ตอนที่ 1 แต่งงานแทน

ต๭นที่ 1 แต่งงานแทน ผู้หญิงทุกคนล้วนคาดหวังว่าจะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก ฉันเองก็เช่นกัน วันนี้ ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรักมา12 ปี เพียงแต่ว่า ใช้ชื่อพี่สาวของฉัน“จิณณา”… แม้ว่าฉันกับพี่สาวจะมีหน้าตาเหมือนกัน แต่ฉันถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่ยังเล็กด้วยเพราะความผิดพลาดของโรงพยาบาล จึงถูกส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า กระทั่งเมื่อ 3 ปีก่อน ฉันถึงได้กลับมาที่บ้านบ้านจันทร์พานิชย์ สาวบ้านนอกแบบฉัน ไม่เข้ากับความยิ่งใหญ่หรูหราของบ้านจันทร์พานิชย์ แต่เพราะฉันไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็ก ฉันจึงระมัดระวังตัวทุกอย่าง หวังว่าจะได้เข้ากับตระกูลนี้ และได้รับความรักความเอ็นดูจากพ่อแม่ ดังนั้นเมื่อวานซืน ตอนที่พ่อและแม่ รวมถึงพี่สาวของฉันได้ขอให้ฉันแต่งงานกับดนุนัยแทนหล่อน ฉันแทบจะไม่เสียเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ ตอบตกลงทันที ประการที่หนึ่ง เป็นเพราะฉันรักดนุนัย ประการที่สอง นี่คือครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ว่าครอบครัวต้องการฉัน ฉันไม่อยากทำให้พวกเขาผิดหวัง ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว ดนุนัยรีบออกไปหลังจากเสร็จพิธีแต่งงาน แม้แต่จะคุยกับฉันสักคำก็ไม่มี มองดูแหวนเพชรในมือ ภายในใจฉันขมขื่นจนพูดไม่ออก ที่ด้านล่างมีเสียงดับเครื่องรถยนต์ ดนุนัยกลับมาแล้ว ฉันเดินไปที่กระจก รีบจัดเก็บผมเผ้าของตัวเอง เดินออกจากห้องนอนด้วยความรู้สึกประหม่า ที่ด้านล่าง ฉันนำรองเท้าแตะออกจากตู้รองเท้า วางรอไว้ที่ปากประตู มองเห็นดนุนัยเดินเข้ามา ฉันยิ้มอย่างมีความสุขตามที่ภรยาควรจะเป็น และวางรองเท้าแตะข้างๆเท้าของชายหนุ่ม “ที่รัก คุณกลับมา…แล้ว” ฉันพูดไม่ทันจบก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลในอากาศ ภายในนั้นยังเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมฉุนจัด… อดแสบจมูกไม่ได้ คืนนี้เขาไปที่ไหนมา? คำตอบ ชัดเจนในตัวเอง แต่ว่า ฉันรู้หน้าที่ของฉัน ฉันคือคนที่แต่งงานแทนพี่สาว ความสัมพันธ์ของฉันกับดนุนัย เป็นความร่วมมือกันของบ้านสุทรรศ์รังสสีและบ้านจันทร์ คิดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าในใจฉันจะท้อแท้ แต่ก็ยังคงพยายามยิ้มออกมา ไม่แคร์ว่าฝ่ายชายจะไม่สนใจ ยังคงตามเขาขึ้นไปชั้นบน และเอ่ยเรียก”ที่รักคะ” เงยหน้ามอง กลับเห็นเขาถอดเสื้อของเขาออกแล้ว กล้ามเนื้อที่แข็งแรงภายใต้แสงไฟในห้องนอน ยิ่งดูเซ็กซี่นอกเหนือจากเดิมเป็นพิเศษ ใบหน้าของฉันแดงก่ำไปถึงใบหู รีบหมุนตัวเดินไป ขณะที่คิดจะขอโทษ ก็รู้สึกได้ว่ามีท่อนแขนแข็งแรงโอบมาจากด้านหลัง ไม่ทันที่ฉันจะมีเวลาตอบสนอง ก็รั้งตัวฉันไว้แล้ว รู้ตัวอีกครั้งฉันก็อยู่บนเตียงทั้งตัวแล้ว แม้ว่าเตียงจะนุ่ม แต่ว่าฉันเสียการทรงตัวลงไปอย่างแรง หลังจึงรู้สึกเจ็บนิดๆ ฉันเห็นดนุนัยยืนอยู่ข้างเตียง มองลงมาที่ฉันหัวจรดเท้า ใบหน้ามุมข้างของชายหนุ่มอยู่อีกด้านของแสงไฟ ถึงแม้ว่าฉันจะมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบ วินาทีต่อมา ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยปากถามฉันว่า“เธอชื่ออะไร?” “ฉัน?”คำถามนี้ ทำให้ใจของฉันตื่นตระหนก แต่ยังคงตอบว่า“จิณ จิณณาค่ะ…” ฉันไม่ได้ชื่อ จิณณา ชื่อของฉันคือ ณิชา แต่ฉันไม่สามารถบอกชื่อตัวเองออกไปได้ ฉันเพิ่งจะตอบออกไป ชายหนุ่มก็ก้มตัวลงมา เขาใช้มือข้างหนึ่งคว้าผมของฉัน บังคับให้ฉันมองหน้าเขา แล้วเอ่ยถามย้ำทีละคำ “จิณ - ณา ใช่ไหม?” เวลานี้ ฉันยังคงมองหน้าเขา ภายในดวงตาดำล้ำลึกคู่นั้น ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆแม้แต่นิดเดียว ทว่ามีแต่… ความเกลียดชังเข้ากระดูกดำ! ตอนที่เขาพูดชื่อพี่สาวของฉัน ดวงตาสีดำเต็มไปด้วยความลึกลับที่บ้าคลั่ง มันคือช่วงอบอ้าวของฤดูร้อนชัดๆ หน้าผากของฉันเลยมีเหงื่อชุ่มโชก ใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ผมถูกเขาดึงไว้ หน้าหันไปทางอื่นไม่ได้ จึงทำได้เพียงมองเขาอยู่อย่างนั้น พยายามจะพยักหน้าให้ได้มากที่สุด ใจฉัน ถูกแขวนทิ้งไว้นานแล้ว ดนุนัยนั้นเมื่อเห็นฉันเหมือนจะยอมรับ ดวงตาดำที่มองดูฉันกลายเป็นเยือกเย็น เอ่ยว่า“เพราะเธอมาที่นี่ในวันนี้ ก็สำนึกไว้ให้ดี เพราะฉัน ไม่ใช่คนดีอะไรเลย!” เสียงพูดจบลงฉันก็ได้ยินเสียงฉีกกระชากชุดสีแดงบนตัวฉัน! วินาทีถัดมา ชายหนุ่มไม่สนใจการดิ้นรนขัดขืน ดันตัวเข้ามา…