已经是第一章了
ตอนที่ 245 คำโกหกของคุณผมก็เชื่อ
ตอนที่ 245 คำโกหกของคุณผมก็เชื่อ
ปรัณดึงไหล่ของเธอไว้ จนตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใช้หน้าอกเขาบังจากสายตาทั้งหมด และลงเสียงลง “ความซื่อสัตย์อยู่ที่นี่”
“แต่ว่า….”
“หยุดพูด!”
“.....”
เตชิตเบิกตากว้างและมองไปที่ชายตรงเบื้องหน้า ดวงตาที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตาหลงเหลือเพียงความโศกเศร้า “เตชิต ฉันไม่ได้ทำ คุณอย่าเป็นอย่างนี้เลยได้ไหม”
สองคำสุดท้ายเธอพูดด้วยความอ่อนโยน ถึงแม้จะเพื่อหว่านล้อมเขา แต่มันกลับฟังดูเหมือนคำอ้อนวอน
เธอหวังจริงๆ จริงๆ จริงๆว่าผู้ชายคนนี้จะเชื่อเธอ
“เธอไม่ได้ทำรึ” ในที่สุดเตชิตก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง ดวงตาที่เย็นชาทั้งสองมองไปที่เธอ เขาปล่อยผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัย เขาลุกขึ้นและชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณอธิบายให้ผมเข้าใจทีว่าทำไมภาพออกมาให้เห็นเป็นแบบนี้ ผมเลือกที่จะเชื่อในตัวคุณ”
นัชชาอ้าปาก แต่ไม่สามารถส่งเสียงออกมา เธอควรจะอธิบายอย่างไร
บอกว่าทีนาร์วางแผนสร้างสถานการณ์รึ
หรือจะบอกว่าทั้งหมดเป็นแผนการณ์ของทีนาร์รึ
นัชชาไม่รู้ว่าจะเล่ายังไง ได้แต่ยืนงงอยู่กับที่ ความหวังเดียวของผู้ชายคนนั้นก็ค่อยๆริบหรี่ลงตามความเงียบของเธอ กลับการเป็นเรื่องราวที่ทำให้หัวใจสั่นรัว
ใช่แล้ว ใจสั่น เพราะกลัวว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นด้วยน้ำมือของเธอเอง กลัวว่าเธอจะเลือกวิธีนี้เพื่อแก้แค้นเขาและทีนาร์
“ว่ายังไง พูดไม่ออกหรอ” เขายิ้ม ยิ้มแล้วก็เค้นถามอีกครั้ง “ทำไมไม่พูด! นัชชา คุณบอกว่าผมไม่เชื่อคุณหรอ คุณรู้มั๊ยว่าต่อให้คุณโกหกอย่างสมเหตุสมผล ผมเตชิตแม่งก็ยังเชื่อคุณเลย!”
เขากุมทั้งสองไหล่ของเธอ แรงอยู่เหนือการควบคุมเขย่าร่างกายเธอสั่นไปมา “คุณพูดสิ!”
นัชชามองดวงตาที่แดงก่ำทั้งสองข้างของเขาและค่อยๆหลับตาลงช้าๆ เธอหมดหวังที่จะอ้าปากพูด ตั้งแต่ที่รับสาย มาถึงโรงพยาบาล สวมใส่ชุดปลอดเชื้อซึ่ง “ซ่อนเร้นของลับ” เอาไว้ ถึงตอนที่หล่อนบอกว่าขวดยานั้นสามารถช่วยรักษาชีวิต นัชชาบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนี้ทั้งสิ้น
“คุณถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นหรอ” นัชชาแทบเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ ทุกคำต้องใช้พละกำลังอันแข็งแกร่งมากที่พูดออกมา “คุณไม่ลองถามทีนาร์ดูล่ะ ถามดูทำไมเธอถึงทำเรื่องลึกลับซับซ้อน ถามดูว่าทำไมเธอถึงต้องยืมมือฉันฆ่าคน…”
ปรัณมองดูคนทั้งสองที่กำลังโศกเศร้า ขณะนี้สติของเตชิตมีเหลืออยู่ไม่มาก หากจะพึ่งเขาให้สืบหาความจริงในเรื่องนี้ดูจะเป็นไปได้ลำบาก “คุณบอกว่า คุณรับสายทีนาร์ที่ขอให้คุณมาที่โรงพยาบาล หลังจากนั้นเธอก็วางแผนเรื่องนี้ทั้งหมดอย่างนั้นรึครับ”
“ใช่ หล่อน…”
นัชชายังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของปรัณก็ดังขึ้นอย่างกระทันหัน เสียงเรียกเข้าที่คมชัดฟังดูน่าอึดอัดมากในตอนนี้ เขาขมวดคิ้วแน่น เป็นศัลยแพทย์ของโศจิรัตน์ ปรัณรีบรับสายในทันที “ผ่าตัดเสร็จรึยัง สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างครับ”
คำหนึ่งคำ สายตาของทุกคนในที่นั้นรวมกันมองไปที่จุดเดียว และเห็นใบหน้าของปรัณเริ่มไม่เป็นรูป เขาวางสายโดยไม่ได้พูดประโยคต่อไป
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เตชิต คอนั้นแข็งและอึดอัดเหมือนกับถูกบีบเอาไว้ หลังจากทำการรักษาทางการแพทย์มาหลายปี เขาคุ้นเคยกับการเกิดการตายดี แต่กลับไม่เคยมีช่วงเวลาที่พูดไม่ออกเช่นตอนนี้
สุวีราเห็นท่าทีของเขา หัวใจจมดิ่งลง เธอจับชายเสื้อเขาไว้ “เป็นยังไงบ้างคะ”
“โศจิรัตน์…. การช่วยเหลือไม่ได้ผล”
คำหลายคำดังเข้ามาในหู เห็นได้ชัดว่าเป็นสายลมเพียงเบาๆ แต่ทุกคนที่อยู่ภายใต้ความกดดันนั้นกลับไม่สามารถหายใจได้ แม้แต่สุวีราที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
เตชิตที่เชื่อมั่นในตัวเองยังหมุนไปสองรอบ นัยตาของเขาค่อยๆดำดิ่งลึกลงไป จากนั้นมันก็ยู่ยี่ขึ้นเรื่อยๆ นัชชาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะพูดอะไรบ้าง แต่เมื่อผ่านไปสักพักเธอกลับได้ฟังประโยคที่เธอไม่ต้องการที่จะได้ยิน “คุณกำลังบอกผมว่า ทีนาร์วางแผนที่จะให้ร้ายคุณโดยการฆ่าญาติคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของเธอเองอย่างนั้นรึ”
ถ้าหากโศจิรัตน์ยังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างคงจะพูดง่ายขึ้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับกายเป็นตายไปหมดแล้ว
ขาของนัชชาก้าวถอยหลังสองก้าว มือหนึ่งของเธอจับโต๊ะที่อยู่ทางด้านหลังไว้เพื่อช่วยพยุงเธอในการทรงตัว “ทำไมคุณไม่เชื่อฉัน” คำนี้พูดติดอยู่ที่ปากแต่กลับพูดไม่ออก
