ตอนที่ 73 ถูกวางยาสั่ง

ต๭นที่ 73 ถูกวางยาสั่ง ในพระตำหนักขององค์รัชทายาท แสงไฟสว่างโร่ แต่ข้างในเงียบสงัด ตลอดรายทางที่เดินเข้าไป แพทย์หลวงของกรมแพทย์แทบทั้งหมดรออยู่ในนั้น แต่ก็เงียบสงบ ราวกับไร้ทางเยียวยาแก้ไขได้ เมื่อเหลียงซินเข้ามาในห้อง เพียงเห็นพระมเหสีทรงประทับอยู่บนพระที่นั่ง พระพักตร์เคร่งขรึม บรรยากาศในห้องก็แปลกประหลาดน่ากลัว อากาศที่เงียบสนิทกดดันจนผู้คนหายใจไม่ออก เมื่อพระมเหสีทรงทอดพระเนตรเห็นนางทันที ก็ราวกับได้ทรงทอดพระเนตรเห็นพระผู้ช่วยให้รอดองค์หนึ่ง ทรงกุมมือนางไว้แน่นแล้วทรงสะอื้นอย่างเจ็บปวด “พระสนมสิง เจ้าต้องช่วยองค์รัชทายาทให้จงได้! เปิ่นกงรู้ว่าเจ้าเป็นแพทย์เทวดา มีเพียงเจ้าที่สามารถช่วยชีวิตองค์รัชทายาท ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด เปิ่นกงล้วนรับปากเจ้าทั้งสิ้น!” เห็นได้ชัดว่าพระมเหสีทรงได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางเดินแล้ว มิฉะนั้นก็จะไม่ขอเหลียงซินเช่นนี้ องค์รัชทายาทคือความภาคภูมิใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด พระโอรสที่ชื่นชอบที่สุดของนาง เป็นองค์จักรพรรดิในอนาคตของประเทศเย่ว์ทักษิณ เป็นความหวังทั้งหมดของพระนาง ไม่สามารถสิ้นชีพตักษัยไปเช่นนี้ได้! ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร จำเป็นต้องช่วยพระองค์ให้รอดพระชนม์ เหลียงซินมององค์รัชทายาทบนเตียงแล้วคิดถึงเรื่องของเฉินฮ่าวเมื่อครั้งก่อน ใครจะรู้ว่าคราวนี้พระมเหสีจะเล่นกลโกงหรือไม่? “พระมเหสีเพค่ะ หม่อมฉันเป็นแพทย์คนหนึ่ง การรักษาผู้ป่วยเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของหม่อมฉัน ขอพระองค์ทรงอย่าให้วิชาชีพของหม่อมฉันเสื่อมเสียด้วยการทรงตั้งเงื่อนไข ยิ่งกว่านั้น หากทำไม่ได้ ก็อย่าได้ให้คำมั่นสัญญาไปเรื่อยเปื่อยเพค่ะ” นางเหลือบมองพระมเหสีไปอย่างแผ่วเบา ความหมายในคำพูดชัดเจนมาก ว่ากำลังเสียดสีเรื่องที่พระมเหสีไม่ได้ทรงตกลงหนังสือหย่าเมื่อครั้งก่อน คราวนี้นางยอมไม่ขอพูดเรื่องเงื่อนไข แต่ก็จะไม่เชื่อพระมเหสีอีกครั้งแล้ว ยิ่งกว่านั้นความสัมพันธ์ของนางกับพระมเหสี เดิมก็ไม่นับว่าดี อย่างมาก ก็ยังไม่อาจนับว่าเป็นศัตรู พระมเหสีทรงกัดพระทนต์ กลัวว่าเหลียงซินจะไม่ทุ่มเทสุดใจกายที่จะช่วยรักษาองค์รัชทายาท ดังนั้นพระนางทรงยกสามนิ้วขึ้น ทรงสาบานกับฟ้าสวรรค์ “พระสนมสิง เปิ่นกงขอสาบานต่อฟ้าสวรรค์ ถ้าเพียงเจ้าสามารถให้องค์รัชทายาททรงฟื้นขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย