ตอนที่ 54 ปะทะกันบนเตียง

ต๭นที่ 54 ปะทะกันบนเตียง ชุนฮวาและชิวเย่ว์ได้เห็นเฉินห้าวเข้ามา ก็รีบถอยออกไปอย่างรู้กาละเทศะทันที นิ้วเรียวยาวที่รับการดูแลอย่างดีของเขาแวบผ่านหน้าเหลียงซินไป พลันหยิบเอาแผ่นกระดาษที่อยู่ตรงหน้านางออกมา ทรงตรัสอย่างชื่นชมว่า “วาดได้ไม่เลว แต่ง่ายเกินไป” ได้รับการสรรเสริญจากเฉินห้าว เหลียงซินเลิกคิ้วขึ้นอย่างอดไม่ได้ ช่างค่อนข้างหาคำชมได้ยากจริง ๆ “ว่างงาน เล่นวาดภาพกับชุนฮวา ชิวเย่ว์ ไม่เห็นมีอะไรต้องแปลก” เหลียงซินกล่าวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว “ข้ากลับรู้สึกว่าน่าสนใจมาก ยังไม่เคยหยิบยกสำนวนเล่นแบบนี้มาก่อน ค่อนข้างใหม่” เฉินห้าวทรงทอดพระเนตรดูแผ่นกระดาษนั้น ทรงหยิบขึ้นมาอีกครั้ง ทรงวาดเมฆสีขาวก้อนหนึ่งลงไปบนนั้น เมื่อครู่ เพื่อให้ภาพวาดเปลี่ยนเป็นนามธรรมมากขึ้น นางจึงไม่ได้วาดอะไรที่เป็นตัวแทนของท้องฟ้าแต่อย่างใด ตอนนี้หลังจากที่เฉินห้าวได้เพิ่มเข้าไป ทั้งภาพยิ่งกลายเป็นมองปราดเดียวก็เข้าใจหมดมากขึ้น ไม่คิดว่าเฉินห้าวก็มีความสามารถแบบนี้ด้านหนึ่งด้วย ทรงสามารถสะบัดพู่กันบนรูปวาดของนาง เวลานี้ ภายในห้องเงียบสงบ แสงแดดนอกหน้าต่างสาดส่องลงบนร่างกายของพวกเขาเล็กน้อย กลับมีความรู้สึกอบอุ่นอยู่บางส่วน หลังจากที่เขาเสร็จสิ้นการวาดภาพ เฉินห้าวก็โยนพู่กันลง หันไปมองที่นอกประตู “คนเข้ามา” ในไม่ช้า หวินเหม่ยบ่าวรับใช้คนสนิทก็ประคองเครื่องแบบทรงม้าสีม่วงอ่อนเข้ามาพร้อมรองเท้าบู๊ทหนึ่งคู่ งานฝีมือประณีตมาก เฉพาะผ้าเพียงอย่างเดียวก็สามารถมองออกได้ว่าเครื่องแบบทรงม้านี้มีมูลค่าไม่ธรรมดา เหลียงซินมองเขาอย่างสงสัย คาดไม่ถึงเขากลับพระราชทานเครื่องแบบเสื้อผ้าให้นาง? “พรุ่งนี้เป็นวันแข่งม้าที่องค์ชายเจ็ดทรงจัดขึ้น เจ้าสวมใส่ชุดนี้ไป” เฉินห้าวส่งสัญญาณให้หวินเหม่ยวางลง เครื่องแบบทรงม้าชุดนั้นช่างน่าทึ่งในสายตาของเหลียงซิน เมื่อมองดูใกล้ ๆ ก็พบว่าแขนเสื้อปักด้วยลวดลายเดียวกันกับแขนเสื้อของเฉินห้าว สีม่วงอ่อนนี้กับสีม่วงที่เขาชอบตัดกันได้ฉูดฉาดนัก “ข้ามีภูษาของตนเอง” เหลียงซินปฏิเสธโดยตรง “รับไว้!” น้ำเสียงของเฉินห้าวแฝงพระบัญชาที่มิอาจต่อต้านได้สักนิด เหลียงซินรู้ตัวกะทันหัน คงไม่ใช่เขาคิดว่านางไม่มีเสื้อผ้า เมื่อถึงเวลาในการแข่งม้าจะทำให้เขาเสียหน้านะ? พอได้คิดเช่นนี้ นางแทบจะขว้างเสื้อผ้าไปบนใบหน้าของเขาโดยตรง แต่พลันฉุกคิดได้ว่า