ตอนที่69 อ้วกเป็นเลือด

ต๭นที่69 อ้วกเป็นเลือด ที่จริงฉันเข้าใจลูกค้า บ้านใหม่ของเขา มีคนหนึ่งตายอยู่ที่นั่น ไม่มีทางอยู่ได้อย่างแท้จริง บ้านนั้นเป็นวิลล่าหลังหนึ่ง ราคาตลาดสิบล้าน บริษัทเล็กๆที่เพิ่งเริ่มดำเนินการได้ไม่กี่ปีประเภทนี้ของนภทีป์ซื้อไม่ได้เลยสักนิด ถ้าดำเนินการฟ้องร้อง ก็ยิ่งไม่มีทางสร้างตัวในวงการอาชีพได้ ก็ห่างจากล้มละลายไม่ไกลแล้ว ในใจฉันก็ไม่มีที่เปรียบ สรุปแล้ว นี่ล้วนเป็นการขยายของเรื่องชลิต (เป็นสิ่งที่ขยายมาจากเรื่องการตายของชลิต) ดวิษีถือกาแฟแล้ว ก็จะไปเขตก่อสร้างแล้ว ฉันนั่งรถไปบริษัทเตชิตออกแบบตามลำพัง ตอนที่ฉันเข้าไป พบว่าฟร้อนท์เคาน์เตอร์ว่างเปล่าแล้ว ห้องทำงานนั้นที่ฉันอยู่แต่ก่อน ในห้องข้างๆหลายห้องนอกจากคอมพิวเตอร์ล้วนไม่เหลืออะไรเลย ดูเหมือนว่าดีไซเนอร์ที่แต่ก่อนนั่งอยู่ตรงนั้นลาออกไปแล้ว ฉันก็เดินไปถึงห้องทำงานที่ดวิษีอยู่ เห็นบนโต๊ะทำงานของเธอ ยังมีของใช้เบ็ดเตล็ดจำนวนมากวางกองไว้ตลอด ฉันเดินมารอบหนึ่งแล้ว สุดท้ายจึงไปถึงห้องทำงานของนภทีป์ ฉันแนบหูที่ปากประตู ได้ยินเขากำลังคุยโทรศัพท์ เหมือนว่ากำลังยืมเงิน ฉันฟังออกว่าน้ำเสียงของเขานอบน้อมเป็นอย่างมาก มีความรู้สึกไม่ดีหลายอย่างรวมกัน ทั้งหมดนี้ ไม่ใช่ความผิดของฉันทั้งหมดหรือ? ฉันค้นบัตรที่ชยานีให้ฉันใบนั้นออกจากในกระเป๋า เคาะเปิดประตูแล้ว นภทีป์เห็นฉัน ตื่นตระหนกลนลานเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด ฉันดูออกว่าสีหน้าของเขาแย่มาก ลูกตาดำหนักจนน่ากลัว แค่ดูก็รู้ว่าไม่ได้หลับสบายมาหลายวันแล้ว เขาฝืนเก็บความซูบเซียวของตัวเองไว้ ดันรอยยิ้มหนึ่งออกพูดกับฉันว่า “ รุ่นน้อง ทำไมเธอถึงนึกอยากมาล่ะ? ” ฉันเอื้อมมือยัดบัตรใส่มือเขา “ รุ่นพี่ ในนี้มีเงินหนึ่งล้านสองแสน(หยวน?) แม้จะไม่มาก แต่คุณเอาไปก่อน คุณย่าของฉันพูดว่า ตระกูลวาดวงร์แบ่งเงินปันผลทุกปีล้วนจะโอนเข้าบัตรใบนี้ ตอนนี้ใกล้จะสิ้นปีแล้ว ควรจะรีบหน่อย ” แต่นภทีป์จะไม่รับบัตรของฉันเลยสักนิด เขานำบัตรยัดใส่มือฉันกลับ ยกมุมปากขึ้น “ ไอ่โย๋ รุ่นน้อง ฉันตกต่ำอีกที ก็ไม่ถึงกับพบเธอ(เพื่อขอให้)ช่วยฉัน ” “ รุ่นพี่ ” ฉันไม่อยากหักหน้าเขา แต่ตอนนี้ทั้งหมดของบริษัทเตชิตออกแบบ ก็ทำให้ฉันรู้ว่า เขาเดินต่อไปไม่ได้แล้ว นภทีป์ตบมือฉันเบาๆ พูดว่า “ ฉันมีธุระนิดหน่อย วันนี้อยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ได้แล้ว ขอโทษด้วย ” พูดจบ หยิบสูทบนไม้แขวนเสื้อขึ้นมาสวมบนร่าง สูทตัวที่หลายสัปดาห์ก่อนยังพอดีตัว ขณะนี้หลวมขึ้นไม่น้อยแล้ว ท้องฉันเดินไปเดินมาในบริษัทเตชิตออกแบบที่ว่างเปล่า มองโต๊ะวางเปล่าเหล่านั้น