ตอนที่ 58 มือสังหารไล่ล่า

ต๭นที่ 58 มือสังหารไล่ล่า เห็นเงาหลังนางแต่งตัวในชุดสีม่วงค่อย ๆ ห่างจากไป เฉินห้าวเก็บรวบรวมแววตา สะบัดแส้ม้าไล่ตามไปทันที เวลาที่สองคนขี่ม้าไป ได้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังนานมากเกินไป องค์ชายองค์อื่น ๆ ที่ทรงเลือกม้าดีหลายตัวได้นำไปไกลโข่ ทิ้งพวกเขาไว้เบื้องหลังไกลสุดกู่ พวกเขากลับไม่รีบเร่งเดินหน้าไปช้า ๆ ไหน ๆ เป้าหมายในวันนี้ไม่ใช่เอาชนะการท้าประลองแข่งม้า อย่าว่าแต่ ต่อให้พวกเขาคิดจะชนะ ม้าใต้สะโพกก็ไม่เห็นด้วย ไม่ดีกว่าหรือที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆเช่นนี้ ยังมีบางช่วงรู้สึกสะดวกสบายใจที่ได้เดินชมท่องป่าดงพงพีในที่ลึก เหลียงซินรู้สึกว่าสายลมที่สดชื่นปะทะใบหน้า ก็เฉกเช่นร่างล่องลอยดั้นอยู่ในเมฆสดชื่นแจ่มใส ขี่ม้าในที่นี่ ดูเหมือนจะทำให้นางลืมความโหดร้ายของชีวิตไปได้ชั่วคราว “พี่ห้า พี่สะใภ้ห้า พวกเราได้วิ่งรอบที่สองแล้ว ทำไมพวกท่านยังเดินเอ้อระเหยกันอยู่ที่นี่ ระวังคนที่แพ้แล้วจะต้องถูกลงโทษ!” ข้างหลังแว่วเสียงคลื่นของกีบม้าดังมาเป็นระลอก ๆ เสียงของเฉินหวี้ก็ดังเข้ามาในหูของพวกเขาแต่ไกล หลังจากนั้น ม้าสิบกว่าตัววิ่งตะบึงผ่านข้างกายพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว ภูผาสะเทือนพสุธาโยกไหว เสียงอึกทึกลั่นหูจนหูหนวก สักพัก เสียงเหล่านี้จึงค่อย ๆ ห่างหายไกลออกไป เส้นทางข้างหน้าถูกกีบเท้าของม้ากระทืบตีกระหน่ำจนฝุ่นดินกลิ้งตลบ สักพักก็มองเห็นเส้นทางข้างหน้าไม่ชัด หลังจากเงียบไปแล้วชั่วครู่ ในกลางอากาศมีเสียงลมอันแผ่วเบาแว่วมาสายหนึ่งอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงลมนี้ มีเสียงคมกระบี่และดาบปะทะกันอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบแว่วผ่านไป เสียงใสไพเราะเพราะพริ้งและแหลมคม “ระวัง” เฉินห้าวกระชับบังเหียนไว้แน่น มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เตือนสติ ในใจเหลียงซินตกใจสะดุ้ง คงไม่ใช่มีนักฆ่าซุ่มโจมตีในที่มืดน่ะ? นางเงยหน้าขึ้นมองไปครั้ง เพียงเห็นต้นไม้ใหญ่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย บนกิ่งไม้ในที่สูงที่สุด ดูเหมือนจะซ่อนบางอย่างที่ลึกซึ้งไม่อาจคาดคะเนไว้ นางยังไม่ทันได้เปิดปากพูดออกมา นักฆ่าในชุดสีดำสามหรือสี่คนก็ได้ทะยานออกมาจากในพุ่มกิ่งไม้! ทันใดนั้น ลมเย็นยะเยือกเป็นระลอก ๆ เสียงของคมดาบอันเยือกแข็งวาดผ่านกิ่งไม้ก็ดังขึ้น “เฉินห้าว