เปิ่นกงต้องมอบหนังสือหย่าแก่เจ้าแน่นอน!” ยังไง ๆ ก็ พระนางไม่ทรงโปรดเหลียงซินมาก ถ้าสามารถหยิบยืมใช้โอกาสนี้หย่าขาดเหลียงซินไปได้ ก็นับว่าดีมาก ครั้งก่อน ถ้าไม่ใช่เฉินฮ่าวใช้คำพูดที่โหดร้าย หนังสือหย่าเล่มนั้นคาดว่าได้ส่งถึงมือของเหลียงซินแล้ว “แต่น่าเสียดาย หม่อมฉันไม่เชื่ออีกต่อไป” เหลียงซินส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ หันเดินไปที่ข้างเตียงขององค์รัชทายาท และทำการรักษาพระองค์ สีพระพักตร์ขององค์รัชทายาทซีดขาวมาก แต่ทั่วพระพักตร์ดูไปแล้วไม่มีวี่แววถูกพิษ แต่คนกลับหมดสติไปแล้ว ซึ่งปรากฏการณ์นี้ยังหาได้ยาก พบได้น้อย คิ้วดั่งหลิวของเหลียงซินขมวดเล็กน้อย ยื่นมือออกไปจับชีพจรให้เขา เวลาค่อย ๆ ไหลผ่านไปอย่างเงียบ ๆ หลังจากเวลานาน นางจึงค่อย ๆ ปล่อยมือ ขนตายาวและหนาหลุบต่ำลงราวกับปีกที่กระพือคู่หนึ่ง เห็นท่าทีนางดูจมดิ่งลึกไม่พูดไม่จา พระมเหสีก็ทรงกังวลเกรงจะใช้การไม่ได้ แต่ยิ่งทรงกลัวว่าองค์รัชทายาทจะไม่ทรงฟื้นขึ้นมาอีก “พระสนมสิง อาการป่วยขององค์รัชทายาทเป็นอย่างไรบ้าง? รักษาให้ดีได้ไหม?” พระมเหสีทั่วพระพักตร์ทรงกังวลขยับเข้ามาถาม เหลียงซินเม้มริมฝีปากแดงเบา ๆ สีหน้าค่อนข้างไม่น่าดู เรื่องนี้ยังรับมือได้ยากไปบ้าง เพราะองค์รัชทายาทไม่ได้ถูกวางยาพิษหรือได้รับบาดเจ็บ แต่ถูกคนวางยาสั่ง! ยาสั่งและพิษโดยทั่วไปแตกต่างกัน พิษปกติใช้ยาถูกกับอาการก็แก้ได้แล้ว แต่ยาสั่งเป็นเวทมนตร์และการสาปแช่งชนิดหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นเป็นการควบคุมชนิดหนึ่งที่มีต่อมนุษย์ ในสมัยปัจจุบัน เหลียงซินเคยได้ยินตัวอย่างของการถูกคนวางยาสั่งหลายราย ผลมักจะโหดร้ายทารุณจนมิอาจทนดูสภาพได้ ไม่ใช่ตาย แต่เป็นการรับความทรมานทั้งด้านจิตวิญญาณและด้านร่างกายจนทนไม่ไหว เจ็บปวดมากกว่าถูกพิษเป็นร้อย ๆ เท่า โชคดี ในขณะที่เหลียงซินเรียนรู้ฝึกฝนทักษะทางการแพทย์กับอาจารย์หมิงชาง เคยสัมผัสกับยาสั่งและยาพิษเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ได้ทราบส่วนหนึ่ง คิดถอนยาสั่งให้องค์รัชทายาท ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ นางทางหนึ่งเตรียมอุปกรณ์ที่จำเป็นเพื่อกระตุ้นให้แมลงกู่ออกมา ทางหนึ่งได้กราบทูลอย่างจริงจังต่อพระมเหสีว่า “องค์รัชทายาททรงถูกคนวางยาสั่งกู่ โชคดีที่ไม่ร้ายแรง ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่จำเป็นต้องกระตุ้นให้แมลงกู่ออกจากร่างกายของเขา มิฉะนั้นจะเกิดปัญหาอย่างอื่นตามมาได้ง่าย พระพักตร์อันงดงามของพระมเหสีทรงเปลี่ยนไปทันที