ตอนที่63 บังคับพวกเราทั้งครอบครัวให้ตาย

ต๭นที่63 บังคับพวกเราทั้งครอบครัวให้ตาย ทั้งที่ผ่านไปแค่คืนเดียง ทำไมถึงต่างกันมากขนาดนี้? นี่เหมือนได้ยืนยันการคาดเดาของฉันเมื่อวาน! มีคนชี้นำภรรยาชลิตให้พูดแบบไหน ทำแบบไหน ฉันก็มองไปทางภรรยาชลิต ถามเธอว่า “ บริษัทของพวกเขามีคนมากขนาดนี้ ส่วนมากก็เป็นผู้หญิง คุณแยกออกได้แม่นยำขนาดนี้ได้ยังไงว่าฉันคือณิชา? ” พอฉันถาม สักพักภรรยาชลิตก็ตื่นกลัว ตาเธอมองพื้น ชะงักไปชั่วครู่จึงพูดขึ้นว่า “ คุณ คุณน่ะแค่มองก็ดูเหมือนคนเลวแล้ว! ไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร! ” ฉันมองตำรวจที่มากับเธอด้วย ถามอย่างทีเล่นทีจริง “ คุณตำรวจคะ คนนี้เก่งขนาดนี้ มองแว็บเดียวก็มองออกว่าใครคือคนร้าย พวกคุณอยากรับพิจารณาบุคลากรพิเศษสักหน่อยมั้ยคะ? ” “ พูดอะไรของคุณ! ” ภรรยาชลิตร้อนใจแล้ว ยืนขึ้นชี้นิ้วด่ากรวดฉัน “ คุณนั่นแหละที่ทำให้สามีฉันเดือดร้อน! สุขภาพร่างกายสามีของฉัน ถ้าไม่มีคนไปทำอะไร จะตายยังไง? ” ตำรวจมองสักพัก ภรรยาชลิตชี้นิ้วด่ากรวดฉัน เหมือนไม่นานก็รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น พูดเกลี้ยกล่อมว่า “ ทั้งสองเรื่องนี้เป็นคนละเรื่องกัน ตอนที่ยังไม่มีหลักฐาน อย่าเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน ” ภรรยาชลิตพอได้ยินว่าตำรวจไม่เข้าข้างเธอ ก็ชี้นิ้วกล่าวโทษตำรวจ “ ตำรวจอย่างพวกคุณก็ช่วยคนมีตังค์ รังแกคนยากจนอย่างพวกเรา ใช่มั้ย! ” พอเธอตวาด แฝดทั้งสองที่นอนหลับอยู่ข้างๆ สะอื้นครั้งหนึ่งก็ร้องไห้ออกมา! “ ฉันพูดไปตามความจริง ” ตำรวจก็หวั่นกลัว เรื่องนี้ไม่มีการบีบบังคับ แต่กลับลากฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง เพื่อนร่วมงานรอบข้างมองมาที่ฉัน สายตาก็ไม่เป็นมิตร ทุกคนล้วนกระซิบกระซาบ ยังมีคนประกาศขึ้นว่า “ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พวกเราจะไล่ณิชาออก ” “ ไล่ออก? ไล่ออกแล้วชีวิตสามีของฉันจะกลับมาได้มั้ย? ” ภรรยาชลิตชี้นิ้วด่ากราดคนที่พูดคนนั้นเป็นการใหญ่ “ คนตายไม่ใช่คนในครอบครัวคุณ คุณไม่รู้ถึงความเจ็บปวดนั้นอยู่แล้ว! ” เพื่อนร่วมงานคนนั้นไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย เพื่อไม่ให้รบกวนการทำงานของทุกคน นภทีป์ตัดสินใจเชิญภรรยาชลิตเข้าไปในห้องทำงาน แต่เธอยังจะร้องโหวกเหวกโวยวายอยู่ที่นี่ ก็ร้องโวยวายติดต่อกันเป็นเวลาสามวันแบบนี้ วันที่สาม ภรรยาชลิตถือใบตรวจโรคที่เมื่อก่อนชลิตเข้ารับการตรวจที่แผนกกระเพาะของโรงพยาบาลใบหนึ่ง พูดว่าบริษัทเตชิตออกแบบบีบบังคับพนักงาน สามีเธอเพราะทานอาหารไม่ตรงเวลาจึงป่วยเป็นโรค