ตอนที่ 68 ถูกวางยาเข้าแล้ว

ต๭นที่ 68 ถูกวางยาเข้าแล้ว ผู้ช่วยชีวิตมาแล้ว！ ริมฝีปากแดงของเหลียงซินยกขึ้นเล็กน้อย เธอรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเหลียงยินก็ต้องมาแย่งชิงความเป็นที่รักกับเธอ ก็ถือว่าเป็นการช่วยเธอครั้งใหญ่ ให้เธอรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ได้ เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เฉินห้าวได้ยินดังนั้น มือใหญ่ก็คลายออกอย่างช้าๆ ลุกขึ้นยืนจากเตียงนอนอย่างกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เพียงครู่เดียวไฟราคะที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วร่างก็ถูกดับลง กลายเป็นท่านอ๋องผู้มีสีหน้าที่เย็นชาผู้นั้นอีกครั้ง ดูเหมือนจะมีเพียงเหลียงยินเท่านั้นที่สามารถทำให้เขามีสติกลับคืนมา ดวงตาที่เย็นยะเยือกของเขาโน้มต่ำ ตกมาบนร่างกายของเหลียงซิน “เจ้าอยู่ที่นี่รอข้ากลับมา หากข้ากลับมาแล้วไม่พบเจ้า เจ้าก็รอความตายเอาไว้ได้เลย！” จากนั้น แขนยาวของเขาก็ยื่นออกไป หยิบชุดคลุมยาวที่อยู่ด้านข้าง ค่อยๆสวมใส่ทีละชิ้น ละชิ้น แล้วก็หมุนตัวออกนอกประตูไป ภายในห้องเงียบสงบลงทันที แสงสะท้อนจากน้ำในสระเปล่งประกายระยิบระยับ บนพื้นเต็มไปด้วยเครื่องแต่งกาย รวมทั้งกลีบดอกกุหลาบที่กระจัดกระจายไปทั่ว แม้แต่ในอากาศ ก็ยังมีกลิ่นของความคลุมเคลือที่จับตัวเป็นก้อน มองดูทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ เหลียงซินกลับไม่มีความสนใจที่จะอาบน้ำอีกต่อไป เพียงแค่อาบอย่างลวกๆเล็กน้อย จากนั้นก็กลับห้องไปพักผ่อน เธอไม่เคยคิดที่จะนำคำพูดของเฉินห้าวมาใส่ใจ ยิ่งไปกว่านั้น เขาไปตำหนักของเหลียงยินแล้ว ค่ำคืนนี้จะต้องไม่เหงาอย่างแน่นอน แสงสีในยามค่ำคืน กับความเย็นอ่อนๆ ใบหน้าที่เคร่งขรึมราวกับน้ำค้างแข็งของเฉินห้าว มาถึงยังตำหนักลั่วยินด้วยฝีเท้าที่เพิ่มความเร็วมากกว่าปกติ ยังไม่ทันจะก้าวเข้าประตูเสียง “เพล้ง” ดังขึ้น ขวดเหล้าขวดหนึ่งตกจากบนหลังคา ลงมาแตกกระจายอยู่ที่ข้างปลายเท้าของเขา พอแหงนหน้าขึ้นไป ก็เห็นเหลียงยินที่นั่งอยู่บนนั้น นางสวมชุดบางยาวสีขาวตัวหนึ่ง ผมยาวพลิ้วไสว นั่งด้วยท่าทีที่งดงามอยู่ภายใต้แสงจันทร์ สวยสง่าอ่อนละมุน งามงดหาใดเปรียบ ราวกับเทพธิดาจันทราที่แสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่องก็ไม่ปาน ทว่าเผชิญกับทุกสิ่งเหล่านี้ เขากลับไม่มีความรู้สึกหวั่นไหวใดๆเลยแม้แต่น้อย ในใจของเขาคิดถึงแต่เหลียงซินผู้ที่ถูกเขาทิ้งไว้ที่สระอาบน้ำ “เหล้าล่ะ...ยายหวัง เอาเหล้ามาให้ข้าอีก คืนนี้ข้าอยู่เพียงลำพัง ไม่เมาไม่เลิก！” น้ำเสียงที่เมามายของเหลียงยินแฝงไปด้วยรสชาติของความมัวเมาและล่องลอย คิ้วของเฉินห้าวขมวดเข้าหากัน ใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปบนหลังคา คว้ามือของนางเอาไว้ในทันที “เหตุใดจึงดื่มจนเมาขนาดนี้ ลงไปกับข้า” เขาอุ้มนางเอาไว้ เพียงครู่เดียวก็ลงมาอยู่บนพื้น “ท่านอ๋อง？