ใช่สิ เธอจะให้เขาเชื่อได้อย่างไร
เพราะเธอโกหก กล้องวงจรปิดก็ถ่ายไว้ พูดไปก็เหมือนโกหก โทษที่เธอโง่เอง โดนหลอกเป็นเครื่องมือก็ยังไม่รู้ตัว
การที่ทีนาร์ต้องการทำร้ายเธอ หล่อนถึงขนาดฆ่าญาติของตัวเองอย่างนั้นรึ
ไม่มีใครทำอย่างนั้นได้ นี่มันแย่มาก ไม่ใช่เรื่องที่มนุษย์จะทำได้ แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าทีนาร์น่ากลัวกว่าปีศาจนัก หล่อนยืมมือของเธอฆ่าโศจิรัตน์ แต่ทั้งหมดนี้จะทำให้เตชิตเชื่อได้อย่างไร
นัชชายิ้มอย่างขมขื่น “คุณคิดว่ามันตลกไหม”
เธอเงยหน้าขึ้นมอง สายตาทั้งมั่นคงและเปราะบาง “แต่ความจริงมันเป็นเช่นนั้น ฉันไม่เคยคิดต้องการฆ่าใคร ก่อนจะมาถึงที่นี่ในวันนี้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนชื่อโศจิรัตน์อยู่ ทีนาร์หล่อนร้ายกาจมาก สูญเสียคนที่รักจนต้องลากฉันจมลงไปด้วย…”
“พอแล้ว” เตชิตขัดจังหวะการพูดของเธอ ไม่ใช่เขาไม่อยากฟัง แต่ฟังไม่เข้าหู เสียงของเธอ เสียงของทีนาร์ พร้อมกับการตายของโศจิรัตน์เมื่อสักครู่ หดหู่เกินไป เจ็บปวดเกินไป
ดูเหมือนนัชชาจะตกใจเพราะเสียงข่มของเขา น้ำตาจึงไหลซึมต่อไป เธอมองไปที่ผู้ชายข้างหน้าด้วยความเงียบงัน ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจในทันที เธอมองดูมือทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่อาจอยู่อย่างสงบนิ่ง “ได้ ฉันไม่พูดแล้ว ฉันจะไม่พูดอะไรอีก…”
“ผมจะไปดูโศจิรัตน์ก่อน” เตชิตต้องการโค้งตัวลุกและเชยหน้าเธอขึ้น บอกเธอว่าอย่าร้องไห้ ไม่ต้องเศร้าเสียใจอะไรกับการที่เขาร้องไห้ แต่ร่างกายก็ดูเหมือนจะแข็งทื่อ ไม่สามารถโค้งลงได้ เขาได้แต่ยกมือขึ้นสัมผัสไปที่แก้มของเธอและเช็ดน้ำตาให้
หลังจากนั้นสองวินาที น้ำตาบนแก้มก็ถูกเช็ดจนแห้ง ประตูทางด้านหลังเปิดออก และปิดลงอีกครั้ง เขาไปแล้ว
ความแข็งแกร่งทั้งหมดของร่างกายนัชชาดูเหมือนจะหมดลงในไม่ช้า เธอไหลตามโต๊ะลงไปที่พื้น และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
ปรัณตบบ่าของสุวีราอีกครั้ง “ปลอบใจเธอไปก่อนนะ ผมจะถามไปดูทางนั้นหน่อย”
“ค่ะ”
สุวีราเดินไปที่ข้างกายนัชชา กอดเธอไว้ ทุกข์ใจเหลือเกิน “นัชชาอย่าร้องเลย ฉันเชื่อเธอ พวกเราทุกคนเชื่อเธอ”
เธอเป็นคนที่ดีงามมาก จะทำเรื่องฆ่าคนได้อย่างไร
แม้ว่าหลักฐานจะแดงอยู่ตรงหน้า เธอก็ไม่เชื่อ
สุวีราคอยปลอยโยนเธอ “เตชิตก็เชื่อมันในตัวเธอ เพียงแต่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างฉับพลันให้เวลาเขาปรับตัวหน่อย ไม่ต้องกังวลมากไป เรื่องราวจะต้องคลี่คลายในที่สุด”
นัชชากลับส่ายหัว “สุวีรา ฉันกลัว ไม่ใช่แค่กลัวเตชิตไม่เชื่อฉัน….”
สุวีรามองอย่างสงสัย “ถ้าอย่างนั้นเธอกลัวอะไร”
นัชชาหลับตาลง ไม่ได้ตอบอะไร
ความไม่เชื่อใจของเตชิต แน่นอนว่ากลัว แต่กลัวที่สุดคือไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ไม่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได
已经是最新一章了
加载中