นางไม่ได้มีเครื่องแบบขี่ม้าจริง ๆ ทำให้เฉินห้าวเสียหน้าไม่เป็นไร แต่ถ้าเสียหน้าตระกูลเหลียงก็ไม่ดีแล้ว “ได้ ข้ารับไว้แล้ว” เหลียงซินรับเอาเสื้อผ้า วางไว้ที่ข้าง ๆตามสบาย แล้วมองเฉินห้าวอีกครั้ง “ยังมีเรื่องราวอันใดอีกหรือไม่? ถ้าไม่มี ข้าต้องการพักผ่อนแล้วเพค่ะ” เฉินห้าวเห็นลักษณะของนางจงใจแกล้งทำเป็นรังเกียจเขา เพียงแต่หัวเราะ ๆ โบกมือให้หวินเหม่ยออกไป จากนั้นเขาก็ทอดตัวนอนยาวลงบนเตียงเอง มือข้างหนึ่งของเขายันแก้มไว้ นอนไขว้ห้างกระดิกเท้า ท่าทีสบาย ๆ พิงไว้บนเตียง ลักษณะเคร่งขรึมแต่ยังคงสง่างาม ทั้งร่างศีรษะจรดเท้า เปี่ยมด้วยสง่าราศีที่ข่มขวัญผู้คนอย่างกล่าวไม่ถูก สูงศักดิ์สง่างามยิ่ง “เจ้าเป็นพระชายาของเปิ่นหวัง ทำไมเปิ่นหวังจะพักที่นี่คืนนี้ไม่ได้?” เขาเลิกตาดำขลับดุจแกรนิตเนื้อแก้วสีดำเงาขึ้น และมองไปยังร่างของเหลียงซินด้วยแววลุ่มลึกเงียบสงบ ดวงตาดำขลับคู่นั้นประดุจหนาม ทำให้นางรู้สึกอึดอัดไปทั้งร่างทั่วไปหมด ในห้องที่เปิดโล่งสว่างไสวกว้างไม่มากเท่าไรห้องนี้ นางรู้สึกว่ามีอะไรที่ผิดปกติ มีแรงกระตุ้นชนิดหนึ่งที่ทำให้นางคิดจะหนีไป โดยเฉพาะตาดำขลับของเฉินห้าวที่ยิ่งมายิ่งเจ้าชู้มากขึ้น “โอ้ ถ้าเจ้าชอบที่นี่ งั้นก็ยกให้เจ้าแล้วกัน ข้าจะไปพักผ่อนในที่อื่น” เหลียงซินกล่าวจบแล้ว ก้าวขาจะเดินออกไปด้านนอก แต่ในวินาทีต่อมา ด้านหลังประดุจลมพายุกรรโชกผ่านไประลอกหนึ่งโดยฉับพลัน พัดกรรโชกจนผมของเหลียงซินกระจายไป ในความสับสน นางหันกลับไป ก็เห็นเฉินห้าวปรากฏอยู่ข้างหลังนางแล้ว นางอึ้งไปสักครู่ ที่แท้ในโลกนี้มีวิชาตัวเบาที่รวดเร็วขนาดนี้จริง ๆ เขาสามารถกลับมาอยู่ข้างหลังนางได้อย่างฉับพลันชั่วขณะหันศีรษะเท่านั้น! “เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถออกไปจากที่นี่คืนนี้หรือ? มานี่!” เฉินห้าวจับมือนางอย่างเผด็จการแล้วเดินไปที่เตียง เหลียงซินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย มือก็ถูกมือใหญ่ของเขาจับไว้แน่นเช่นนี้ มือของเขาเย็น กว้างหนา ด้านสากเป็นตาปลาเล็กน้อย ยามกุมจับไว้ ยังทำให้คนรู้สึกปลอดภัยมาก ถ้าหากว่านางไม่ได้ถูกทรมานและถูกเหยียดหยามจากเขามากเช่นนั้น นางถึงขั้นเกิดความรู้สึกสงบอย่างผิด ๆชนิดหนึ่งได้ แต่นางรีบบอกตัวเองอย่างรวดเร็วว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องโกหกพกลม เฉินห้าวทำแบบนี้ แค่อยากทำให้นางได้รับความ อับอาย! เตียงที่อยู่ตรงหน้านางยิ่งมายิ่งใกล้ ชั่วพริบตาก่อนที่เฉินห้าวจะดึงนางไปที่เตียง นางพลิกมือดิ้นรนไปครั้ง ก็ดึงมือออกจากมือของเขาได้อย่างง่ายดาย แต่เห็นได้ชัดว่าเฉินห้าวเดาสิ่งที่นางคิดจะทำอะไรได้ ยังไม่ได้รอให้นางหลุดมือไปอย่างสมบูรณ์ เงาร่างหมุนครั้งหนึ่งก็ดึงนางทั้งร่างปลิวขึ้นตกเข้าไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มชั่วร้ายมีเสน่ห์บนใบหน้าเขาแวบเดียวผ่านไป เหลียงซินโกรธจนกัดฟันครั้งหนึ่ง ร่างดีดตัวขึ้นเล็กน้อย ขาทั้งคู่ก็เตะไปตรงหน้าเขาครั้งหนึ่ง ยังไม่ทันได้สัมผัสถึงก็ถูกมือเขาจับไว้แน่น ไม่อาจขยับได้ “ปล่อยข้านะ!” เหลียงซินตวาดเสียงดังอย่างโกรธเกรี้ยว ไม่คิดว่าหลังจากผ่านการดิ้นรนไปหลายครั้ง ในที่สุดก็ยังตกอยู่ในมือของเขา ในเวลาเดียวกันยังช่วยให้เหลียงซินตระหนักได้ว่าวิชากังฟูแมวสามเท้าของนาง ยามอยู่ต่อหน้าเฉินห้าวที่แท้ก็ไม่มีค่าควรที่จะเอ่ยถึงสักครั้ง วิชากังฟูแมวสามเท้า（三脚猫的功夫）：ว่านางเอกกังฟูไม่เก่ง อยู่พระเอกยั่งอ่อนเหมือนเด็กเพิ่งหัดเดิน ดูแล้ว ตำราลับว่าด้วยศิลปะการต่อสู้อู่หลินเล่มนั้น ยังต้องฝึกเพิ่มเติมจึงจะใช้การได้ “ช่วงนี้เจ้าฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ไม่เลวนัก แต่ยังไร้กฎเกณฑ์ วิถีพลังก็ไม่เพียงพอด้วย” เฉินห้าวหัวเราะเบา ๆ จับขาทั้งคู่ของนางพลิกมือแล้วก็โยนลงไปบนเตียง ศีรษะของเหลียงซินกระแทกกับหัวเตียงอย่างหนัก “โครม”เสียงดัง แค่รู้สึกว่าเวียนศีรษะเท่านั้น “เฉินห้าว!เจ้าโหดร้ายนัก!” เหลียงซินเอามือกุมศีรษะไว้ น้ำเสียงแฝงเสียงร่ำไห้ใหม่ ๆ คืนนี้เขาเป็นบ้าอะไรหรือ จู่ ๆ ก็มาเรือนเฉียวหยางทรมานนาง? ฟังน้ำเสียงของนาง สีหน้าที่หยิ่งยะโสภูมิใจของเฉินห้าวก็ค่อยๆเลือนหายไป กลายเป็นไม่แยแส สุดท้ายไม่มีอะไรจะพูด นอนลงบนเตียงของเหลียงซินโดยตรง นางตกใจจนรีบหดตัวเข้าไปข้างใน นางได้คิดดีแล้วว่าถ้าวันนี้เฉินห้าวกล้าแตะต้องนางสักครั้ง นางจะไม่ลังเลที่จะทำลายรากแห่งชีวิตของเขา แม้ว่านางจะไม่ได้มีวิทยายุทธ์แกร่งกล้าเท่าเขา แต่เขาก็เพียงนอนเงียบ ๆ ไม่ขยับ กระทั่งพลิกตัวก็ไม่ได้พลิกตัว ผ่านไปพักใหญ่ เหลียงซินได้ยินเสียงหายใจเบา ๆ ที่สม่ำเสมอของเขา บ้าจริง! คงไม่ได้หลับไปแบบนี้หรอกนะ? “เฉินห้าว? เฉินห้าว...” นางเรียกสองครั้ง กังวลหงุดหงิดมาก “เจ้าจะนอนก็กลับไปนอนที่ห้องของเจ้าเองซิ” ในห้องมีเพียงเตียงนี้เตียงเดียว ยังถูกเขายึดไปแล้ว