ตอนที่68 เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีของคุณไปชั่วชีวิต

ต๭นที่68 เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีของคุณไปชั่วชีวิต ก็ในช่วงเวลานี้ ฉันถูกเรียกกลับสู่ความเป็นจริง ความคิดปรารถนาทุกอย่าง ล้วนถูกเรียกกลับสู่สภาพเดิมเพราะเม็ดยาเม็ดเล็กๆเม็ดนี้ ฉันหลุบตา ห้ามปรามความทุกข์ทรมานในใจไว้อย่างเข้มแข็ง แสร้งว่าตนนั้นหยิบเม็ดยาขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบแก้วน้ำขึ้น อยากดื่มเร็วหน่อย แต่มือที่ถือแก้วน้ำกลับสั่นไม่หยุด ฉันหมดหนทาง ทำได้เพียงนำเม็ดยาใส่เขาในปาก จากนั้นสองมือยกแก้วน้ำ ดื่มแล้ว ที่ทำให้ฉันรู้สึกยินดีคือ ขั้นตอนทั้งหมดดนุนัยล้วนไม่ได้เปิดไฟ เขามองไม่เห็นความลนลานและความลำบากของฉันอย่างแน่นอน ฉันดื่มยาแล้ว ก็สงบสติเสียหน่อย จึงจะแสร้งใช้น้ำเสียงไม่แยแสยังมีความห่างเหินไม่กี่ส่วนพูดว่า “ ยาฉันกินแล้ว ประธาน ดนุนัยวางใจเถอะ ฉันจะไม่ต้องท้องลูกของคุณ คุณไปได้หรือยัง? ” แต่ทว่า ดนุนัยก็ไม่ไป เขาก็ยืนอยู่ข้างกายฉัน ฉันนึกว่าเขากลัวว่าฉันจะแกล้งกินยา เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองกินยาแล้ว ฉันเงยหน้านำน้ำทั้งหมดในแก้วน้ำล้วนดื่มให้หมด นำแก้วน้ำวางลงตรงหน้าเขา เงยหน้ามองเขา “ ประธานดนุนัย ฉันสาบาน ฉันดื่มยาไปแล้วจริงๆ ” แต่ทว่า ดนุนัยมองฉัน สุดท้ายแก้วน้ำ ฟ้ามืดเกินไป ฉันมองเห็นสายตาของเขาไม่ชัด แค่ในตอนสุดท้ายได้ยินเขาพูดว่า “ ขอโทษด้วย ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่คุณจะตั้งท้อง ” พูดจบ หันหลังนำแก้วกลับไปไว้ในห้องครัว ฉันรออีกสักพัก ดนุนัยเหมือนไม่มีความคิดที่จะไป ฉันจึงไปถามเขา “ ประธานดนุนัยตัดสินใจว่าจะไปเมื่อไรคะ? ” “ ผมไม่ไป ” โอกาสในการตอบของดนุนัยหนักแน่น “ พวกเราเป็นสามีภรรยา อาศัยอยู่ด้วยกันไม่ถูกหรือ? ” “ ประธานดนุนัย นี่เป็นบ้านของฉัน ประธานดนุนัยต้องการจะแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงหรือคะ? หรือว่าบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดเกิดวิกฤต แม้แต่บ้านหลังหนึ่งคุณก็ซื้อไม่ได้แล้ว ” ฉันทำให้น้ำเสียงของตัวเองเย็นชา ห่างเหินให้มากที่สุด เพราะมีเพียงวิธีนี้ ฉันจึงจะสามารถนำตัวเองวางไว้ในที่ที่อยู่ห่างจากเขาไกลที่สุดได้ ปฏิเสธเขาอย่างหนักแน่น คราวนี้ดนุนัยนั่งบนโซฟาห้องรับแขก เดิมทีกำลังส่งอีเมลล์ในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้ค ได้ยินคำพูดของฉัน นั่งตัวตรง มองฉัน ถามว่า “ คุณชอบบ้านแบบไหน? ผมซื้อให้คุณ หรือว่า...