ตอนที่17 สิบสามแส้

ต๭นที่17 สิบสามแส้ เหลียงอินขมวดคิ้วที่ดูงดงาม คล้ายกับว่าตนเองคือคนที่ถูกทำร้าย“หวางโผ เจ้าคิดว่าข้าดูใจดำเกินไปหรือไม่ ที่ข้ารับมือเช่นนี้กับพี่ซีน วันข้างหน้าก็คงต้องตกนรกเป็นแน่” หวางโผส่ายหน้า เดินเข้าไป จับที่มือของนางแน่น ดูเหมือนจะให้พลังของตนถ่ายทอดไปให้กับนาง “พระสนม วันข้างหน้าที่ถึงทางเข้าด้านหน้าตำหนักของยมราช ท่านเพียงผลักหน้าที่ทั้งหมดให้กับบ่าวชราเช่นข้าเถอะเจ้าคะ แม้ต้องตกนรก บ่าวชราผู้นี้ก็จะอยู่ข้างกายสนับสนุนท่าน ท่านเพียงสงบใจไว้” เหลียงอินได้ยินดังนั้น ร่างกายก็ค่อยๆสั่นเทาขึ้น สะอึกสะอื้นเข้ากอดหวางโผตามมาทันที ซาบซึ้งจนไม่สามารถเป็นตัวของตนเองได้ “หวางโผ บนโลกนี้นอกจากท่านแม่แล้ว ท่านคือคนที่ดีต่อข้าที่สูด” หวางโผย้อนถึงความทรงจำที่ผ่านมา แล้วถอนใจ“ก่อนที่ฮูหยินกำลังจะจากไปได้ฝากฝังท่านไว้กับบ่าว บ่าวก็รับปากว่าจะปกป้องดูแลท่านอย่างดี ถึงแม้ว่าต้องใช้ชีวิตของบ่าว ก็ไม่คิดเสียดายเจ้าคะ” ภายในแสงไฟใต้ความมืดสลัว ปากของเหลียงอินค่อยๆขาวซีดขึ้น สายตามีความเยือกเย็นแวบขึ้นมาเหมือนกำลังจะตาย ด้านมุมหนึ่งของประตูข้างทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือในตำหนักอ๋องเซง ที่นี่คือประตูด้านหลังที่คนมองข้ามมากที่สุดในตำหนักอ๋องเซง ปกติส่งผัก รับน้ำล้างผักและน้ำล้างถ้วยชาม จัดการศพคนตายล้วนใช้ประตูนี้ ดังนั้นจึงไม่มีคนเฝ้าที่ประตู เมื่อเหลียงซีนไปถึงที่นี่นั้น ฉนฮัวและชิวยั่วก็อยู่ที่นี่รอคอยนางแล้ว “พระสนม ออกนอกตำหนักไปโดยพละการมีโทษหนักนะเจ้าคะ เกิดถูกจับได้ขึ้นมา ได้รับการลงโทษอย่างหนักแน่เลยเจ้าคะ ดังนั้นภายในครึ่งชั่วยามจะต้องกลับมา มิฉะนั้นอาจจะถูกพบเจอได้ง่ายนะเจ้าคะ”ฉนฮัวเอ่ยเตือน “ข้ารู้แล้ว พวกเจ้ารีบกลับไปก่อน เมื่อถึงเวลาที่ถูกคนจับได้แล้ว ก็พูดว่าข้าแอบออกไปด้วยตนเอง ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า จำได้ใช่หรือไม่” เหลียงซีนมองพวกนางอย่างจริงจัง สาวใช้สองคนนี้ติดตามอยู่ข้างกายของนาง ได้รับความทุกข์มามากมายแล้ว นางก็ใจแข็งไม่พอที่จะให้พวกนางรับโทษเช่นเดียวกับตนอีกแล้ว หากนางสามรถกลับมาอย่างปลอดภัย นั้นก็จะดีอย่างยิ่ง หากถูกจับได้ ก็คงไม่ดึงพวกนางเข้ามาเกี่ยวข้อง ฉนฮัวและชิวยั่วมองตามไป กำลังจะเอ่ยปฏิเสธ เหลียงซีนก็รีบวิ่งออกไปแล้ว ตามในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ในกลางคืนที่เงียบสงบ ก็มาถึงป่าช้าที่มืดมิดจนได้ ที่นี่เมื่อขอบฟ้าสับเปลี่ยนหมุนเวียนจนเห็นพระจันทร์โค้ง ก็จะแสดงให้เห็นถึงความวิเวกวังเวงและความหนาวเย็นที่ดูเงียบเหงา แม้ว่าในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดนั้นจะเห็นศพมากมาย แต่เหลียงซีนก็ยังเป็นครั้งแรกที่มาสถานที่ที่เป็นป่าช้าเช่นนี้ ที่นี่เหม็นคาวไม่มีอะไรเทียบได้ อีกแค่นิดเดียวนางก็จะอดกลั้นไม่ไหวจนจะอ้วกออกมาแล้ว ในเวลานี้ ห่างไกลออกไปก็มีเสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังขึ้นมาให้ได้ยิน เหมือนไม่ใกล้ไม่ไกล ร้องจนกระทั่งทำให้คนหวั่นกลัว ในใจของเหลียงซีนเต้นแรง ร้องตะโกนออกไปทันที“ผู้ใดร้องไห้” หลังจากที่นางเอ่ยถามเสร็จลง เสียงร้องไห้ก็หยุดลง จากนั้นครู่หนึ่งก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งออกไป เหลียงซีนจึงไล่ตามแสงไฟที่ริบหรี่ไป แต่ว่ากลับไล่ตามไม่ทันคนผู้นั้น แปลกอย่างยิ่ง มีเหตุผลอันใดที่บอกว่ามาป่าช้าแล้วจะมีเสียงร้องไห้ออกมาจากหลุมศพ เหลียงซีนก้มลงมอง หน้าดินที่ยังไม่มีการจัดการกระดาษเงินกระดาษทองและเทียนไขให้เรียบร้อยบางส่วน ด้านข้างก็มีร่องรอยที่ดำขลับจากการเผา ตามประสบการณืของนาง นี่คือที่เผาศพแน่นอน ด้านข้างที่เผาศพ ยังพบบางอย่าง ข้างบนนั้นยังมีถุงผ้าเล็กๆที่ครึ่งหนึ่งยังสะอาดไม่ถูกไฟไหม้ มองดูแล้วเหมือนจะเป็นของเครื่องประดับชึ้นหนึ่งที่เหลียงอินแขวนไว้บนเสื้อผ้า หรือว่านี้จะเป็นบ่าวที่ถูกเผาไปแล้วผู้นั้น เมื่อครู่ที่เป็นเสียงร้องไห้ของหญิงสาวผู้นั้นก็คือบ่าวผู้นี้ เหลียงซีนค้นพบความเกี่ยวข้องกันของเรื่องราวบางส่วนแล้ว สัญชาตญานของนางบอกว่าความจริงใกล้ที่เปิดเผยออกมาแล้ว หลังหยิบถุงผ้าที่เหลือเพียงครึ่งเดียวนั้นขึ้นมา นางก็เร่งรีบกลับไปที่ตำหนัก คิดไม่ถึงว่า หลังจากกลับไปแล้ว พบว่าเมื่อครู่ที่หลบหนีออกไปประตูนั้นก็ถูกคนเฝ้าไว้แล้ว ในใจของนางสั่นระริก นางออกไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตนเองก็ถูกจับได้เสียแล้ว “พระสนม ท่านอ๋องรอคอยท่านอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ เชิญไปกับบ่าวขอรับ”พ่อบ้านเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึม เหลียงซีนรู้แล้วว่าตนเองยากที่จะหนีเคราะห์ร้ายนี้ไปได้ นางเดินตามพ่อบ้านมายังห้องโถงใหญ่อย่างเชิดอกหน้าตั้ง ประจวบเหมาะกับที่นางยังมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกับเฉินเฮ่าให้กระจ่างชัดเจน เมื่อนางมาถึงยังห้องโถงใหญ่นั้น เพียงก้าวเท้าเข้าไป ก็เห็นฉนฮัวและชิวยั่วถูกโบยจนแทบจะเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย ได้รับบาดเจ็บไปทั่วร่างกายจนต้องนอนอยู่บนพื้น ในใจของนางรู้สึกหนักทันที สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันทันที นางออกไปได้ไม่นานไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เฉินเฮ่าก็โบยพวกนางจนถึงขนาดนี้เลยหรือ “เฉินเฮ่า นี่คือฝีมือท่านใช่หรือไม่”เหลียงซีนที่โมโหตะโกนขึ้น รีบวิ่งไปยังด้านหน้าของเฉินเฮ่า แต่ว่าร่างของนางกลับถูกเขาจับยกขึ้น จากนั้น เขาออกแรงที่ข้อมือเพียงนิดเดียว ร่างกายของเหลียงซีนก็ลอยขึ้นแล้วกระแทกเข้ากับประตู เหมือนกับกระดูกหักทั่วทั้งร่างกาย เสียง“ฟู่”ที่ดังขึ้น นางจับที่หน้าอก แล้วกระอักเลือดออกมา “พวกเจ้าเข้ามา ช่วยข้านำตัวสตรีผู้นี้ไปแขวนไว้ แล้วเฆี่ยนอย่างหนักสิบสามครั้ง”เฉินเฮ่าใบหน้าบึ้งตึง กำชับสั่งบ่าวไพร่ ในเวลานี้ เข้าเหมือนกับอสูรที่มาจากนรก ทั่วร่างกายล้วนเต็มไปด้าวกลิ่นอายของความกระหายเลือด คล้ายกับต้องการที่จะกลืนกินเหลียงซีนเข้าไปทั้งตัว เหลียงซีนยังไม่ทันที่จะได้ครุ่นคิดอะไร มือทั้งสองข้างก็ถูกจับมัดขึ้น แขวนบนต้นไม้ต้นหนึ่งในตำ บาดแผลบนร่างกายเปรียบไม่กับความเจ็บปวด เขา เกิดบ้าอะไรขึ้นมากัน “เฉินเฮ่า ท่านทำร้ายข้าได้ ก็ควรที่จะให้เหตุผลด้วย”เหลียงซีนลมหายใจเฮือกสุดท้ายเอ่ยถาม ถึงแม้ว่าจะต้องการ นางก็อยากเข้าใจจ “เรื่องที่ตนเองเป็นคนทำ เจ้ายังจะต้องให้ข้าพูดเหตุผลให้เจ้าฟังอีกหรือ ข้าบอกเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าให้อยู่เพียงข้างนอกคอยปรนนิบัติน้องอิน แต่เจ้ากลับวางยาในอาหารของนาง หากไม่ใช่หวางโผพบเข้า น้องอินก็คง...”