ตอนที่ 46 ความสัมพันธ์จอมปลอม

ต๭นที่ 46 ความสัมพันธ์จอมปลอม ในเวลานี้เฉินห้าวก็ได้มาถึง！ เหลียงซินกับเหลียงหยิ่งสบตากันครู่หนึ่ง สีหน้าต่างก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก โดยเฉพาะเหลียงซินที่มีความรู้สึกตายแน่ๆอย่างไม่ต้องสงสัย เดิมทีคืนนี้อยากจะพักอยู่ที่นี่สักคืน พูดคุยกับเหลียงหยิ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าในเวลานี้เฉินห้าวจะมาหาถึงที่ ทว่า แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอกลับมายังเรือนแม่ทัพเจิ้นอัน？ “ซินซิน เจ้ายังมีเรื่องอะไรที่ปิดบังพี่ไว้ใช่หรือไม่？” เหลียงหยิ่งหันไปมองเหลียงซินในทันที ดวงตาสองข้างที่เฉียบแหลมได้มองทุกอย่างออกหมดแล้ว เรื่องในวังสิงหวังเหล่านั้น เหลียงซินไม่มีความคิดที่จะบอกกับครอบครัวแม้แต่น้อย กลับยิ่งจะทำให้พวกเขาไม่สบายใจเสียด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เธออาศัยแค่กำลังของเธอเพียงคนเดียวก็สามารถแก้ปัญหาได้ ไม่มีความจำเป็นต้องให้คนจำนวนมากมายเช่นนี้ต้องมาเป็นห่วงเธอ “พี่หญิงใหญ่ ไม่ได้มีเรื่องปิดบังท่านจริงๆเจ้าค่ะ เป็นเพราะวันนี้กลับเรือนมาไม่ได้บอกกับเฉินห้าว พระองค์ทรงเป็นห่วงข้าเท่านั้นเอง” เหลียงซินแต่งเรื่องขึ้นอย่างไม่มีหลักฐานเป็นชุด คิ้วที่เรียวงามของเหลียงหยิ่งขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ท่าทีดูเหมือนจะไม่เชื่อ “เจ้ากับพี่ไปที่ห้องโถงใหญ่ด้วยกัน ไม่ว่าจะยังไงพระองค์ก็ทรงเป็นถึงท่านอ๋อง เข้ามาหาถึงในเรือนอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ก็ไม่ดีนัก” พูดจบนางก็สั่งให้คนจุดโคมไฟขึ้น จากนั้นก็จูงมือเหลียงซินเดินไปยังห้องโถงใหญ่ หลังจากที่ทั้งสองคนผ่านพ้นประตูเข้ามาแล้วก็พบกับเฉินห้าวที่นั่งอยู่บนตำแหน่งที่นั่งทางทิศเหนือหันหน้าเข้าหาทิศใต้ด้วยสีหน้าที่มืดมนและเลือดเย็นอำมหิต มือกำลังประคองถ้วยชาที่มีกลิ่นหอมหวาน จิบลิ้มลองรสชาติอย่างละเอียด อากาศดูเหมือนล้วนจะเย็นจนแข็งตัวขึ้นหลายระดับ นางกำนัลและข้ารับใช้ชายที่อยู่ด้านข้างต่างก็ทยอยกันก้มศีรษะลง แม้แต่เหลียงหงอวี่ก็ยังต้องไว้หน้าให้กับเขา ไม่กล้าพูดอะไรออกมา “กราบทูลท่านอ๋อง ลูกสาวของหม่อมฉันมาแล้วพะยะค่ะ พวกท่านมีเรื่องอะไรสู้พูดคุยกันที่นี่ให้ชัดเจนก็ดีเหมือนกัน หากนางทำผิดอะไรก็ขอให้ท่านอ๋องโปรดทรงประทานอภัยด้วยพะยะค่ะ” พอเหลียงหงอวี่เห็นเหลียงซินก็รีบเอ่ยปากขึ้นมาในทันที แต่ในความเป็นจริงแล้วกำลังขอร้องให้กับนาง ทุกคนต่างก็รู้ว่า ในตอนแรกนั้นคนที่เฉินห้าวชอบก็คือเหลียงยิน แต่ที่เขาแต่งงานกับเหลียงซินทั้งหมดก็เป็นเพราะถูกบีบบังคับจนไม่อาจทำอะไรได้ แม้ว่าเหลียงซินจะเป็นพระชายาของวังสิงหวัง แต่ก็ไม่ได้รับความโปรดปรานเป็นอย่างยิ่ง การมีอยู่ของนางยังไม่เท่ากับพระชายารองที่ดูอ่อนแอขี้โรคผู้หนึ่งเสียด้วยซ้ำ ฉะนั้น