ตอนที่ 60 รอข้ากลับมา

ต๭นที่ 60 รอข้ากลับมา “เจ้าคิดจะทำอย่างไร?” เหลียงซินถามอย่างสงสัย ไม่ใช่นางไม่เชื่อในความสามารถของเฉินห้าว แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในที่สว่าง ศัตรูอยู่ในที่มืด สถานการณ์อยู่ในสภาพถูกกระทำ คิดจะโจมตีกลับไม่ใช่เรื่องง่าย? นอกจากนี้ เรื่องของนักฆ่าครั้งนี้ แม้ว่าพวกเขาจะสงสัยว่าเป็นเฉินหวี้ส่งคนมาลงมือ แต่ไม่มีหลักฐานก็จะไม่มีใครเชื่อ “ข้าจะพาเจ้าไปจากที่นี่ก่อน เรื่องอื่นข้าจัดการเอง” น้ำเสียงของเฉินห้าวหนักแน่นมั่นคงราวกับคิดวิธีจัดการเฉินหวี้ได้แล้ว ณ จุดนี้ ในใจเหลียงซินบังเกิดความเชื่อถือที่ไม่สามารถอธิบายได้ขึ้นมากระแสหนึ่ง เชื่ออย่างวางใจและอาจหาญโดยเต็มเปี่ยม แม้แต่นางเองก็รู้สึกแปลกประหลาดเต็มที่ บางทียิ่งเป็นเวลาวิกฤต ก็ยิ่งง่ายที่จะสร้างความไว้วางใจ! เหลียงซินคิดแล้วคิดเล่า รีบก้าวเข้าไปหาเขาตรงหน้า เล่าเรื่องที่เมื่อคืนได้พบเห็นทั้งหมดออกมา “เฉินห้าว เมื่อวานหลังจากที่เราตกลงไปก้นบึ้งทะเลสาบ เจ้าก็ถูกยาพิษแล้ว ระหว่างที่ข้าให้การรักษาเจ้า พบว่าลักษณะการถูกพิษของเจ้ากับพระสนมอันเป็นชนิดเดียวกัน จึงแน่ใจว่าพิษที่พวกท่านทั้งสองถูกเป็นพิษชนิดเดียวกัน!” เฉินห้าวหยุดฝีเท้าก้าวลงทันที และคิดตรองอย่างลึกซึ้งว่า “เจ้าหมายถึงว่านักฆ่าที่ต่อสู้กันเมื่อวานวางยาพิษชนิดเดียวกันกับพระสนมอันแก่ข้า ดังนั้นเขาไม่เพียงแต่คิดจะฆ่าข้า แต่ยังใส่ร้ายปรักปรำองค์รัชทายาทหรือ?” “ใช่แล้ว! ทราบจุดนี้แล้ว เราสามารถพิสูจน์ได้ว่าองค์รัชทายาทบริสุทธิ์ ขอเพียงเราหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังของนักฆ่า เราก็จะรู้ว่าใครทำแล้ว!”เหลียงซินวิเคราะห์อย่างเคร่งครัด บอกเฉินห้าวถึงการค้นพบนี้แล้ว เช่นนั้น ก็สามารถหยิบยืมใช้กำลังของเขาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ขององค์รัชทายาท แม้ว่าดูผิวเผินเขาจะแกล้งทำเป็นคลอนอำนาจคนละฝ่ายกับองค์รัชทายาท แต่ขณะที่องค์รัชทายาทถูกจับ เขาเป็นกังวลมากกว่าใคร แววตาสงสัยของเฉินห้าวจ้องไปบนใบหน้าของเหลียงซิน “ทำไมเจ้าจึงต้องการช่วยองค์รัชทายาท? เจ้ากับองค์รัชทายาท มีความสัมพันธ์อันดีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” นางเพียงยิ้มเบา ๆ “องค์รัชทายาทเป็นความหวังของสรรพชีวิตในใต้หล้า ตอนนี้พระองค์ทรงถูกใส่ร้ายป้ายสีต้องจองจำในคุก ข้าต้องค้นหาความจริง คืนความบริสุทธิ์แก่เขา ให้เขาสามารถพ้นออกจากคุกในเร็ววัน สร้างสุขรุ่งอรุณแก่ปวงชน” ได้ยินนางพูดแบบนี้ สายตาประดุจแสงจากดาบอันเย็นยะเยือกของเฉินห้าวจึงย้ายเบนไปจากใบหน้านาง แต่กลับมีรอยยิ้มเหยียดหยันและทรนงดูถูกเหยียดหยามแวบผ่านไป “โอ้ ที่แท้เจ้าคิดเช่นนี้” เหลียงซินมิอาจปฏิเสธได้ หรือเขารู้สึกว่าตนเองยิ่งมีความสามารถปกครองทั่วหล้ามากกว่าองค์รัชทายาท? เหลียงซินเพียงรู้สึกว่าความสามารถที่เขาเรียกนั้นเป็นเพียงการใช้ความรุนแรงและอำนาจที่จะบีบบังคับผู้คนให้พวกเขายอมจำนนเท่านั้น ถ้าเปรียบกับองค์รัชทายาท ใครเหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้กว่านั้น ไม่พูดก็เห็นได้ชัด เฉินห้าวไม่ได้ต่อในหัวข้อเรื่องนี้อีก แต่ถามว่า “เมื่อคืนเจ้ามีโอกาสที่จะหลบหนี ทำไมจึงไม่ไป? ยังช่วยข้าอีกเหรอ?” เหลียงซินถูกปัญหานี้จับไว้ ถ้านางรู้ว่าทำไม นางก็จะจากไปอย่างสงบ แต่ตอนนั้นนางไม่อาจโน้มน้าวตัวเองในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนั้น หนีไปโดยไม่รับผิดชอบ นางคิดไปคิดมา มีเพียงคำอธิบายนี้เหมาะสมที่สุด “เพราะเจ้าช่วยชีวิตข้าจากมือของนักฆ่า ฉันเพียงคืนน้ำใจแก่เจ้าเท่านั้น” “โกหก” เฉินห้าวหัวเราะคิก “เจ้าทูลขอหนังสือหย่าจากพระราชมารดาเพื่อออกจากตำหนักอ๋องสิง เจ้าจะละทิ้งโอกาสที่ดีขนาดนั้นไม่หนีไปหรือ?” เขาไม่เคยคิดว่าเหลียงซินเป็นคนรีรอลังเลไม่กล้าตัดสินใจ นางมีบุคลิกที่เด็ดเดี่ยวไม่ย่อท้อ ดื้อรั้นสุด ๆ ไหนเลยเพื่อคืนน้ำใจยอมยังคงรั้งไว้ เขายอมเชื่อว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ นัยน์ตาดอกท้อคู่นั้นเลิกขึ้น ยิ้มราวกับไม่ยิ้ม “เจ้าคงไม่เสียดายไม่อยากให้ข้าตาย จึงได้รั้งไว้เพื่อช่วยข้าหรอกนะ?” เหลียงซินได้ยินคำพูด ก็โกรธทันที นิ้วเรียวยาวที่ดูแลอย่างดีชี้ไปยังเขาท่ามกลางอากาศ “เจ้า เฉินห้าว โหดร้ายกระหายเลือดเลือดเย็นไร้น้ำใจ ข้าหวังให้เจ้ารีบไปตายซะ ไหนจะเสียดายไม่อยากให้เจ้าตาย?” สีหน้าของเฉินห้าวเปลี่ยนไปทันที ดวงตาเย็นยะเยือกเหมือนดาบ วินาทีต่อไปก็หัวเราะออกมา “ไม่อยากจะยอมรับก็แล้วกันไปเถอะ แต่ข้าไม่เต็มใจที่จะให้เจ้าตายจริง ๆ จึงได้ช่วยเจ้าไว้” เหลียงซินมองเขาด้วยความงุนงงประหลาดใจ ตื่นตระหนก ในใจขนลุกหวาดกลัว เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เพื่อเหลียงอิน เขาเคยดูถูกนาง ตีนาง ลงอาญาให้นางคุกเข่า ตอนนี้ทันใดก็บอกนางว่าไม่อาจปล่อยให้นางตาย? สิ่งนี้สำหรับนางแล้ว ไม่มีอะไรที่น่ากลัวไปกว่าฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ “เจ้าพอแล้ว! ข้าไม่คิดฟังสิ่งเหล่านี้ แม้ว่าเจ้าและข้าเป็นสามีภรรยากัน แท้จริงไม่แตกต่างจากการเป็นศัตรู ไม่ต้องแกล้งทำเป็นเสียดายต่อหน้าข้า” นางกัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว ตอนนี้คิดหาวิธีการใดออกอีกที่จะมากลั่นแกล้งทำให้นางขายหน้าอีกหรือ? ถ้าในวันนี้เป็นเจ้าของเดิมที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็แล้วกันไป แต่ดันเป็นนางเหลียงซิน ถ้างั้นก็อย่าแปลกใจที่นางยอมรับไม่ได้เลย! อะไรที่เสียดายที่ไม่เต็มใจยอมรับ ในสายตาของนางสิ่งทั้งหมดเหล่านี้เป็นเมฆที่ลอยอยู่ในชั่วพริบตาเดียวก็มลายหายไป สิ่ง เดียวที่เชื่อถือได้ นั่นก็คือตัวเอง! เฉินห้าวหัวเราะเสียงยโสเย็นชา “วันข้างหน้าเจ้าก็จะรู้ เปิ่นหวังไม่เคยพูดเรื่องไร้สาระ” เขาเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังกลับ ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังอันกว้างหนาดุจภูผา ในใจของเหลียงซินยังคงเต้นแรงโครม ๆ ตั้งแต่ต้นยันจบ บังคับตัวเองให้ลืมทุกอย่างที่เขาได้พูดไว้ ชะล้างหน่วยความจำในสมองเมื่อสักพัก ตามเขาบุกเข้าไปในป่า เส้นทางข้างหน้ามีความซับซ้อนมาก ล้อมรอบด้วยหุบเขาและวัชพืชที่สูงเหนือเข่า แทบจะไม่สามารถเห็นเส้นทางภูเขาในที่ไกล ๆ ได้ด้วยตาเปล่า มีเพียงต้นไม้ใหญ่สีเขียวขจีเป็นชั้น ๆ ไป ดังนั้นพวกเขาจึงผ่านเข้าไปในป่า ซึ่งล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่สีเขียวชอุ่ม ไม่อาจแยกแยะทิศทางใด ๆ ได้อย่างชัดเจน หลังจากการเดินทางที่ยาวนาน ในใจเหลียงซินรู้สึกไม่ดี เตือนอย่างระมัดระวังว่า “พวกเราวนเวียนในตำแหน่งเดิมตลอดเมื่อครู่ก็ได้เดินผ่านที่นี่แล้ว เจ้าดู นี่เป็นสัญลักษณ์ที่ข้าทิ้งไว้” เพราะว่าเมื่อสักพักนางรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง นางจึงได้สลักใบหน้าที่มีรอยยิ้มไว้บนต้นไม้ต้นนี้ หลังเดินสองรอบก็กลับมาที่จุดเริ่มต้นอีก ดูแล้ว ป่าแห่งนี้แปลกประหลาดน่ากลัวมาก “ใช่ แต่เช่นนี้ก็ดี สามารถหลีกเลี่ยงมือสังหารที่ตามล่าฆ่าพวกเราได้ชั่วคราว” เฉินห้าวพูดอย่างใจเย็น เหลียงซินเค้าหน้าสะท้อนความกังวลในใจเล็กน้อยแวบหนึ่ง “แต่ป่าดงพงพีผืนนี้สามารถเดินออกไปอย่างง่ายดายขนาดนั้นหรอกน่ะถ้าออกไปไม่ได้ พวกเราก็จะหิวตายในที่นี่” ยกเว้น...