ตอนที่ 36 บุคคลลึกลับปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

ต๭นที่ 36 บุคคลลึกลับปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ในเวลานี้ เหลียงต้งมาทำอะไรที่นี？ ในใจของเหลียงซินร้อนรนขึ้น คราวก่อนที่เขามาที่นี่ เธอคุยโม้จนน้ำลายแตกฟองว่าอยู่ในวังสิงหวังใช้ชีวิตได้อย่างดียิ่ง หากวันนี้เขามาเห็นเธอในสภาพนี้ด้วยตาของตนเอง ไม่รู้ว่าจะโมโหมากขนาดไหน เธอจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ลุกขึ้นจากสระน้ำที่ได้รับการลงโทษแห่งนี้ แม้ว่าจะคุกเข่าจนขาทั้งสองข้างเริ่มรู้สึกชาแล้วก็ตาม แต่ยังดีที่พลังภายในปกป้องร่างกายเอาไว้จึงไม่เห็นว่าจะอ่อนแรง ยังพอที่จะรับมือได้ แต่ทว่าเสื้อคลุมที่อยู่บนร่างกายตัวนี้เปียกโชกไปหมดทั้งตัว หากให้เหลียงต้งเห็นเข้าจะต้องซักไซ้หาเหตุผลอย่างแน่นอน เหลียงซินพิจารณาอยู่นาน สุดท้ายจึงตัดสินใจจะกลับไปยังตำหนักเจียวหยางเพื่อเปลี่ยนเสื้อคลุม ทว่ายังไม่ทันได้ออกนอกประตู ก็พบกับเหลียงต้งที่เดินเข้ามาจากด้านนอกประตู สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเป็นพิเศษ ลักษณะท่าทางยังคงทรงพลังอยู่เหมือนเดิม ดูท่าแล้วครั้งก่อนที่ถูกโบยห้าสิบไม้เพราะเธอคงจะดีขึ้นเยอะ คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็ยังคงรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง “ท่านพี่ เหตุใดวันนี้จึงมีเวลาเข้ามาล่ะเจ้าคะ？” เหลียงซินรีบเผยรอยยิ้มกว้างในทันที ทั้งตัวดูแล้วมีความสุขมากเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีท่าทีที่เป็นทุกข์เลยแม้แต่น้อย คิ้วของเหลียงต้งขมวดเข้าหากันแน่น จับแขนของเหลียงซินพลิกหน้าพลิกหลังสำรวจดูเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างโมโหว่า “ตอนที่ข้ายังไม่ทันได้เข้าประตูมา ก็ได้ยินว่าเจ้าถูกลงโทษ？ ท่านอ๋องสิงทำไม่ดีต่อเจ้าใช่หรือไม่？” มองดูใบหน้าที่เป็นกังวลของเขา เหลียงซินทำได้เพียงกัดริมฝีปากแน่น ในใจแอบคิดว่า เป็นใครกันที่เล็ดลอดเอ่ยข่าวนี้ออกไป แต่เพียงชั่วพริบตา กลับเผยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นออกมา “ท่านพี่เจ้าคะ ท่านอย่าเห็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่องเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ครู่นี้ข้ากับชิวเยว่เล่นน้ำกันอยู่ที่นี่ เสื้อผ้าบนร่างกายจึงเปียกชุ่มไปหมด” “แต่เหตุใดข้าได้ยินว่าเข้าถูกลงโทษด้วยน้ำ？” สีหน้าของเหลียงต้งล้วนเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทั้งยังโมโห “ท่านพี่ ท่านอ๋องดีกับข้ามาก จะให้ข้ารับโทษทางน้ำได้อย่างไรกันเจ้าคะ？