ตอนที่20 เผชิญหน้า

ต๭นที่20 เผชิญหน้า นางล้วนพูดอย่างกระจ่างชัดเจนทั้งหมดแล้ว เฉินเฮ่าควรจะเดาออกแล้วว่า เรื่องราวนี้ คือเหลียงอินและบ่าวผู้นั้นเกิดความรู้สึกขึ้นต่อกัน เมื่อเกิดเพราะความรู้สึก ก็ไม่ใช่การใส่ความผู้อื่น จากปิ่นปักผมอันนั้น ก็สามารถเห็นได้ มือของเฉินเฮ่ากุมปิ่นปักผมนั้นเอาไว้แน่น ไม่นานมานี้ เขาเพิ่งมอบให้กับน้องอิน ข้างบนสลักชื่อของนางเอาไว้ แม้ว่าความจริงจะวางอยู่ตรงหน้า แต่เขาไม่เชื่อเช่นเคย น้องอินจะสามารถทำให้เขาผิดหวังด้วยการเรื่องราวเช่นนั้นออกมา “กล้า เจ้าไปเชิญพระชายารองมายืนยันต่อหน้าข้าที่นี่” พูดความจริงแล้ว เฉินเฮ่าไม่เชื่อตั้งแต่แรก เหลียงอินจะเป็นคนเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถไม่ยอมรับได้ เหลียงซีนพูดคือเรื่องโกหกแน่นอน จริงหรือแท้ ล้วนมีบางอย่างที่เห็นได้กระจ่างชัด ความจริงของเรื่องนี้ที่สุดแล้วคืออะไร อีกไม่นานก็จะปรากฏออกมา เพียงไม่นาน เหลียงอินที่สวมกระโปรงสีขาวที่มีลายปักเมฆคล้อยก็เดินเข้ามาในตึกเจวหยาง เรือนร่างที่สง่างามทำให้คนมองตาไม่กระพริบ แถมเพิ่มภาพว่าร่างกายดูอ่อนปวกเปียกนั้น ยิ่งทำให้คนหลงรักอย่างยิ่ง “เคารพท่านอ๋องเพคะ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องให้น้องมาที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือเพคะ”เหลียงอินเหมือนกับคนที่ไม่ได้ทำผิดอะไร เอ่ยถามอย่างข้องใจ เฉินเฮ่ามองนางเหมือนไม่รู้เรื่องไม่มีความรู้สึกเช่นนี้ จึงทิ้งกระเป๋าใบเล็กในมือลงไปที่ปลายเท้าของนาง ปิ่นปักผมที่คุ้นเคยนั้นก็กระเด็นออกมาจากในกระเป๋าใบเล็กนั้น ปิ่นปักผมอันเล็กๆ กลับทำให้สีหน้าของเหลียงอินเปลี่ยนไปไม่งดงามทันที นางฝืนใจทำเป็นยิ้ม ยังรักษารอยยิ้มที่งดงามเอาไว้เช่นเคย“ท่านอ๋อง นี้คือเรื่องอะไรกันเจ้าคะ หรือน้องทำผิดอะไรไปหรือเพคะ” เหลียงซีนค้อนปะหลับปะเหลือก แสร้ง สตรีผู้นี้ยังจะแสร้ง ดาราภาพยนต์ทั้งหมดยังไม่เก่งเท่านาง ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า นางกลับยังแสร้งว่าตนไม่มีความผิดอะไร ช่างเหมือนกับว่าความจริงแล้วถูกใส่ร้ายอย่างนั้น เฉินเฮ่ามองอย่างไร้ความรู้สึก“กระเป๋าใบเล็กนี้เจอบนตัวบ่าวที่ข่มเหงเจ้า ปิ่นปักผมก็เป็นของเจ้า ผ้าที่ใช้ตัดเย็บกระเป๋าก็คือผ้าลายปักเมฆคล้อยของเจ้า เจ้าจงอธิบายแก่ข้าด้วยตัวของเจ้าเอง” สีหน้าของเหลียงอินจึงค่อยๆ ขาวซีดลง ภาพที่มีความไม่ปรกติของร่างกายก็ถูกทำให้เต็มไปด้วยข้อสงสัยและเสียใจ “ท่านอ๋อง ท่านไม่เชื่อในตัวข้า ความจริงคือข้าไม่ได้ทำเรื่องที่ทรยศท่านเลยนะเจ้าคะ” “ข้าให้โอกาสแก่เจ้าได้อธิบาย”เฉินเฮ่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เหลียงซีนที่กึ่งนอนอยู่บนเตียง มองดูความสนุกอย่างเงียบๆ ปิ่นปักผมสีทองด้ามนี้ช่วยแก้แค้นแก่นางแล้ว นางอยากจะดู เหลียงอินยังจะสามารถอธิบายอะไรออกมาได้อีก เหลียงอินที่ไม่มีความผิดมองดูแล้วช่างน่าสงสาร ยังไม่เอ่ยอะไร น้ำตาก็ไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว ให้ความรู้สึกเหมือนดอกไม้ที่โดนเม็ดฝน “ท่านอ๋อง