ระวังหลัง!” เหลียงซินตกใจร้องออกมาครั้งหนึ่ง นักฆ่าเหล่านั้นทะลักบุกโหมกระหน่ำมาบีบคั้นเฉินห้าวไปแล้ว กล่าวว่าช้าแต่เวลานั้นเร็ว เฉินห้าวทั้งร่างเป็นเหมือนเกลียวสว่าน ใช้วิชาตัวเบาเหินขึ้นจากพื้นดิน ในชั่วพริบตาก็ลงสู่พื้น เขาชักดาบแห่งเทพยุทธ์สงครามออกจากด้านหลังของเขา เล็งไปยังนักฆ่าเหล่านั้นตรงหน้า สีหน้าเงียบสงบเป็นปกติ น้ำเสียงยโสโอหัง “ในเขตพระบรมสถานชัด ๆ กลับกล้าประทุษร้ายองค์ชาย ต้องโทษประหารทันที” นักฆ่าไม่พูดอะไรสักคำ โหมบุกเข้าไปล้อมเขาไว้ วิทยายุทธ์สูงส่งมาก กระบวนเพลงสับสนยุ่งเหยิงมาก แต่ยังร่วมมือในการหลอกล่ออย่างเป็นระเบียบ ราวกับรับการฝึกอบรมมาอย่างมืออาชีพเช่นนั้น นี่ควรจะเป็นองค์กรที่มีการวางแผนไว้ล่วงหน้าแห่งหนึ่ง เหลียงซินมองดูใจระทึกอกสั่นขวัญแขวน แม้ว่าความกล้าหาญของนางจะยิ่งใหญ่อีก ก็ไม่เคยเห็นฉากต่อสู้ที่เหมือนจริงมากขนาดนี้ ทันใดนั้น นักฆ่าคนหนึ่งก็ได้กลายเป็นวิญญาณคนตายภายใต้คมดาบของเฉินห้าว เห็นได้ชัดว่านักฆ่าเหล่านี้ล้วนไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของเขา แม้ว่าร่วมมือกันดีกว่านี้อีก ก็ยังถูกเขาเห็นกระบวนคลี่กระบวน ถูกตีแตกกระเจิงไปหมดสิ้น นักฆ่าคนสุดท้ายที่ถูกตีจนพิการไปครึ่ง อาเจียนเป็นเลือสด เฉินห้าวเท้าเหยียบหน้าอกของเขาไว้ ถามเสียงเกรี้ยวกราดว่า “พูด ใครใช้เจ้ามา?” “โอ้...” นักฆ่าคนนั้นส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา คะชาทีหนึ่ง กัดลิ้นฆ่าตัวตายไปแล้ว เฉินห้าวขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้ตอบสนองทำอะไร ก็ได้ยินเสียงเหลียงซินร้องตะโกนเสียงดังครั้งหนึ่ง “เฉินห้าว!” ทันทีที่เขาหันไป ได้เห็นมือสังหารคนหนึ่งวิ่งบุกไปในทิศทางของเหลียงซิน ดาบขนาดใหญ่วาดผ่านด้านบนของศีรษะ พยายามที่จะตัดศีรษะของนาง! เฉินห้าวในใจเย็นยะเยือก วิ่งไปในทิศของเหลียงซิน เกือบจะเป็นจิตใต้สำนึกไม่ผ่านการพิจารณาใด ๆ ต้องการที่จะรั้งดาบใหญ่ในมือของนักฆ่าไว้ แต่ก็สายเกินไปแล้ว! ดาบเล่มนั้น ผ่าตรงลงบนศีรษะของเหลียงซิน ในช่วงเสี้ยววินาทีนี้ เฉินห้าวใช้ท่วงท่ารวดเร็วปานฟ้าผ่าไม่ทันปิดหู โยนกระบี่เทพเจ้าแห่งสงครามในมือทิ้งไป เปลี่ยนไปใช้ร่างกอดเหลียงซินไว้แน่น ขวางบังไว้หน้าร่างนาง ดาบเล่มนั้น ผ่าลงบนหลังของเขาโดยตรง! “ไม่นะ! เฉินห้าว!” เหลียงซินดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง ในใจว้าวุ่นไปทั่ว ก็ได้แต่เบิ่งตาดูดาบเล่มนั้นผ่าลงมาเช่นนี้ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เลือดสดคำหนึ่งก็พุ่งออกจากปากเฉินห้าว ย้อมดวงตาทั้งคู่ของนางเป็นสีแดงทั่วไปหมดแล้ว “ทำไม? ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า? ทำไม....” เหลียงซินกอดเขาไว้ พึมพำโดยเกือบจะไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้น “หญิงโง่! ยังไม่รีบวิ่งหนี?” กำลังภายในเฉินห้าวลึกล้ำ งุนงงสับสนใช้กำลังภายในรับดาบนี้ไว้ ยังมีลมหายใจเหลือกระแสหนึ่ง เพียงแต่พลังลมปราณถูกทำลายแล้ว เหลียงซินกัดฟันไว้ นางต้องไม่ตายอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน ดังนั้นนางรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ยังไม่ลืมที่จะประคองเฉินห้าวไว้ วิ่งไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ ประทับรอยเท้าไว้บนพื้นดิน นางรู้ว่านางทำเช่นนี้เป็นการไร้ประโยชน์ เพราะนักฆ่าที่อยู่เบื้องหลัง ตามนางมาตลอด บีบคั้นนางไปถึงหน้าผา ดาบใหญ่เปื้อนเลือดสด วาดผ่านพื้นดิน ในที่สุดชี้ไปที่เหลียงซิน “ข้าช่วยเจ้า ไม่ใช่ส่งให้เจ้าไปตาย! ถ้าหนีได้ เจ้าก็รีบหนีไป!” เฉินห้าวได้แต่ตำหนิเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ เห็นได้ชัด ๆ นางเองคนเดียวสามารถวิ่งหนีไป ทำไมต้องลากเขาหนีไปด้วยกัน? “เพราะข้าไม่ต้องการที่จะเป็นหนี้น้ำใจเจ้า ยิ่งไม่คิดติดค้างเจ้าหนึ่งชีวิต!” เหลียงซินตัดสินใจพูดอย่างเฉียบขาด ค่อย ๆ ลุกยืนขึ้นมา นางได้ผ่านการฝึกวิทยายุทธ์ของตระกูลเหลียงมา แม้ว่าพละกำลังจะไม่ได้มีความแข็งแรงมาก แต่ในเวลานี้ ยังสามารถสู้ได้สักตั้ง ไม่ว่าเมื่อใดก็ตามนางมิอาจถูกผู้ใดฆ่า หรือยอมแพ้จำนนรอความตาย แม้แต่สู้สุดฤทธิ์จนสิ้นลมหายใจสุดท้าย นางก็จะไม่มีวันยอมแพ้! “มาเถอะ คิดต้องการชีวิตของข้า ดูซิว่าเจ้ามีความสามารถนี้หรือไม่!” นางตะโกนเสียงเกรี้ยวกราดไปครั้ง กระโจนกระโดดพุ่งไปในทิศทางของนักฆ่าคนนั้น เฉียนคุนเฉวของตระกูลเหลียง นางได้ฝึกถึงขั้นที่สอง ถึงแม้ว่าจะไม่แข็งแกร่งมาก นางก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอมือไร้แรงเชือดไก่ การรับมือกับนักฆ่าที่กบฏคนนี้ นางต้องพยายามสู้อย่างสุดฤทธิ์แน่นอน เดิมคิดว่าวิทยายุทธ์ของนางน่าจะต้านได้อย่างน้อยสักสองหรือสามกระบวนท่า แต่เมื่อซัดฝ่ามือแรกออกไป ก็ถูกนักฆ่าคนนั้นใช้วิทยายุทธ์ที่ยิ่งแข็งแกร่งกว่าต้านขวางกลับไป ชั่วพริบตาเดียว แรงสะท้อนกลับจากวิทยายุทธ์ เหลียงซินได้รับคลื่นกระทบจากกำลังภายในอีก จู่ ๆ ก็มิอาจยืนได้มั่นคง