ถ้าคุณไม่มีแบบที่ชอบ ผมซื้อที่นา สร้างให้คุณ ” พอฉันได้ฟังคำนี้ อยากยิ้มขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง “ ประธานดนุนัยก็พูดแบบนี้กับทุกคนไม่ใช่หรือคะ? ” ครั้งที่แล้วฉันได้ยินคำพูดนี้แม้ผ่านไปนานบ้างแล้ว แต่ฉันจำได้ชัดเจนมาก ฉันจำได้ว่านั่นเป็นตอนที่ชยานีถามจิณณาว่าไม่ได้อาศัยอยู่กับดนุนัยหรอกหรือ ชวลัยพูดว่า ดนุนัยก็เคยพูดทำนองนี้กับจิณณา “ คุณเป็นภรรยาของผม ” ดนุนัยไม่ได้ตอบอย่างน่าเชื่อถือ แต่เขาก็ตอบแล้ว ฉันมองดนุนัยที่นั่งบนโซฟา บางครั้งรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้โกหกเก่งเกินไปแล้ว ทำได้สำเร็จราบลื่นเกินไปแล้ว คนอย่างฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร? เพียงบังคับให้เขาถอยออกไป ฉันเดินไปตรงหน้าเขาไม่กี่ก้าว ก้มศีรษะลง พูดว่า “ ประธานดนุนัยอยากอยู่กับฉันอย่างมี ความสุข (อยากให้ฉัน)เป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีด้วยความซื่อสัตย์ ยอมให้คุณป้าบๆไม่ใช่หรือคะ? ” “ ไม่ใช่อย่างนั้น... ” “ เอาสิ ถ้าคุณยอมรับเงื่อนไขของฉัน ฉันก็จะเป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีด้วยความซื่อสัตย์ เพียงแค่คุณต้องการฉันก็จะเป็นภรรยาคุณไปชั่วชีวิต ชั่วชีวิตล้วนเชื่อฟังคุณ ” ฉันไม่ปล่อยให้เขาพูดออกไปเลยสักนิด แต่ฉันพูดแบบนี้ดนุนัยเงยหน้ามองฉัน ลุกขึ้นพูดว่า “ ว่ามาสิ ” “ ฉันอยากให้คุณหยิบหลักฐานที่มีอยู่ในมือคุณออกมา จากนั้นบอกคนข้างนอก สองเรื่องก่อนหน้านี้ ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่หัวโจกผู้ก่อการร้ายคือจิณณา เรื่องทั้งหมดล้วนเป็นเธอทำ! ยังรวมถึงการตายของชลิตด้วย! ” แม้ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันเชื่อว่าดนุนัยไม่ใช่คนโง่ที่ยอมให้คนจัดการคนหนึ่ง ในมือของเขาจะต้องมีหลักฐานการทำผิดของจิณณาอย่างแน่นอน รวมทั้งตอนแรกก่อนที่ฉันจะถูกจำคุก ข้อความที่ฉันไม่เคยส่งออกไป (สาย)โทรศัพท์ที่(ฉัน)ไม่เคยโทรออกไปนั้นในมือถือของจิณณา จนกระทั่งหลังจากนั้น นภทีป์จึงพูดกับฉันว่า เขาสงสัยว่ามือถือของฉันโดนคน(ทำ)เลียนแบบเสียแล้ว ดนุนัยฟังที่ฉันเล่าแล้ว เมื่อครู่นี้ยังทำหน้าดีๆอยู่ ครู่ต่อมาก็มืดมนลงมาแล้ว ก็ทิ้งไว้สามคำ “ เป็นไปไม่ได้ ” เคร่งขรึม มุ่งมั่น “ คุณดูเถอะ คุณรักจิณณารักลึกซึ้งขนาดนั้น แม้แต่หลักการก็ไม่ต้องการแล้ว กลับเข้าพัวพันกับฉันอีก นี่ไม่ใช่ความทุกข์ทรมาน แล้วคืออะไร? ” ฉันเงยหน้า รูม่านตาจ้องรูม่านตาดำของดนุนัย ปลุกความกล้าหาญ “ ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันเพียงต้องการสามีที่รักฉันคนเดียวเท่านั้น แต่ถ้าสามีของฉันคือคุณ ฝันนี้ล้วนเป็นความหวังเกินจริง ” “ณิชา…” “ ประธานดนุนัย สุดท้ายฉัน(ขอ)เตือนคุณครั้งหนึ่ง จิณณาเป็นคนร้ายที่ทำให้ชลิตตาย แม้ชลิตเป็นแค่คนงานคนหนึ่ง แม้พวกคุณยกมือ ก็สามารถชดเชยเงินที่ภรรยาชลิตสิบชาติก็หาไม่ได้ แต่คุณจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล ความจริงที่เด็กสามคนนั้นสูญเสียพ่อ ” ฉันพูดจบ ไปห้องนอนรองแล้ว นอนลง ฉันผิดหวังกับดนุนัย… ถึงขีดสุด หลังจากวันนั้น แม้บางครั้งดนุนัยจะมาบ้านฉัน แต่ฉันกับเขาพูดได้ว่ากลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน โดยที่ไม่พูดกันเลยสักนิด ฉันส่งเรซูเม่ของตัวเองทางอินเตอร์เน็ต คร่าวๆล้วนเป็นหินจมลงในมหาสมุทร บางครั้งมีโทรศัพท์หลายสายโทร.