มีความรู้สึกไม่ดีหลายอย่างรวมกัน ตกดึก ตอนที่ฉันกลับบ้าน ดนุนัยอยู่บ้านอย่างคาดไม่ถึง ฉันนอนแผ่ที่ห้องนอนแขกตามลำพัง ไม่ไปเจอเขาให้มากที่สุด จากนั้นฉันก็นอนบนเตียงหลับไปอย่างสะลืมสะลือ ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไรแล้ว ฉันได้ยินมือถือดังขึ้น คลำเข้ามาอย่างง่ายดาย อาศัยความจำรับสาย หลังจากนั้น นำมือถือวางที่ข้างหู “ ฮัลโหล ไม่ทราบว่าคุณรู้จักนภทีป์หรือเปล่า? ” ปลายสายด้านนั้นแว่วเสียงคนหนุ่มพูดภาษาถิ่นคนหนึ่ง ไม่กี่คำนี้ ทำให้ฉันในขณะนั้นตื่นเต็มตา “ รู้จักค่ะ ” จากนั้นมองมือถือแว็บหนึ่ง นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของนภทีป์ ฝ่ายตรงข้ามอธิบายสถานการณ์กับฉันสักพัก คร่าวๆก็คือนภทีป์เมาแล้ว มือถือของเขาใส่พาสเวิร์ดจึงเปิดไม่ออก มีแค่เบอร์โทรศัพท์คนสำคัญสามารถใช้ได้ แต่คนสำคัญของเขามีแค่ฉันคนเดียว... ดังนั้นฝ่ายตรงข้ามก็โทรหาฉันแล้ว ฉันนึกถึงลักษณะซูบเซียวนั้นของนภทีป์ตอนที่เจอเขาเมื่อกลางวันขึ้นได้ ตึงเครียดขึ้นมาครู่หนึ่ง ตกลงว่าจะเข้าไปทันที จนกระทั่งโทรศัพท์วางสายไปแล้ว ฉันดูเวลาแว็บหนึ่ง เป็นเวลาเที่ยงคืนยี่สิบนาที ฉันพาดเสื้อตัวหนึ่งก็ออกบ้านไป ถึงปากประตูชุมชนแล้ว ถนนที่เมื่อก่อนคนผู้คนสัญจรไปมา คราวนี้ไม่มีแท็กซี่เลยสักนิด แม้แต่รถที่ใช้แอพเรียกก็เรียกมาไม่ได้ ตอนที่ฉันกระวนกระวายอย่างถึงที่สุด รถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับออกมาจากในชั้นใต้ดินชุมชนด้านหนึ่ง ค่อยๆหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน กระจกรถเลื่อนลง ดนุนัยนั่งอยู่ในรถพูดกับฉันว่า “ ไปไหน? ผมไปส่งคุณเอามั้ย ” ถึงแม้ฉันจะมีความไม่เต็มใจอยู่หมื่นอย่าง แต่ฉันเป็นห่วงนภทีป์ยิ่งกว่า ทำได้เพียงขึ้นรถอย่างหมดหนทาง นภทีป์ทานอาหารในที่ที่เป็นร้านอาหารทะเลเฉียงถังแห่งหนึ่ง ตอนที่ฉันนั่งรถของดนุนัยเข้าไป ลานจอดรถหน้าร้านอาหารว่างเปล่าแล้ว ดูเหมือนว่าลูกค้าจะกลับกันหมดแล้ว ฉันลงรถอย่างรวดเร็ว ค้นหาเงาของนภทีป์ไปรอบๆ “ อ๊อก! ” กลางดึก ฉันได้ยินว่ามีคนกำลังอาเจียน ฉันเข้าไปหาตามเสียง เห็นนภทีป์นั่งยองๆอยู่ข้างต้นไม้ อาเจียนใส่ต้นไม้ไม่หยุด ฉันประคองเขาไว้ ร้องตะโกนว่า “ รุ่นพี่! ” ขณะนี้นภทีป์เลอะเลือนเล็กน้อยเป็นครั้งคราวแล้ว แต่เขามองฉัน สายตาจดจ่อเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง เผยยิ้มที่ดูดีมากออกมา “ รุ่นน้อง เธออยู่ที่นี่ได้ยังไง? ” “ รุ่นพี่ คุณดื่มเยอะแล้ว ฉันพาคุณกลับบ้าน ” “ ไม่...ฉัน...