ตอนที่67 วางยาเม็ดเล็กๆเม็ดหนึ่งลง

ต๭นที่67 วางยาเม็ดเล็กๆเม็ดหนึ่งลง “ อย่าลืมทุกสิ่งที่เขาทำตอนที่เธอเข้าไปในนรก อย่าลืมเรื่องเด็กที่ตายไป อย่าลืมบาปกรรมเขาที่ทำกับจิณณา(แล้ว)นั่งมองเฉยๆไม่สนใจใยดี... ” ในใจฉันลอบนึกถึงเรื่องทั้งหมด เหมือนเป็นการสะกดจิต ทำให้กำแพงในใจฉันแน่นหนาขึ้นมาทีละนิด ถ้าไม่ทำแบบนี้ ฉันกลัวว่ากำแพงในใจที่ตัวเองพยายามสร้างขึ้นมาจะพังทลายลงในระยะเวลาสั้นๆได้จริงๆ ฉันไม่ได้ทานข้าว ออกจากบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดตามลำพัง ตอนที่ออกมา พนักงานหลายๆคนยังทานข้าวอยู่ เห็นฉัน ล้วนกำลังกระซิบกระซาบ ดูเหมือนว่าดนุนัยออกไปเมื่อครู่นี้พวกเขาก็เห็นหมดแล้ว ฉันก็จัดการเรื่องมากมายขนาดนี้ไม่ไหว เร่งฝีเท้าออกจากบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด ไม่กลับบ้าน แต่ไปอินเตอร์เน็ตคาเฟ่แทน ฉันไปอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ ใช้ตารางทำเรซูเม่ของตัวเอง เริ่มส่งเข้าไปที่บริษัทออกแบบทีละแห่งๆ จนกระทั่งไฟล์ขนาดใหญ่เล็กน้อยล้วนใกล้จะส่งเสร็จแล้ว ใกล้จะค่ำแล้ว ฉันหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ ไม่มีแรงกลับบ้านไปทำอาหารเลยสักนิด ดังนั้นจึงหาร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่งที่อยู่ข้างทาง กินข้าวราดแกงจานหนึ่ง กินอิ่มแล้ว จึงจะนั่งรถบัสกลับบ้าน แม้ชยานีจะให้บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งกับฉัน ให้บัตรที่มีเงินฝากหลักล้านใบหนึ่งกับฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่าไม่เป็นความจริง มากกว่าเงินในบัตรใบนั้น แม้แต่บ้านหลังนั้นในหมู่บ้านกรีนเฮ้าส์ ฉันก็รู้สึกว่าไม่ใช่ของฉันเอง ฉันไม่กล้าแตะต้องมันเลยสักนิด กลับถึงในบ้าน พอฉันเปิดประตู เห็นไฟในบ้านยังสว่างอยู่ ใจฉันเต้นโครมๆอยู่ครู่หนึ่ง ก้มหน้า เห็นรองเท้าหนังของดนุนัยวางอยู่ที่ปากประตู เป็นระเบียบเรียบร้อย ฉันเปลี่ยนรองเท้าเข้าห้อง ได้ยินในห้องอาบน้ำของห้องนอนใหญ่ แว่วเสียงน้ำซ่าๆ ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังโดนล้อเล่น ช่วงหนึ่ง ความขุ่นเคืองในใจพุ่งไปที่สมอง โดยไม่คิด ก็วิ่งเข้าไปผลักประตูห้องอาบน้ำเปิดออก วิ่งไปด้านในร้องตะโกนว่า “ ดนุนัย คุณจะทำอะไรกันแน่! ” ช่วงเวลานี้ ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้เป็นภาพชายหนุ่มรูปงามที่เจิดจ้าดีงาม หยดน้ำจากฝักบัวร่วงลง ราดลงบนเรือนร่างที่งดงามประณีตไม่น้อยของชายหนุ่ม กล้ามหน้าท้องกำยำ เส้นแบ่งสัดส่วนทองคำที่ไร้ที่ติ แขนที่ทรงพละกำลัง เส้นโค้งเว้าที่เร้าอารมณ์ ทั้งหมดล้วนเผยให้เห็นตรงหน้าฉัน มองแว็บเดียวก็เห็นหมดเปลือก