กลับเป็นท่านพี่ ครั้งที่แล้วเป็นเพราะข้าจึงถูกโบยถึงห้าสิบไม้โดยที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ？” เหลียงซินรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้หัวข้อที่เธอได้รับบาดเจ็บนี้ดำเนินต่อไป ทั้งสองคนมาถึงเก้าอี้ยาวที่อยู่ด้านข้าง ข้างหูดังสะท้อนเสียงน้ำที่ไหลอย่างช้าๆ แสดงถึงความสงบเงียบอย่างเห็นได้ชัด “ข้าเป็นคนที่ได้รับการฝึกวิชาการต่อสู้ ห้าสิบไม้สำหรับข้าแล้วไม่นับว่าเป็นอะไร เพียงแต่พี่หญิงใหญ่ของเจ้าเป็นห่วงเจ้ามาก ดังนั้นจึงให้ข้าเข้ามาดูเจ้า” เอ่ยถึงพี่หญิงใหญ่ เหลียงซินรู้สึกเพียงว่าในใจกระตุกเล็กน้อย นี่กลับไม่ใช่ความรู้สึกของเธอ หากเป็นความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิม ทำให้สามารถรับรู้ได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่หญิงใหญ่คนนี้กับเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่ธรรมดา เหลียงซินพลั้งปากออกมาจากจิตใต้สำนึกของตนเอง “พี่หญิงใหญ่...ยังสบายดีนะเจ้าคะ？” ในตอนแรกที่เธอยืนกรานจะแต่งกับเฉินห้าว เหลียงหยิ่งเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย สุดท้ายก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจน้องสาวคนนี้ได้ จึงต้องยอมปล่อยให้เธอออกเรือนไปอย่างไม่มีทางเลือก ในช่วงเวลาที่ตัดขาดความสัมพันธ์จากบ้านตระกูลเหลียงมานี้ เหลียงซินก็มักจะรู้สึกถึงความห่วงหาอาทรที่ภายในใจของเจ้าของร่างเดิมมีต่อครอบครัว และความห่วงใยที่มีต่อพี่หญิงใหญ่ “พี่หญิงใหญ่ของเจ้าเป็นห่วงถึงเจ้ามาก นางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากที่เจ้าเข้าวังหลวงไป จะต้องให้ข้ามาดูเจ้าให้ได้” น้ำเสียงของเหลียงต้งมีความทอดถอนใจออกมาเล็กน้อย ในใจของเหลียงซินสับสนอย่างบอกไม่ถูก เอ่ยถามอย่างห่วงใยเป็นอย่างยิ่งว่า “พี่หญิงใหญ่กับพี่ฮว่านจือยังดีอยู่ไหมเจ้าคะ？” ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมบอกเธอว่า ก่อนที่เธอจะออกเรือนไปนั้น เหลียงหยิ่งกำลังชอบพอกันกับเซี่ยฮว่านจือ แต่ว่าเซี่ยฮว่านจือเป็นเพียงพ่อค้าเล็กๆ และความหมายของท่านพ่อก็คืออยากจะให้เหลียงหยิ่งแต่งกับท่านอ๋องลู่เจ้าของที่พระราชทานหนิงซี หรือก็เพื่อความมั่งคั่งและอำนาจในระยะยาวของวังเจิ้นอันหวัง “อารมณ์ของท่านพ่อเจ้าก็รู้ และพี่หญิงใหญ่ก็ไม่มีทางเป็นเช่นเจ้าได้ บอกจะตัดความสัมพันธ์ก็ตัดความสัมพันธ์ ซินซิน นอกจากเจ้าแล้ว บนตัวข้าและพี่หญิงใหญ่ต่างก็ต้องแบกรับความรุ่งเรืองและร่วงโรย เกียรติยศและความอัปยศที่เปลี่ยนแปลงอย่างขึ้นๆลงๆของวังเจิ้นอันหวัง และความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเราก็คือเจ้าไร้ทุกข์ไร้กังวล คำพูดเหล่านี้ ทำให้เหลียงซินคิดอะไรได้ขึ้นมาก เธออาจจะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเหตุใดเจ้าของร่างเดิมจึงยอมตัดขาดความสัมพันธ์กับคนในครอบครัวเพื่อเฉินห้าว แต่เธอสามารถเข้าใจได้ถึงภารกิจที่เหลียงหยิ่งและเหลียงต้งจะต้องแบกรับ นี่ใม่ใช่เป็นเพียงแค่ความรู้สึกส่วนตัวของลูกชายและลูกสาว ยิ่งไปกว่านั้นมันคือความรับผิดชอบและการแบกรับภาระหน้าที่ เพื่อบ้านตระกูลเหลียงทั้งสูงและต่ำหลายร้อยคน บางครั้งพวกเขาก็จำเป็นต้องเสียสละความรู้สึก เพื่อแลกกับทุกสิ่งทุกอย่าง ยังไม่ทันได้รอให้เหลียงซินได้พูดอะไรออกมา เหลียงต้งก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วหยิบนำของที่ห่อด้วยใบบัวออกมาจากด้านหลังส่งให้กับเธอ “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ลองชิมดู นี่เป็นเค้กดอกกุ้ยฮวาที่ข้าไปซื้อจากตึกป๋ายเซียงโดยเฉพาะ เมื่อก่อนเจ้าชอบกินมากที่สุด” เค้กดอกกุ้ยฮวาเป็นของว่างแนะนำจากตึกป๋ายเซียง ตอนยังเด็กเหลียงซินมักจะออกไปกินอยู่บ่อยๆ หลังจากกินเสร็จไม่มีเงินจ่ายก็จดไว้ในบัญชีของเหลียงต้ง สุดท้ายถูกพบเข้า เธอไม่เพียงแต่ไม่โดนลงโทษ แต่ขอเพียงแค่เหลียงต้งได้ออกไปข้างนอกก็จะต้องซื้อเค้กดอกกุ้ยฮวากลับมาให้เธอ สำหรับเรื่องนี้ เหลียงซินประทับใจเป็นอย่างยิ่ง เธอกินไปหนึ่งคำ ในใจก็รู้สึกมีความสุขจนเผยรอยยิ้มกว้างออกมา “อื้อ อร่อย！รสชาติเดียวกันกับเมื่อก่อนเลยเจ้าค่ะ！” เหลียงต้งลูบผมของเธอด้วยความเอ็นดู “เจ้าชอบก็ดีแล้ว ข้าอยู่นานไม่ได้ ต้องไปก่อนล่ะ” หลังจากที่เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืน แสงอาทิตย์ทำให้เงาของเขาดูยาวมาก มองดูแผ่นหลังที่ไกลออกไปอย่างช้าๆ เหลียงซินก็อดไม่ได้ที่จะตามออกไป “ท่านพี่” เธอก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อยู่ดีๆก็เอ่ยปากรั้งเขาเอาไว้ กระทั่งเขาหันกลับมา เหลียงซินก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป เพียงแค่โบกมืออย่างอาลัยอาวรณ์ “เดินทางระวังด้วยนะเจ้าคะ” มองดูแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆไกลออกไป ในใจของเหลียงซินยิ่งรู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้น เธอยืนที่เดิมอยู่นานมาก จึงคิดขึ้นมาได้ว่าตอนนี้กำลังรับโทษ ยังต้องกลับไปคุกเข่าในสระน้ำ ทว่า พอเธอหันกลับไป ก็เห็นว่าริมสระน้ำได้ปรากฏบุคคลลึกลับที่สวมชุดดำขึ้นมาอีกครั้ง！ นึกไม่ถึงเลยว่าบุคคลลึกลับผู้นี้จะกล้าปรากฏตัวที่นี่ คราวก่อนหลังจากถูกเฉินห้าวพบเข้า เขาก็ไม่ปรากฏตัวออกมาอีกเป็นเวลานาน ยังนึกว่าได้ออกไปจากวังสิงหวังแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะกล้าปรากฏตัวออกมาอีก？ มือที่สวมถุงมือสีดำของเขาจิ้มลงไปในน้ำเบาๆ น้ำก็กระเพื่อมเป็นคลื่นวนไปรอบๆ เหลียงซินขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่กล้าเข้าใกล้ แต่กลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าบุคคลลึกลับผู้นี้ไม่ได้คิดเป็นปรปักษ์กับเธอ “พูดคุยกับท่านพี่ของเจ้าเสร็จแล้วหรือ？