อ๊อก! ” นภทีป์ว่าแล้ว ก็อาเจียนอีกครั้ง คนเมาสุราตัวหนักเป็นพิเศษ ฉันคนเดียวหมอบลง จึงจะยึดจับเขาไว้อย่างฝืนทนเป็นอย่างมาก นภทีป์อาเจียนไปแล้วครู่หนึ่ง ตัวคนกลับยังไม่คืนสติสักนิด เขาพิงบนตัวฉัน พูดอย่างรีบร้อนเล็กน้อย “ รุ่นน้อง วางใจเถอะ บริษัทเตชิตออกแบบจะไม่ยุบไป วันนี้ประธานปณตคนนั้นพูดแล้วว่า เพียงแค่ฉันดื่มเหล้าสิบแก้วนั้นไปแล้ว ก็ลงทุนให้ฉันยี่สิบล้าน! ” ฉันฟังคำพูดของนภทีป์ ในใจเจ็บแสบเป็นอย่างมาก ที่พูดมาทั้งหมดนี้สรุปว่าล้วนเป็นความผิดของฉัน ไม่ใช่หรือ? แต่เขากลับไปดื่มโดยไม่คิดชีวิต! ฉันรู้ว่าคราวนี้ฉันจะพูดแบบนี้ไม่ได้ ฉันพูดได้เพียง “ รุ่นพี่ คุณสุดยอดมาก บริษัทเตชิตออกแบบจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆอย่างแน่นอน ” ฉันแค่นั่งยองๆไว้ ลุกไม่ขึ้นเลยสักนิด จนกระทั่งดนุนัยเข้ามา เขาช่วยฉันเคลื่อนย้ายนภทีป์ไปไว้ที่เบาะหลัง กลิ่นเหล้าคลุ้งกระจายออกมาในห้องโดยสารรถหรูอย่างรวดเร็ว ฉันขอโทษดนุนัย “ ประธานดนุนัย ขอโทษค่ะ รุ่นพี่เขาดื่มหนักแล้ว ” ดนุนัยกวาดตามองฉันแว็บหนึ่งผ่านกระจกมองหลัง ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ก็เริ่มออกรถแล้ว “ อ๊อก! ” รถเพิ่งจะเริ่มออกตัว ฉันก็ได้ยินเสียงกำลังจะอ้วกของนภทีป์ ฉันกลัวจะทำรถดนุนัยสกปรก เขาโกรธ ฉันพลันใช้มือไปรับของที่เขาอ้วก(ออกมา) แต่ทว่า ในมือฉันเบาสบาย เหมือนว่าไม่มีอะไรอยู่เลย มีเพียงแค่น้ำลายไม่กี่หยด ตอนที่ฉันมองเข้าไปอีกที ยืมไฟถนนสลัว ฉันเห็นว่าในมือมีสีแดงเข้มอยู่หลายจุด เป็นเลือด! “ รุ่นพี่! ” ทั้งร่างของฉันล้วนตึงเครียดขึ้นมา พูดกับดนุนัยว่า “ ประธานดนุนัย คุณส่งพวกเราไปโรงพยาบาลได้มั้ย ” รถแล่นต่อไป ฉันไม่รู้ว่าดนุนัยจะตกลงหรือไม่ ตลอดทาง ฉันล้วนดูแลนภทีป์ ป้อนน้ำเขา เช็ดเลือดให้เขาจากนั้นให้เขาพิงบนไหล่ฉัน ใช้มือตบส่วนหลังของเขาเบาๆ ในที่สุด รถหยุดลงแล้ว ฉันหันหน้าไปพบว่าที่นี่คือโรงพยาบาลทนุธรรม ที่จริงแล้วฉันอยากปฏิเสธ(ที่จะ)มาที่นี่ แต่ฉันก็กลัวจะทำให้อาการป่วยของนภทีป์ล่าช้า (ได้รับการรักษาล่าช้า ทำให้อาการหนักขึ้น) ขณะที่กำลังหมดหนทาง ฉันแค่ต้องเปิดประตูรถ นายแพทย์ไม่กี่นายก็ถือ(เปลหามผู้ป่วย)รอรับจากที่ปากประตูโรงพยาบาลอยู่นานแล้ว พอรถจอดพวกเขาก็วิ่งเข้ามา นำนภทีป์ใส่ไว้บนเปลหามผู้ป่วย หลังจากนั้นก็ส่งเข้าไปในโรงพยาบาล ฉันไม่ไว้ใจ กำลังคิดจะตามเข้าไป ข้อมือก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มดึงไว้ พละกำลังมหาศาลแรงหนึ่งดึงฉันไว้ ครู่ต่อมา ฉันก็ชมเข้ากับอ้อมอกแกร่งอันหนึ่ง เหนือศีรษะ แว่วเสียงไม่สบอารมณ์ของชายหนุ่ม “ เขาอยู่ที่นี่ก็จะได้รับการรักษาที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน ในสายตาของคุณ คราวนี้มีผมอยู่บ้างจะได้มั้ย! ”