ปกติค่าชดใช้สำหรับเรื่องแบบนี้ ปกติก็ประมาณสองสามหมื่น มากสุดห้าหมื่น บางทีเพราะเรื่องราวโยงมาถึงฉัน นภทีป์จึงหยิบยื่นค่าชดใช้จำนวนหนึ่งแสนให้ภรรยาชลิตด้วยความหวังดี แต่ภรรยาชลิตก็ยังไม่ตกลง ตอนที่พวกเราไปถึงในตอนเช้าพบว่าเธอนำศพของชลิตมาถึงประตูอาคารสำนักงาน! ก่อนหน้านี้ ฉันกับนภทีป์ซื้อผ้าห่อศพให้ชลิตก่อนแล้ว ทั้งให้สัปเหร่อแต่งหน้าให้ คราวนี้ศพนอนแผ่อยู่ที่ประตู ใครก็ตามแค่เห็นแว๊บหนึ่ง ก็ตกใจแรง! ฉันมองแว๊บหนึ่งจากที่ไกลๆ ภรรยาชลิตมองฉัน ก็พุ่งขึ้นมาเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว ด่าว่า “ ณิชา คุณนั่นแหละ คุณนั่นแหละที่ใช้ประโยชน์สามีของฉัน ทำให้สามีฉันรู้สึกเป็นหนี้บริษัท จึงขยันทำงาน จึงเสียชีวิต! ” คนที่มุงดูอยู่รอบข้างมีมาก แต่ส่วนใหญ่ล้วนไม่กล้าเข้าใกล้ ภรรยาชลิตพุ่งมาทางฉัน ทุกคนล้วนโอบอุ้มอารมณ์ร่วมสนุกมองดู “ เรื่องนี้ รวมถึงเรื่องโครงการนั้นในตอนแรก ไม่เกี่ยวข้องกับฉันใดๆทั้งนั้น ” ฉันอธิบายให้เธอฟัง แต่เธอไม่ฟัง ดึงความสนใจของฉันร้องไห้ด่ากรวดเป็นการใหญ่ จากนั้นร้องไห้ให้ทุกคนช่วยเธอเถียง ทุกคนใครก็ไม่กล้าก้าวขึ้นมา พฤติกรรมของภรรยาชลิตในตอนนี้ ก็เหมือนเป็นบ้าไปแล้ว ผ่านไปไม่นานนัก ตำรวจก็มาแล้ว เชิญเธอขึ้นไปบนอาคาร ต้องการให้เธอขนศพกลับห้องเก็บศพ จากนั้นจุดฝังดินสู่สุขคติ แต่ภรรยาชลิตก็ยังไม่ยินยอม ก่อนหน้านี้เธอต้องการห้าล้าน แต่วันนี้เอาศพมาขู่ ข้อเรียกร้องเพิ่มมาอีกอย่าง ต้องการให้ฉันลงนรก! คนที่อยู่ด้านหลังภรรยาชลิตคือใคร เรื่องนี้เห็นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ บริษัทเตซิตออกแบบเป็นอาคารสำนักงานที่เช่าเขามา พอเรื่องนี้แพร่ออกไป คนที่รับผิดชอบอาคารสำนักงานก็ไม่ยินยอมแล้ว มาพบถึงบริษัท พูดว่าหากภายในสามวันไม่แก้ไขเรื่องดังกล่าว บริษัทเตชิตออกแบบก็ต้องย้ายออกไป! ที่จริงศพศพหนึ่งขวางอยู่ที่ประตู ใครก็ไม่ยินยอม เรื่องทั้งหมดล้วนกองรวมกัน ไม่ใช่ฉันลาออกง่ายดายขนาดนั้นแล้ว แต่ฉันก็ไม่อาจไปลงนรกเพราะเหตุจำเป็นบางอย่างได้ ถึงเวลาเที่ยงวัน ฉันนึกได้ว่าด้านล่างลูกสาวของชลิตคนนี้มองดูศพของชลิตอยู่คนเดียว ทั้งมองดูแฝดคู่หนึ่ง กลัวว่าพวกเขาจะหิว ฉันสั่งข้าวกล่อง ทั้งถือกระติกน้ำร้อนใบหนึ่ง แก้วใบหนึ่งลงไปด้านล่าง ที่จริงแล้วไม่กี่วันมานี้ฉันพบว่า ลูกสาวคนโตของชลิตคนนี้แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่พูด เอาแต่ก้มหน้า ฉันรู้สึกว่าบางทีอาจรู้อะไรจากปากเธอ ตอนที่ฉันนำของกินและกระติกน้ำร้อนยื่นให้ลูกสาวของชลิต เธอก็ไม่พูดสักคำ กินอย่างมูมมาม สำลักระหว่างทานอาหาร