ตอนที่ 37 พบกันอีกครั้ง ในตอนที่ฉันมีสภาพน่าเศร้าขนาดนี้

ต๭นที่ 37 พบกันอีกครั้ง ในตอนที่ฉันมีสภาพน่าเศร้าขนาดนี้ ฉันเพิ่งจะถูกบาลินกดทับมาอย่างรุนแรง รู้สึกปวดที่เอว การลุกขึ้นมาในตอนนี้จะต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมาก ฉันลุกขึ้น มองผ่านกระจกด้านหน้า สามารถมองเห็นดนุนัยที่ยืนอยู่ด้านนอกของห้องกั้น ถึงแม้ว่าครั้งก่อนฉันจะเห็นเขาที่ทางเข้าโรงแรมมาแล้ว แต่กลับไม่ได้เห็นหน้า ครั้งนี้ คือการเผชิญหน้ากับเขาครั้งแรกนับแต่ฉันออกจากคุก ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดำ และอะไรๆก็เหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปจากหนึ่งปีที่แล้ว แล้วฉันล่ะ? ฉันมองเห็นหน้าตัวเองผ่านกระจก ผมเปียกน้ำจนแนบติดกับใบหน้าของฉัน เครื่องสำอางเลือนไปเกือบครึ่ง เสื้อผ้าที่สวมก็เต็มไปด้วยฝุ่นผงจากไซต์งาน ฉันเคยคิดว่าพวกเราจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นตอนที่ฉันอยู่ในสภาพน่าเศร้าเช่นนี้ ดนุนัยมองดูในฉันในกระจก เขายกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มเยาะเย้ยว่า “ณิชา ไม่ได้เจอกันนาน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเปลี่ยนไปเป็นเศษขยะได้ขนาดนี้” เศษขยะ? เหอะๆ เดิมทีฉันมีอนาคตที่ดีมากๆ กลับถูกดึงเข้ามาแต่งงานโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แถมยังถูกใส่ร้ายจนติดคุก ถึงได้เปลี่ยนเป็นแบบนี้ไงล่ะ! ฉันมีคำพูดมากมายที่คิดอยากจะเถียง แต่สุดท้ายแล้วฉันพูดไปเพียงว่า “ทั้งหมดนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้จัดการดนุนัยมอบให้ฉันหรือไง” พูดจบ ฉันไม่แม้แต่จะหันกลับไป แต่เดินตรงออกไปเลย ดนุนัยเองก็ไม่ได้ไล่ตามมา เขาย่อมไม่ไล่ตามฉันอยู่แล้ว เพราะที่จริงแล้วในใจของเขา ฉันคือคนที่ฆ่าลูกของเขา เป็นตัวการที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุกับจิณณา ฉันอาบน้ำที่บ้านเสร็จแล้ว ยืนอยู่ริมหน้าต่างเปิดดูข่าวในโทรศัพท์ กลับไม่พบข่าวเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวใดๆของดนุนัยเลย แต่ฉันก็เดาว่า บางทีดนุนัยกับจิณณาอาจจะแต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว อาจจะมีลูกด้วยกันแล้วด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน วันรุ่งขึ้นฉันไปที่โรงแรม ก็ได้ยินว่าบาลินถูกไล่ออกจากงานแล้ว ภายในใจของฉันรู้สึกกังวลและตึงเครียดขึ้นมา ฉันพบคนที่แผนกวิศวรกรรมคนหนึ่งแล้วถามถึงสาเหตุที่บาลินโดนไล่ออก ถึงได้รู้ว่า ตามที่ประกาศออกมาก็คือ บาลินได้เปลี่ยนวัสดุในการก่อสร้างหลังเลิกงาน เอาของคุณภาพต่ำมาใช้เหมือนวัสดุคุณภาพดี เขาถูกปลดเพราะผู้จัดการดนุนัยพบเรื่องนี้เข้า ได้ยินแบบนี้ ฉันอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อยในแวดวงอุตสาหกรรม แต่ว่าโครงการที่ใหญ่ขนาดนี้ และยังถูกนายจ้างจับได้ มันเป็นความพินาศทั้งเงินทองและเกียรติยศอย่างแน่นอน บริษัทอื่นๆก็ไม่กล้าที่จะรับเขาไว้ เพียงแต่ว่า ดนุนัยไม่ได้พูดถึงฉันเลย เรื่องนี้ทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ ที่สำคัญในวันนี้ฉันต้องการตามหาตัวดวิษีเพื่ออธิบายให้ชัดเจน ที่จริงเป้าหมายในการเป็นผู้ช่วยคือได้เรียนรู้ แต่ยังมีอีกข้อฉันไม่ต้องการทำงานในโรงแรมของดนุนัย ฉันไม่อยากพบเขา แต่ทว่าฉันกลับได้เจอดนุนัย ฉันรีบไปซ่อนตัวที่อื่น แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ผู้ดูแลงานเจอฉันแล้วถามว่า “ดวิษีล่ะ?” ฉันส่ายหัวอย่างเลิ่กลั่ก ผู้ดูแลงานมองซ้ายมองขวา แล้วพูดว่า “ผู้จัดการดนุนัย ต้องการดูแบบร่างโดยสมบูรณ์ของห้องโถง ต้องการคนไปอธิบาย คุณเป็นผู้ช่วยของดวิษีใช่ไหม? คุณมานี่เลย” นี่เป็นเรื่องที่ฉันลำบากใจมากจริงๆ แต่ผู้ดูแลงานไม่กล้าเพิกเฉยต่อดนุนัย จึงต้องบังคับให้ฉันไป ที่ชั้นบนของโรงแรมงานโครงสร้างทั่วไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาพาฉันที่ห้องประชุมของโรงแรม ตอนที่ฉันเข้าไป การสร้างภาพแบบจำลองก็ฉายผ่านเครื่องฉายแล้ว เพียงแค่รอให้ฉันไปอธิบายเท่านั้น อันที่จริง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นแบบร่างตัวจริง อดไม่ได้ที่จะถอนใจ ดวิษีนั้นไม่ทำให้ผิดหวังกับรางวัลที่ได้มาจริงๆ บรรยากาศในการออกแบบทั้งหมด ใช้สีได้สม่ำเสมอ มองดูแล้วให้ความรู้สึกสบาย ดนุนัยนั่งอยู่บนเบาะหลังสีดำ มองเห็นฉัน ไม่มีสีหน้าประหลาดใจปรากฏบนหน้าของเขา เขาไม่พูดอะไร ราวกับรอให้ฉันอธิบาย ถ้ามันเป็นเพียงแค่แบบร่างธรรมดา ฉันสามารถพูดได้อย่างแน่นอน แต่ว่าดวิษีออกแบบไว้ในระดับสูง ฉันรู้ว่าตัวเองไม่สามารถอธิบายได้ ฉันยืนอยู่ตรงที่เดิมและบอกดนุนัยไปอย่างสัตย์จริงว่า “ผู้จัดการคะ ฉันเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยนัก ออกแบบ การออกแบบทั้งหมดของโครงการฉันไม่เคยได้มีส่วมร่วม ตอนนี้ฉันทำได้คือช่วยติดต่อ นักออกแบบให้คุณค่ะ” พอฉันพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมพร้อมจะออกไปโทรข้างนอก