ปิ่นปักผมและผ้าลายปักความจริงคือของข้าทั้งสิ้น แต่ว่าข้าก็ไม่รู้ว่าสิ่งของของตนไปอยู่บนร่างของบ่าวผู้นั้นได้อย่างไรเพคะ หากท่านอ๋องไม่เชื่อ ข้าก็ได้แต่ขอยืนยันด้วยความตายเพคะ เมื่อไม่สามารถอธิบายอะไรออกมาได้ ก็อาศัยความตายมาใช้เพื่อให้คนอื่นเห็นใจ หนึ่งร้องไห้ สองโวยวาย สามตาย จริงอย่างที่คิดนี้คือฉากในละครของสตรี เหลียงซีนแสดงออกว่าไม่มีความสนใจที่จะดูนางอวดฝีมือการแสดงของตนอยู่ที่นี่ แต่ว่าเฉินเฮ่ากลับให้เสียดายที่จะให้คนรักของตนตาย “น้องอิน ไม่ว่าเรื่องใดก็ล้วนต้องมีหลักฐานที่หนักแน่น ข้าจะไม่มอบความตายให้กับคนดีอย่างเด็ดขาด และจะไม่ปล่อยคนชั่วไปอย่างเด็ดขาดเช่นกัน” เอ่ยจบ ก็ปล่อยมือที่จับบนไหล่ของเหลียงอินออกไป ดูแล้ว เขาถูกการแสดงเล็กน้อยของนางทำให้เชื่อไปแล้ว ทันใดนั้น“เพี๊ยะ”เสียงฝ่ามือก็ดังขึ้น หวางโผใช้ฝ่ามือตบลงที่เสี่ยวโหง สาวใช้ข้างกายของเหลียงอินอย่างรุนแรงทันที “อีสาวใช้สมควรตายผู้นี้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าขโมยสิ่งของของพระชายารองไปมอบให้กับชายคนรักของตน เจ้ายังไม่รู้ความผิดอีก” เหลียงซีนรู้ว่าเรื่องนี้ต้องมีการหักมุม เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะหักมุมเร็วขนาดนี้ สาวใช้ที่ร้องไห้บนพื้นนั้นคือเสี่ยวโหง หมอบขึ้นไป จับที่มุมเสื้อของเฉินเฮ่า “ท่านอ๋อง เรื่องราวนี้ไม่เกี่ยวกับพระชายารองจริงๆ เจ้าคะ บ่าวและพี่อานแอบหมั้นหมายกันเอง แต่ว่ากลับไม่มีของแทนใจ ดังนั้นจึงแอบขโมยปิ่นปักผมของพระชายารอง แล้วขโมยผ้าปักลายเมฆคล้อยไปเย็บเป็นกระเป๋ามอบให้แก่พี่อาน บ่าวรู้ความผิดแล้วเจ้าคะ” เฉินเฮ่ามองอย่างรังเกียจ พร้อมแตะเสี่ยวโหงออกไป นางกระแทกกับบานพับประตูทันที กระอักเลือดออกมา เดิมทีคือสาวใช้ผู้นี้ หากไม่ใช้กระเป๋าเล็กใบนี้ เขาก็ยังที่จะใส่ร้ายเหลียงซีนอยู่ดี สตรีผู้ที่ดื้อรั้นไม่ยอมแพ้นี้ ยังหาหลักฐานมาได้จริงๆ เพื่อลบล้างความโทษของตน เหลียงอินมองดูเรื่องราวใหญ่โตที่ไม่ได้เกี่ยวข้องมาถึงตัวนางเอง จึงผ่อนลมหายใจลง เอ่ยขึ้นอย่างเศร้าใจ“ท่านอ๋อง น้องอินไม่คิดมาก่อนเลยว่าสาวใช้ที่อยู่ข้างกายจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมา เพราะน้องอบรมบ่าวไพร่ไม่ทั่วถึง เชิญท่านอ๋องลงโทษเพคะ” เฉินเฮ่าถอยหลังออกหนึ่งก้าว พร้อมน้ำเสียงและสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง“ไม่ต้องลงโทษแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อน” หลังจากนั้น เขาสั่งกำชับออกมา“ทหาร นำตัวสาวใช้นี้ไปตีด้วยไม้ให้ตาย แล้วลากไปฝังในป่าช้า” สาวใช้ผู้นั้นยิ้มอย่างเศร้ารันทดใจ ไม่มีใครอยากที่จะช่วยขอร้องเพื่อตนเอง มองอย่างเป็นเช่นนั้นแล้ว เหมือนกับตัดสินใจที่จะยอมรับในชะตากรรม ชีวิตนี้สุดท้ายแล้วก็ต้องยินยอมอย่างสมัครใจ เหลียงซีนเคยมองเห็นคนตายนับไม่ถ้วน ก็ยังมองเห็นคนที่ไม่มียารักษาได้นับไม่ถ้วน คนไข้ที่ใกล้จะตาย แต่ว่า คนที่ความตายอยู่ตรงหน้าแล้วดูสงบไร้กังวลเช่นนี้ เห็นได้น้อยมาก ในชีวิตคนเรา ความตายนั้นไม่น่ากลัว ที่น่ากลัวคือ มีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความกล้า