คนทั้งตัวปลิวไปทางหน้าผา ดูแล้วจะตกลงไปในหน้าผา แต่ว่า เฉินห้าวกลับก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ จับมือนางไว้แน่น ใบหน้าดุร้าย รั้งนางไว้ที่ขอบของหน้าผา “เจ้าหญิงโง่คนนี้ สร้างความเดือดร้อนให้ข้าทั้งสิ้น ก็บอกให้เจ้าหนีแล้ว” เขากัดฟัน สีหน้าซีดเซียว ราวกับว่าเขาใกล้จะทนรับไม่ไหวแล้ว เหลียงซินเงยขึ้นอย่างยากลำบากมองเขา ในช่วงเวลาคาบเส้นตายนี้ นางไม่เพียงแต่ไม่กลัวแต่ยังรู้สึกมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ เพราะ ดูเหมือนว่านางจะค้นพบเหตุการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจอันยิ่งใหญ่เรื่องหนึ่ง! “เฉินห้าว เจ้าไม่อยากให้ข้าตายใช่ไหม? นั่นคือเหตุผลที่เจ้าช่วยข้าครั้งแล้วครั้งเล่า?” นางขยิบตา มุมปากเผยอยิ้มช้า ๆ เฉินห้าวอึ้งไปที หัวคิ้วขมวดแน่นขึ้นอีก มองนางอย่างไม่สบอารมณ์ ยังไม่ทันได้พูด จู่ ๆ หลังถูกเหยียบย่ำอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดม้วนตัวขึ้นมาจนทั่วร่างชาอัมพาตไป “อูบ...” เขาครางเสียงทุ้มหนึ่งครั้ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่เขาไม่ได้ปล่อยมือข้างที่จับเหลียงซินไว้สักนิด “จับได้แล้ว อย่าตกลงไป” เขากัดฟันไว้ คำเจรจาแทบจะไม่เป็นจังหวะแล้ว เหลียงซินมองเขานิ่งอึ้ง ยังไม่ทันได้กล่าววาจา ก็เห็นมุมปากของเขามีเลือดสดค่อย ๆ ไหลออกมา กลายเป็นลูกปัดเลือดอันมีเสน่ห์ดอกหนึ่ง หยดลงบนใบหน้าของนางติ๊กต๊อกติ๊กต๊อก ทันใดนั้น สีหน้าของเฉินห้าวซีดขาว ไม่อาจทานกำลังได้อีก เป็นลมไปแล้ว “เฉินห้าว...” เหลียงซินพึมพำชื่อของเขา ตามมาด้วย มือของเขาก็ค่อย ๆ คลายออก ทั้งสองคนก็ตกลงไปจากหน้าผาสูงเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่ามีเพียงสองหรือสามวินาทีตามกระบวนการ แต่เหลียงซินกลับรู้สึกว่ายาวนานเป็นศตวรรษ เดิมนางคิดว่านางจะตาย แต่ไม่คิดว่าที่ด้านล่างของหน้าผาเป็นทะเลสาบใสแจ๋วผืนหนึ่ง นางตกลงไปในน้ำโดยตรง ไม่มีปัญหาอะไรนอกจากผิวหนังเป็นบาดแผลบ้าง และเวียนศีรษะเท่านั้น แต่เฉินห้าวกำลังมีปัญหาแล้ว เมื่อนางช่วยงมเขาขึ้นมาได้ เขาไม่เพียงแต่จมน้ำ แต่สูญเสียเลือดมากไปจากบาดแผลที่หลังของเขา ทั้งร่างเกือบจะช็อกแล้ว นางมองใบหน้าเขียวคล้ำอมม่วงของเขา เผชิญกับทางเลือกที่ยาก—ช่วย ไม่ช่วย? ตอนนี้เฉินห้าวได้ช๊อกไปแล้ว ถ้านางหนีไปตอนนี้ คนอื่นจะคิดว่านางตกหน้าผาไป เป็นตายไม่ทราบ นางก็ไม่ต้องรับการทรมานในตำหนักอ๋องสิงอีกต่อไป แต่ถ้านางหนีไปตอนนี้ เขาต้องตายแน่ ๆ ไม่ต้องสงสัย! เหลียงซินคิดสับสนซับซ้อนไปต่าง ๆ นา ๆ ในใจพลุ่งพล่านด้วยความคิดที่วุ่นวายมากที่สุด มุมมองสองความคิดต่อเฉินห้าวสลับร่ำร้องเสียงดังไปมาในใจนาง ขณะอยู่ในตำหนักอ๋องสิง เขาทำให้นางอับอายขายหน้าเพื่อเหลียงอิน เพื่อจับคนลึกลับจึงใช้ประโยชน์จากนาง ดูนางราวกับขี้ผง หรือรองเท้าเก่าขาดที่ถูกขว้างทิ้ง แต่ เมื่อครู่ต่อหน้านักฆ่า เขาช่วยชีวิตนางไว้ ต้านดาบหนึ่งไว้เพื่อนาง ยังช่วยจับมือนางไว้สุดชีวิต เมื่อนางกำลังจะตกหน้าผา ในความเป็นจริงนางคิดจะหนีจริง ๆ คิดจะไปจากสถานที่ซึ่งสร้างปัญหาแห่งนี้ แต่เมื่อนางมองไปที่ใบหน้าของเฉินห้าว เท้าของนางประดุจหล่อด้วยตะกั่ว ทำอย่างไรก็ไม่อาจขยับก้าวเท้าไปได้ เหลียงซินสูดหายใจเข้าลึก ๆ บางครั้งก็เกลียดความรีรอลังเลไม่กล้าตัดสินใจและใจที่มีเมตตาของตนเอง ทั้งๆ ที่รู้ว่าทำเช่นนี้ไม่ถูก แต่นางยังรั้งอยู่ต่อโดยไม่ลังเลใจ “เฉินห้าว ตอนนี้ข้าช่วยเจ้าครั้งหนึ่ง พวกเราก็นับว่าเสมอกันแล้ว” นางพูดเบา ๆ เหมือนปลอบใจตนเอง วินาทีต่อมา นางบีบจมูกของเขาไว้โดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด จับแก้มทั้งสองของเขาไว้ สูดหายใจเข้าลึก ๆ ค่อย ๆ เป่าลมเข้าไปในปากของเขา หลังจากผ่านไปหลายครั้ง นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง หายใจเข้าลึก ๆ และทำซ้ำๆ เหมือนเดิม แต่ในขณะที่นางค่อย ๆ เป่าลมเข้าไป นางพบว่าริมฝีปากของเฉินห้าวขยับ นางรีบลืมตาทั้งคู่ขึ้นทันที เพียงเห็นเขาตื่นได้สติขึ้นมาแล้ว ดวงตาดำขลับราวหมึกดำกำลังจ้องมองนาง การถูกค้นพบการสัมผัสอย่างใกล้ชิดในระยะห่างเท่ากับศูนย์เช่นนี้ ใบหน้าของเหลียงซิน “ซู้ด”ก็แดงขึ้นมาทันที “ข้า ข้าแค่...” นางอึก ๆ อัก ๆ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรเพื่อแก้ไขความกระอักกระอ่วน ยังไม่ทันรอให้นางพูดจบประโยคสมบูรณ์ได้อย่างชัดเจน เฉินห้าวก็ยกมือขึ้นจับท้ายทอยนางให้มั่นแล้วกดนางลงมาทั้งตัว หลังจากนั้นค่อย ๆ จูบนางไป จูบนี้ ปั่นป่วนและรวดเร็ว โหมกระหน่ำและร้อนแรง เทคนิคการจูบที่ยอดเยี่ยมของเขาทำให้นางดื่มด่ำในสิ่งเหล่านี้ ดุจนางฟ้าดั้นเมฆล่องลอยไป กระทั่งสูญเสียจิตสำนึกไปบ้าง หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เหลียงซินจึงได้สติกลับมา ใบหน้าทั้งคู่แดงทั่วไปหมดผลักเฉินห้าวออกไป ยกมือซัดฝ่ามือหนึ่งออกไปประทับห้านิ้วไว้บนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน “โปรดอย่าทำแบบนี้” นางเตือนด้วยเสียงอู้อี้