เข้ามา ประโยคแรกที่(เอ่ย)ขึ้นมา ก็คือทำให้แน่ใจว่าฉันคือณิชาที่ในปีนั้นวางแผนทำร้ายพี่สาวตัวเองคนนั้นใช่มั้ย ฉันไม่รู้ ทั้งที่เป็นเรื่องเล็กแบบนั้นเรื่องหนึ่ง ปีนั้นแม้แต่ทินบัติกับชยานีล้วนสามารถปกปิดไว้ได้ แต่ตอนนี้บริษัทเล็กใหญ่ในสาขาอาชีพล้วนรู้แล้วอย่างคาดไม่ถึง ฉันรู้ว่า ในที่ลับต้องมีคนบ่อนทำลาย เวลาสองสัปดาห์ ขณะที่ฉันกำลังผิดหวังกับการหางาน ในตอนสุดท้ายในที่สุดเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นงานพาร์ทไทม์ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ร้านกาแฟ ฉันหาร้านกาแฟไม่กี่แห่ง ในตอนสุดท้ายในที่สุดพบร้านกาแฟใจกลางเมืองCBDแห่งหนึ่งที่ให้ฉันชั่วโมงละยี่สิบ(หน่วยเงิน?) ยังออกไปส่งข้าวกล่องได้ค่าส่งข้าวกล่องเพิ่มครั้งละห้า(หยวน?) เงินจำนวนนี้แม้ไม่มาก แต่ฉันไม่อยากเป็นหนอนข้าวไร้ค่าตัวหนึ่ง อย่างนั้นแล้วตัวฉันเองก็จะดูถูกตัวเองเอาได้ ตอนที่ฉันคุยเรื่องเวลากับเจ้าของร้านกาแฟเสร็จแล้ว หลังจากตกลงเรียบร้อยแล้วว่าจะมาทำงานวันจันทร์หน้า กำลังจะเข้าไป ในร้าน ก็ได้ยินเสียงหนึ่ง “ มอคค่าแก้วหนึ่ง เร็วหน่อย ” ฉันฟังออกว่านี่เป็นเสียงของดวิษี หันหน้าไป ก็เห็นดวิษียืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ สีหน้าไม่ค่อยดี ทั้งตัวคนดูจะซูบเซียวลงเล็กน้อย มองเห็นเธอ ฉันคิดเชื่อมโยงถึงนภทีป์อย่างอดไม่ได้ เดินเข้าไปทักเธอก่อนอย่างหน้าด้านๆ เธอเห็นฉัน กรอกตาขาวแรง “ ณิชา ฉันไปไหนทำไมถึงได้เห็นเธอทุกที่เลยนะ ยัยตัวซวยนี่! ” ประโยคเดียว ฉันก็เดาได้ว่าบริษัทเตชิตออกแบบเกิดเรื่อง ฉันไม่สนใจว่าเธอจะโกรธฉัน ถามเธออย่างเป็นมิตรน่าฟัง เกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะ ตอนแรกดวิษีไม่ยอมบอกฉัน ฉันกระตือรือร้นแต่กลับถูกเมินกลับมา บวกกับกาแฟก็ยังทำไม่เสร็จสักที ในที่สุดเธอพูดให้ฉันฟังแล้ว คราวนี้ฉันถึงจะรู้ว่า บริษัทเตชิตออกแบบในตอนนี้ไม่ได้เกิดเรื่อง แต่คร่าวๆแล้วอยู่ในขอบเขตของการล้มละลาย สายชนวนก็คือเรื่องนั้นของชลิต บ้านหลังนั้นที่ชลิตได้ตายจากไปเป็นบ้านคนหลังหนึ่ง ไม่รู้ว่าลูกค้าทราบมาจากไหนว่า ชลิตตายที่บ้านหลังนั้น โกรธจนอยากพบนภทีป์(เพื่อขอให้)ชดใช้ พูดว่าบ้านหลังนี้เคยมีคนตาย อยู่ไม่ได้แล้ว อยากพบนภทีป์(เพื่อขอให้)ซื้อบ้านหลังนี้ไว้ตามราคาตลาด ไม่อย่างนั้นแล้วเขาจะยื่นฟ้องบริษัทเตชิตออกแบบต่อศาล