ฉันไม่เคยมองดูเรือนร่างของดนุนัยแบบนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็เสียใจ กำลังจะปิดประตู ชายหนุ่มกลับก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว ตอนที่ฉันไม่ตอบสนองกลับมา ก็ลากฉันไปใต้ฝักบัว สักพัก น้ำอุ่นราดลงมาตามเหนือศีรษะของฉัน ทำให้เสื้อผ้าของฉันเปียกโชกไปทั้งตัว! “ คุณทำอะไร! ” ฉันบิดตัวอยากดิ้นให้หลุดจากการควบคุมของเขา แต่ชายหนุ่มรั้งเอวฉันไว้แน่น โค้งเอวเล็กน้อย สายตาลึกซึ้งมองฉัน ถามฉันว่า “ คุณเข้ามา ไม่ได้อยากอาบน้ำหรือ? ” ไอน้ำทำให้ตาสองข้างของฉันพร่ามัว ทำให้ฉันไม่มีทางเห็นสีหน้าของดนุนัยได้อย่างชัดเจน ทำได้เพียงรู้สึกได้ว่าลมหายใจอุ่นๆพ่นรดบนใบหน้าของฉัน เสื้อผ้าทั้งตัวล้วนแนบติดอยู่บนตัว ไม่สบายตัวยิ่ง หมดหนทาง ฉันทำได้เพียงถอยหลังไปหนึ่งก้าว หันหน้ามา “ ฉันอยากอาบน้ำ คุณอาบให้เสร็จก่อนออกไปก่อน ” แต่กลับได้ยินเสียงติดขี้เล่นนิดๆของชายหนุ่ม “ผมเพิ่งเข้ามา ยังไม่เริ่มสระผมเลย ” “ งั้นฉันจะออกไป ” ฉันว่าแล้ว ก็เหมือนปัดผ่านข้างกายเขาออกไป ดนุนัยดึงฉันไว้ “ คุณออกไปแบบนี้ จะเป็นหวัดเอาได้ ไม่เท่าพวกเรา... ” แม้ฉันจะหันหลังให้เขา กลับรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของเขาเข้าใกล้ใบหูของฉัน ใช้เสียงที่มีความยั่วยวนพูดว่า “ อาบ ด้วย กัน ” สามคำ สีแดงเข้มไต่ขึ้นบนพวงแก้มของฉันชั่วขณะ เพื่อปิดบังความรู้สึกนี้ ฉันทำได้เพียงฝืนแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง “ คุณอย่าล้อฉันเล่นจะได้มั้ย ” ตอนที่ฉันพูด เสื้อผ้าบนร่างเย็นเล็กน้อย ฉันเพียงรู้สึกหนาวเล็กน้อย เพียงต้องการออกไปเปลี่ยนทิ้งเร็วหน่อย แต่ชายหนุ่มกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยฉันไป แขนแกร่งมีพละกำลังคว้าเอวฉันไว้จากด้านหลัง พูดชัดถ้อยชัดคำ “ เมีย ครับ ถ้าไม่อาบด้วยกัน คุณก็นั่งตรงนั้น จนกว่าผมจะอาบเสร็จ ” สำหรับฉันแล้วเสียงของเขาฟังดูน่าไม่อายเป็นที่สุด แม้กระทั่งฉันไม่แน่ใจว่าเขาอยากแก้แค้นฉันเพราะเรื่องงานศพหรือเปล่า แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ฉันออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งบนเก้าอี้สตูลในห้องอาบน้ำรอชายหนุ่มอาบน้ำ วันนี้เขาอาบช้าเป็นพิเศษ อีกทั้งทุกขั้นตอนล้วนหันหน้ามาทางฉัน แม้ฉันพยายามอย่างมากที่จะก้มหน้าแล้ว แต่เพราะน้ำจะสาดเข้ามาไม่เป็นเวลา ฉันทำได้เพียงเอียงศีรษะไปเช็ดตา ระยะเวลานี้ ฉันมองเห็นการเปลี่ยนแปลงของจุดที่อยู่ต่ำกว่าสะดือสามนิ้วของชายหนุ่มอย่างชัดเจน ฉันแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดดนุนัยอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาเช็ดตัวให้แห้ง นำผ้าเช็ดตัวห่อบนร่างตน ก็ออกไป