มีเข็มทิศ แต่ราชวงศ์นี้จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมี! เฉินห้าวมองนางอย่างรวดเร็ว กล่าวว่า “ข้าจะไปดูในที่ใกล้เคียง เจ้าจงอยู่ที่นี่ อย่าจากไปแม้สักก้าวเดียว รอจนกว่าข้าจะกลับมา!” หลังพูดจบ เขาก็ใช้วิชาตัวเบาเหินบินลับหายไปยังที่ไกลโพ้นแล้ว ต้นหญ้าวัชพืชในที่เดิมสั่นเล็กน้อย หมุนวนแล้วเงียบสงบลงทันที เสียงนกร้องเสนาะหูดังแว่วมาข้างหูเป็นระยะ ๆ ถ้าข้างหลังไม่มีทหารไล่ล่าตามมา ใช้ที่นี่เป็นสถานที่สำหรับการเดินทางพักผ่อนหย่อนใจก็ดีไม่น้อย เหลียงซินลุกขึ้นอย่างช้า ๆ สังเกตบริเวณใกล้เคียงนี้สักครู่ หลักการของป่าดงพงพีผืนนี้ที่แท้คืออะไร? ทำไมพวกเขาต้องเดิน วนไปรอบ ๆ ในที่นี่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด? นางมาถึงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ขณะนี้ดวงอาทิตย์สะท้อนเงาในแนวตั้งกับต้นไม้ ดูออกได้ว่า บัดนี้กำลังเป็นเที่ยงวันแล้ว ถ้าหลงทางในป่า โดยไม่มีเข็มทิศ เช่นนั้น ก็สามารถใช้ดวงอาทิตย์และเงามากำหนดตัดสินทิศทาง นางหาไม้ท่อนหนึ่งมาปักลงในดิน ใส่ก้อนหินเล็กก้อนหนึ่งไว้บนยอดเงาของท่อนไม้ รอจนเงาของท่อนไม้ย้ายตามดวงอาทิตย์ไปแล้ว จึงวางหินอีกก้อนใส่อีกครั้ง เช่นนั้น ก็จะสามารถกำหนดตัดสินทิศทางออกมาได้แล้ว “เข้ามากินอาหาร” ทันใดนั้นเสียงของเฉินห้าวดังมาจากข้างหลัง วิชาตัวเบาของเขาได้มาถึงขั้นที่ไร้สภาพไร้ร่องรอยแล้ว เงียบสงัดไร้เสียงราวกับภูติวิญญาณ เหลียงซินหันมาก็เห็นในมือของเขาเด็ดผลไม้สดมามากมาย สีแดงสีเขียวตัดกัน สีฉูดฉาดน่าดูจริง ๆ ทำให้คนรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วทันที “เมื่อครู่เจ้าไปเพื่อเก็บผลไม้หรือ?” นางถามด้วยความประหลาดใจชี้ไปที่ผลไม้เหล่านี้ในอ้อมแขนของเขา “อืม แล้วสำรวจดูภูมิประเทศรอบ ๆ ไปด้วยอย่างสบาย ๆ ที่นี่เป็นหุบเขาทรงกลม จึงไม่สงสัยเลยว่าทำไมเราถึงเดินออกไปไม่ได้สักที” เฉินห้าวเก็บสองลูกไว้สำหรับตัวเอง ที่เหลือทั้งหมดล้วนวางใส่ในมือของนาง มือทั้งสองข้างของเหลียงซินถูกเขาบรรจุจนเต็มแน่นไปหมด เฉกเช่นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่กำลังรอการป้อนอาหารให้กิน แต่ผลไม้ที่เฉินห้าวเก็บมา นางกล้าที่จะกินหรือ? “ทำไมไม่กิน? กลัวข้าวางยาพิษ?” เฉินห้าวหันกลับมามอง ก็เห็นลักษณะที่นางพัวพันครุ่นคิดถือผลไม้ไว้ ราวกับกลัวว่าเขาจะวางยาพิษเช่นนั้นจริง ๆ ในน้ำเสียงของเขาดูเหมือนจะแฝงการเยาะเย้ยถากถาง กัดพุทราเขียวกรอบอย่างโอ้อวดไปคำ ประดุจได้ลิ้มชิมอาหารอร่อยเลิศรสปานนั้น “ข้าไม่เคยกลัวใครมาก่อน ต่อให้เจ้าวางยาพิษแล้ว ข้าก็มีวิธีแก้!” เหลียงซินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ ใครให้นางเกิดมาเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์! นางไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน หิวมากแล้ว ไม่สนว่าจะเป็นพิษหรือไร้พิษ กัดไปคำ หวานมากกรอบมาก! ได้ผลไม้รองท้อง ในที่สุดได้ฟื้นฟูบูรณะพลังมาเล็กน้อย เวลานี้ เงาของไม้พลองบนพื้นดินได้ย้ายตามการเคลื่อนตัวขององค์รัชทายาทไปครึ่งวงกลม นางรีบหยิบก้อนหินมาก้อนหนึ่ง วางไปบนเงา หลังจากนั้นใช้กิ่งไม้วาดเส้นกากบาทอันหนึ่งที่ข้างบน เท้าเหยียบขึ้นไป ก็พบทิศทั้งสี่ “เจ้ากำลังทำอะไร?” เฉินห้าวปรากฎตัวขึ้นที่ข้างหลังนางอย่างไม่รู้ตัว ขมวดคิ้วมองดูรูปแบบการจัดการบนพื้นดิน เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เหลียงซินอธิบายอย่างภาคภูมิใจ “นี่เป็นวิธีการวัดทิศทาง ถ้าหลงทางในป่าก็สามารถใช้วิธีนี้เพื่อหาทางออกไปได้” นางชี้นิ้วไปด้านหลัง “ทางนี้เป็นทิศใต้ เรากำลังมุ่งหน้าไปทางนี้” หลังจากที่นางได้กล่าวจบแล้ว นางเดินอย่างมั่นใจไปในทิศทางที่นางได้วัดออกมา แต่เฉินห้าวยืนอยู่ในที่เดิม แววตาที่ลึกไม่เห็นก้นบึงกระพริบแวบหนึ่งแฝงร่องรอยในการสอบถาม เหลียงซินรู้ว่าทั้งหมดที่แปลก ๆ นี้ ทำให้เขายิ่งมายิ่งประหลาดใจในตัวตนของนาง แม้แต่คิดอยากจะวินิจฉัยนางอย่างละเอียดถี่ถ้วนราวกับดึงสาวเส้นไหมปอกลอกรังไหม จากนั้น เขาก็ทำความเข้าใจในรูปแบบการจัดการบนพื้นดิน ไม่พูดอะไร ก็ติดตามฝีก้าวของนางไป หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ก็เดินไปทางทิศใต้ ออกมาจากป่าดงพงพีที่แปลกประหลาดผืนนั้นได้จริง ๆ “ในที่สุดเราก็ออกมาแล้ว” เหลียงซินถอนใจโล่งอก ข้างหน้าเส้นทางภูเขาที่เมื่อคืนก่อนพวกเขาได้แข่งม้าม้วนตัวไปมา ขอเพียงพวกเขาขึ้นไปจากที่นี่ ก็สามารถกลับไปที่สนามแข่งม้า เฉินห้าวมองนางอย่างชื่นชมครั้งหนึ่ง กำลังรอที่จะพูด ทันใดนั้นสายตาทั้งคู่ของเขาหวาดกลัวแวบหนึ่ง ก็เอื้อมมือออกไปกอดนางไว้ในอ้อมแขน ค่อย ๆ ย่อตัวลง หันไปรอบหนึ่ง ซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ที่ด้านข้าง เกือบจะทันที ลูกธนูสามดอกกวาดผ่านเหนือศีรษะของพวกเขาไป ทะลุตรงแน่วเสียบเข้าไปอยู่ในลำต้นของต้นไม้ข้างหลังพวกเขา เหลียงซินจับแขนเสื้อของเขาไว้อย่างตึงเครียด เหงื่อเย็นเริ่มหลั่งไหล ในจมูกสัมผัสกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ส่งมาจากกายของเขา ทำให้นางค่อย ๆ สงบลง “ดูท่า พวกเขายังไม่ได้เลิกตามล่าสังหารเรา ดีแล้ว เปิ่นหวังก็จะจับพวกเขากลับไปสอบสวนอย่างเข้มงวด เพื่อคืนความบริสุทธิ์ให้องค์รัชทายาท!”