ใช่พระองค์จริงหรือเพคะ？ท่านอ๋อง...ในที่สุดหม่อมฉันก็รอจนได้พบพระองค์ หลายวันมานี้พระองค์ไม่เสด็จมาหาหม่อมฉันบ้างเลย หม่อมฉันคิดถึงพระองค์มากจริงๆเพคะ！” เหลียงยินกอดเขาเอาไว้แน่น คลำหาริมฝีปากของเขาแล้วจูบลงไปในทันที จูบอันเร่าร้อนแนบชิดที่นางรุกเข้ามานั้น ดุเดือดและรุนแรงผิดไปจากปกติ ริมฝีปากแดงที่อบอุ่นทิ้งรอยประทับไว้เต็มใบหน้าของเขา ทว่า เป็นเช่นนี้ต่อไปได้ไม่นาน ก็ถูกเขาผลักออกอย่างรุนแรง “ยินเอ๋อร์ เจ้าเมามากแล้ว ข้าจะส่งเจ้าเข้าไปพักผ่อน” เฉินห้าวควบคุมมือของนางเอาไว้ แล้วดึงตัวนางเข้าไปยังห้องนอนที่อยู่ด้านใน ร่างกายที่งดงามและอ่อนละมุนของเหลียงยินดูราวกับงูตัวหนึ่งก็ไม่ปาน กอดรัดเขาเอาไว้แน่น ไม่ยอมที่จะคลายมือออก ภายในห้องนอน ถูกวางประดับไปด้วยดอกป๋ายเหอที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ เพียงครู่เดียวกลิ่นหวานหอมอ่อนๆนั้นก็ ลอยเข้ามาภายในจมูก หอมหวนเป็นพิเศษ “ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ได้เมาเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่ทุกข์ใจ หลายวันมานี้พระองค์ไม่เสด็จมาหาหม่อมฉันบ้างเลย หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ทรงโปรดท่านพี่เข้าแล้ว อยู่กับท่านพี่มากหน่อยก็สมควรอยู่ แต่ว่า หม่อมฉันก็ยังคิดถึงพระองค์อย่างควบคุมตนเองไม่ได้ ก่อนหน้านี้ พระองค์ไม่เคยละเลยหม่อมฉันถึงเพียงนี้มาก่อน...” เหลียงยินนัวเนียเฉินห้าวอย่างออดอ้อนแลดูน่าสงสาร กอดเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ได้ฟังคำกล่าวโทษของนางที่กำลังเมาแล้ว ใบหน้าที่มืดมนของเฉินห้าวก็เย็นลง เงียบขรึมขึ้นในชั่วขณะ หลายวันมานี้ เขาละเลยเหลียงยินมากไปจริงๆ ถึงขั้นคิดอยากจะอยู่กับเหลียงซินตลอดเวลา ความรู้สึกเช่นนี้ เขาควบคุมไม่ได้จริงๆ “เปล่า ข้าไม่ได้ละเลยเจ้า ผู้ที่อยู่ในใจของข้า ยังคงเป็นเจ้า” เพียงครู่เดียวเขาก็ปฏิเสธอย่างปากไม่ตรงกับใจออกมา เหลียงซินเบิกดวงตาที่พร่ามัวขึ้น มองเขาอย่างคาดหวัง “มีคำพูดนี้ของพระองค์ หม่อมฉันตายก็ไม่เสียดายเพคะ พระองค์จะทรงดีกับหม่อมฉันเช่นนี้ตลอดไปใช่ไหมเพคะ？” มือทั้งสองข้างของเฉินห้าวกุมเข้าหากันแน่น ในสมองของเขาสะท้อนภาพเงาของเหลียงซินวุ่นวายไปหมด ทุกการกระทำ น้ำเสียงของนาง ไม่ว่าสถานการณ์ไหนก็สามารถแสดงออกมาได้อย่างตามใจชอบ ล้วนเป็นเงาที่สลักเอาไว้ในใจของเขาไม่อาจลบล้างออกไปได้ ในเวลานี้ ร่างที่อยู่ในอ้อมแขน กลับไม่สามารถทดแทนความรู้สึกเช่นนั้นได้ เฉินห้าวนิ่งเงียบอยู่นาน แล้วพูดออกมาด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “ไม่ต้องถามคำถามที่โง่เขลาเหล่านี้ รีบไปพักผ่อนเสียเถิด” เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ตนเองพอใจ เหลียงยินก็เบิกตาโพลงขึ้นมาในทันที สายตาที่เคียดแค้นแลดูน่ากลัวเป็นพิเศษอยู่ในความมืด ทว่า เพียงชั่วพริบตาเดียวก็หายไป นางคลายมือออกอย่างช้าๆ หยิบจอกเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา รินเหล้าลงไปเต็มแก้ว แล้วส่งให้กับเฉินห้าวจอกหนึ่ง “ท่านอ๋อง ดื่มเป็นเพื่อนหม่อมฉันสักจอกเถิดเพคะ เรื่องในคืนนี้ ถือว่าหม่อมฉันคิดมากไปเอง ต่อไปจะไม่เอาแต่ใจเช่นนี้อีกเพคะ” นางยกจอกเหล้าขึ้น แล้วดื่มเข้าไปก่อน เฉินห้าวมองนางอย่างเป็นกังวล จากนั้นก็ดื่มตามลงไปคิดอยากจะจบเรื่องนี้โดยเร็ว ให้นางได้ไปพักผ่อน ผ่านไปไม่นาน หัวของเขาก็เริ่มมึนงง ทั่วทั้งร่างกายร้อนจนแทบจะไม่ไหว ความปรารถนายากที่จะทนเอาไว้ได้ ทุกสิ่งเบื้องหน้าพร่ามัวเป็นอย่างยิ่ง ถึงขั้นแยกทิศทางไม่ออก เห็นเพียงแค่เตียงสีชมพูเตียงหนึ่ง ข้างใบหูดังสะท้อนเสียงเรียกเบาๆที่อ่อนละมุนของเหลียงยิน “ท่านอ๋อง หม่อมฉันรอวันนี้มานานมากแล้วเพคะ หม่อมฉันรู้ พระองค์ก็ต้องการหม่อมฉันเช่นเดียวกันใช่ไหมเพคะ？ทรงลูบไล้หม่อมฉันสิเพคะ...” เหลียงยินนำร่างที่กำลังมึนงง แทบจะไม่ได้สติของเขากดลงบนเตียง จับมือใหญ่ที่หยาบกระด้างของเขาขึ้นมาแล้วลูบไปบนหน้าอกของตนเอง... ทันใดนั้น ภายในห้องก็หอมหวนงดงามมากขึ้นเป็นพิเศษ เฉินห้าวร้อนเร่าไปทั่งตัว บริเวณท้องน้อยดูเหมือนมีพลังที่จะใช้อย่างไรก็ไม่หมด พอเขาพลิกตัวขึ้น ก็มาทาบอยู่บนร่างของเหลียงยิน เขามองไม่ออกเลยแม้แต่น้อยว่าคนที่อยู่ภายใต้ร่างกายของเขาคือใคร แต่ความรู้สึกเช่นนี้บอกกับเขาว่า คนๆนี้ไม่ใช่คนที่เขาต้องการ “เจ้าคือ ซินเอ๋อร์？” เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างหยั่งเชิง สีหน้าที่กำลังลุ่มหลงหากแต่ยังสวยหยาดเยิ้มของเหลียงยินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แก้ออกมาด้วยความโกรธว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันคือยินเอ๋อร์ ยินเอ๋อร์ที่พระองค์ทรงรักมากที่สุดอย่างไรเล่าเพคะ！” “ยินเอ๋อร์？” เฉินห้าวพึมพำชื่อนี้ออกมา คนๆนี้ ไม่เหลียงซิน ไม่ใช่คนที่เขาต้องการ ทันใดนั้น ไฟราคะที่ลุกลามไปทั่วทั้งตัวก็ถูกกำลังภายในของเขาดับ กดทับ จนหายไป “อ้อ” ร่างกายของเขาค่อยๆนิ่งสงบลง พลิกตัวไปอีกด้าน แล้วนอนหลับไปอย่างสนิท ยามค่ำคืน คลุมเครือ อ่อนไหวราวกับน้ำ เหลียงยินเฝ้ารอสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปนี้ ทว่า จุดจบที่รอมาได้กลับเป็นเฉินห้าวนอนหลับไป？ “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง...” เธอผลักคนที่อยู่ด้านล่างเบาๆด้วยความไม่พอใจ มือเล็กๆลูบไล้ไปบนเรือนร่างของเขา แต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย ร่างกายของเฉินห้าวฟื้นคืนสู่อุณหภูมิปกติ ไม่มีความร้อนแบบไฟราคะเผาไหม้ร่างกายเหมือนเมื่อครู่นี้แล้ว นอนหลับเหมือนคนปกติธรรมดาทั่วไป เหลียงยินกัดฟันด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ ดูเหมือนไม่กล้าที่จะเชื่อ เธอลองหยั่งเชิงบิดตัวไปมาบนร่างกายของเขา พยายามกระตุ้นความปรารถนาทางเพศ ทว่า เขาก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็มีรูปโฉมงดงาม อ่อนละมุนสะดุดใจคน เปลื้องผ้าออกจนหมดอยู่ต่อหน้าเขาเช่นนี้ เขาจะไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อยเลยเชียวหรือ？ เหลียงซิน！ สักวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว เธอจะต้องฆ่าหญิงผู้นั้นด้วยมือของเธอเองให้ได้！ ภายใต้การทำอะไรไม่ได้นี้ เธอทำได้เพียงสวมชุดคลุมตัวหนึ่งแล้วลงจากเตียง เรียกยายหวังที่รอฟังคำสั่งอยู่ด้านนอกประตูตลอดเวลา ยายหวังที่เดิมคิดว่าเรื่องนี้สำเร็จไปแล้ว เปิดประตูเข้ามาอย่างดีอกดีใจ พอเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้านี้ ก็อึ้งตะลึงงันในทันที นางเข้ามายังข้างกายของเหลียงยินอย่างรวดเร็ว แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “พระชายารอง นี่มันเกิดอะไรขึ้นเพคะ？ท่านอ๋องบรรทมกับพระองค์แล้วใช่ไหมเพคะ？” เหลียงยินสะบัดชุดคลุม พาดเอาไว้บนโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างโมโหว่า “เปล่า ท่านอ๋องทรงเสวยเหล้า จากนั้นก็ขึ้นเตียงบรรทมหลับไปแล้ว！” ยายหวังได้ยินดังนั้น คิ้วก็ขมวดเข้าหากันแน่น “เป็นไปไม่ได้เพคะ！ที่หม่อมฉันซื้อมารุนแรงที่สุดแล้ว เป็นยาท่องราตรีที่มีฤทธิ์แกร่งกล้าที่สุด ท่านอ๋องจะทรงไม่มีการตอบสนองได้อย่างไรกันเพคะ？” เหลียงยินเช็ดน้ำตาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ รอบดวงตาปรากฏคราบน้ำตาขึ้น “คงจะเป็นเพราะ ท่านอ๋องทรงรู้สึกว่าข้าไม่มีเสน่ห์เทียบเท่าท่านพี่ ฉะนั้นจึง....” ฤทธิ์ของยาท่องราตรีนี้แกร่งกล้ามาก และยายหวังยังใส่ไปเต็มๆหนึ่งห่อ เจ็ดรอบภายในหนึ่งคืนก็ยังไม่มีปัญหา ในส่วนนี้ จะต้องมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่ ทว่า พวกนางไม่มีความพยายามมากพอที่จะไปหาข้อผิดพลาดหรือจุดบกพร่องระหว่างกลางจุดเชื่อมต่อได้ เพราะว่า ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นจะต้องทำ！ ยายหวังเอ่ยปากขึ้นอย่างสบายใจ “พระชายารองเพคะ คืนนี้ท่านอ๋องทรงหลับเป็นตายไปแล้ว พวกเราทำให้เพียงจัดฉากขึ้นมา ให้ท่านอ๋องทรงเชื่อว่าได้บรรทมกับพระองค์แล้วก็พอ เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการในทันทีก็คือ พระครรภ์ของพระองค์เพคะ！” สายตาของนางตกลงบนท้องน้อยที่แบนราบของเหลียงยิน ในสายตานั้น กำลังกลั่นกรองแผนการใหญ่ เหลียงยินมองไปยังเฉินห้าวที่อยู่บนเตียงครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “แต่ว่ายายหวัง พื้นฐานสุขภาพร่างกายของข้า ตั้งท้องมีลูกไม่ได้ตั้งนานแล้ว และท่านพี่ก็รู้เรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้น หากหมอหลวงตรวจ ก็ต้องรู้ได้เช่นกัน...” มองดูท่าทีที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของนางแล้ว ยายหวังก็ยิ่งโน้มน้าวเพิ่มอย่างรีบร้อนกระวนกระวายใจว่า “พระชายารอง เพียงแค่ท่านอ๋องทรงเชื่อว่าพระองค์ทรงพระครรภ์จริงๆ คนอื่นว่าอย่างไรจะมีประโยชน์อะไรเล่าเพคะ？