ฉันไม่แน่ใจว่า‘ไฟ’ของเขาดับลงแล้วหรือยัง แต่ฉันจัดการเรื่องมากมายขนาดนั้นไม่ได้ หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ฉันรีบถอดเสื้อผ้าที่เย็นถึงทรวงในแล้วออก เริ่มอาบน้ำ หลังจากจนกระทั่งฉันอาบน้ำเสร็จดั่งฟ้าผ่าเร็วจนปิดหูไม่ทัน จึงรับรู้ถึงปัญหาที่สำคัญมาก ห้องอาบน้ำเป็นเพราะฉันวิ่งพรวด ฉันไม่ได้นำของที่จะไปเปลี่ยนซักใดๆ หรือเสื้อคลุมอาบน้ำเข้ามา ผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวก็ถูกดนุนัยห่อออกไป ฉันอยากออกไป ก็กลัวว่าดนุนัยจะอยู่ที่ปากประตู ขณะที่กำลังหมดหนทางอยู่นั้น ทำได้เพียงร้องเรียกชื่อดนุนัยไปยังด้านนอกไปก่อน ไม่มีคนตอบรับ ฉันนึกว่าเขาไม่อยู่ ตอนที่ฉันทิ้งความระมัดระวังเปิดประตูเตรียมจะออกไป กลับเห็นลักษณะที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จออกไปจากตรงนี้ของดนุนัย ก็นั่งอยู่บนเตียง! แม้บนร่างคลุมผ้าเช็ดตัว กลับมองออกว่า‘ไฟ’ของเขายังไม่ได้ดับไปเหมือนเมื่อครู่นี้! ฉันกำลังคิดจะถอยกลับห้องอาบน้ำ ชายหนุ่มเดินเข้ามาหนึ่งก้าวก็คว้าฉันไว้ กดไว้บนเตียง การตอบสนองอย่างแรกของฉันก็คือดิ้นรน แต่ทว่า ดนุนัยกดฉันได้โดยตรง มองฉันอย่างคนที่อยู่เหนือกว่า “ เมียครับ ผมเคยพูดนานแล้วว่า ต้องการหย่า ก็ต้องทำให้ผมนอนกับคุณให้พอเสียก่อน ” เหตุผลข้อหนึ่ง ทำให้ครู่ต่อมาฉันก็หยุดดิ้นรน แม้ฉันจะรู้ว่าข้อนี้คือเหตุผลหนึ่งที่เขาอยากบุกรุกฉัน แต่ทว่า ในเวลานี้ ฉันกลับเลือกที่จะยอมรับ นอกจากต้องการจะหย่า ฉันเข้าใจว่าฉันใจกว้าง ปรารถนาที่จะรวมกันกับเขา วันนั้น พวกเราทำอยู่นานมาก จากบนเตียง ถึงโต๊ะเครื่องแป้ง สุดท้ายฉันนึกว่าเสร็จสิ้นลงแล้ว ตอนที่ไปถึงอ่างล้างมือก็ถูกเขาพันเข้ามา ดนุนัยกอดฉันไว้จากด้านหลัง กัดใบหูของฉันเบาๆบอกฉันว่า “ เมียครับ กลิ่นกายของคุณหอมจริงๆ ชั่วชีวิตผมอาจนอนไม่พอ ” คำพูดประโยคนี้ ฉันฟังแล้วตกใจกลัว มองเขาลอดผ่านกระจก ถามเขาว่า “ ดนุนัย คนอื่นๆล้วนมีความรัก จึงจะมีเซ็กส์ คุณไม่รักฉัน คุณรักจิณณา หรือว่าคุณมองความรักกับเซ็กส์แยกออกจากกัน? ” ดนุนัยไม่ได้ตอบฉัน คว้าเอวฉันไว้ ต้องการจะทำอีกรอบ ครั้งนี้ ฉันเหนื่อยจนหมดแรงจริงๆ ฉันโดนเขาอุ้มขึ้นเตียง ตอนที่เขาอุ้มฉันทำอย่างเบามือมาก แม้ท้องฟ้าจะมืดแล้ว ไฟในห้องนอนยังปิดอยู่ แต่ฉันมักจะรู้สึกว่าชายหนุ่มมองดูฉันอย่างอ่อนโยน ตอนที่ใจฉันรู้สึกซาบซึ้งอยู่หน่อยๆโดยไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มไปห้องรับแขกแล้ว ตอนที่เข้ามาอีกครั้ง ในมือถือน้ำหนึ่งแก้ว ในใจฉันสั่น นึกว่าเขากำลังเป็นห่วงฉัน แต่ไม่นาน ฉันเห็นดนุนัยนำน้ำแก้วนั้นวางไว้บนตั่งหัวเตียง สักพักก็วางยาเม็ดเล็กๆเม็ดหนึ่งลง เปิดปากอย่างเย็นชา “ กินสิ ”