ความเป็นห่วงของเหลียงหงอวี่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เพียงแต่เขาในตอนนั้นไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงความคิดของเหลียงซินได้ถึงได้ให้นางแต่งกับเฉินห้าว ไม่อย่างนั้นแล้วไม่ว่าจะพูดอย่างไรเขาก็ไม่ยอมให้ลูกสาวคนเล็กที่เขารักและทะนุถนอมมากที่สุดไปแต่งกับชายผู้หนึ่งที่ไม่ได้รักนางอย่างแน่นอน ฝ่ายไหนที่ทุ่มเทความรู้สึกมากที่สุด ก็เป็นการถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะต้องได้รับความเจ็บปวด “ซินซิน วันนี้เจ้าออกมาจากวังสิงหวังโดยพลการ ทำให้ท่านอ๋องทรงเป็นห่วง เจ้ารู้จักผิดแล้วหรือไม่？” เหลียงหงอวี่มอบทางลงให้กับนาง ขอโทษในครั้งนี้คาดว่าก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว ภายใต้สายตาที่จ้องมองสังเกตอย่างจริงจังของเขานี้เอง เหลียงซินได้เดินไปทางเฉินห้าวอย่างช้าๆ เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยคำขอโทษ หากยังมาถึงยังข้างกายของเขาอย่างใจกล้า แอบอิงไปที่เขาอย่างสนิทสนม ท่าทางที้ติดกันแน่นราวกับติดกาวของพวกเขา ดูเหมือนเป็นคู่สามีภรยาที่รักใคร่กัน ทำให้เหลียงหงอวี่ประหลาดใจ “ท่านพ่อเจ้าคะ ตอนอยู่ในวังท่านอ๋องดีกับลูกมาก พระองค์จะต้องไม่อาจทรงฝืนทนกล่าวโทษลูกออกมาได้อย่างแน่นอน คืนนี้ออกมาตามหาลูกเหตุผลเพียงเพราะทรงเป็นห่วงลูกมากเกินก็เท่านั้นเอง ทีแรกลูกยังคิดว่าจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนท่านพ่อกับท่านแม่สักคืนหนึ่ง ดูเหมือนจะไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ！” เหลียงซินยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มบางๆทั้งสองข้าง ครึ่งตัวของเธอล้วนแนบชิดไปกับร่างกายท่อนบนของเฉินห้าว กลิ่นหอมอ่อนๆที่เหมือนจะมีและเหมือนจะไม่มีลอยเข้ามาในจมูกของเขา อ่อนโยน ทำให้ข้างในหัวใจรู้สึกมีความสุข เขาไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้ที่ไหนมาก่อน หัวคิ้วของเขายิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น ถ้วยที่อยู่ในมือก็จับได้ไม่มั่นคง สั่นไหวไปมาเป็นอย่างยิ่ง เขาฝืนบังคับจิตใจให้สงบ กำลังจะพูดออกไป ทว่ามือของเหลียงซินกลับวางลงบนไหล่ของเขาพลางกดลงเบาๆอย่างไม่มีใครสังเกตเห็น ให้เขาอย่าได้พูดอะไร ไม่ทันได้รู้เนื้อรู้ตัว เขารู้สึกเพียงแค่ท้องน้อยบีบรัดขึ้น ทั่วทั้งร่างกายล้วนทรมานเป็นอย่างยิ่ง เผชิญหน้ากับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้คาดคิดของหญิงผู้นี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่สามารถที่จะควบคุมได้？ สมควรตาย！ความรู้สึกเช่นนี้แย่มากจริงๆ！ “คืนนี้ลูกกลับไปพูดกับท่านอ๋องดีๆอีกที ครั้งต่อไปจะต้องให้ลูกกลับมาเยี่ยมพวกท่านได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เช่นนั้นลูกขอตัวก่อน” เหลียงซินแสร้งแสดงท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งยังจับมือของเฉินห้าวต่อหน้าทุกคน จากนั้นก็เดินไปทางด้านนอกของประตู เธอกลับไม่ได้รู้สึกเลยว่า มือของเฉินห้าวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย นี่ยังคงเป็นครั้งแรกที่เขาได้กุมมือของนาง มือของนางเล็กและนิ่มมาก อ่อนนุ่มไร้กระดูกจนแทบจะถูกมือที่ใหญ่ของเขาจับเอาไว้ได้หมด ในใจของเขาค่อยๆเกิดความรู้สึกที่แตกต่างจากปกติขึ้นมา กระทั่งทั้งสองคนพ้นออกมาจากประตูของเรือนแม่ทัพเจิ้นอันแล้ว เฉินห้าวถึงจะได้สติกลับมา ครู่นี้นึกไม่ถึงว่าเป็นเพราะการสัมผัสของหญิงผู้นี้ ทำให้ตอนอยู่ข้างในเขาไม่ได้พูดอะไรออกไปสักประโยค？ “เหลียงซิน！” เขาสะบัดมือของเธอออกอย่างรุนแรงในทันที ตะคอกเสียงดังด้วยความใจร้อน “อะไรเพคะ？” เหลียงซินก้มศีรษะลง เช็ดไปที่นิ้วมืออย่างละเอียดราวกับรังเกียจมือข้างนั้นที่จูงมือเขาไว้เมื่อครู่นี้เป็นอย่างยิ่ง สายตาของเฉินห้าวตกลงไปที่มือของเธอ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชามากยิ่งขึ้นในทันที “กลับไปค่อยคิดบัญชีกับเจ้า！ขึ้นรถม้า！” ณ ห้องโถงใหญ่ เรือนแม่ทัพเจิ้นอัน ได้เห็นด้วยตาว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองสามีภรรยายังนับว่ามั่นคง เหลียงหงอวี่กับหลินซู่จิ่นทั้งสองคนก็วางใจขึ้น เหลียงต้งกับเหลียงหยิ่งต่างก็เคยผ่านความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน สามารถดูออกอย่างแน่นอนว่าทุกอย่างในครู่นี้แม้จะสามารถแสดงเป็นเหมือนเรื่องจริงให้คนยากที่จะดูออกได้ ทว่า กลับยังไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง บนทางเล็กๆระหว่างทางกลับไปนั้น เหลียงต้งถือโคมไฟส่องสว่างทางด้านหน้าให้กับเหลียงหยิ่ง แสงจันทร์ลากยาวเงาทั้งสองของพวกเขาออกไป ปรากฏให้เห็นความเดียวดายทั้งยังอ้างว้างโดดเดี่ยว “พี่หญิงใหญ่ ท่านไม่รู้สึกว่าครู่นี้ซินซินแปลกเป็นอย่างยิ่งหรือขอรับ ความสัมพันธ์ของนางกับท่านอ๋องสิงดีถึงเพียงนั้นจริงน่ะหรือ？” เหลียงต้งไปที่วังสิงหวังหลายครั้งต่างก็ไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน “ความรู้สึกดีหรือไม่ คนนอกมองดูไม่ออก มีเพียงเจ้าของเรื่องเท่านั้นถึงจะรู้” เหลียงหยิ่งพูดออกมาอย่างนิ่งสงบ ตามมาด้วยการเปลี่ยนหัวข้อเรื่องอย่างกะทันหัน “แต่ว่าครู่นี้ข้ามองดูท่านอ๋องสิง เขาปฏิบัติต่อซินซินดูเหมือนกับว่ามีความรู้สึกที่พูดไม่ออกอย่างหนึ่งอยู่” “พี่หญิงใหญ่ ท่านจะบอกว่า ท่านอ๋องทรงชอบซินซิน？” เหลียงต้งตกตะลึง เหลียงหยิ่งกลับส่ายหน้าอย่างมั่นใจ “ข้าดูไม่ออกว่านั่นถือว่าเป็นความชอบหรือไม่ แต่ว่า ซินซินดูเหมือนไม่ใช่นางในก่อนหน้านี้แล้ว เพราะว่าข้ามองไม่เห็นความหลงใหลที่มีต่อท่านอ๋องสิงจากข้างในดวงตาของนางอีกต่อไป” คำพูดเพิ่งร่วงหล่นลงมา ทั้งสองต่างก็ค่อยๆเงียบลงไป ผ่านพ้นค่ำคืนที่แสนทรมานเช่นนี้ไป ระหว่างทางกลับ เหลียงซินเกือบจะหลับอยู่บนรถม้าอยู่แล้ว ทว่าเฉินห้าวกลับถีบไปที่รถม้าอย่างเป็นบ้า ม้าก็คลั่งขึ้นมา เพียงครู่เดียวก็ทำเอาเธอพลิกตกจากรถม้าลงไปกองที่พื้นในทันที เหลียงซินเอามือกุมไปยังสะโพกที่รู้สึกเจ็บปวด มองดูหัวหน้าโจรที่อุกอาจ โอหังเบื้องหน้า “พระองค์ทรงทำอะไรเพคะ？” “เหลียงซิน เรื่องในวันนี้ทางที่ดีที่สุดเจ้าจงอธิบายมาให้ข้าฟังอย่างชัดเจนว่าวันนี้ทั้งวันเจ้าไปไหนมาบ้าง？” เฉินห้าวมองมาที่เธอจากด้านบนมีท่าทีที่เป็นแบบอย่างของพระราชาเป็นอย่างยิ่ง “สายของพระองค์ไม่ได้บอกกับพระองค์อย่างชัดเจนแล้วหรือเพคะว่าวันนี้หม่อมฉันไปที่ไหนมาบ้าง？” เหลียงซินเงยหน้าขึ้น จ้องไปที่เขาอย่างไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เฉินห้าวในเวลานี้ดูราวกับสิงโตตัวหนึ่งที่กำลังโกรธจัด จิกเข้าไปที่ขากรรไกรทั้งสองข้างของเธอในทันที บีบบังคับให้เธอสบสายตากับเขา “บอกข้ามาตามตรง นอกจากเรือนแม่ทัพเจิ้นอันแล้ว เจ้ากับน้องสิบเอ็ดล้วนไปที่ไหนแล้วพบใครมาบ้าง？” เหลียงซินจับไปทีมือของเขาด้วยความเจ็บจนไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่ เหตุใดเขาจึงชอบบีบส่วนคางของเธอถึงขนาดนี้นะ เหมือนจะถูกเขาบีบจนแตกหมดแล้ว ความเจ็บปวดที่ละเอียดอ่อนและยาวนานประเภทนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถรับไหว แต่เฉินห้าวดูเหมือนไม่มีความคิดที่จะออมมือให้ คิดจะเอาชนะขึ้นมาก็ยังคงน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง “เฉินห้าว ถึงแม้พระองค์จะทรงบีบหม่อมฉันให้ตาย หม่อมฉันก็ไม่มีทางบอกพระองค์ มีความสามารถก็ทรงไปสืบหาด้วยพระองค์เอง” เหลียงซินเอ่ยปากขึ้นอย่างแข็งกร้าว ดวงตาที่ดำขลับดุจดั่งน้ำหมึกทั้งสองข้างสะท้อนให้เห็นแสงจันทร์อันสดใส เข้ากันไม่ได้กับเธอ คำพูดเพิ่งร่วงหล่นลงมา เธอก็สามารถรู้สึกได้ถึงแรงของเฉินห้าวที่เพิ่มมากยิ่งขึ้นราวกับไม่มีความคิดที่จะปล่อยเธอไป ในตอนที่กำลังของเขาใกล้จะถึงขีดสุดนี้เอง เขากลับได้คลายมือออกอย่างกะทันหัน สุดท้ายเขาก็ยังคงไม่สามารถที่จะลงมือได้ ทุกครั้งที่มองเห็นสายตาเช่นนั้นของเหลียงซิน เขาก็มักจะใจอ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่คิดอยากจะทำลายนางไปเสีย ก็กลับทำใจไม่ได้ซ้ำแล้วซ้ำอีก “ไสหัวออกไป！หากยังมีครั้งหน้าอีก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆอย่างเด็ดขาด” มือทั้งสองข้างของเฉินห้าวกำหมัดแน่นพลางหมุนตัวกลับเข้าไปในตำหนักเฉาหยาง ส่วนเหลียงซินใช้มือประคองไปยังส่วนคางที่ได้รับบาดเจ็บ โชคยังดีที่เฉินห้าวออมมือไว้จึงไม่ได้บาดเจ็บไปถึงกระดูก มิเช่นนั้นแล้วไม่กล้าที่จะคิดถึงผลที่ตามมา ชายที่เปลี่ยนใจง่ายผู้นี้！ช่างไม่สนใจเหตุผลจริงๆ เหลียงซินใบหน้าบึ้งตึง เดินไปทางตำหนักเจียวหยางอย่างช้าๆ ในเวลานี้ ภายในตำหนักแสงไฟจากเทียนสว่างจ้า พอเธอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นชุนฮวากับชิวเยว่ที่ทั้งตัวมีบาดแผลเฝ้าอยู่หน้าประตูของเธอราวกับประติมากรรมสองชิ้น รอเธอกลับมาอย่างเงียบๆ เหลียงซินเห็นดังนั้น ความโกรธจัดเกิดขึ้นภายในจิตใจ รีบวิ่งเข้าไปถามด้วยความกระวนกระวายใจในทันที “เหตุใดพวกเจ้าจึงบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัวเช่นนี้？