ตอนที่19 หลักฐานที่แน่ชัด

ต๭นที่19 หลักฐานที่แน่ชัด ทั่วอกของเฉินเฮ่ามีแต่ความเจ็บปวด เมื่อครู่กำลังภายในของคนลึกลับผู้นั้นแข็งแกร่งมาก ไล่เลี่ยกับเขาอย่างเกิดความคาดคิด และดูท่าทางของวิทยายุทธ์แล้ว คล้ายกับจะเป็นวิทยายุทธ์อย่างหนึ่งที่มาจากเขตชายแดน คือฝ่ามือฟ้านิรันดร์ ยากที่จะพูด คนเมื่อครู่นั้นมาจากเขตชายแดน ไม่น่าจะใช่ เขาไม่มีศัตรูที่เขตชายแดน คนลึกลับผู้นั้นไม่มีทางเดินทางมาเป็นหมื่นลี้เพื่อมาที่ตำหนักอ๋องเซง เพื่อที่จะสอดแหนมชีวิตของเขา สายตาที่รุนแรงของเขาก็กวดมองไปยังเหลียงซีนที่ถูกแขวนอยู่บนต้นไม้ มีลมหายใจรวยริน ดวงตาคู่นั้นหรี่เล็กลง ที่สุดแล้วสตรีผู้นี้กับคนลึกลับนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร ความจริงทั้งหมดนี้ นับวันยิ่งน่าสนใจ “พวกเจ้าสองคนนำตัวพระสนมส่งกลับไปที่ตึกเจวหยาง เฝ้าดูนาง อย่าให้นางตาย พรุ่งนี้ข้าสอบสวนด้วยตนเอง” เฉินเฮ่าสั่งกำชับออกมา ฉนฮัวและชิวยั่วตอบรับ คล้ายกับได้บุญคุณที่ยิ่งใหญ่ ถูกแขวนบนต้นไม้ค่อนคืน แถมยังตากฝนจนเปียก เหลียงซีนเมื่อถูกส่งกลับ ไข้ก็ขึ้นสูงไม่หยุด ร่างกายไม่ได้สติ ถ้าหากเย็นวันนี้ไข้ยังไม่ลดลงอีก จะต้องไข้ขึ้นจนโง่เป็นแน่ “ชิวยั่ว พระสนมไข้สูงไม่ลดลง จะทำยังไงดี”ฉนฮัวเอ่ยถามอย่างร้อนใจ ชิวยั่วก็ร้อนใจเหมือนกับมดบนหม้อที่ร้อนเช่นกัน แต่ว่าสมองที่วิงเวียนปกติก็คิดสิ่งใดไม่ออกอยู่แล้ว สุดท้ายถึงได้แต่เอ่ยขึ้นว่า “พวกเราเพิ่มความอบอุ่นให้พระสนมก่อน” เลือกใช้การเพิ่มความอบอุ่นที่ธรรมดาที่สุดคือการผ้าขนหนูเย็นเช็ดตัว ครั้งก่อนที่เหลียงต้งมาได้ให้ยาจินซวงกับเหลียงซีนจึงได้รักษาการบาดเจ็บจากแส้ รอให้ถึงวันที่สอง ก็จะหายดีขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย เมื่อเหลียงซีนลืมตาขึ้น ด้านหน้าขาวจนแสบตา นางคิดแม้กระทั่งว่าตนเองมาถึงสวรรค์แล้ว แต่ว่าข้างหูกลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยที่ทั้งดีใจและตกใจ“พระสนม ท่านฟื้นแล้ว ช่างดีจริงๆ เลยเพคะ” นางค่อยๆหัวศีรษะ สภาพด้านหน้าสายตาค่อยๆ มีแสงสว่างใบหน้าที่ร่าเริงของชิวยั่วส่องอยู่ที่ด้านหน้าของนาง เดิมทีแล้วนางยังคงอยู่ที่ตำหนักอ๋องเซง “ชิวยั่ว เมื่อวานตอนเย็นข้าไม่ใช่ถูกทำโทษอยู่ที่ตึกใหญ่หรือ ทำไมถึงกลับมายังตึกเจวหยางแล้ว”เหลียงซีนยกแขนที่หนักหน่วงปิดที่ศีรษะ เอ่ยถามอย่างข้องใจ ฉนฮัวจึงเอ่บตอบอย่างช้าๆขึ้น“พระชายาเอก เมื่อวานตอนเย็นเกิดเรื่องขึ้นมากมาย คนลึกลับผู้นั้นที่สนทนากับท่านถูกท่านอ๋องจับได้ ทั้งสองคนยังต่อสู้กัน หลังฝ่ามือสุดท้ายของทั้งสองคน คนลึกลับผู้นั้นก็หนีไปเจ้าคะ” เดิมทีแล้ว เฉินเฮ่าไม่ได้โง่เช่นนั้นอย่างที่นางจินตนาการ รู้ว่าตำหนักของตนเองทุกวันถูกคนสอดแหนม เพียงสบโอกาส ก็ใช้กำลังทั้งหมดเข้าไปจับกุม เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของเหลียงซีนก็อดที่จะคิดไม่ดี คนลึกลับผู้นั้นถูกเฉินเฮ่าพบตัวแล้ว คนที่จะซวยคนต่อไปก็นาง