สีพระพักตร์ของพระนางทรงกลายเป็นซีดขาว แม้แต่คำที่สมบูรณ์ก็ทรงตรัสไม่ชัดเจนแล้ว “ถูก ถูกคนวางยาเสน่ห์กู่? กู่อะไรหรือ? เจ้าคิดจะถอนล่อกู่พิษออกมาอย่างไร?” เหลียงซินเขียนอะไรบางอย่างบนกระดาษและมอบถวายกระดาษให้กับพระมเหสี กราบทูลอย่างจริงจังว่า “เรื่องนี้ พระองค์ทรงอย่าสนพระทัย ให้ทุกคนออกไปก่อน ซื้อสิ่งเหล่านี้ตามเนื้อหาในกระดาษกลับมา ต้องรีบด่วนเพค่ะ !” ช้าสุดครึ่งชั่วยาม พระมเหสีก็ได้ทรงตระหนักถึงความสาหัสร้ายแรงของปัญหา ไม่กล้าทรงลังเลแม้แต่น้อย ทรงรีบหันพระวรกายออกไป ในขณะที่พระนางทรงเปิดประตู พลันข้างหลังก็มีเสียงอันเย็นชาของเหลียงซินดังมา “พระมเหสีพระมารดา หม่อมฉันต้องได้รับหนังสือหย่ากับมือในครั้งนี้ ไม่งั้นพระองค์ก็ทรงทราบว่าไม่ได้จบได้สวยในคนที่ถูกวางยาสั่งกู่เพค่ะ” คำพูดนี้ คิดว่าพระมเหสีทรงฟังเข้าใจได้แน่นอน เวลาครึ่งชั่วยามกำลังผ่านไปอย่างช้า ๆ เหลียงซินรอข่าวอย่างกระวนกระวาย เวลาก็คือชีวิต แต่น่าเสียดายที่ครึ่งชั่วยามกำลังจะผ่านไปโดยเร็ว ยังคงไม่มีใครมาส่งยาที่นางต้องการ หัวใจของนางค่อย ๆ ตึงขึ้นมา ทันใดนั้นประตูถูกคนผลักเปิด เพียงเห็นบ่าวรับใช้ข้างพระวรกายขององค์รัชทายาทเข้ามาทูลรายงานว่า “พระมเหสีพระมารดา พระสนมสิง เมื่อครู่บ่าวได้นำกระดาษแผ่นนี้ออกไปหาซื้อยา ร้านขายยาในเมืองทั้งหมดต่างไม่มียาเหล่านี้ ประดุจหายไปกลางอากาศเช่นนั้น พ่ะย่ะค่ะ” หายไปกลางอากาศ? เป็นไปได้ยังไง! ยาไม่กี่ชนิดนี้ต่างเป็นยาที่พบเห็นได้ทั่วไปในร้านขายยา แม้ว่ามีบางส่วนจะค่อนข้างหายากบ้าง แต่ไม่ใช่ว่าไม่สามารถหาได้ ที่แท้ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วหรือ? พระมเหสีทรงลุกขึ้นยืนทันที พระวรกายที่หรูหราสง่างามก็สั่นคลอนไปมา พระนางทรงมั่นพระทัยแล้วว่ามีคนตั้งใจจะทำร้ายองค์รัชทายาทแน่ ๆ จากพิษกู่ถึงหาซื้อยาที่ต้องการไม่ได้ ล้วนเป็นสิ่งที่คนเจตนาทั้งสิ้น พระนางทรงทอดพระเนตรไปยังเหลียงซินราวกับขอความช่วยเหลือ “ไม่มียาเหล่านี้ องค์รัชทายาทยังมีความหวังที่จะช่วยให้รอดไหม?” เหลียงซินพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาหรี่เล็กลงเล็กน้อย นางก็ไม่ทันได้คิดไตร่ตรองมาก รีบพยักหน้าทันที “มีเพค่ะ” ไม่เพียงเพื่อองค์รัชทายาท ยิ่งเพื่อสรรพชีวิตทั่วใต้หล้า นางไม่คิดจะให้ปวงชนสูญเสียองค์รัชทายาทที่ดีเช่นนี้พระองค์หนึ่งไป แน่นอน ยิ่งมากกว่านั้นก็เพื่อ นางเองจะได้รับหนังสือหย่า! แววพระเนตรของพระมเหสีก็สว่างขึ้นด้วยแสงแห่งความหวัง พระเนตรทั้งคู่สว่างไสวขึ้น