ตอนที่3 สมควรตาย

ต๭นที่3 สมควรตาย ได้เห็นภาพเช่นนี้ ใจของฉันสั่นไหว อยากถามเหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พ่อกับแม่เดินเข้ามาหา แล้วตบหน้าฉันเสียก่อน ร่างที่ถูกตบของฉันชนเข้ากับกำแพงด้านหลัง ยังไม่ทันได้สติดี ก็ได้ยินเสียงพ่อด่า“ณิชา พวกเราเลี้ยงดูแกมาสามปี แกกลับ ตอบแทนพวกเราแบบนี้เหรอ?” มีเลือดปนอยู่ในปากฉัน ภาพตรงหน้าก็เลือนรางไม่ชัดเจน ฉันพยายามยันตัวลุกขึ้น มองไปที่พ่อ แล้วถาม“เพราะอะไรคะ…” “แกยังมีหน้ามาถามว่าเพราะอะไร? แกคิดว่าแกทำเรื่องพวกนี้แล้วพวกเราจะไม่รู้งั้นเหรอ? แกวางแผนทำร้ายพี่สาวของแก ให้เธอกินยานอนหลับ แล้วแกเข้าไปแต่งงานแทน! ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรารู้เรื่องเร็ว รีบพายัยณาไปส่งโรงพยาบาลล้างท้องได้ทันป่านนี้จะมีชีวิตรอดอยู่ไหมก็ไม่รู้!” พูดจบพ่อก็ยกมือขึ้นตบฉันอย่างแรงอีกครั้ง ตบครั้งนี้ แรงกว่าครั้งก่อน ฉันถึงกับมึน ทิ้งตัวลงไปที่พื้น แม้ว่าตาจะพร่าไปแล้ว แต่ว่าสมองของฉันนั้นตื่นตัวขึ้นมาเลยทีเดียว! ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ พ่อกับแม่บอกฉันว่าจิณณากำลังมีความรักกับฝางลี่เหวิน แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนดนุนัย ดังนั้นจึงต้องการให้ฉันแต่งงานแทน วันก่อน ฉันไปส่งพี่สาวที่สนามบินด้วยตัวเอง มองดูพวกเขาจนถึงจุดตรวจเช็คก่อนขึ้นเครื่อง จากต้นจนจบ ทำไมกลายเป็นฉันคิดร้ายกับจิณณาไปเสียได้? สมองของฉันสับสนวุ่นวาย ราวกับมีบางอย่างค่อยโผล่ขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อ พ่อที่ดูเหมือนจะไม่บรรเทาความโกรธลงเลย หยิบม้านั่งไม้ด้านข้างขึ้นมา แล้วทุบมาที่หัวของฉัน! ฉันกลัวจนวิ่งหาที่หลบ แต่ยังคงถูกตีที่ด้านหลัง! มันเจ็บ! ฉันเจ็บจนทนไม่ไหว แต่ก็กัดฟันไม่ร้องไห้ เหมือนตอนป่วยแล้วถูกทิ้งไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า เพราะว่าตอนนั้นฉันไม่สบาย ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ข้างกายก็ไม่มีใคร แล้วฉันจะร้องไห้หาใคร? เรียกร้องหาใคร? เวลาเนิ่นนานแล้ว ความเจ็บปวดได้เกิดขึ้นอีก ยังไงฉันก็ไม่เอ่ยปากร้องง่ายๆ พ่อเห็นฉันไม่ร้อง ก็ไม่ลดความโกรธ ตีฉันอีกหลายครั้ง ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ในที่สุด แม่มองดูต่อไปไม่ไหว คว้าม้านั่งยาว“ดีเลย งั้นก็ตีหล่อนให้ตายไปเลย!” “สมควรตายแล้ว!”พ่อขว้างม้านั่งใส่ พูดด้วยความโกรธ ฉันได้ยินเสียงม้านั่งร่วงลง ถึงจะกล้าหยุดยืนนิ่ง เงยหน้ามองดนุนัยที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของจิณณา แต่สายตากลับมองมาที่ฉัน แล้วเอ่ยว่า“ดนุนัย คุณดูสิคะ พ่อฉันตีขนาดนั้น จะไม่ใช่การวางแผนได้เหรอ เพราะหล่อนโตมาที่บ้านเด็กกำพร้าไงคะ มันอาจจะเรียนสิ่งไม่ดีมา” ถึงแม้ว่าเสียงของเธอจะมีความเห็นอกเห็นใจ แต่ว่าฉันมองเห็นได้อย่างชัดเจน ท่าทีนั้นไม่ใช่ความเห็นใจ แต่มันคือแผนร้าย! นี่ยิ่งทำให้ตรงกับที่ฉันคาดเดาไว้มากขึ้น! ฉันยืนอยู่ที่มุมห้อง ไม่พูดอะไรสักคำ เพราะว่าตอนนี้หลังของฉันมันเจ็บมาก ฉันกลัวว่าถ้าพ่อจะตีอีก หลังของฉันต้องหักแน่ๆ ดนุนัยหันมามองฉัน นัยน์ตาดำขลับเป็นประกายนั้นมีความรู้สึกซับซ้อน ผ่านไปนาน จึงเอ่ยว่า“ไว้ค่อยพูดเถอะ” พ่อเข้ามาดูฉัน แล้วด่าว่า“รีบขึ้นไปข้างบน ไม่งั้นฉันจะตีแกให้ตายอีก!” ฉันมองจิณณาที่นั่งอยู่ข้างๆดนุนัย แขนโอบกอดชายหนุ่มอย่างเสน่หา ทั้งสองต่างประสานนิ้วเข้าด้วยกัน อย่างนี้ถึงจะเรียกว่าสามีภรรยานะ… ฉันมีอาการปวดหลังอย่างรุนแรง ต้องงอหลัง บันไดสิบกว่าขั้นตรงหน้า สำหรับฉัน มันราวกับเป็นบันไดสวรรค์ เดินขึ้นไปทีละขั้น ความเจ็บปวดจากจุดที่ถูกตีทำให้ฉันเหงื่อแตกพลั่ก ทว่า เปรียบกับร่างกายที่เจ็บปวดแล้ว ใจฉันเจ็บปวดมากกว่านัก! ถึงแม้ว่าฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องกลายเป็นเช่นนี้ได้ แต่ฉันเข้าใจชัดแจ้งแล้วว่า ฉันถูกวางแผนให้ร้ายแล้ว ด้านหลังจิณณากำลังงอนกระเง้ากระงอด ดนุนัยที่กำลังปลอบใจ และพ่อแม่บอกรักอย่างทะนุถนอม ฉันเข้าใจดี นั่นคือโลกของพวกเขา ฉันก็เป็นเพียงแค่ตัวตลกที่กระโดดไปมา ไม่สามารถเข้าร่วมกับพวกเขาได้ตั้งแต่แรก