ตอนที่ 67 รับใช้ยามอาบน้ำ

ต๭นที่ 67 รับใช้ยามอาบน้ำ ณ ตำหนักลั่วยิน วังสิงหวัง แสงเทียนที่ร้อนแรงมีชีวิตชีวาส่องสะท้อนอยู่ภายในห้อง ย้อมกลบค่ำคืนที่มืดมิดไร้เสียงทางด้านนอกหน้าต่างในขณะที่เปลวเทียนกำลังเผาไหม้อย่างเชื่องช้านี้ ราวกับกำลังรอคอยอะไรอยู่ ทันใดนั้น ประตูก็ถูกคนเปิดออก ร่างของยายหวังถลันเข้ามาราวกับพายุไซโคลนก็ไม่ปาน นางปิดประตูลงอย่างว่องไว แล้วเอ่ยออกมาอย่างรีบเร่งว่า “พระชายารองเพคะ ท่านอ๋องกลับมาแล้วเพคะ！แต่ยังไม่ทันได้เข้าประตูใหญ่ ก็ไปที่ตำหนักเจียวหยาง จนตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาเลยเพคะ！” รอมาเนิ่นนานนับพันนับหมื่นนาที ในที่สุดก็รอจนกระทั่งเฉินห้าวกลับมา แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีผลลัพธ์ที่ออกมาเช่นนี้！ เหลียงซินผู้นี้ ไม่เจอหลายวัน มายาจิ้งจอกที่ใช้เวลาอย่างมากในการฝึกฝนได้เห็นถึงความก้าวหน้าไปอีกขั้น ตั้งแต่หลังจากที่เฉินห้าวค้างคืนที่ตำหนักเจียวหยางในครั้งก่อน ก็ไม่เคยมาที่ตำหนักลั่วยินอีก ถึงขนาดแม้แต่หน้าของเขาเหลียงยินก็ไม่เคยเห็น จะให้รอต่อไปเช่นนี้ ตำแหน่งของเธอ ไม่ช้าก็เร็วก็คงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ ฉะนั้นเธอจำเป็นจะต้องคิดหาวิธีการ กำจัดเหลียงซินให้ออกไป！ นางหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตา มองไปยังยายหวังด้วยใบหน้าที่ใสซื่อบริสุทธิ์ “ท่านอ๋องทรงโปรดท่านพี่ ข้าจะมีวิธีการทำอะไรได้อีก？ยายหวัง บางทีนี่อาจจะเป็นโชคชะตากระมัง！” มองดูท่าทีของนางที่ดูถูกตนเองและยินยอมที่จะตามหลังเช่นนี้ ยายหวังก็จับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “พระชายารอง พระองค์จะทรงยอมรับโชคชะตา จะทรงยอมศิโรราบไม่ได้นะเพคะ พระองค์ทรงรักท่านอ๋อง ก็ต้องชิงท่านอ๋องกลับมาให้ได้ จะยอมเสียเปรียบให้กับเหลียงซินหญิงผู้นั้นไม่ได้โดยเด็ดขาด！หม่อมฉันได้ช่วยพระองค์คิดหาวิธีการเอาไว้แล้ว รับรองว่าจะทำให้ท่านอ๋องทรงเชื่อฟังพระองค์แต่โดยดีอย่างแน่นอนเพคะ” หลายวันมานี้ ยายหวังอยู่ในวังไม่ได้เรื่องอื่นอันใด หมกมุ่นอยู่กับการคิดหาวิธีการรับมือกับเหลียงซิน มีแผนการต่างๆมากมายผุดขึ้นในใจของเธอ คราวนี้ ไม่เพียงแต่ทำให้เหลียงยินได้รับความรัก กลายเป็นหญิงที่สูงศักดิ์ที่สุดในวังสิงหวังแล้ว ยังสามารถทำให้เหลียงซินไสหัวออกไปจากวังสิงหวังได้อีกด้วย！ “แต่ว่ายายหวัง อย่างไรท่านพี่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า ข้าก็มีความสัมพันธ์เครือญาติกับเรือนแม่ทัพเจิ้นอัน ทำเช่นนี้แลดูไม่ค่อยดีใช่หรือไม่？” เหลียงยินเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล ยายหวังมองเธออย่างดื้อดึง แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “พระชายารอง เรื่องนี้พระองค์จะทรงท้อถอยไม่ได้นะเพคะ พระองค์ทรงลองคิดดูว่าพระชายาทรงปฏิบัติต่อพระองค์เช่นไร ลองคิดดูว่าคนที่เรือนแม่ทัพเจิ้นอันปฏิบัติต่อนายท่านและฮูหยินอย่างไร คราวนี้ พวกเราจะใจอ่อนไม่ได้โดยเด็ดขาด” แม้จะพูดเช่นนี้ ทว่าก็ยังคงมีความเป็นห่วงเป็นกังวลอีกมากมายนัก เหลียงยินขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างทุกข์ใจ “หากท่านอ๋องทรงสืบค้นขึ้นมา เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี？” นอกเหนือจากนี้จะอะไรอย่างไรก็ได้ ที่สำคัญก็คือหากเรื่องนี้ถูกค้นพบแล้วล่ะก็ จะให้มามีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอไม่ได้โดยเด็ดขาด ฉะนั้น ก่อนจะลงมือจะต้องหาแพะรับบาปให้ได้เสียก่อน จึงจะลงมืออย่างวางใจได้ ดวงตาที่แวววาวสดใสมองไปที่ยายหวังคล้ายกับกำลังขอความช่วยเหลือ “พระชายารอง หากเรื่องนี้ถูกพบเข้าแล้วล่ะก็ หม่อมฉันจะแบกรับความผิดทุกอย่างเอาไว้เอง เพื่อพระองค์แล้ว หม่อมฉันยินดีที่จะทุ่มเทด้วยชีวิตเพคะ” เหลียงยินน้ำตานองอาบสองแก้มในทันที สำหรับความซื่อสัตย์จงรักภักดีของยายหวังนั้น เธอซึ้งใจมากอย่างเห็นได้ชัด ทว่าก็เป็นเพียงแค่ความซาบซึ้งใจก็เท่านั้น นอกจากนี้แล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกใดๆเกินมาอีก ขณะเดียวกัน ในตำหนักเจียวหยาง สระอาบน้ำที่กว้างใหญ่และสว่างไสว ถูกนางกำนัลทั้งหลายเติมน้ำร้อนจนเต็ม หมอกควันจากไอน้ำล่องลอย ทำให้มองเห็นทุกสิ่งได้ไม่ชัดเจนนัก ราวกับสรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน เฉินห้าวสวมชุดด้านในสีดำ ผมยาวเกล้าขึ้นสูง ในตอนที่กำลังก้าวลงไปในสระอาบน้ำนั่นเอง แขนสองข้างได้กางออก แล้วออกคำสั่งลงไปว่า “ตามเหลียงซินหญิงผู้นั้นมารับใช้ข้าอาบน้ำ ！” ตอนนี้ เหลียงซินที่อยู่ในห้องอยู่ๆก็จามออกมา กำลังคิดจะให้ชิวเยว่ไปปิดประตู แต่คิดไม่ถึงว่า ประตูยังไม่ทันจะปิด อวิ๋นเม่ยกลับเข้ามาแทนเสียอย่างนั้น สำหรับทหารอารักขาที่อยู่ข้างกายของเฉินห้าว ไม่มีใครที่เหลียงซินรู้สึกชอบเลยสักคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คราวก่อนโดนฝ่ามือของอวิ๋นเม่ยเข้า ตอนนี้พอนึกขึ้นมา ยังรู้สึกเจ็บแปลบไม่หาย “เจ้ามาที่นี่คงจะมีธุระอะไร？” เหลียงซินมองอย่างนิ่งๆแล้วเอ่ยถามขึ้น “กราบทูลพระชายา เชิญเสด็จเพคะ ท่านอ๋องทรงต้องการพระองค์คอยรับใช้ตอนสรงน้ำ” อวิ๋นเม่ยผายมือทำท่าเชิญด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ให้พระองค์ทรงฝันไปเถิด！” เหลียงซินแทบจะปฏิเสธอย่างไม่รู้สึกลังเลแม้แต่น้อย เจ้าบ้าเฉินห้าว ไม่เพียงแต่อยู่ๆก็มายึดสระอาบน้ำของเธอแล้ว ยังคิดจะให้เธอไปรับใช้ตอนอาบน้ำอีก？ช่างคิดเพ้อฝันจริงๆ！ ทว่า วินาทีถัดไป อวิ๋นเม่ยก็เดินเข้ามาใกล้เธอด้วยใบหน้าที่มืดมน ฝ่ามือเป็นดั่งมีด เอ่ยเตือนขึ้นด้วยเสียงที่เยือกเย็นว่า “ไม่เป็นไรเพคะ หากพระชายาไม่ทรงรับปาก ตีให้สลบแล้วลากไปก็เหมือนกัน พระองค์จะทรงเลือกแบบไหนเพคะ？” มองดูฝ่ามือที่แหลมคมของนางแล้ว เหลียงซินคิดอย่างลึกซึ้งและรอบคอบอยู่ครู่หนึ่ง หากต่อสู้กับนางขึ้นมา คงจะไม่มีโอกาสที่จะชนะแม้แต่นิดเดียว ถ้าให้ถูกนางตีจนสลบแล้วลากไปยังสระอาบน้ำคงจะขายหน้าขนาดไหน สู้ตอนนี้เดินไปเองยังจะดีกว่า อย่างไรเฉินห้าวก็ไม่กล้าทำอะไรกับเธอ！ เดินมาถึงภายในสระอาบน้ำด้วยความเงียบตลอดทาง สิ่งที่เห็นในตอนนี้ก็คือร่างกายที่สูงโปร่งของเฉินห้าวยืนอยู่ที่นั่น บนเรือนร่างถูกสวมทับด้วยชุดด้านในสีดำ ทว่ากลับสามารถมองเห็นสรีระที่แข็งแรงกำยำสมบูรณ์แบบราวกับรูปแกะสลักก็ไม่ปานของเขาได้อย่างลางๆ “ท่านผู้หญิง ยังไม่รีบเข้ามาช่วยข้าถอดเสื้อผ้าอาบน้ำอีก” เฉินห้าวที่มองเห็นเธอตั้งนานแล้ว ออกคำสั่งด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ เหลียงซินกลับหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน ดวงตาและคิ้วที่เลิกขึ้นเล็กน้อยแฝงไปด้วยจิตสังหาร แล้วค่อยๆเดินไปทางเฉินห้าวอย่างช้าๆ “อยากจะให้หม่อมฉันรับใช้พระองค์ตอนสรงน้ำ？เกรงว่าพระองค์จะทรงไม่มีความกล้านั้นนะเพคะ” มุมปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย มือทั้งสองแอบรวบรวมพลัง จากนั้นก็มุ่งไปทางด้านหลังของเฉินห้าว แล้วตีลงไปอย่างรุนแรง “เพี๊ยะ” ดังขึ้น คนที่อยู่เบื้องหน้าหลบตัวลงเล็กน้อย หมุนตัวอย่างเงียบเชียบ แล้วพลิกฝ่ามือรัดกุมมือของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาในทันที “ช่วยข้าถอดเสื้อผ้าออกก่อน” เฉินห้าวจับมือของเธอ ไปวางไว้ที่ช่วงเอว สัมผัสเข้ากับเข็มขัดหยกที่เย็นเฉียบอย่างแผ่วเบา ดึงชุดด้านในออกอย่างช้าๆ ไม่นาน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกถอดลงไปกองกับพื้น เหลียงซินที่ถูกควบคุมเอาไว้ อยากจะขยับก็ขยับไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงทำตามการเคลื่อนไหวของเขา ถอดเสื้อผ้าให้แก่เฉินห้าว ทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นมาในทันที เผยให้เห็นถึงความผิดปกติ “เฉินห้าว คนไร้ยางอาย！” “พวกเราคือสามีภรรยากัน ระหว่างสามีภรรยา เจ้าพูดกับข้าว่าไร้ยางอาย？” เฉินห้าวเข้ามาประชิดที่ข้างหูของเธอ ควบคุมเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา หึ...สามีภรรยา นี่ก็เป็นเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอกก็เท่านั้น เหลียงซินพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ไม่ยอมก้มหัวให้ “ใครเป็นสามีภรรยากับพระองค์กันเพคะ？พระองค์อย่าทรงหน้าไม่อาย พวกเราคือศัตรูกัน！” ได้ยินคำว่าศัตรูสองคำนี้ ดวงตาของเฉินห้าวก็หรี่เข้าหากัน ความเย็นยะเยือกแผ่กระจัดกระจายไปทั่ว เขากุมมือของเธอเอาไว้ แล้วใช้แรงบิดอย่างรุนแรง เธอเจ็บจนต้องร้องออกมาในทันที เขาเหมือนกับจะลงโทษเธอยังไงอย่างงั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมคลายมือออก เหลียงซินกัดฟันแน่น อดทนเอาไว้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอกำลังหาโอกาส ชั่วพริบตาเดียว เธอก็สลัดมือของเฉินห้าวหลุด แล้วหมุนตัวไปจากทางด้านหลังของเขา ยกขาข้างหนึ่งให้สูงขึ้น