สภาพจิตใจเหมือนคนที่กำลังเดินทางใกล้จะตายในทะเลทรายแล้วได้เห็นโอเอซิส ความจริงวิธีนี้ง่ายมาก คือบังคับให้แมลงกู่ออกมา ในความทรงจำของเจ้าของเดิม เถ้าแก่เซี่ยฮวานจรือของหอไป๋เซียง เป็นคนที่สันทัดเชี่ยวชาญในพิษกู่คนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นการแก้กู่หรือการวางยาสั่งพิษกู่ ขณะนี้เหลียงซินขาดแคลนตัวยา ได้แต่เชิญเซี่ยฮวานจรือมาช่วยเหลือ เพียงแต่ไม่ทราบว่าเขาจะยอมไหม...ทั้งนี้ทั้งนั้น เขาถนัดเรื่องการแก้ไขกู่เรื่องนี้ ไม่มีใครรู้นอกจากเขาและพี่สาวของนาง อย่างไรก็ตามเหลียงซินไม่มีเวลาที่จะลังเล ถ้าลากต่อไปอีก พระชนม์ชีพขององค์รัชทายาทไม่อาจรักษาไว้ได้ นางจุดธูปก้านหนึ่งไว้ข้าง ๆ พระวรกายขององค์รัชทายาท กำชับอย่างจริงจังและเคร่งครัดเตือนว่า “พระมเหสีพระมารดา หม่อมฉันกำลังจะออกไปหาใครบางคนกลับมาช่วยองค์รัชทายาทแก้พิษกู่เดี๋ยวนี้ ภายในเวลาชั่วหนึ่งดอกธูป ขอทรงโปรดพิทักษ์องค์รัชทายาทห้ามห่างไปไหนแม้สักก้าวเดียวเพค่ะ” ไม่รู้ว่าทำไมในเวลานี้ คำพูดของเหลียงซินก็ทำให้ผู้คนเชื่ออย่างมิต้องสงสัย มิอาจไม่เชื่อ ดังนั้นพระมเหสีทรงรีบพยักหน้าทันที “เจ้ารีบไปรีบมา ต้องกลับมาให้ทันเวลาแน่ ๆ !” เหลียงซินรีบออกไปจากพระตำหนักองค์รัชทายาทอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้ไปหอไป๋เซียงโดยตรง กลับไปที่ตำหนักเจิ้นอันหาเหลียงอิ่ง ก่อน นางรู้ว่าเหลียงอิ่งงกำลังจะแต่งงานกับหลู่หวังเสี่ยวเทียนเยวียนเขตซีหนิง ไม่คิดจะติดต่อมีสัมพันธ์อันใดกับเซี่ยฮวานจรือ แต่ในช่วงคับขันในเวลานี้ นางไม่สนใจอะไรมากขนาดนั้นแล้ว ในเมื่อมีเพียงเหลียงอิ่งเอ่ยปาก จึงสามารถเชิญเซี่ยฮวานจรือออกมาได้ เหลียงซินวิ่งอย่างบ้าคลั่งมาถึงเรือนกว้านเย่ว์ ตำหนักเจิ้นอันได้พบเหลียงอิ่ง นางเล่าเหตุการณ์ที่องค์รัชทายาทถูกพิษกู่ตามสภาพจริงไปรอบหนึ่ง และอ้อนวอนสามตลบจนในที่สุดเหลียงอิ่งก็ยินยอม ตกลงไปหอไป๋เซียงกับนางครั้งหนึ่ง “ซินซิน ไม่ว่าฮวานจรือจะรับปากไปช่วยองค์รัชทายาทหรือไม่ แต่ในอนาคตทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา ข้าจะไม่ออกหน้าอีกทั้งสิ้น นี่เป็นครั้งสุดท้าย” เห็นเหลียงอิ่งรับปากแล้ว ใจของเหลียงซินก็ถอนหายใจโล่งไปครั้ง “พี่ใหญ่ ต่อไปภายหน้าข้าจะไม่มารบกวนพี่อีกเด็ดขาด แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว!” เหลียงอิ่งหันกลับไปมองนางครั้งหนึ่ง บนใบหน้าที่สง่างามและสวยงาม มีร่องรอยของความไม่พอใจ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย “รบกวนอะไร