เฉินเฮ่าจะต้องคิดว่านางและคนลึกลับผู้นั้นมีความเกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้น นางพิสูจน์อย่างไรก็ไม่มีทางพ้นผิดได้ คิ้วของเหลียงซีนถึงขมวดแน่น คิดหาทางผ่านความยากลอบากนี้อย่างเงียบๆ ไม่คาดคิดว่าเฉินเฮ่านั้นจะก้าวเข้ามาที่ตึกเจวหยางแล้วอย่างตรงต่อเวลา เขาเดินมาเหมือนพายุ สองสามก้าวก็เข้ามาถึงด้านในห้อง ดวงตาคู่นั้นเหมือนเหยี่ยวที่มีไอสังหาร คล้ายกับอยู่ในการสอบสวนนักโทษเพ่งมายังเหลียงซีน “เหลียงซีน เจ้าอธิบายมาว่าเมื่อวานตอนเย็นคนลึกลับคนนั้น สุดท้ายแล้วคือมีเรื่องอะไรกันแน่” เมื่อได้ฟังถึงการซักถาม หัวของเหลียงซีนก็คาดไว้แล้วว่าเขาต้องถามเช่นนี้“ท่านคิดว่าเกี่ยวข้องกันยังไง ก็คือเกี่ยวข้องกันอย่างนั้น ข้าพูดแล้วถึงอย่างไรท่านก็ไม่เชื่ออยู่ดี” สตรีผู้นี้แท้จริงแล้วฉลาดมีคารมคมคาย ประโยคเดียวก็สามารถทำให้คนโกรธแทบจะเป็นจะตาย แต่สภาพนั้นของเมื่อวานตอนเย็น ความจริงคือเขาได้เห็นได้ยินกับตนเอง อยากให้เขาเชื่อนั้นก็คงยาก สีหน้าของเฉินเฮ่าจึงเพิ่มความเย็นชาขึ้น“เจ้าน่าจะรู้ สบคบคนนอกที่ชั่วช้า ต้องโทษตายสถานเดียว” การกล่าวหาที่ร้ายแรงเช่นนี้เกิดขึ้นอย่างฉับพลับไม่ทันป้องกันก็วางใส่บนศีรษะของเหลียงซีนแล้ว นางเงยหน้าอย่างช้าๆ “ท่านมีหลักฐานอะไรที่เอ่ยว่าข้าสบคบกับคนนอกที่ชั่วช้า” “เมื่อวานตอนเย็น เจ้าแอบหนีออกจากประตูข้างไป อย่าคิดว่าข้าไม่รู้” เฉินเฮ่าฮัมเสียงเย็นขึ้น เขาไว้หน้าสตรีผู้นี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่นางกลับทำให้เขาผิดหวัดนับครั้งไม่ถ้วน เอ่ยถึงเรื่องราวนี้ขี้น เหลียงซีนก็ล้วงเข้าไปในชายเสื้อของตนนำกระเป๋าเล็กๆที่เหลือเพียงครั้งเดียวจากการถูกเผาทำลายออกมาทันที สิ่งนี้คือหลักฐานที่เมื่อวานตอนเย็นนางหามาได้อย่างลำบากในป่าช้า “เมื่อวานตอนเย็นข้าแอบออกจากตำหนัก เพื่อตามหาหลักฐานมายืนยันว่าเรื่องที่พระชายารองถูกข่มเหง แท้จริงแล้วไม่ใช่ฝีมือของข้า”เหลียงซีนเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น เฉินเฮ่าขมวดคิ้วขึ้นแน่น มองกระเป๋าเล็กๆ ในมือของเหลียงซีนอย่างข้องใจ เหมือนไม่เชื่อว่ากระเป๋าใบเล็กนี้และเรื่องของน้องอินมีความเกี่ยวข้องกัน “เหลียงซีน ท้ายที่สุดแล้วเจ้าอยากจะพูดอะไร”นานไปเขายิ่งไม่เข้าใจสตรีผู้นี้ “กระเป๋าเล็กนี้ข้าพบในป่าช้า บนร่างของบ่าวผู้นั้น ผ้าบนกระเป๋าเล็กคือผ้าปักลายเมฆไหล ในระยะแรกพระบรมราชินีนาถมอบให้กับพระชายารองด้วยมือตนเอง มีเพียงตึกล่ออินเท่านั้นที่มี และในกระเป๋าเล็กนี้ ใส่ปิ่นปักผมของพระชายารองเอาไว้” หลังจากที่เหลียงซีนเอ่ยจบ ก็ทิ้งกระเป๋าใบเล็กในมือให้กับเฉินเฮ่า ให้เขาได้เห็นมันอย่างชัดเจน “ท่านอ๋องเฝ้าตึกล่ออินให้เข้มงวดเช่นนั้น อย่าพูดว่าคนของข้าเข้าไปไม่ได้ แม้แต่ตัวข้าเองก็ยังสามารถเข้าไปไม่ได้ ไม่ต้องคิดว่าข้าแอบนำปิ่นปักผมของพระชายารองยัดใส่เข้าไปในกระเป๋าใบเล็กนี้ ตั้งใจเพื่อใส่ร้ายนาง” เหลียงซีนยิ้มบางๆอย่างงดงาม เปิดเผยความจริง ดวงตาก็ยังมีความสดใสงดงาม ทำให้ผู้คนมองตาไม่กระพริบ