ตอนที่66 เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสี ก็ไม่ได้ทุกข์ทรมานทั้งหมดใช่มั้ย

ต๭นที่66เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีก็ไม่ได้ทุกข์ทรมานทั้งหมดใช่มั้ย?

“เป็นไปไม่ได้”

พอฉันเปิดปากดนุนัยปฏิเสธทันควันโดยไม่คิดเลยสักนิด

เรื่องนี้ฉันคิดได้ตั้งนานแล้วถ้าเขาอยากปล่อยฉันไปง่ายๆแบบนี้ก็ต้องตกลงตั้งนานแล้ว

แต่ครั้งนี้ฉันเตรียมตัวมาดี

ฉันหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาเดินไปถึงหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่เข้าแอพบันทึกเสียงในมือถือจากนั้นวางไว้ข้างบน

ไม่พูดพล่ามกดเปิดเสียงบันทึกที่ห้องทำงานของจิณณาเมื่อครู่นี้โดยพลัน

ใช่แล้วตอนที่ฉันเข้าไปก็เปิดฟังก์ชั่นบันทึกเสียงในมือถือ

คนฉลาดแบบนี้อย่างดนุนัยท่าทีนี้ของจิณณาท่าทีที่เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธออย่างแน่นอน

ฉันมองใบหน้านิ่งของดนุนัยหลุบรูม่านตาต่ำพูดช้าๆ“ประธานดนุนัยฉันเป็นเหมือนนกพิราบครองรังนกกางเขนคุณไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของฉันแบบนี้ฉันเข้าใจถ้าเรื่องนี้คนที่ได้รับความทุกข์ทรมานมีแค่ฉันคนเดียวงั้นฉันยอมแล้วแต่จิณณาเพื่อให้ได้เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีดึงผู้บริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว”

“ทุกข์ทรทาน?”ดนุนัยได้ยินคำนี้เดินมาถึงตรงหน้าฉันทีละก้าว“ในสายตาของคุณเป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีเป็นความทุกข์ทรมานงั้นหรือ?”

บนใบหน้าไม่มีการแสดงสีหน้าใดๆในรูม่านตาสีดำกลับเป็นเหมือนคลื่นโหมกระหน่ำที่ทำให้คนตกใจเกลียดชัง!

“ไม่ใช่หรือคะ?คุณรักจิณณาฉันแต่งงานกับคุณทั้งที่คนสามคนล้วนไม่มีความสุขคุณกลับไม่ยอมปล่อยมือก็ไม่ใช่เพราะอยากทรมานฉันหรือ?”

“เหอะๆๆ”ดนุนัยพลันหัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะนั่นไม่ใช่เสียงหัวเราะที่มีความสุขยังทำให้ฉันรู้สึกเหงื่อแตกตัวเย็น!

เขายกมือนิ้วมือเรียวยาวบีบคางฉันไว้โดยตรงเก็บรอยยิ้มไว้“ต้องการจะหย่าหรือ?อย่างนั้นก็ตั้งใจปรนนิบัติผมจนกว่าผมจะนอนกับคุณพอแล้วก็หย่าได้”

“ดนุนัยคุณมันไม่มีโลจิก!เธอฆ่าคนแล้ว!คุณเข้าใจมั้ยเธอฆ่าคนแล้ว!”

ฉันดึงมือเขาออกรวดเดียวจะโดนผู้ชายคนนี้ทำให้โกรธจนเป็นบ้าแล้วจริงๆ

แต่ทว่าดนุนัยกลับกดฉันไว้บนโต๊ะทำงานโดยตรงจากนั้นทั้งร่างก็กดลงมาพูดว่า“ผมบอกไปแล้วนอนพอแล้วจึงจะหย่าได้”

ว่าแล้วก็เริ่มดำเนินการกระทำขั้นต่อไป

ฉันอยากขัดขืนแต่ชายหนุ่มใช้มือเดียวควบคุมมือทั้งสองข้างของฉันไว้

“คุณบ้าไปแล้วหรือนี่มันห้องทำงานนะ!”

ฉันตะโกนลั่น!

