ตอนที่ 50 คนบาปที่ทำผิดจนเกินจะให้อภัย

ต๭นที่ 50 คนบาปที่ทำผิดจนเกินจะให้อภัย ทุกคนรู้ดีว่า ถ้าหากภายในบ้านที่อยู่มีปริมาณฟอร์มาลดีไฮด์ที่มากเกิน คนที่ได้รับสารก็จะเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวอย่างรวดเร็ว เมื่อฉันได้ฟังก็รู้ว่า จิณาจะปล่อยให้โอกาสนี้เสียเปล่าไปได้อย่างไร? เดิมที ฉันไม่นึกกลัว แต่ต่อมาภายหลังตำรวจเข้ามาถามฉันซ้ำๆในแต่ละครั้ง ท่ามกลางช่วงเวลาเช่นนั้นฉันได้รู้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของทุกคนที่ให้กับตำรวจก็คือ-------- คนที่จะมีเวลาทำมากที่สุดคือฉัน เพราะว่าทั้งโปรเจกต์นี้ มีแต่ฉันที่มาถึงเป็นคนแรก และกลับเป็นคนสุดท้าย คนที่มีโอกาสลงมือทำมากที่สุดก็คือฉัน เพราะถึงแม้ว่าฉันจะเป็นนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯ แต่ว่าคนที่ดนุนัยรักคือจิณณา ยิ่งไปกว่านั้น ที่ฉันถูกจำคุกคราวก่อนก็เพราะผลักจิณณาตกเขา ถ้าหากค้นหาเธอพบไม่ทัน เธออาจจะตายไปแล้ว การตรวจสอบหลักฐานซ้ำๆ การแก้ตัวอย่างไรก็ไม่พ้นข้อกล่าวหาเช่นนี้ ทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคย และทำให้ฉันเกิดความกลัว! ต่อมา ตำรวจตรวจพบคนงานที่ความเข้มข้นของฟอร์มาลดีไฮด์แบบที่มีในวอลเปเปอร์ ฉันนั่งอยู่ในห้องกักตัว มองดูคนงานคนนั้นชี้มาที่ฉัน พูดว่าฉันบอกให้เขาทำเช่นนี้ หลังจากนั้นมีเสียงพูดที่เต็มไปด้วยน้ำตานองหน้าว่า เขามาจากหมู่บ้านเล็กๆ ที่บ้านมีลูกสามคน สองคนเป็นฝาแฝดเพิ่งคลอด ยิ่งไปกว่านั้นภรรยาของเขาหลังจากคลอดลูกแล้วก็ล้มป่วย ซ้ำพ่อแม่ก็มาป่วยหนักอีก ดังนั้นจึงรับปากฉันทำเรื่องนี้ราวกับถูกผีสิง ตำรวจฟังจบแล้วก็หันมามองที่ฉัน สายตานั้นราวกับกำลังมองดูคนบาปที่ทำชั่วจนเกินจะให้อภัย ไม่ใช่สิ ถ้าหากฉันทำแบบนั้นจริงๆ ถึงจะเป็นคนบาปที่ทำชั่วจนเกินให้อภัยจริงๆ ฉันมองดูคนงานคุกเข่าลงบนพื้นและขอร้องตำรวจให้ปล่อยเขาไป พูดว่าเขาเป็นเสาหลักของครอบครัว จับเขาเข้าคุก ครอบครัวจะต้องจบลง “ฉันไม่ได้ทำ!” ในที่สุดฉันก็แบกรับไม่ไหวแล้ว ฉันลุกขึ้นยืนแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันไม่เคยบอกให้เธอทำเรื่องแบบนี้เลยนะ!” ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อน แต่ฉันไม่ได้คิดทำผิด ฉันไม่อยากจะกลับเข้าไปในคุกอีกแล้ว! “เป็นเธอนั่นแหละ!” คนงานชี้มาที่ฉัน “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับ เธอคิดจะฆ่าฉันงั้นเหรอ! วันนั้นตอนที่ใกล้จะเลิกงาน เธอเอาเงินหนึ่งหมื่นเหรียญมาใส่ในกระเป่าของฉันชัดๆ และขอให้ฉันช่วยเธอ ในตอนนั้นเมียของฉันโทรมาขอเงินเพราะลูกของฉันป่วยพอดี ฉันจึงรับปากเธอไปยังไงล่ะ!” คนงานพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย กล่าวกันว่า ผู้ชายจะไม่หลั่งน้ำตาหากไม่เจ็บปวดจริงๆ แต่ว่าฉัน ที่เป็นคนมีนิสัยร้องไห้อยู่ภายในใจล่ะ ทุกคนที่มองเห็นฉันกับเขา เกรงว่าทั้งหมดจะเชื่อเขา! “พอได้แล้ว นายกลับไปก่อนเถอะ!” ตำรวจโบกมือให้คนงานกลับไป จากนั้นหันมามองฉันด้วยสายตาที่เกลียดชัง “ผมจะทำให้คุณยอมรับสารภาพออกมาทั้งหมดจากใจให้ได้!” จากนั้น ฉันก็ถูกจับกุมตัวให้ยืนขึ้น คนแรกที่มาเยี่ยมฉันคือนภทีป์ แต่ฉันปฏิเสธที่จะพบเขา ฉันไม่ต้องการที่จะทำให้เขายุ่งยากอีกแล้ว ก็เหมือนกับที่ดวิษีพูดนั่นแหละ ชีวิตการแต่งงานของฉันไม่มีความสุขเอง ไม่สามารถดึงเขาลงมาด้วยได้หรอก แต่ถึงกระนั้น ภายในใจของฉันก็ยังสับสน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ฉันไม่อยากติดคุกอีกแล้ว! ช่วงเวลาหนึ่งปีครึ่งนั้น ฉันไม่อยากหวนกลับไปอีกแล้ว! ขณะที่ฉันกำลังหมดหนทาง ไร้ทางเลือก ตำรวจก็เรียกฉัน “คุณณิชา มีคนต้องการพบคุณ” “ใครคะ?” ปฏิกิริยาแรกของฉันคือนภทีป์ ถ้าหากเป็นเขาจริงอย่างที่ว่า ฉันก็จะไม่ยอมพบ แต่ว่าตำรวจบอกว่า “ไม่ใช่” ขอเพียงแค่ไม่ใช่นภทีป์ ไม่ว่าเป็นใคร ฉันยอมพบทั้งนั้น! ตอนที่ฉันเดินเข้าไปในห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง คนที่ยืนอยู่หลังกำแพงกระจกไม่ใช่ใครอื่นเลย เป็นจิณณา ฉันมองดูหล่อนที่มีสีหน้าว่าตัวเองอยู่เหนือทุกคน กิริยาอาการของฉันถูกควบคุมด้วยความโกรธ! ฉันรีบตรงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วตะโกนด่าว่า “ณิชา แกนังคนสารเลว! ฉันขอบอกแกไว้เลยนะ ถ้าหากครั้งนี้ฉันสามารถมีชีวิตรอดออกไปได้ ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!”