ตอนที่ 78 ตั้งครรภ์แล้ว

ต๭นที่ 78 ตั้งครรภ์แล้ว กององครักษ์หลวงไล่ตามอย่างไม่ลดละ ไม่มีวี่แววที่จะปล่อยคนเหล่านี้สักนิด หลายร้อยคนม้าวิ่งตะบึงไปทางทิศใต้ ไล่ตามออกนอกเมืองไป เฉินฮ่าวครึ่งนั่งยอง ๆ ลง วางเหลียงซินลงบนตัก เอื้อมมือไปบีบจมูกนางอย่างเคร่งเครียด ลมหายใจแผ่วเบาสัมผัสที่ปลายนิ้วของเขาเขาอดไม่ได้ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาครั้ง นิ้วหยาบค่อย ๆ เช็ดคราบสีดำสกปรกจากใบหน้านาง ราวกับกอดของมีค่าที่หายไปแล้วกลับได้คืน แววตา คละเคล้าด้วยความซับซ้อนหลากหลาย จรู๋เย่ว์ไปพยุงจุยเฟิงที่ถูกคนลึกลับฟาดใส่หนึ่งฝ่ามือ ลมหายใจกระชั้นแผ่วเบากราบทูลว่า “ท่านอ๋อง จุยเฟิงรับบาดเจ็บสาหัสแล้ว กระดูกซี่โครงน่าจะหักไปแล้ว ต้องพักรักษาตัวดี ๆเพค่ะ” เฉินฮ่าวกอดเหลียงซินลุกขึ้นยืน พยักหน้าทรงตรัสอย่างเย็นชาว่า “อึ่ม กลับพระตำหนักก่อน” คนทั้งแถวรีบกลับพระตำหนัก เหตุการณ์คืนนี้ก่อหวอดจนคนในเมืองหลวงทั้งหมดตื่นตระหนกประหม่ากันสิ้น จนกระทั่งกององครักษ์ถอนตัวไปหมดแล้ว ประชาชนหลายคนจึงได้หลับไปด้วยใจที่อกสั่นขวัญแขวน ยังมีประชาชนอีกหลายคนที่นอนไม่หลับ โคมไฟทั้งพระตำหนักอ๋องสิงสว่างจ้า ทุกคนพร้อมใจกันรอเฉินฮ่าวกลับมา แม้แต่แพทย์หลวงก็รอในห้องโถงกลาง เมื่อเหลียงอินได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกประตู ก็รู้ว่าเป็นเฉินฮ่าวกลับมา รีบออกไปต้อนรับทันที “ท่านอ๋อง ท่านกลับ...” คำพูดยังไม่ทันพูดจบ เฉินฮ่าวก็รีบวิ่งไปยังเรือนเจียวหยาง ไม่ได้มองนางสักครั้ง ท่าอุ้มเหลียงซินของเขาน่าเคลือบแคลง ลักษณะดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล แทงลึกเจ็บปวดเข้าไปในใจนาง ให้นางซึ่งรู้สึกอบอุ่นภายใต้ดวงอาทิตย์ในฤดูร้อนพลันตกสู่ก้นบึงทะเลที่หนาวยะเยือกโดยพลัน เขาไม่เคยละเลยนางเช่นนี้มาก่อน! รอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเหลียงอินค่อย ๆ จางหายไป มองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ว่างเปล่า และเงาหลังอันกว้างหนาของเฉินฮ่าว เล็บยาวที่รับการดูแลอย่างดีเฉือนแทงลึกเข้าไปในเนื้อ หัวเราะอย่างเย็นชาระลอกหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏขึ้นจากริมฝีปากของนาง นางกวักมือแม่เฒ่าหวังที่อยู่ข้างหลังให้เข้ามา สีหน้าไร้อารมณ์ ตรัสว่า “แม่เฒ่าหวัง ดูเหมือนว่าเรื่องนั้นต้องรีบลงมือแล้ว ในสายพระเนตรของท่านอ๋องก็เกือบจะไม่มีข้าแล้ว” ในแววตาของแม่เฒ่าหวังมีแสงความอำมหิตโหดเหี้ยมฉาบผ่านไปแวบหนึ่ง “พระสนมเช้อ บ่าวเฒ่าได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแต่เนิ่น ๆ แล้ว! วันนี้แพทย์หลวงซวี้จากกรมแพทย์หลวงมารักษาพระสนม เคยเป็นคนร่วมถิ่นกับบ่าวเฒ่า เมื่อไม่กี่วันก่อน กระหม่อมได้ปรึกษากับเขาไว้ เงินที่ควรให้ไม่น้อยไปสักนิด เขาได้ตกปากรับคำแล้ว” เหลียงอินหน้าชื่นบานปิติยินดี หันศีรษะไปอย่างอ่อนปวกเปียก คว้ามือของแม่เฒ่าหวัง ถอดกำไลมืออาเกตสีแดงเส้นหนึ่งออกจากข้อมือสวมใส่ลงบนข้อมือนาง “แม่เฒ่าหวังปฏิบัติต่อข้าดีเช่นนี้ อินเอ่อร์ไม่ทราบจะตอบแทนได้อย่างไร น้ำใจเล็กน้อย ขอแม่เฒ่าหวังอย่าได้ตำหนิ” ข้อมือพลันมีกำไลมือที่หนักเย็นเส้นหนึ่งเพิ่มมา ในใจของแม่เฒ่าหวังก็เหมือนถูกไฟไหม้ “พระสนมเช้อ นี่ข้าน้อยรับไว้ไม่ได้ บ่าวเฒ่าก็เพื่อพระสนม เพื่อท่านจะได้ดี ไหนเลยจะรับของท่านได้เพค่ะ!” เหลียงอินยิ้ม ๆ “ถ้าแม่เฒ่าหวังไม่รับไว้ ในใจเหลียงอินยากที่จะสงบได้ ยิ่งกว่านี้ ในอนาคตยังมีเรื่องอื่นๆอีกมากมายที่จะต้องรบกวนแม่เฒ่าหวัง” วาจากล่าวถึงตรงนี้ แม่เฒ่าหวังก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพียงรับกำไลข้อมือไว้ แต่ในใจยิ่งคิดวางแผนเพื่อเหลียงอินมากขึ้น เหลียงอินเห็นสภาพ ริมฝีปากก็ผุดรอยยิ้มที่อ่อนโยน ค่อย ๆ เดินอย่างผึ่งผาย สูงส่ง สง่างามไปในทิศทางเรือนเจียวหยาง ตอนนี้นางควรจะไปเดินอยู่ตรงหน้าเฉินฮ่าว ต้องเป็นนางเท่านั้น ใครก็ปล้นชิงไปไม่ได้! ณ เวลานี้ เรือนเจียวหยางได้ว้าวุ่นเละเทะไปหมดแล้ว แพทย์หลวงมาและไปอย่างรวดเร็ว คนรับใช้ไม่กี่คนทั้งต้มยาทั้งหุงโจ๊ก กลับใช้พื้นที่ซึ่งเดิมไม่ใหญ่นักไปกว่าครึ่ง หนึ่งแล้ว เหลียงอินเข้ามาจากประตู เพียงเห็นเฉินฮ่าวนั่งอยู่บนขอบเตียง เงาร่างตรงแน่ว หยิ่งผยอง ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่พูดจาสักคำ มัวแต่จ้องเหลียงซินบนเตียงไว้ลูกเดียว เหลียงซินตาทั้งคู่ปิดสนิท สีหน้าซีดขาว เหมือนสิ้นไร้ลมหายใจไปแล้ว เหลียงอินเห็นสภาพ ในใจมีความสุข หวังอย่างยิ่งว่าเหลียงซินจะไม่ตื่นได้สติขึ้นมาอีก “ท่านอ๋อง ตั้งแต่กลับมาถึงพระตำหนัก หม่อมฉันก็ได้ยินว่าเรื่องพี่สาวมีอาการหมดสติ จึงได้มาเยี่ยมชมพี่สาวเป็นพิเศษ พี่สาวนางเป็นอย่างไรบ้างแล้วเพค่ะ?” ตาทั้งคู่ของนางกระพริบ น้ำตาก็หลั่งลงมา ช่างเป็นภาพที่น่าเศร้าใจนัก เฉินฮ่าวพยักหน้า “นางยังดี อีกสักพักก็ตื่นมา สุขภาพเจ้าไม่ค่อยดีรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” ดวงตาของเหลียงอินหม่นหมอง นี่เป็น...จะไล่นางไปแล้วหรือ? นางถือผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา แววตากลิ้งไปตลบหนึ่ง กล่าวเบา ๆ ว่า “ท่านอ๋อง กระหม่อมเพียงไม่วางใจเรื่องพี่สาว ตอนนี้นางปลอดภัยไร้เรื่องราว ก็วางใจแล้ว...” ทันทีที่เสียงกล่าววาจาจบลง นางก็กุมหน้าอกไว้ ก้มตัวลงไปท้าวที่โต๊ะ รู้สึกคลื่นไส้อาเจียนอย่างยากที่จะรับได้ เฉินฮ่าวมองนาง ไร้ร่องรอยกังวลในสายตา เพียงแต่ถามเช่นยามปกติว่า “เกิดอะไรขึ้นแล้ว? ไม่สบายเหรอ? ให้แพทย์หลวงตรวจดูอาการให้เจ้า” หลังจากนั้นค่อนวัน เหลียงอินจึงลุกขึ้นยืนตรง ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปากไปครั้ง แสร้งทำตัวเข้มแข็ง “ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่เป็นไร เมื่อเร็ว ๆ นี้ มักจะอาเจียน คิดว่าเป็นหวัดแล้วพักฟื้นไม่กี่วันก็หายเพค่ะ” เฉินฮ่าวรู้ว่าร่างกายของนางไม่ค่อยดีมาตลอด แต่ยังมีแพทย์พิเศษเฉพาะทางช่วยดูแลนาง ห่างถัดไปไม่กี่วันก็จะมาตรวจจับชีพจรให้นาง สั่งยาเพื่อปรับปรุงฟื้นฟูร่างกาย อย่างไรก็ตาม วันนี้แพทย์หลวงจากพระราชวังก็อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นเขาจึงโบกมือ “แพทย์หลวงซวี้ เจ้าเข้ามาช่วยตรวจเหลียงอินดูหน่อย” แพทย์หลวงซวี้ซึ่งอยู่ด้านข้างตอบรับ รีบเดินไปที่เหลียงอินทันที เขาวางมือบนโต๊ะ มองไปที่นาง กราบทลว่า “พระสนมเช้อ ขอทรงให้กระหม่อมช่วยตรวจชีพจรให้พระองค์ จึงจะทราบอาการป่วยว่าเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” เหลียงอินเลิกตาเล็กน้อย แววตาครุ่นคิดสบตากับแพทย์หลวงซวี้ราวกับจะบอกความลับบางอย่างซึ่งกันและกัน “ถ้าเช่นนั้นก็ขอรบกวนแพทย์หลวงซวี้แล้ว” ท่ามกลางอากาศเงียบสงบไปแล้วสักพัก แพทย์หลวงซวี้จับชีพจรอย่างละเอียดอ่อน บางครั้งบางคราวลูบเคราของตนเองบ้างหลังจากยืนยันซ้ำสามครั้งแล้ว จึงกล้าที่จะแสดงความยินดีกับเฉินฮ่าว “กระหม่อมขอแสดงความยินดีกับอ๋องสิง ขอทรงพระเจริญอ๋องสิง พระสนมเช้อทรงครรภ์ได้ครึ่งเดือนกว่าแล้วพ่ะย่ะค่ะ” วาจานี้ถูกส่งผ่านเข้าไปในพระกรรณของเฉินฮ่าว พระองค์อึ้งเล็กน้อยไปครั้ง ราวกับไม่ทรงเชื่อเช่นนั้น “เจ้าว่าอะไรน่ะ?” แพทย์หลวงซวี้คิดว่าพระองค์ทรงดีพระทัยเกินไปแล้ว จึงได้ย้ำใหม่อีกครั้งกลับไป “กราบทูลอ๋องสิง พระสนมเช้อทรงครรภ์แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เฉินฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย บนใบหน้าอันเย็นชาไร้ร่องรอยความยินดีปราโมทย์ ราบเรียบ เหมือนได้ยินข่าวที่ไม่เกี่ยวข้องกับพระองค์เช่นนั้น พระเนตรของพระองค์ทรงสำรวจท้องน้อยของเหลียงอิน มากกว่าครึ่งเดือน นี่เป็นเพียงครั้งเดียวที่ได้ทรงร่วมกับนางจึงทรงครรภ์ขึ้น “โอ้” เขาเม้มปากพยักหน้า ท่าทีไม่ยินดียินร้ายแม้แต่เหลียงอินมองไปแล้วยังรู้สึกเสียใจ “ท่านอ๋อง หม่อมฉันได้ตั้งครรภ์กับท่านแล้ว พระตำหนักอ๋องสิงมีทายาทแล้ว! หรือว่าพระองค์ไม่ทรงโสมนัสหรือเพค่ะ?” เหลียงอิน ก้าวไปข้างหน้า จับพระหัตถ์ของพระองค์ไว้แน่น วางไว้บนท้องของนางซึ่งยังไม่ได้นูนขึ้นมา “ในครรภ์ที่นี่มีทารกน้อย ๆ ชีวิตหนึ่งกำลังเติบโตอยู่ ซึ่งเป็นทารกของหม่อมฉันและท่านอ๋องร่วมกัน หม่อมฉันมีความปิติยิ่งจริง ๆ เชื่อว่าท่านอ๋องก็ทรงมีความปิติเช่นเดียวกับหม่อมฉัน ไม่ใช่เหรอเพค่ะ?” เมื่อพระหัตถ์ของเฉินฮ่าวทรงสัมผัสท้องของนาง เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่า ที่นี่ข้างในกลับมีทารกของพระองค์เติบโตอยู่! มือเหลียงอินยิ่งกำยิ่งแน่นขึ้น จนในที่สุดนางก็ปฏิเสธที่จะปล่อยออกไปแล้ว เพียงคิดอยากให้พระหัตถ์ที่ใหญ่ของพระองค์ยังทรงวางอยู่บนท้องของนางตลอดไป แต่ว่า ในที่สุดยังทำให้นางผิดหวัง เฉินฮ่าวรีบดึงมือของเขาออก และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เกือบเย็นชาว่า “ในเมื่อตั้งครรภ์แล้วก็พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้เปิ่นหวังค่อยไปเยี่ยมดูเจ้า” ค่ำคืนวันนี้ ความคิดทั้งมวลของเขาล้วนอยู่ที่เหลียงซิน สีหน้าเหลียงอิน “ซู้ด”ขาวขึ้นมาทันที นางไม่คิดว่าเฉินฮ่าวกลับเย็นชาเช่นนี้! แม้แต่ทารกในครรภ์ของนางล้วนไม่สนใจแล้วหรือ? หรือว่านางใช้แผนผิดไปแล้วหรือ? นางกัดริมฝีปากที่ขาวซีด ทั้งคนเศร้าใจมากเกินไป รอบดวงตาแดงก่ำมองไปยังเฉินฮ่าว “ท่านอ๋อง หม่อมฉันตั้งครรภ์ทารกของท่าน ท่านไม่มีความสุขเลยใช่หรือไม่? หรือหม่อมฉันได้ทำเรื่องอะไรผิดไปแล้วหรือเพค่ะ?” ในใจเฉินฮ่าวยุ่งเหยิงไปหมด ตามแผนของเขา ไม่ได้คิดจะมีโอรสเร็วขนาดนี้ แม้ว่าข้อพิพาทในวังยังไม่ได้รับการแก้ไขแล้วยังมีคนนิกายฟู่หลึงที่กำลังจับจ้องราชสำนัก เขาไม่ได้สนใจตัวเองเลยจริง ๆ ยิ่งกว่านั้น ทารกคนนี้ คือเหลียงอินทรงครรภ์ ถ้าหากว่าเป็นเหลียงซิน... เขากำลังคิดอะไรอยู่? เหลียงซินผู้หญิงคนนั้น ยิ่งไม่มีคุณสมบัติที่จะทรงครรภ์ทารกของเขา! “เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด” เฉินฮ่าวยืนเอามือไพล่หลัง อารมณ์เย็นชา ท่าทีดูเย็นชาและต่อต้านของเขา กลับทำให้เหลียงอินสงสัยเดาว่าเขากำลังคิดอะไรไม่ถูก ในใจคิดวางแผนอย่างลับ ๆ คิดว่าวันนี้เขาไม่สบายใจเรื่องตรวจพบนิกายฟู่หลึง พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว วันนี้ ยังคงอย่ายุ่งพัวพันกับเขาในที่นี่ตลอดเวลา เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสีย เหลียงอินกำลังคิดจะปล่อยมือของเขา แล้วถอยกลับออกไป ไม่คาดว่าเหลียงซินจะฟื้นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ในเวลานี้ ตาทั้งคู่แป๋วแหววเอ่ยปากพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ในเมื่อน้องเหลียงอินไม่ได้ทำผิดอะไร ยังคงทูลเชิญท่านอ๋องเสด็จไปยังเรือนลั่วอิน ที่นี่ของหม่อมฉันเล็ก ไม่อาจรับรองคนมากมายเช่นนี้ได้เพค่ะ!” ในแววตาเหลียงซินดูเหมือนจะฉายรอยยิ้มที่เย็นชาเล็กน้อย ความจริง นางได้ตื่นฟื้นคืนสติมานานแล้ว แต่รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก อยากนอนต่ออีกสักหน่อย จึงไม่ได้ลืมตาขึ้นมา ไม่คิดว่าจะเจอละครฉากใหญ่เช่นนี้ เท่าที่นางรู้มา สภาพร่างของเหลียงอินไม่ได้มีความสามารถที่จะให้กำเนิดได้มานานแล้ว วันนี้ทรงครรภ์ปลอม เพื่อครองหัวใจของเฉินฮ่าวเอาไว้ แต่นางก็ยังไม่ได้เปิดเผย ในเมื่อสุดท้ายแล้วนางคิดต้องการที่จะไปจากพระตำหนักอ๋องสิงสถานที่ที่มีปัญหาแห่งนี้แล้ว ขณะนี้เหลียงอินตั้งครรภ์ ช่วยทำให้เฉินฮ่าวต้องแบ่งแยกการจับจ้องได้พอดี เพื่อให้นางสามารถออกจากที่นี่อย่างสงบเงียบได้ ทันทีเฉินฮ่าวที่ได้ยินเสียงของเหลียงซิน ดวงตาทั้งคู่ก็สว่างขึ้นในบัดดล แต่ยามสบสายตานางกลับเปลี่ยนเป็นจืดชืดเหมือนน้ำ “เจ้าตื่นฟื้นมานานแล้วหรือ? ก็ดี ในเมื่อเจ้ารังเกียจว่าเรือนเจียวหยางเล็กเกินไป พรุ่งนี้เปิ่นหวังก็จะขยายเรือนสองแห่งออกมา ตรงหน้าสร้างสวนแห่งหนึ่งและภูเขาเทียม” เหลียงซินมองเขาอย่างสงสัยและมองไปที่ใบหน้าของเหลียงอินซึ่งมีสีหน้าที่ไม่เต็มใจ ไม่เข้าใจว่าเขาขายยาอะไรในในน้ำเต้า ทำไมจู่ ๆ ก็ต้องขยายเรือนเจียวหยาง? แต่ก็ไม่น่าที่จะมีเรื่องดีอันใด “ไม่ต้องเป็นห่วง ลำพังข้าอยู่คนเดียวก็เหลือเฟือ ท่านอ๋องยังคงพาน้องสาวกลับไปพักผ่อนด้วยกันเถอะ การตั้งครรภ์เป็นเรื่องมงคลที่ยิ่งใหญ่ อย่ามั่ว อีกอย่างร่างกายน้องสาวก็อ่อนแอ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่ดีแล้วเพค่ะ” ริมฝีปากของเหลียงซินหยักโค้งขึ้นเล็กน้อย นางค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งครึ่งตัว พิงหัวเตียงไว้ มองดูพวกเขา สีหน้าที่ขาวซีดเล็กน้อยยังแฝงแววความหมายการขับไล่อยู่บางส่วน เฉินฮ่าวหรี่ตาลงเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ เปลี่ยนวิธีขับไล่ไสส่งให้เขาไป? โอ้...น่าเสียดาย คืนนี้เขาจะไม่ไปแล้ว “ทั้งพระตำหนักอ๋องสิงเป็นของข้า เปิ่นหวังคืนนี้จะพักผ่อนอยู่ที่นี่ หวินเหม่ย เจ้าจงส่งพระสนมเช้อกลับออกไปดี ๆ”