปยังเขา ไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่นิดเดียว เฉินเฮ่ายืนจับมือ ดวงตาอันมืดมนนั้นมองมายังนาง“เรื่องที่เจ้าซื้อบ่าวให้มาข่มเหงน้องอินไม่อาจจะจบบัญชีเช่นนี้ได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าไปเป็นสาวใช้อยู่ข้างกายของน้องอินคอยปรนนิบัติรับใช้ จนถึงวันที่ร่างกายของนางกลับมาแข็งแรงเช่นเดิม” อะไรนะ เฉินเฮ่าจะให้นางที่เป็นถึงพระชายาเอกผู้สง่าผ่าเผยไปคอยปรนนิบัติรับใช้พระชายารอง นี้ก็ไม่ใช่เหมือนกับว่าให้นางยอมรับทางอ้อมว่าคือคนเหยียดหยามนางหรอกหรือ แม้ว่าในใจของเหลียงซีนจะโมโหเพียงใด แต่ก็คิดเพียงเล็กน้อยว่าแค่อยู่ข้างกายเหลียงอิน ก็จะสามารถตรวจสอบให้กระจ่างว่าเรื่องนี้สุดท้ายแล้วมันเกิดอะไรกันขึ้นกันแน่ ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรือ “ท่านอ๋องให้ข้าไปอยู่ข้างกายน้องอิน ก็คงไม่กลัวว่าข้าจะหาโอกาสลงไม้ลงมือกับนางใช่หรือไม่” เหลียงซีนมองสำรวจเขาว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขากลัวที่สุดไม่ใช่หรือ เฉินเฮ่าเอ่ยอย่างทะนงตนขึ้น “คิดว่าเจ้าคงไม่กล้า ครั้งนี้หากเจ้ากล้าลงมืออีกครั้ง ข้าก็จะใช้ชีวิตของเหลียงซีนทั้งหมดมาชดใช้” ภายในใจของเหลียงซีนนั้น ก่นด่าเขาไปถึงสิบแปดชั่วโคตร จนสุดท้ายก็ยังต้องตอบรับด้วยคำที่ไพเราะ หลังจากกลับมาถึงตึกเจวหยาง ชิวยั่วและฉนฮัวล้วนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทั้งลองรีบเข้าไปสำรวจบนร่างกายของนาง เมื่อเห็นว่านางไม่มีบาดแผลใดๆจึงวางใจกันลง แต่ว่าเมื่อทั้งสองได้ยินว่าเหลียงซีนจะต้องไปเป็นสาวใช้ให้กับเหลียงอินที่ตึกล่ออินนั้น สีหน้าก็พากันเปลี่ยนไป“ท่านอ๋อง ทำไมถึงทำเรื่องน่าอับอายขายหน้าเช่นนี้กับคุณหนูเจ้าคะ ท่านคือพระชายาเอก จะไปเป็นสาวใช้ให้กับพระชายารองได้อย่างไรเจ้าคะ” “ฉนฮัวชิวยั่ว พวกเจ้าใจเย็นๆ หลังจากที่ถึงตึกล่อยินแล้ว ถือเป็นโอกาสดีที่จะตรวจสอบให้กระจ่างเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เมื่อวานเรื่องที่ข้าให้พวกเจ้าไปทำเสร็จแล้วร้อยแล้วใช่หรือไม่”