ตอนที่ 59 ถูกพิษลึกมาก

ต๭นที่ 59 ถูกพิษลึกมาก “โฮ่...” เฉินห้าวหัวเราะเบา ๆ ไม่เพียงไม่โกรธ กลับยังเลียมุมริมฝีปากอย่างชั่วร้าย เสียงทุ้มลึกแหบแห้ง “หวานมาก” จูบนั้นเมื่อครู่ เป็นเขามิอาจควบคุมความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจของเขาเอง เป็นการกระทำจิตไร้สำนึกของเขา เมื่อเขาเห็นริมฝีปากสีแดงอันเต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนผู้คนนั้นของเหลียงซิน จึงจูบลงไปอย่างมิอาจควบคุมได้ เหลียงซินถูกกินเต้าหู้ ยังถูกหยอกเล่น เกือบจะซัดฝ่ามือไปทีแล้ว “ถ้ารู้แต่แรกว่าสันดานเจ้าไม่เปลี่ยน ข้าก็ไม่ควรช่วยเจ้าไว้!” “แต่เจ้าก็ยังช่วยชีวิตแล้ว นี่ข้าเป็นการปฏิบัติต่อกันอย่างให้เกียรติ เมื่อครู่ใครให้เจ้าเริ่ม...” เฉินห้าวสูญเสียกำลังภายในไปมาก ลมปราณจริง ๆ ไม่เพียงพอ ดังนั้นการพูดเจรจาก็ต้องออกแรงมาก เหลียงซินหน้ายิ่งแดงมากขึ้น รีบอธิบายว่า “เมื่อครู่เจ้าได้จมน้ำแล้ว ข้าเพียงพยายามช่วยผายปอดช่วยเจ้าเท่านั้น ก็เหมือนองค์ชายสิบเอ็ดครั้งนั้น ไม่มีความหมายอื่นใด” เฉินห้าวหัวเราะเบา ๆ ครั้งหนึ่ง “ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้ามีความหมายอื่นใดอ่า เจ้าต้องรีบเร่งแบบนี้ไปทำไม?” ถูกเขากลั่นแกล้งอย่างต่อเนื่องไปสองครั้ง เหลียงซินโกรธจนเกือบจะอาเจียนเป็นเลือด หันเดินไปที่อื่น ไม่สนใจเขาอีก นางสังเกตสภาพแวดล้อมรอบ ๆ แห่งนี้ ไร้ร่องรอยของมนุษย์ นอกจากทะเลสาบผืนนี้ วัชพืชล้อมทั่วสารทิศ กระทั่งเส้นทางถนนสายเล็กที่เหมาะสมก็ยังไม่มี ถ้าคิดจะหนีไปเอง เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ขณะนี้สิ่งเดียวที่ทำได้คือรอคนมาช่วยพวกเขา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เฉินห้าวก็มาอยู่ข้างหลังนาง เขาเดินค่อมหลังอย่างยากลำบาก เครื่องแบบทรงม้าสีม่วงได้ถูกเลือดชะโลมย้อมจนกลายเป็นสีแดงแล้ว ดูน่ากลัว เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างยากลำบาก “เกรงว่าเรารอให้ผู้อื่นมาช่วยเราไม่ไหว นักฆ่าจะพบเราก่อนแล้ว” เมื่อครู่นี้ นักฆ่าคนนั้นได้เห็นพวกเขาตกหน้าผาไป แต่ไม่รู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ดังนั้นเขายังจะค้นหาศพของพวกเขาให้พบ หลังจากยืนยันแล้ว จึงสามารถส่งมอบงาน เหลียงซินครุ่นคิดสักพัก รีบพยักหน้าทันที “ที่นี่ไม่เหมาะกับการอยู่นาน เรารีบย้ายหนีเถอะ อย่าให้ถึงเวลาที่มือสังหารมาที่นี่เพื่อค้นหาเลย” เมื่อนางพูดจบ นางก็รีบก้าวเดินออกไปทันที แต่เดินไปได้ครึ่งค่อนวัน กลับพบว่าข้าง ๆ เงียบสงัด ปราศจากการเคลื่อนไหว เมื่อหันกลับไป เฉินห้าวยังคงยืนอยู่ในที่เดิม นางรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถเดินได้แล้ว ดังนั้นนางจึงเอื้อมมือออกไปอย่างให้อภัย “ยึดข้าไว้ ส่งพระพุทธเจ้าส่งถึงทิศตะวันตก ข้าจะไม่ละทิ้งเจ้าโดยไม่ใส่ใจหรอกน่ะ” พระพุทธเจ้าส่งถึงทิศตะวันตก（送佛送到西）หมายความว่าไหนๆก็ช่วยแล้ว งั้นก็ช่วยถึงที่สุด นานมากเฉินห้าวไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น เหลียงซินเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างหงุดหงิดแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปโดยพลัน เห็นเพียงใบหน้าของเขาค่อย ๆ ปรากฏร่องรอยสีม่วงเข้มสายหนึ่ง รอบดวงตาข้างใต้เป็นปื้นดำ ในใจเหลียงซินแอบร้องว่าไม่ดี ยกมือของเขาขึ้นดู สิบนิ้วทั้งหมดกลายเป็นสีดำ เหลียงซินใจเต้นแรง “โครม ๆ” แล้วฉีกเสื้อผ้าที่หลังของเขาออก มีรอยแผลขนาดใหญ่นั้นบนหลังของเขา กำลังมีเลือดสีดำไหลโจ๊กออกมา น่ากลัวมาก ตามที่คาดคิดไว้ เมื่อครู่บนดาบของนักฆ่าคนนั้นได้ฉาบยาพิษไว้ เขาโดนยาพิษแล้ว “แย่จริง! ไม่คิดว่าจะใช้วิธีการสกปรกน่ารังเกียจแบบนี้!” เหลียงซินกัดฟันด่าอย่างรุนแรง แต่ว่า นางดูอย่างจริงจัง พิษนี้เหมือนยาพิษที่พระสนมอันโดนราวกับแกะ หรือว่าเมื่อครู่นักฆ่าคนนั้นเป็นคนที่วางยาพิษพระสนมอัน? องค์รัชทายาทถูกใส่ร้ายจริง ๆ! ครั้งนี้ นับเป็นสุขทุกข์ระคนกัน! เหลียงซินไม่ได้มีเวลาคิดมาก ไม่กล้าที่จะพักสักวินาทีเดียว หาถ้ำที่ใกล้ที่สุดได้แห่งหนึ่ง ปูหญ้าแห้งไว้ข้างในก่อน แล้วจึงลากเอาเฉินห้าวที่หมดสติเข้าไปในถ้ำ ในถิ่นทุรกันดาร ไร้ผู้คนอาศัย ไม่มีสิ่งแวดล้อมที่สะอาด ไม่มียารักษาที่ใช้ได้ ไม่มีความมั่นใจเต็มที่ ยังต้องเผชิญกับนักฆ่าที่อาจโผล่มาในเวลาใดก็ได้และวิกฤตการติดเชื้ออย่างฉับพลัน แม้แต่เหลียงซินเองยังไม่ทราบว่าจะช่วยเฉินห้าวรอดชีวิตได้หรือไม่ น่าอกสั่นขวัญแขวนจริง ๆ ครั้งนี้ ล้วนต้องดูพระประสงค์ของฟ้าสวรรค์แล้ว เหลียงซินสูดหายใจเข้าลึก ๆ ฉีกเสื้อผ้าของเขาออก ค้นพบแผลที่มีเลือดสีดำไหลออกมาแห่งนั้นบนหลังของเขา จึงได้ดูดเลือดพิษออกมาจนหมด หลังจากดูดต่อเนื่องกันไปหลายครั้ง ดูแผลที่หลังของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง เลือดที่ไหลออกมาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงสดแล้ว จึงหยุด แต่ว่า ริมฝีปากทั้งคู่ของนางเองก็เปลี่ยนเป็นสีดำ เวียนศีรษะตาลาย นางยังวิ่งส่ายไปมาออกไปเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าที่นี่วัชพืชเติบโตระเกะระกะไปหมด แต่ยังหมายถึงมีสมุนไพรที่สามารถใช้ได้มากมาย ในเมื่อกระจ่างชัดว่าเฉินห้าวถูกพิษใดขอเพียงให้ยาถูกอาการก็ได้แล้ว นางไม่เพียงหาสมุนไพรแก้พิษได้แล้ว แต่ยังหาสมุนไพรเพื่อให้เลือดหยุดได้ด้วย มิฉะนั้นถึงแม้ว่าจะช่วยแก้พิษให้เฉินห้าวได้แล้ว เขาก็ยังมีแนวโน้มที่จะเสียชีวิตจากการสูญเสียเลือดมากเกินไป หลังจากกลับไปแล้ว เหลียงซินก็เอาสมุนไพรใส่เข้าไปในปากโดยตรง หลังจากนั้นเคี้ยวให้ละเอียดแล้วโปะใส่หลังของเฉินห้าว ฉีกเสื้อคลุมของตนเองออกแล้ว ทำเป็นผ้าชิ้นยาว พันรอบร่างเขาสองรอบ ผูกให้แน่น หลังจากเสร็จสิ้นสิ่งเหล่านี้ เหลียงซินจึงถอนหายใจโล่งอก นางช่วยคนอีกหนึ่งชีวิต ถึงแม้ว่าคนที่นางช่วยชีวิตคือเฉินห้าวซึ่งนางเบื่อหน่ายในยามปกติ แต่เวลานี้ ตอนนี้ สำหรับนางแล้ว ก็เป็นชีวิตที่สดใสชีวิตหนึ่ง นางรู้สึกเวียนศีรษะสมองบวม สองตาลายจะเป็นลม เพียงรู้สึกเหนื่อยจนน่าวิตก ทันใดนั้น เบื้องหน้ามีแสงสีขาวระลอกหนึ่งแวบผ่านไป ราวกับว่านางได้เห็นแม่ของนางปรากฏต่อหน้านางอีกครั้ง นางขยี้ตา ใบหน้าแม่นั้นชัดเจน ชั่วครู่เดียวประทับต่อหน้านาง นางรอไม่ไหวรีบวิ่งตะบึงเข้าไป แต่เงานั้นกลับยิ่งมายิ่งไกลจากนาง “แม่ค่ะ หนูคิดถึงท่านมาก! ท่านอย่าไปเลยนะ...” จู่ ๆ เหลียงซินก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา แต่แสงสีขาวค่อย ๆ กระจายออกไป เงาร่างของแม่ก็หายไป ทันใดนั้น เบื้องหน้าสายตาก็ค่อย ๆ สว่างขึ้น ราวกับนางได้กลับไปบนยอดเขาม่อในบ่ายวันนั้น ในฐานะเป็นแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียงของทั้งเมือง ครั้งนี้เหลียงซินได้รับคดีใหญ่นี้ ขณะที่เหยื่อและภรรยากำลังไปเที่ยวบนภูเขา ถูกปล้นและฆ่า ฝีมือโหดร้ายมาก สภาพการตายน่ากลัวมาก รถตำรวจวิ่งขับไปตลอดทางถึงยอดเขาม่อ แต่เดิมอากาศที่ฟ้าแจ้งอากาศสดชื่น จู่ ๆ ก็ฝนตกหนักสาดกระเด็นเปื้อนบนร่างของทุกคน และยังตอกตรึงลงในใจของทุกคน ขณะที่รถจอด ผู้ช่วยของนางลงจากรถไปก่อน รอไม่ไหววิ่งอย่างใจจดใจจ่อไปในทิศทางของซากร่าง ไม่ได้หยุดสักครั้ง ก่อนที่จะรีบวิ่งกลับมาเร่งนาง “พี่เหลียง เมื่อครู่สำนักเมืองเพิ่งโทรมาบอกว่ามีฆาตกรรมในเขตสะพานชานเมืองตะวันออก ร้ายแรงยิ่งกว่าที่นี่ ให้เจ้าปล่อยคดีนี้แล้วไปดูที่นั้นก่อน” เหลียงซินทางหนึ่งสวมถุงมืออย่างเคร่งครัด ทางหนึ่งก็เดินไปในทิศทางของซากศพ “มาก็มาแล้ว ต้องดูสักครั้ง ใช้เวลาไม่มากนัก” “พี่เหลียง พี่เหลียง...