แล้วถีบไปยังเอวด้านหลังของเขาในทันที... แต่เฉินห้าวกลับหมุนตัวหลบได้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วจับเท้าที่ถีบเข้ามาของเธอ ไม่ให้โอกาสใดๆแก่เธอเลยแม้แต่น้อย มือใหญ่ของเขาจับเท้าของเธอเอาไว้อย่างรุนแรง จากนั้นทั้งสองก็ล้มตัวลงไปในสระอาบน้ำ เสียง “ตู้ม” ดังขึ้น ละอองน้ำกระเซ็นไปทั่วทุกสารทิศ เหลียงซินดิ้นรนอยู่ในน้ำเป็นเวลานาน เมื่อไรที่จะโผล่พ้นน้ำ เฉินห้าวก็กดมือของเธอให้ลงไปในน้ำอีก หลังจากที่ซ้ำไปซ้ำมาเช่นนี้หลายรอบ เธอสำลักน้ำไปไม่น้อย ภายใต้ลมหายใจเฮือกหนึ่งเธอก็ตัดสินใจหลบอยู่ในน้ำไม่ออกไปแล้ว ในน้ำไม่มีคลื่นใดๆ เงียบสงบเป็นอย่างยิ่ง กลีบกุหลาบที่ลอยอยู่บนผิวน้ำทำให้เฉินห้าวมองไม่เห็นคนที่อยู่ใต้น้ำ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาในทันที “เหลียงซิน？” เขาหยั่งเชิงเรียกดูหนึ่งรอบ ทว่า ไร้การตอบรับกลับมา หญิงคนนี้ คงจะไม่ได้จมน้ำลงไปแล้วกระมัง？ ความรู้สึกบนใบหน้าของเขาซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง เขาพุ่งตัวลงไปใต้น้ำอย่างไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย อยากจะคว้าเหลียงซินขึ้นมาให้ได้ แต่ว่า ในวินาทีที่เขาพุ่งตัวลงไปใต้น้ำนั้น เหลียงซินก็ปีนขึ้นมาจากริมอีกด้านหนึ่งของสระ “ฮึ！เฉินห้าว อยากให้หม่อมฉันรับใช้พระองค์ตอนสรงน้ำ？อย่าทรงฝันลมๆแล้งๆเลยเพคะ！” เหลียงซินยืนอยู่ด้านข้างสระอาบน้ำ มองเขาจากด้านบนลงมา เฉินห้าวแหงนศีรษะขึ้นเล็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างระเบิดความปรารถนาอันแรงกล้าออกมา จ้องมองเธออย่างลุ่มลึก ชุดบางของเธอเปียกโชกไปทั่วทั้งตัว แนบชิดไปบนร่างกาย แสดงให้เห็นเค้าโครงเรือนร่างที่อ่อนช้อยงดงาม ผมสีดำขลับยุ่งเหยิง ริมฝีปากแดงสด ดวงตาทั้งสองข้างสว่างสดใส มีชีวิตชีวา นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินห้าวได้เห็นเรือนร่างของเหลียงซิน นึกไม่ถึงว่าจะดีขนาดนี้ มุมปากของเขาโค้งขึ้นอย่างช้าๆ ในขณะที่เธอกำลังได้ใจอยู่นั้น เฉินห้าวก็ใช้แรงพุ่งทะยานตัวขึ้นมา เพียงครู่เดียวก็กระโดดมายังข้างกายของเหลียงซิน มือใหญ่โอบเอวของเธอเอาไว้ เขากระชับมือให้แน่นขึ้น แล้วดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมอกทันที เสียงในลำคอที่ทุ่มต่ำของเขาฟังดูแล้วมีความน่าดึงดูดเป็นพิเศษ “ตั้งใจยั่วยวนข้า？” เหลียงซินตะลึงงันไปชั่วขณะ ใบหน้าร้อนผ่าว เธอรู้สึกเพียงแค่มีบางสิ่งบางอย่างที่แข็งราวกับเหล็กจ่ออยู่บนท้องของเธอ ไม่ต้องคิด ก็รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เธอปิดตาลงพร้อมกัดฟันแน่นใช้ข้อศอกกระทุ้งไปบนหน้าอกของเขาอย่างแรง “อันธ！พาล！” เขาอุทานอยู่ในลำคอ มือกุมหน้าอกเอาไว้ นึกไม่ถึงว่าเหลียงซินจะทำกับเขาเช่นนี้ แต่ว่าแรงมือของเธอไม่หนักมาก กระทบเข้ากับหน้าอกของเขาก็เหมือนกับถูกจั๊กจี้ยังไงอย่างงั้น แต่ว่า เขาก็ยังโมโหเป็นอย่างยิ่ง นึกไม่ถึงว่าพระชายาของเขาจะไม่ชอบการรับสัมผัสจากเขา และยังลงมือทำร้ายเขาอีก！ ทั่วทั้งเมืองหลวงแห่งนี้ เกรงว่าคงจะไม่มีใครกล้าปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ ทว่า ในใจของเขากลับไม่รู้สึกโกรธ กลับยังรู้สึกน่าสนใจเป็นอย่างมากเสียด้วยซ้ำ เขาเดินไปทางเหลียงซินทีละก้าว ทีละก้าว นัยน์ตาเผยให้เห็นถึงแสงแห่งความกระหายเลือด ดูราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวยังไงอย่างงั้น “เข้ามานี่” เขาเอ่ยออกไปเป็นคำเตือน เหลียงซินราวกับกระต่ายก็ไม่ปาน กระโดดหนีออกไปในทันที เธอยืนอยู่ระยะไกล มองเฉินห้าวอย่างอวดดี ยื่นนิ้วมือสองนิ้วพุ่งตรงไปหาเขา แล้วยั่วยุว่า “ทรงมีความสามารถ ก็เข้ามาจับหม่อมฉันเองสิเพคะ” เฉินห้าวเลียไปที่มุมริมฝีปากเล็กน้อย เหลียงซินคือคนแรกที่ทำให้เขามีความรู้สึกปรารถนาที่จะเอาชนะ เขาใช้กำลังทยานตัวขึ้นไป แล้วใช้วิชาตัวเบาหมุนรอบไปในอากาศ ชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงข้างกายของเหลียงซิน เธอหลบอย่างว่องไวและกระฉับกระเฉง ร่างกายที่เล็กแต่ประณีตงดงามก็หลีกหนีออกไปจากด้านข้างในทันที ทั้งสองลงมือกันอย่างดุเดือดอยู่บริเวณริมสระอาบน้ำ เห็นได้ชัดว่าเหลียงซินไม่ได้คู่ต่อกรของเฉินห้าว แต่กลับยังสู้อย่างไม่สามารถสลัดตัวออกมาได้ เธอใช้กำลังที่มีอยู่ทั้งหมดอย่างเต็มที่ สลัดออกจากการผูกมัดของเขา เตรียมตัวหนีออกจากที่นี่ กระทั่งในตอนที่เธอกำลังกระโดดขึ้นครั้งสุดท้าย เฉินห้าวก็จับข้อเท้าของเธอเอาไว้แน่น จบเกมส์การปะทะกันในครั้งนี้ “คิดจะหนีหรือ？เล่นกับเจ้ามานานขนาดนี้ คงจะไม่ได้คิดว่าข้าสู้เจ้าไม่ได้จริงๆกระมัง？” แม้แต่การหายใจเขาก็ยังไม่มีท่าทีหอบ จับเธอ ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ เหลียงซินพ่ายแพ้อย่างราบคาบ มาตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่า เธอประเมินวิชาการต่อสู้ของตนเองสูงเกินไป “ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ！” เธอกัดฟัน ดิ้นรนสุดชีวิต เฉินห้าวไม่มีเวลามาชักช้าร่ำไรกับเธอ เขาคลายมือออกแล้วทิ้งเธอลงบนเตียงนอนด้านข้างของสระอาบน้ำในทันที เขาพึมพำออกมาเบาๆ เสียงที่แหบพร่าดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ “ช่วงเวลาค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิมีค่าราวกับทองพันตำลึง” ในใจของเหลียงซินหนักอึ้ง วันนี้ จะหนีไม่รอดแล้วจริงๆน่ะหรือ？ เธอดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ มือทั้งสองข้างปวดและชาไปหมด ทว่า เธอกลับไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ ในเวลานี้เอง อยู่ๆด้านนอกประตูก็สะท้อนเสียงที่ตื่นตระหนกกระวนกระวายใจของยายหวังดังเข้ามา “กราบทูลท่านองค์ พระชายารองทรงอารมณ์ไม่ดี เสวยเหล้าอยู่บนหลังคาเพียงลำพัง เกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นได้ ขอท่านอ๋องโปรดเสด็จไปทรงพูดโน้มน้าวเสียหน่อยเถิดเพคะ！”