พี่ชายของเจ้าเชื่อใจเจ้าเช่นนี้ เจ้ายังกล้าหลอกเขาว่าเจ้ามีชีวิตทีดีอยู่อีกรึ？” เสียงในลำคอที่ทุ้มต่ำของบุคคลลึกลับดังอยู่ที่ข้างใบหูของเธอ “เจ้าแอบฟังพวกข้าคุยกัน？” เหลียงยินเอ่ยถามด้วยความเย็นชา “ไม่ใช่แอบฟัง แต่เป็นฟังอย่างเปิดเผยเลยต่างหาก วังสิงหวังเล็กแค่นี้ ไม่มีเรื่องไหนที่ข้าไม่ได้ยิน” ในน้ำเสียงของบุคคลลึกลับ ดูราวกับกำลังเผยความได้ใจออกมา วังสิงหวังที่ใหญ่เพียงเท่านี้ ก็เหมือนกับเป็นสวนสนุกแห่งหนึ่งของเขา ทุกการเคลื่อนไหวต่างก็ถูกเขาควบคุมเอาไว้มั่น นี่เป็นเรื่องที่น่ากลัวมากขนาดไหน เหลียงซินจ้องไปที่เขา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม “เจ้าปรากฏตัวต่อหน้าข้า ไม่กลัวข้าไปบอกท่านอ๋องสิงให้เอาชีวิตน้อยๆของเจ้ารึ？” บุคคลลึกลับยิ้มอย่างไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย “อาศัยมัน? คราวก่อนโดนพิษจากข้า หากไม่ใช่เจ้า มันก็มีชีวิตอยู่ไม่ถึงตอนนี้หรอก” เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ บุคคลลึกลับผู้นี้รู้ทุกการเคลื่อนไหวในวังสิงหวัง แต่สิ่งที่ทำให้เหลียงซินรู้สึกสงสัย แปลกใจก็คือ คราวก่อนทั้งๆที่เขาและเฉินห้าวต่างก็ได้รับบาดเจ็บ แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอช่วยชีวิตเฉินห้าวไว้？ หรือจะว่า บุคคลลึกลับผู้นี้ไม่เพียงแต่สอดแนมวังสิงหวังด้วยตนเอง หากยังมีสายอยู่ที่นี่？ และเฉินห้าวกลับไม่ได้รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย “ระหว่างเจ้ากับเฉินห้าวมีความแค้นฝังลึกอะไรกันล้วนไม่เกี่ยวกับข้า แต่หากเจ้าขัดขวางทางของข้า ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้ามีชีวิตได้อย่างดีเป็นแน่” เหลียงซินมองไปที่บุคคลลึกลับด้วยสีของใบหน้าที่สงบนิ่ง แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงหญิงที่อ่อนแอ แต่พลังในร่างกายนั้นกลับไม่สามารถที่จะประเมินให้ต่ำเกินไปได้ ความสนใจที่บุคคลลึกลับมีต่อเธอนั้นนับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้น บุคคลลึกลับเดินมายังข้างกายของเธออย่างช้าๆ นึกไม่ถึงว่าจะสูงกว่าเธอถึงหนึ่งศีรษะ ลำตัวยาวตั้งตรง หัวคิ้วที่เข้มส่องประกายสีเหลืองอ่อนออกมาเล็กน้อย ดูแล้วเหมือนกับจะไม่ใช่คนของที่นี่ “เจ้าว่า หากท่านอ๋องสิงรู้ว่าเจ้ากับข้ารู้จักกัน มันจะทำเช่นไรกับเจ้า？” บุคคลลึกลับพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำอยู่ที่ข้างใบหูของเธอ ในถ้อยคำแฝงความนัยเอาไว้อยู่ “เขาทำกับข้าแย่มากพอแล้ว ถึงแม้เขาจะรู้เรื่องนี้ จะสามารถทำแย่กับข้าที่ไหนได้อีก？” เหลียงซินเลิกคิ้วขึ้น สายตาตกไปบนร่างกายของเขา “กลับเป็นเจ้าที่กล้าปรากฏกายที่นี่เช่นนี้ หากถูกพบเข้าจุดจบจะต้องเลวร้ายกว่าข้าอย่างแน่นอน” หญิงผู้นี้ช่างน่าสนใจ บุคคลลึกลับมองขึ้นๆลงๆสังเกตเธออย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าไม่ว่าอย่างไรก็มองไม่พอ จนแทบอยากจะกรีดเธอออก จากนั้นก็มองดูเธอทีละชั้น ละชั้นให้ชัดเจนว่าแท้จริงแล้วเป็นคนอย่างไรกันแน่ “เช่นนั้นก็ดี พวกเรามาพนันกัน หากข้าถูกพบแล้วแต่ยังสามารถหลบออกไปจากที่นี่ได้อีก เจ้าต้องไปกับข้า” น้ำเสียงของเขาแน่วแน่เป็นพิเศษ “หากข้าหนีไม่พ้นก็แล้วแต่จะจัดการ” จุดมุ่งหมายที่เขาท้าพนันในครั้งนี้ก็เพื่อให้เหลียงซินหญิงที่อยู่ต่อหน้าเขาผู้นี้ดึงดูดความสนใจที่มีต่อเขาให้มากขึ้น กระทั่งยอมเสี่ยงอันตรายเหยียบเข้ามาในวังสิงวังอีก ก็เพื่อที่จะได้พบนางอีกสักครั้ง เหลียงซินถูกสายตาของเขาจ้องมองจนทำให้รู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงถอยหลังออกมาเล็กน้อย “ข้าเป็นถึงพระชายาของเฉินห้าว จะสามารถท้าพนันกับเจ้าตามอำเภอใจได้อย่างไรกัน？” “ข้าไม่สนใจ” ในวินาทีนั้นเหลียงซินอึ้งตะลึงงัน ในคำพูดนี้ของเขา แฝงไปด้วยความหมายทีซับซ้อนหลายชั้นมาก เหลียงซินไม่อยากไปทำความเข้าใจ ยิ่งไม่อยากไปคิดอะไรให้มากความขนาดนั้น ไม่ช้า เธอก็กลับคืนสู้ความนิ่งสงบ เธออยากออกไปจากที่นี่ตามจิตใต้สำนึกของเธอ สัญชาติญาณบอกกับเธอว่า บุคคลลึกลับผู้นี้อันตรายมากเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถควบคุมได้ ทว่า ในวินาทีที่เธอหมุนตัวกลับนั้น ก็ลมวูบหนึ่งทางด้านหลังพัดผ่านมาจากข้างกายของเธอ ตามติดด้วย มือข้างหนึ่งโอบรัดช่วงเอวของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา กลิ่นหอมอ่อนๆลอยขึ้นมาปะทะบนใบหน้า บุคคลลึกลับโอบรอบเอวที่อ่อนช้อยงดงามราวกับหยดน้ำของเธอไว้เช่นนี้ จากนั้นก็ประชิดเข้ามาที่ข้างใบหูของเธอพลางเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้ข้าต้องไปแล้ว พนันของเรา คราวหน้าจะมาทำตามที่พูดไว้” พูดจบ เขาก็คลายมือออกจากเอวบางของเหลียงซิน ไม่ช้า ก็ใช้วิชาตัวเบาเล็กน้อยทะยานอย่างรวดเร็วขึ้นไปข้างบน หายจากด้านบนหลังคาไปในทันที หลังจากที่เขาจากไป เหลียงซินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกมาได้ในที่สุด ชายผู้นี้ คงไม่ใช่ว่าบ้าไปแล้วกระมัง？ ทว่า เธอยังไม่ทันที่จะได้ผ่อนคลายอารมณ์ ข้างนอกประตูก็สะท้อนเสียงปรบมือดังขึ้นมา จากไกลจนมาใกล้ ค่อยๆชัดเจนขึ้น เธอเสียวสันหลังวูบ รู้สึกเพียงว่าจะต้องเจอเรื่องไม่ดีแน่ พอหันกลับไป ก็พบเฉินห้าวเดินเข้ามาจากทางด้านนอกประตู ดวงตาแหลมคมดุจดังปลายดาบก็ไม่ปานคู่นั้นร่วงหล่นลงมาบนเรือนร่างของเธอ ทำให้เธอไม่กล้าเคลื่อนไหวเลยแม้แต่นิดเดียว ที่แท้ เฉินห้าวอยู่ด้านนอกตลอดเวลา มิน่า ครู่นี้บุคคลลึกลับผู้นั้นจึงพูดได้ว่าคราวหน้าจะมาทำตามที่ได้พนันเอาไว้ เขาหนีออกไปจากภายใต้สายตาของเฉินห้าวได้จริงๆ เพียงแต่...เห็นท่าทางของเฉินห้าวเช่นนี้แล้ว เหลียงซินรู้สึกเพียงว่าคงจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแน่！