พี่อย่าเข้าไปเลย!” ผู้ช่วยที่อยู่ข้างหลังร้องเรียกพลางวิ่งพลางมาตลอดทาง เมื่อเหลียงซินได้เห็นศพทั้งสองซากนั้น นิ่งชะงักไปทั้งตัว คนรอบข้างก็เงียบสนิทไม่ส่งเสียง กระทั่งฟ้าสวรรค์ก็ยังร้องไห้และไว้ทุกข์ให้นาง สูญเสียพ่อแม่ทั้งคู่ในชั่วระยะข้ามคืนเดียว เหลียงซินกลายเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดในกรมตำรวจ กลายเป็นคนที่โดดเดี่ยวที่สุดในโลกนี้ แต่ความเจ็บปวดจากการสูญเสียครอบครัวของนาง ทำให้นางกลายเป็นคนที่เด็ดเดี่ยว ดาบปืนฟันยิงไม่เข้า เพียงแต่ ยามค่ำคืนเงียบสงัดทุกครั้ง เมื่อหวนระลึกถึงฉากบนยอดเขาม่อ ยังคงหลั่งน้ำตาอย่างปวดร้าว “พ่อแม่รู้มั้ยว่าหนูคิดถึงท่านมาก? แม่คะ...” “แม่ค่ะ แม่หันมามองหนู จะไป ก็ต้องไปพาหนูไปด้วย...” “แม่คะ!” เหลียงซินตะโกนเสียงดัง ตื่นจากความฝัน เส้นประสาทตึงเครียดไปหมด เหงื่อเม็ดโป้งออกเต็มศีรษะหยดติ่ง ๆ ตลอดทั้งร่างบนจรดล่างแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของความเจ็บปวดและความผิดหวัง นี่เป็นการที่นางฝันถึงพ่อแม่ครั้งที่นับไม่ถ้วนแล้ว เมื่อนางเงยหน้าขึ้น นางเพียงเห็นเฉินห้าวสีหน้าซีดเผือด มองดูนางตลอดเวลา เก็บทุกการเคลื่อนไหวของนางเข้าไปในดวงตาคู่นั้น แววตาคู่ที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึง สีหน้าแสดงออกถึงความซับซ้อน “เจ้าตื่นแล้ว!” เหลียงซินปาดเหงื่อไปครั้ง มองเขาอย่างตกใจ นางไม่ได้คิดอย่างอื่น เพียงแต่โล่งอกไปที ดูไปแล้วสวรรค์เบื้องบนยังคงดูแลเขาอยู่ ไม่คิดว่ายังให้เขาตื่นขึ้นมาแล้ว แววตาลึกล้ำของเฉินห้าวมองนางอย่างสุดซึ้ง ถามทีละคำทีละประโยคว่า “เมื่อครู่เจ้าฝันร้าย เพ้อพูดคำว่า “แม่” ตลอด นี่หมายถึงอะไร?” เหลียงซินสีหน้าเปลี่ยนไป ลุกขึ้นยืนราวกับหลบเลี่ยงไปบ้าง หันหลังให้เขา พยายามยิ่งยวดที่จะปิดบังความเศร้าโศกและความเจ็บปวดในใจ ไม่คิดอยากให้เขาได้เห็นถึงด้านนี้ หลังจากได้สงบมั่นคงแล้ว นางถึงได้หันศีรษะมา เลิกคิ้วหัวเราะครั้งหนึ่ง “เรื่องไม่เกี่ยวกับเจ้า