แต่ทว่าดนุนัยกลับไม่สนใจเลยสักนิดริมฝีปากประทับที่ใบหูของฉันพูดว่า“นี่เป็นอาณาเขตของผมคนของผมล้วนเข้าใจดี”

ตลอดช่วงสายฉันโดนดนุนัยกดอยู่บนโต๊ะทำงานยอมให้เขาระบาย

เมื่อเสร็จแล้วดนุนัยลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าฉันนอนแผ่บนโต๊ะทำงานเหม่อมองเพดาน

ในความสัมพันธ์รักสามเศร้าส่วนนี้ผู้แพ้มีแค่ฉันคนเดียว

“เหอะๆๆ”

เสียงเคาะประตูเบาๆช่วงหนึ่งแว่วมาจากปากประตู

ฉันตกใจจนรีบลุกขึ้นมาหันหลังให้ประตูกลัวว่าคนที่ปากประตูจะผลักประตูเข้ามาที่จริงแล้วเสื้อผ้าบนร่างของฉันโดนดนุนัยดึงจนขาดรุ่งริ่งแม้คลุมตัวก็ลำบากเล็กน้อย

ดนุนัยจัดเสื้อผ้าคร่าวๆสักพักไปที่ประตูไม่นานหยิบกระสอบไม่กี่ใบเข้ามายื่นให้ฉัน

ฉันมองแว็บหนึ่งข้างในเป็นเสื้อผ้าชุดหนึ่งยังมีเซ็ตบ็อกซ์อุปกรณ์บำรุงผิวกล่องหนึ่ง

เขาให้ฉันไปอาบน้ำในห้องเลานจ์ที่เป็นห้องในห้องทำงาน

ฉันเปิดประตู(บาน)ที่อยู่ด้านในห้องทำงานเดิมทีนึกว่าด้านในมีเพียงห้องน้ำหนึ่งห้องกลับพบว่าที่ตัวเองคิดง่ายเกินไปแล้ว

ด้านในพูดได้ว่าเป็นอพาร์ทเม้นท์ขนาดเล็กหลังหนึ่งมีห้องรับแขกมีห้องนอนยังมีห้องครัวแบบเปิดโล่งห้องหนึ่งและห้องอาบน้ำ

ฉันอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเพราะกีฬารุนแรงเมื่อครู่นี้ทั้งร่างขาล้วนอ่อนแรงแล้ว

ฉันนั่งบนเตียงอยากพักผ่อนสักพักกรอกตาไปด้านข้างเล็กน้อยมองเห็นบนผ้าคลุมสีขาวจัดผมยาวสีน้ำตาลแดงเส้นหนึ่งแผ่นิ่งอยู่ตรงนั้น

ช่วงเวลานั้นใจฉันเจ็บแสบอย่างบอกไม่ถูก

ก็เดาได้ว่านี่เป็นผมของใคร

แม้ฉันเข้าใจจิณณากับดนุนัยทั้งสองชอบพอกันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ฉันก็ออกจากเตียงหลังนั้นเหมือนหลีกหนีโรคระบาดยังจะดีกว่า

ฉันกำลังจะออกไปดนุนัยผลักประตูเข้ามาฉันตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว

หลังจากนั้นจึงรู้ว่าชายหนุ่มแค่อยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น

ฉันหลบรออยู่ด้านข้าง

ไม่นานดนุนัยก็จัดการตัวเองเสร็จพอออกมาแล้วเดินมาใกล้ฉันพูดว่า“หิวหรือยังไปเถอะผมพาคุณไปทานข้าว”

บนร่างชายหนุ่มยังส่งกลิ่นเจลอาบน้ำอ่อนๆหอมมากๆ

“ไม่ต้อง...”

“ทานที่โรงอาหารบริษัทนี่แหละ”

ฉันกำลังจะอยากปฏิเสธก็ถูกชายหนุ่มพูดแทรกดึงมือฉันไม่สนใจการต่อต้านของฉันโดยสิ้นเชิงก็พาฉันออกจากห้องทำงานไป

พอออกไปปรวันกับเลขาไม่กี่คนของเขาก็ล้วนอยู่ด้านนอก

โดยเฉพาะเลขาไม่กี่คนนั้นเห็นจับมือกันอยู่ด้านนอกในดวงตาก็ใกล้จะมีไฟลุกขึ้น

แต่ดนุนัยเมินเฉยโดยไม่คาดคิดลากฉันก็เข้าไปในลิฟต์

“ปล่อยฉัน”เข้าไปในลิฟต์แล้วฉันก็ดิ้นรนต่อไป

แต่ชายหนุ่มเพียงมองเลขชั้นในลิฟต์โดยไม่ตอบฉันสักนิด

จนกระทั่งลิฟต์มาถึงชั้นสาม

ชั้นสามเป็นชั้นล็อบบี้ของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดเขาพาฉันข้ามผ่านร้านกาแฟแห่งหนึ่งก้าวเข้าห้องอาหารพนักงานโดยตรง

สมแล้วที่เป็นจุดให้บริการอาหารพวกพนักงานเดินเข้าเดินออกสายตาทุกคู่ล้วนถูกดนุนัยและฉันที่อยู่ด้านหลังดึงดูด

ข้างหูฉันดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย—

“ประธานดนุนัยภรรยาท่านประธานสวัสดีตอนเที่ยงค่ะ”

“ว๊าวนี่ใครกัน?ภรรยาท่านประธานหรือนี่?”