ถ้างั้นคืนนี้นางจะนอนที่ไหน? ช่างเถอะ แค่สงสารเขาคืนหนึ่ง ก็ปล่อยให้เขานอนหลับไป เหลียงซินขนผ้าคลุมเตียงออกมาจากตู้สองผืน ตัดสินใจปูพื้น ยังไง ๆ ก็ขอเพียงไม่ใช่นอนเตียงเดียวกับเฉินห้าว นอนที่ไหนล้วนไม่สำคัญ หลังจากที่ได้ปูเตียงเสร็จนอนลงแล้ว เดิมนางคาดว่านางจะหลับได้อย่างรวดเร็ว ไม่คิดว่าพลิกไปพลิกมาจนค่อนคืนก็ยังไม่มีปัญญาหลับ หูของนางเต็มไปด้วยเสียงลมหายใจของเฉินห้าว เสียงหายใจตื้น ๆ ทั้งหมดเหล่านี้ล้วนอยู่ในห้วงสมองของนางไม่อาจลบเลือนไปได้ ภายหลัง ไม่รู้ว่าหลับไปเมื่อไหร่ รอจนเมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง กลับอยู่บนเตียง ข้างกายมีดวงตาเป็นประกายสองคู่กำลังจ้องนาง เหลียงซินถูกแววตาทั้งสองคู่นี้ทำให้ตกใจสะดุ้งไปครั้ง รีบลุกขึ้นมานั่งทันที “ชุนฮวา ชิวเย่ว์ พวกเจ้าสองไม่เป็นไรน่ะ?” นางโบกมือไปข้างหลัง แต่ถูกชุนฮวาจับมือนางไว้ และร้องตะโกนอย่างมีความสุข “พระชายายินดีด้วยเพค่ะ พระชายายินดีด้วยเพค่ะ ในที่สุดพวกเราก็หมดทุกข์หมดโศก มีความสุขแล้ว! ต่อไป ไม่มีใครในตำหนักจะดูถูกพวกเราอีกแล้ว!” “ใช่แล้ว ใช่แล้ว บ่าวก็รู้ว่าในใจของท่านอ๋องมีพระชายา! ถ้าพระชายารองทราบเรื่องนี้ในวันนี้ คงจะโกรธตายแน่ ๆ ! พระชายานับจากนี้ไป ท่านต้องกุมพระทัยของท่านอ๋องไว้ให้ดีเพค่ะ!” ... ... นี่ล้วนเป็นอะไรกับอะไรกัน? เหลียงซินมองพวกนางด้วยใบหน้าที่งุนงงข่มขู่พวก นางขยี้ตา“พวกเจ้าสองคนกำลังพูดถึงอะไร?” “พระชายาเพค่ะ เมื่อคืน ท่านและท่านอ๋อง... ไม่ต้องอายหรอก พวกเราต่างทราบกันหมดแล้ว! เช้านี้ขณะออกไปจากเรือนเฉียวหยาง ท่านอ๋องยังทรงกำชับพวกเราให้เตือนท่านไปแข่งม้าที่เขาผิงกู่เพค่ะ” ชิวเย่ว์กราบทูล ในที่สุดเหลียงซินก็รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรกัน ที่แท้พวกนางเข้าใจผิดไปแล้ว! เฉินห้าวนอนที่นี่เมื่อวานนี้จริง ๆ แต่พวกเขาทั้งสองก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันเลย? นางชี้ไปยังที่นอนซึ่งปูไว้บนพื้นโดยที่ยังไม่ได้มีเวลาเก็บให้เรียบร้อย “พวกเจ้าทั้งสองคิดมากไปแล้ว ข้าและเฉินห้าวไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ไปเก็บที่นอนบนพื้นให้ข้า!” “อ้า...” ชุนฮวา ร้องออกมาอย่างผิดหวัง มองดูทั้งหมดบนพื้นนี้ สีหน้าของพวกนางทั้งสองค่อนข้างผิดหวัง ไปเก็บที่นอนบนพื้นอย่างเงียบสงบ มองดูแล้ว ต่อไปอย่าให้เฉินห้าวมาอีก ถ้าสร้างความเข้าใจผิดมากขึ้นก็ไม่ดี! แต่เมื่อคืนนางนอนบนพื้นชัด ๆ ทำไมแผล็บเดียวกลับขึ้นไปที่เตียงอีก? หรือว่าเฉินห้าวอุ้มนางขึ้นไปที่เตียง? เหลียงซินคว้าจับผ้าห่ม กัดฟันไว้ ไม่ใช่นะ! เฉินห้าวไม่ได้เกลียดชังนางมากหรอกหรือ? ทำไมยังทำแบบนี้ได้? ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว ๆ ใกล้จะถึงเวลาแข่งม้าแล้ว หลังจากที่เหลียงซินล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เปลี่ยนสวมใส่เครื่องแบบชุดขี่ม้าชุดนั้นที่เมื่อวานเฉินห้าวได้จัดเตรียมไว้ให้นาง นางไม่เคยสวมใส่สีม่วงอ่อนมาก่อน แต่เมื่อหลังจากที่นางใส่เครื่องแบบชุดนี้ขึ้นมาแล้ว ก็พบว่าช่างพอดีขนาดนี้ ถึงแม้ว่าอัตลักษณ์ของนางจะไม่ถึงขั้นงดงามร่ำลือกันทั่วทั้งเมือง แต่ก็หมดจดอ่อนโยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่ใสกระจ่างจนเห็นก้นบึงคู่นั้น เหมือนแสงจันทร์อันสดใสกระพริบวับแวบ ยามยิ้มเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ตอนนี้สวมใส่เครื่องแบบชุดขี่ม้า จึงให้ความรู้สึกที่กล้าหาญสง่างามอยู่หลายส่วน ทันทีที่นางออกประตูไป นางก็ได้เห็นเฉินห้าวใส่ชุดเครื่องแบบทรงม้าสีเดียวกัน นั่งอยู่บนหลังม้า มีลักษณะพิเศษที่โดดเด่นไม่ธรรมดา สูงส่งมีเกียรติน่าภาคภูมิใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแววตาที่เย็นยะเยือกแคบยาวคู่นั้น ยามตกบนร่างผู้คน กลับทำให้ผู้คนรู้สึกยะเยือกในใจหลายส่วนได้ สายตาของเฉินห้าวมองไปที่ร่างของนาง มองพิจารณาอย่างถี่ถ้วนไปหนึ่งเที่ยว เป็นเวลานานก่อนที่จะถอนกลับ “ขึ้นม้า” เฉินห้าวชี้ไปที่ม้าตัวหนึ่งตรงข้าง ๆ ส่งสัญญาณให้นางขึ้นไป โชคดีที่ยุคปัจจุบัน เหลียงซินได้เรียนรู้การขี่ม้ามาก่อน มิฉะนั้นครั้งนี้จะต้องขายหน้าต่อหน้าผู้คนแน่ นางพลิกตัวขึ้นม้าอย่างคล่องแคล่ว จับบังเหียนไว้แน่น หนีบขาทั้งคู่ของนางให้แน่น ควบคุมทิศทางของม้าให้ดี นิ่งสงบไว้ ขณะที่พวกเขากำลังจะออกเดินทางนั้น ก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในคำหนักอ๋อง เพียงเห็นเหลียงอินที่บอบบางอ่อนแอเดินออกมาใบหน้าต้องลมพัดใส่จนเปลี่ยนกลายเป็นยิ่งขาวซีดมากขึ้น “ท่านอ๋อง นี่เป็นขนมเล็กน้อยที่ข้าเตรียมไว้สำหรับฝ่าบาท ฝ่าบาทและท่านพี่ทรงไปเขาผิงกู่ด้วยกัน จะต้องระมัดระวังให้มาก ข้าแน่ใจว่าท่านพี่จะดูแลท่านอ๋องเป็นอย่างดีแน่นอน” หลังจากที่นางพูดจบ ก็ได้ไอเบา ๆ สองครั้ง ดูไปช่างเป็นที่น่าเวทนาต่อผู้คนจริงๆ