เพราะเจ้าไม่ได้มีอันตรายถึงแก่ชีวิต งั้นเราต่างก็ไม่ได้เป็นหนี้กันแล้ว” สภาพอารามณ์ของเฉินห้าวกลับยิ่งมายิ่งเศร้าหมองมากขึ้น เขาเพียงรู้สึกว่าเหลียงซินซ่อนสิ่งต่างๆมากมายจากเขา นางดูเหมือนจะเป็นปริศนาที่ดูผิวเผินนั้นง่ายมาก แต่ข้างในก็ยุ่งเหยิงเหมือนไหมพรมกองหนึ่ง ที่ดึงอย่างไรก็ไม่สามารถแยกจากกันได้ “เจ้าช่วยชีวิตข้าแล้ว ข้าเป็นหนี้เจ้าในครั้งนี้ เจ้าสามารถขอได้ครั้งหนึ่ง ขอเพียงข้าสามารถทำได้ ข้าจะสนองเจ้าเต็มที่” พริบตาเฉินห้าวเห็นนางดูมีความสุขสดชื่น จึงรีบเพิ่มด้วยสีหน้าเย็นชา “ยกเว้นหนังสือหย่า” ทันใดนั้น ความยินดีตื่นเต้นบนใบหน้าของนางก็หายไปทันที แทนที่ด้วยการสูญเสียอย่างเต็มปรี่ เฉินห้าวไม่อาจทนเห็นนางผิดหวัง มุมปากตวัดขึ้นเบา ๆ ลูบผมยาวของนาง “เมื่อคืน ขอบใจเจ้า” สายตาของเขาอ่อนโยนมาก ทำให้เหลียงซินตกตะลึงไปสักครู่แล้ว หลังจากเป็นเวลานาน จึงได้สติกลับมา ปัดมือของเขาออก “ไม่ต้องการคำขอบใจอันเสแสร้งของเจ้า ขอเพียงให้เจ้าคิดว่าเจ้าอยู่ห่าง ๆข้า ก็เพียงพอแล้ว” เฉินห้าวส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา “ตลอดชีพของเปิ่นหวังนี้ ยังไม่เคยขอบใจใครมาก่อน เจ้าได้รับสิทธิพิเศษนี้ยังไม่สำนึกในพระเจ้าข้า?” “สำนึกในพระคุณเจ้า? โอ้ สำนึกในพระคุณเจ้าที่ข้าต้องจบไปครึ่งชีวิตหรือ? ชั่วชีวิตนี้ของข้ายังไม่เคยตกจากที่สูงมากขนาดนี้ เกือบจะตายแล้ว!” เหลียงซินมองเขาอย่างโกรธเกรี้ยว ถ้าไม่ใช่เพราะการต่อสู้ของเขากับเฉินหวี้จนทำให้นางต้องพลอยติดร่างแหไปด้วย ขณะนี้นางต้องการความสงบสันติสุขมากเท่าใดก็มีความสงบสันติสุขมากเท่านั้น ในแววตาโหดเหี้ยมของเฉินห้าวมีความเยือกแข็งสายหนึ่งแวบผ่านไป ในที่สุดเอ่ยปากราวกับสาบานว่า “ข้ารับรอง จากวันนี้เป็นต้นไป จะไม่ปล่อยให้ชีวิตของเจ้าถูกคุกคามอีก ชีวิตของเจ้าก็เป็นเหมือนชีวิตของข้า” นี่ นี่หมายความว่าอะไร ทำไมเขาถึงพูดคำพูดเหล่านี้? ถ้าจะพูดก็ควรพูดกับเหลียงอินน่ะ! เขาต้องเสแสร้ง ต้องเป็นการเสแสร้งแน่ ๆ ! เหลียงซินสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามที่จะรักษาท่าทีสงบ ในวินาทีต่อมา เสื้อคลุมตัวหนึ่งก็ได้ห่มไว้บนไหล่ของนาง มองขึ้นไปเพียงเห็นเฉินห้าวถอนมือกลับไปอย่างอ่อนโยน เขาค่อย ๆเผยอมุมปากโค้งขึ้นครั้งหนึ่ง ผูกเสื้อคลุมต่อหน้านาง แล้วเอ่ยปากอย่างมั่นคงช้านาน “บัดนี้ เป็นเวลาที่เราแก้แค้นให้กับความเกลียดชังแล้ว!”