ไม่รบกวนอะไร? ข้าหมายถึงอะไร ในใจเจ้าย่อมชัดเจนดี” แน่นอนเหลียงซินรู้ เพียงแต่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น เมื่อสองคนมาถึงหอไป๋เซียง หาพบเซี่ยฮวานจรือที่ชั้นบนสุด เขากำลังยืนอยู่ที่หน้าต่างด้วยความในใจที่หนักอึ้งมองออกไปยังที่ไกลโพ้น เมื่อเห็นเหลียงอิ่งมา รีบเข้าไปทักทายด้วยความปิติยินดี “อิ่งเอ่อร์ เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง? รีบเข้ามานั่งเร็ว!” เซี่ยฮวานจรือรีบนำสองคนเข้าไปข้างในอย่างร่าเริง สั่งให้คนบริการชาที่ดีที่สุดมา เขาจ้องมองเหลียงอิ่งด้วยสายตาอันเจิดจ้า ไม่พบกันมานาน ในแววตาส่งผ่านความคิดถึงอย่างรุนแรง แววตาที่อ่อนโยนผิดปกติดูเหมือนจะกลืนกินนางทั้งคนไปหมด อย่างไรก็ตามเหลียงอิ่งเพียงแค่มองดูเขาอย่างเฉยเมย ริมฝีปากแดงขยับเบา ๆ “ข้ามีเรื่องหนึ่ง คิดอยากให้เจ้าช่วย” เขารีบกล่าวว่า “เจ้าพูด ขอเพียงข้าสามารถทำได้ ต่อให้ทำไม่ได้...ไม่ เพื่อเจ้า ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้” มองดูความรักที่เข้มข้นเช่นนี้ของเขา หัวใจของเหลียงซิน ชั่วขณะปรากฏการขอโทษกระแสหนึ่งขึ้นมา เหลียงอิ่งกล่าวอย่างสงบว่า “องค์รัชทายาทถูกวางยาสั่ง ข้าหวังว่าเจ้าจะไปช่วยถอนกู่ให้พระองค์ร่วมกับซินซิน” รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยฮวานจรือหายไปทีละเล็กทีละน้อย แต่เดิมเพราะการมาถึงของนางได้กลายเป็นใบหน้าที่ปีติยินดีแทบบ้าคลั่ง พลันมืดสลัวลง แสงอันเจิดจ้าค่อย ๆ หายไป เขาหัวเราะเยาะตัวเองไปครั้ง “เจ้ามาหาข้า ก็เพื่อสิ่งนี้?” หน้าเหลียงอิ่งไร้ร่องรอยความรู้สึกใด ๆ ไม่ได้มองเขาสักนิด แต่มั่นใจว่าเขาจะช่วยนาง ค่อย ๆ พูดออกมาคำหนึ่ง “ใช่” เป็นเวลานานเซี่ยฮวานจรือไม่ได้พูดจาอีก สีหน้าค่อย ๆ กลับคืนสู่ความสงบ สามารถเห็นได้ว่าเขาพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเอง ความรู้สึกทรมานซึ่งต้องเก็บกดไว้ “ถ้าข้าไม่รับปากล่ะ?” เขากัดฟันไว้ ของเขา ใช้คำพูดนี้ถือว่าเป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายของเขาแล้ว เงาร่างผอมบางของเหลียงอิ่งลุกขึ้นยืนทันที หันหลังให้เขา ปราศจากการลังเลใด ๆ หมุนตัวไป “ถ้าเช่นนั้นก็ถือว่าเรากำลังรบกวนแล้ว” มือที่ดูแลอย่างดีซึ่งเย็นยะเยือกของนางได้จับมือเหลียงซินไว้ แล้วก็กำลังจะออกประตูไป เหลียงซินยังไม่ทันจะคัดค้าน เซี่ยฮวานจรือที่ข้างในประตูก็วิ่งออกมาทันที เรียกพวกนางไว้ เสียงทุ้มแหบแฝงกระแสการประนีประนอม “ได้ ข้ารับปากแล้ว ใครให้วันนี้เป็นเจ้ามาน่ะ”