เฉินห้าวใช้วิธีการทรมานกับพวกเจ้าแล้วใช่หรือไม่？” “กราบทูลพระชายา พวกหม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ！พระองค์อย่าได้ทรงเป็นห่วงพวกเรา！” ชิวเยว่ลูบไปที่แขนพลางส่ายศีรษะ เธอก็ว่า ครู่นี้ที่เฉินห้าวปล่อยเธอไปอย่างง่ายดายเช่นนั้น ที่แท้เป็นเพราะได้ระบายอารมณ์ด้วยการทำร้ายนางกำนัลข้างกายของเธอไปแล้วนี่เอง！ ความโกรธที่ลุกเป็นไฟวิ่งวุ่นขึ้นมาจากภายในจิตใจของเธอ เธอกำลังจะออกไปหาเฉินห้าวเพื่อคิดบัญชี ทว่าก็ถูกชุนฮวากับชิวเยว่ใช้มือจับดึงรั้งเอาไว้เสียก่อน ทั้งสองคนลากเธอเดินกลับเข้าไปข้างในห้อง นำพฤติการณ์ในวันนี้หลังจากที่เธอและน้องสิบเอ็ดออกนอกวังไปแล้วบอกให้เธอฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วน ที่แท้เป็นเพราะยายหวังที่อยู่ข้างกายของเหลียงยินมาถึงยังประตูข้างที่อยู่ตรงมุมด้านทิศตะวันออกเฉียงเหนือ จึงได้พบพวกนางสองคนเฝ้าที่ตรงนั้นอยู่ตลอด ก็เลยนำพวกนางทั้งสองพามาที่ตำหนักลั่วยินสอบปากคำโดยการทรมานอย่างเข้มงวด เพียงแต่ว่า พวกนางทั้งสองกล่าวคำสาบานว่าถึงต้องตายก็จะไม่พูด ดังนั้นถึงได้รับการทรมานที่รุนแรงถึงเพียงนี้ กระทั่งหลังจากที่เฉินห้าวกลับเข้าวังมาแล้วรับรู้เรื่องนี้ ก็ได้จัดกำลังคนออกไปตามหาเธอ คราวนี้เหลียงซินถึงได้เข้าใจขึ้นมาในทันที ที่แท้บาดแผลของพวกนางสองคนไม่ใช่เฉินห้าวเป็นคนทำ แต่เป็นเหลียงยิน！ ยายหวังข้ารับใช้เก่าที่สมควรตายผู้นั้น บทเรียนที่ให้กับนางคราวก่อนยังไม่พอ นึกไม่ถึงว่ายังจะกล้ารังแกเข้ามาถึงภายในตำหนักเจียวหยางของเธอ ช้าเร็วสักวันจะต้องทำให้นางได้รับบาดเจ็บที่สาหัสหรือกระทั่งถึงแก่ความตายให้ได้！ “พวกเจ้าสองคนได้มีการทำให้เรื่องนี้ชัดเจนหรือยังว่าเหตุใดอยู่ๆยายหวังจึงได้ไปที่ประตูข้าง แล้วยังพบพวกเจ้าด้วยความบังเอิญถึงเพียงนั้น？” เหลียงซินคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้อย่างกระทันหัน พลางเอ่ยถามออกไปด้วยความประหลาดใจ พวกนางทั้งสองขมวดคิ้วขึ้น คิดอยู่นานต่างก็คิดไม่ออกว่าเพราะเหตุใด ทันใดนั้นชิวเยว่ก็ชี้ไปยังเรือนที่อยู่ทางด้านซ้ายพลางเอ่ยขึ้นในทันทีว่า “กราบทูลพระชายา หม่อมฉันคิดว่าจะต้องเป็นหมิงชิวนางกำนัลผู้นั้นแน่ๆที่พูดออกไป มิเช่นนั้นแล้วยายหวังจะมีทางรู้ได้อย่างไรเพคะ？ เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็มีเบาะแสให้สามารถขบคิดได้แล้ว สายตาของเหลียงซินตกลงไปทางด้านเรือนที่อยู่ทางซ้าย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ประชดประชัน ที่แท้เป็นเธอที่ใจดีรับดูแลเอาไว้ นึกไม่ถึงว่ากลับแปรเปลี่ยนเป็นระเบิดเวลาลูกหนึ่ง ป้องกันนับพันนับหมื่น ไม่ได้ป้องกันหมิงชิวในช่วงเวลานั้นของเมื่อวานเอาไว้ได้ นับเป็นความผิดพลาดของเธฮ แต่พรุ่งนี้เธอจะไม่ให้ความผิดพลาดครั้งนี้ดำเนินต่อไปได้อีก！