“พระเจ้าท่านประธานพาภรรยามาทานข้าวที่ห้องอาหารอย่างคาดไม่ถึงหรือนี่?”

ภรรยาท่านประธานสี่คำเข้าที่ข้างหูฉันเต็มๆ...

ตลอดทางที่เดินมาแม้กระทั่งทำให้ฉัน(รู้สึก)ไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

เขาพาฉันมุ่งหน้าเดินไปถึงโต๊ะตัวหน้าสุดที่ตั้งอยู่โดดๆมีบริกรเปิดประตูให้พวกเรา

เขาพาฉันเข้าไปนั่งอยู่ที่นั่น

ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ

ทีละอย่างๆล้วนเป็นอาหารที่ฉันชอบทาน

ฉันมองเขาด้วยความสงสัย

ดนุนัยมองฉันแล้วพูดว่า“ผมถามคุณย่าของคุณแล้วท่านพูดว่าคุณชอบทานอาหารเหล่าพวกนี้”

ถามชยานีแล้ว

ฉันมองอาหารทั้งโต๊ะสงสัยอยู่เต็มตา

ไม่กล้าซาบซึ้งใจ

ใจฉันเพื่อไม่ให้ถูกดนุนัยทำร้ายสร้างกำแพงสูงขึ้นมาแล้วแต่กำแพงสูงนี้โอนเอนเกินทนฉันกลัวว่า(ถ้า)ซาบซึ้งใจครั้งหนึ่งจะทำให้กำแพงสูงลูกนี้พังทลายลงเผยความรู้สึกของฉันต่อหน้าเขา

อย่างนั้นแล้วเขาก็สามารถทำร้ายฉันได้โดยที่ไม่ต้องออกแรงเลย

ดนุนัยคีบซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานชิ้นหนึ่งขึ้นมาทานเสร็จก็ขมวดคิ้ว“คุณก็ชอบทานแต่อาหารที่หวานแบบนี้หรือ?”

“...”

“ชิมดูเชฟของที่นี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเชฟภัตตาคารมิชลินเลย”

“...”

ฉันมองดนุนัย

เงียบไปนานมากนานจึงจะถามว่า“ทำไมหรือคะ?”

เขาดีกับฉันทำให้กลัว

ดนุนัยคีบอาหารเองกินเองไม่กี่คำจึงเงยหน้าสายตาลึกซึ้งมองฉันผ่านไปราวๆไม่กี่วินาทีจึงพูดว่า“เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีก็ไม่ได้ทุกข์ทรมานทั้งหมดใช่มั้ย?”

ใช่

นี่เป็นคำตอบในใจฉัน

ก็สมมุติว่าตอนนี้ก็ไม่ใช่

แต่ฉันไม่กล้าซาบซึ้งใจไม่กล้ายอมรับ

ฉันกลัวว่าพอเส้นกั้นของฉันปลดลงสิ่งที่ต้อนรับฉันคือการทำร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

“ไม่ใช่ทั้งหมดล้วนเป็นความทุกข์ทรมานแค่อยู่ข้างกายคุณอย่างนั้นแล้วเรื่องทั้งหมดล้วนเป็นความทุกข์ทรมาน”ฉันพูดชัดถ้อยชัดคำ

ฉันเห็นมือที่ดนุนัยถือตะเกียบออกแรงตามมาด้วยเสียงเพลี้ยะตะเกียบไม้ไผ่คู่หนึ่งหักลงตามเสียง

ครู่ต่อมาดนุนัยโยนตะเกียบที่หักแล้วคู่นั้นทิ้งไปออกจากห้องอาหารโดยไม่หันหน้ากลับมา

ทั้งที่ฉันพูดคำที่ทำร้ายเขาไปแล้ว

แต่ใจฉันเจ็บเหลือเกิน...

ฉันมองอาหารที่ฉันชอบกินทั้งโต๊ะกลับขอบตาแดงแล้ว