อย่างไรเสียเด็กคนนี้ก็เป็นเพียงฐานที่จะเหยียบขึ้นไปกำจัดเหลียงซินก็เท่านั้น ส่วนหมอหลวงทางนั้น หม่อมฉันมีวิธีจัดการเองเพคะ！” ยายหวังให้คำมั่นสัญญาอย่างสัตย์จริง มีแผนการและความคิดล้ำเลิศ คำพูดที่พูดมาทั้งหมดล้วนเป็นประเด็นสำคัญ ให้ความมั่นใจอย่างมากแก่เหลียงยิน ตำแหน่งพระชายาเอกแห่งวังสิงหวัง คาดว่าจะเป็นจริงในไม่ช้า เหลียงยินพยักหน้าอย่างหนักแน่น ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด “ยายหวัง เพียงแค่สามารถชนะใจท่านอ๋องได้อีกครั้ง ข้าจะทำตามท่านทุกอย่าง！” มรสุมลูกใหม่ทั้งหมด ก็เกิดขึ้นในคำคืนที่มืดมิดเช่นนี้ ราตรีนี้ ผ่านไปอย่างเงียบเหงาไร้เสียง ชั่วพริบตาเดียวฟ้าก็สว่าง พอเฉินห้าวตื่นขึ้น ก็รู้สึกพียงศีรษะหนักอึ้ง ร่างกายอ่อนล้าเป็นอย่างยิ่ง มีความรู้สึกเหมือนจะพังทลายลง และที่ข้างหูของเขา ก็ดังสะท้อนเสียงร้องไห้เบาๆไม่ชัดเจนเท่าไรนัก ดูเหมือนจะมีแลดูเหมือนจะไม่มี แผ่วเบา พอตั้งใจฟัง ก็ดูเหมือนจะหายไปแล้ว เขาลืมตาทั้งสองขึ้นมาอย่างยากลำบาก สิ่งที่เห็นก็คือข้างหัวเตียงมีชุดที่ถูกถอดออกจนหมดพาดอยู่ สิ่งที่เผยออกมามีเพียงไหล่ที่ขาวผุดผ่องข้างหนึ่งของเหลียงยิน รูปโฉมงดงาม สะดุดใจคน “ยินเอ๋อร์？” เสียงที่แหบพร่าเรียกชื่อนางออกไป คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ เหลียงยินได้ยินดังนั้น ก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาทันที เช็ดไปที่หางตาเบาๆ ฝืนยิ้มอย่างร่าเริง “ท่านอ๋อง ตื่นบรรทมแล้วหรือเพคะ？ลุกขึ้นมาสรงพระพักตร์เสวยอาหารเถิดเพคะ！” หลังจากพูดจบ นางก็เลิกผ้าห่มออก เตรียมลุกลงจากเตียง ทว่า เฉินห้าวกลับคว้าแขนของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วดึงตัวเธอกลับมา ทันใดนั้นชุดคลุมก็เปิดออกครึ่งหนึ่ง สง่างามชวนหลงใหล มีรสชาติไปอีกแบบหนึ่ง ที่สำคัญก็คือ บนแขนของนาง บริเวณหน้าอก กระทั่งบนไหล่ ล้วนเป็นรอยฟกช้ำสีเขียวปนม่วงและรอยจูบ สะดุดตาอย่างผิดปกติ สายตาของเฉินห้าวเคร่งขรึมขึ้น รับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง “เมื่อคืนนี้ เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา？” เหลียงยินบิดตัวไปอีกด้านด้วยความเขินอาย เอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “ท่านอ๋อง เหตุใดพระองค์ยังทรงมาถามหม่อมฉันอีกเพคะ เมื่อคืนนี้พระองค์ช่างทรงรุนแรงมากจริงๆ ทำเอาหม่อมฉันร่ำไห้ บาดแผลเต็มกายไปหมด ตอนนี้ระหว่างขายังเจ็บอยู่เลยนะเพคะ！”