ฉันก็เทน้ำให้เธอ เธอกินใกล้จะอิ่มแล้ว เสียงเล็กๆพูดประโยคหนึ่ง “ ขอบคุณค่ะ ” “ หนูชื่ออะไรจ้ะ? อายุเท่าไรแล้ว ” ฉันรับของมา นั่งข้างกายเธอ มองดูศพของชลิต “ ณภัทรค่ะ ” หลังจากที่ลูกสาวของชลิตตอบแล้ว มองฉันนั่งอยู่ข้างศพ ถามว่า “ คุณน้าคะ คนอื่นกลัวศพกันหมด คุณไม่กลัวหรือคะ? ” ฉันสั่นศีรษะ บอกเธอว่า ฉันกับนภทีป์นำศพของพ่อเธอส่งไปถึงห้องเก็บศพ เปลี่ยนผ้าห่อศพให้เขา ณภัทรได้ฟัง เธอที่เงียบมาตลอดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย ดึงมือฉันแล้วพูดว่า “ คุณน้าคะ หนูรู้ว่าคุณเป็นคนดี แม่ของหนูถูกคุณน้านิสัยไม่ดีที่หน้าตาเหมือนคุณชี้นำในทางที่ผิด! แต่หนูโน้มน้าวเธอไม่ได้! ” คำพูดของเธอ ทำให้ฉันตกใจ! ฉันถามเธอว่ายินยอมเล่าเรื่องพวกนี้ให้ตำรวจฟังหรือไม่ ณภัทรลังเลสักพัก ในที่สุดก็พยักหน้า ฉันเรียกตำรวจลงมา แต่ทว่า ภรรยาชลิตลงมาพร้อมกับตำรวจ อยู่ต่อหน้าภรรยาชลิต ไม่ว่าฉันจะขอร้องณภัทรให้พูดประโยคเมื่อครู่นี้อีกรอบอย่างไร เธอเอาแต่ก้มหน้า สั่นศีรษะสุดชีวิต ประโยคเดียวก็ไม่พูด ก็เหมือนเป็นคนใบ้ ภรรยาชลิตไม่นานเหมือนจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ใช้มือผลักฉัน “ คุณมันผู้หญิงร้ายกาจ จะบังคับลูกสาวฉันเป็นพยานเท็จใช่มั้ย! สามีฉันก็เสียแล้ว คุณยังอยากใช้ประโยชน์ลูกสาวฉัน คุณอยากบังคับพวกเราทั้งครอบครัวให้ตายใช่มั้ย? ” ฉันสั่นศีรษะ อธิบาย แต่ไม่มีใครเชื่อฉัน ตอนนั้นฉันสิ้นหวังอย่างยิ่ง ฉันกลัวมากจริงๆว่าตัวเองจะเป็นต้นเหตุ ขุดหลุมฝังฝังนภทีป์ทั้งเป็น ขณะที่ฉันกำลังสิ้นหวังอยู่นั้น มือถือก็ดังขึ้น ฉันรับสาย คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนซ่อมคอมพิวเตอร์ เขาถามฉันอย่างหัวเสียว่าเมื่อไรจะไปรับคอมพิวเตอร์ ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว คอมพิวเตอร์ นี่ทำให้ฉันมีความหวังใหม่ในครู่ต่อมา! ฉันคุยโทรศัพท์ไปพลาง “ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ! ” วิ่งไปข้างถนนโบกแท็กซี่คันหนึ่งไปพลาง ตอนที่ภรรยาชลิตไล่ตามมา แท็กซี่ออกรถแล้ว เวลาหนึ่งชั่วโมง ฉันก็ไปถึงสถานที่ซ่อมคอมพิวเตอร์ ได้รับคอมพิวเตอร์สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ฉันเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ในร้านคอมพิวเตอร์ ไม่นานก็พบรูปถ่ายชุดนั้นที่บุญทิวาให้ฉันมาในตอนแรก อีกทั้งคอมพิวเตอร์กู้คืนได้แล้ว เวลาก็ย้อนคืนมา เพื่อป้องกันไม่ให้คอมพิวเตอร์เกิดปัญหาอีก ฉันก็ซื้อแฟลชไดร์ฟจากในร้าน นำรูปถ่ายชุดนี้เก็บสำรองไว้ จากนั้นก็นำรูปถ่ายส่งเข้ามือถือ ส่งให้จิณณา