ตอนที่91พี่เขยคะ ช่วยนับถือตัวเองด้วย

ต๭นที่91พี่เขยคะ ช่วยนับถือตัวเองด้วย ฉันลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของนภทีป์ เรามาถึงที่ประชุมประจำปี ที่นี่เป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดของเมืองดรัล การประชุมประจำปีสามารถจัดที่นี่ได้ ก็เพียงพอที่จะอธิบายถึงความแข็งแกร่งด้านการเงินของบริษัทนี้ อย่างไรก็ตามบริษัทของพวกเราถูกจัดอยู่ในห้องบอลลูมขนาดเล็กเท่านั้น เดิมทีฉันกังวลว่าตัวเองจะสวมชุดที่ดูโอ้อวดตัวเองมากเกินไป แต่หลังจากที่เข้าไปแล้ว ก็พบว่าทุกคนล้วนแต่งกายด้วยชุดที่สวยงาม ตกแต่งมาอย่างดูดีอย่างมาก ใจของฉันจึงบรรเทาลง มีบริกรเข้ามาถอดเสื้อคลุมให้ฉัน ฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ถอดมันออก นภทีป์ซึ่งเป็นรองผู้จัดการ เมื่อเขาเข้ามาก็ถูกผุสดีเรียกให้ไปหา เขาเรียกให้ฉันไปด้วย แต่ฉันปฏิเสธ เพราะข้างๆผุสดีล้วนแต่เป็นผู้บริหารระดับสูง ฉันเป็นแค่นักออกแบบตัวเล็กๆจะเข้าไปร่วมด้วยอย่างหน้าชื่นตาบานนั้น ย่อมก่อให้เกิดความไม่พอใจอย่างแน่นอน ฉันหยิบผลไม้และเค้กออกมานิดหน่อย และหามุมเพื่อนั่งลง ท้ายที่สุดตอนที่กำลังนั่งลง มีชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆฉัน ฉันรู้จักเขา โรจนาของแผนกดูแลลูกค้า เมื่อโรจนานั่งลง ก็กล่าวว่า “ณิชา ก่อนหน้านี้คุณทำงานบริษัทบรรจุหีบห่อที่งานหนักขนาดนั้น ฉันนึกไม่ถึงเลย ไม่เคยคิดเลยว่า รูปร่างเธอจะดีขนาดนี้ มันดูแล้วผอมมากแต่คิดไม่ถึงว่าจะมีส่วนที่มีเนื้อหนัง…” “คุณโรจนาคะ พวกเราไม่ได้สนิทกันนะคะ” ฉันตัดบทคำพูดของเขา ในตอนที่มองไปที่เขานั้น พบว่าดวงตาทั้งคู่ของชายหนุ่มจ้องมองไปยังจุดที่กระโปรงของฉันแหวกออก ฉันรีบดึงกระโปรง “เฮ้ๆ คุยกันแล้วก็ไม่ได้สนิทกันเหรอ?” การเคลื่อนไหวของฉัน ไม่ได้ส่งผลอะไรต่ออารมณ์เรื่องเพศของโรจนาเลยสักนิด ดวงตาขยับจากขาทั้งคู่ของฉันไปยังหน้าอก ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดีนอกจากใช้มือปิดหน้าอกและมองหานภทีป์ แต่อย่างไรก็ตามเพราะเป็นการประชุมประจำปีจึงมีการเชิญแขกคนสำคัญมาจำนวนหนึ่ง ประกอบกับห้องประชุมสัมนามีขนาดไม่ใหญ่ กลุ่มของนภทีป์อาจจะถูกบังไว้ และฉันก็ไม่สามารถมองเพียงปราดเดียวแล้วจะเจอได้ โรจนาเห็นฉันไม่พูดอะไร ก็เลยยิ่งกล้า “ณิชา อันที่จริงฉันรู้นะ พวกผู้หญิงแบบเธอเทียบผู้ชายอย่างพวกเราที่รูปลักษณ์ แต่จริงๆแล้วอายที่จะแสดงออกมา ฉันบอกเธอให้ อย่ามองว่าฉันเป็นเพียงคนหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งเลย เพราะที่ตรงนั้นของฉันเทียบกับคนธรรมดาทั่วไปแล้วยิ่งใหญ่กว่า…” “ฉันไม่สนใจ!” ฉันถูกกดดันเข้าให้แล้ว ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงแค่ยืนขึ้นและมองหานภทีป์ ฉันลุกขึ้นยืน เห็นนภทีป์กำลังอยู่ผุสดีและคุยอยู่กับลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท ถ้าหากฉันเข้าไปแบบนี้ ก็จะดูเหมือนคนไม่รู้เรื่องรู้ราวเกินไป เพราะหมดหนทาง ฉันทำได้เพียงลุกขึ้นและเดินไปข้างนอก คิดว่า ถ้าไปถึงห้องน้ำหญิงแล้วโรจนาก็ตามมาไม่ได้อีก? ฉันรีบก้าวเท้าเดินออกไปด้านนอก ตอนที่กำลังจะถึงห้องน้ำหญิงตรงหน้า ก็ได้ยินคำพูดอันเลวทรามและหยาบคายของโรจนา “เฮ้เฮ้ ฉันเพิ่งพูดว่า พวกผู้หญิงอย่างเธอเทียบกับผู้ชายที่หน้าตา แค่ได้ยินฉันพูดเธอก็ทนฟังไม่ได้เลยใช่ไหม?” โรจนาพูดแล้วเข้ามาโอบเอวฉันไว้แน่น “ไปกันเถอะ ฉันรู้ว่าด้านนั้นมีห้องสำหรับสตรีมีครรภ์…” “ปล่อยมือนะ!” ฉันโกรธจัดแล้ว แล้วปัดมือเขาออก “ฉันแค่จะมาเข้าห้องน้ำ!” “เฮ้! เสแสร้งอะไรแบบนี้ ฉันชอบดุๆแบบนี้ มีรสชาติดี!” โรจนาเดินตรงเข้ามาอย่างหน้าด้าน ฉันรีบก้าวเท้าเดินไปยังห้องน้ำ เขาตรงเข้าดึงฉันออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ไปที่ห้องน้ำผู้ชาย ฉันไม่ต้องการเข้าห้องน้ำผู้หญิงแบบนี้” “ปล่อยฉันนะ!” ฉันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจริงๆแล้ว อันที่จริงรอบๆบริเวณก็มีคนเดินผ่านไปมา แต่พอทุกคนเห็นสถานการณ์เช่น ล้วนแต่ถอยกลับไป ในตอนที่ฉันกำลังจะร้องให้คนช่วย ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่ง “ปล่อยมือซะ” เสียงนี้ช่างคุ้นเหลือเกิน ครั้งก่อน ก็เป็นแบบนี้ ฉันเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ปลายโถงทางเดินมองเห็นคนสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งคือดนุนัย และยังมีอีกคนที่คุ้นตามากเช่นกัน… เพียงแต่ว่าช่วงเวลานั้นฉันนึกไม่ออก สายตาของโรจนากำลังจ้องมองไปที่คนๆนั้น ดนุนัยก็เดินเข้ามา แล้วต่อยเปรี้ยงไปที่หน้าของเขา! ชั่วพริบตาใบหน้าของเขาก็บวมขึ้นมา “แม่งมึงกล้าต่อยกูเหรอ?!” โรจนาคิดจะสู้กลับ แต่ว่าเขาเตี้ยเกินไป ดนุนัยได้เปรียบตรงรูปร่างสูง ไม่ต้องรอให้เขาปล่อยหมัดออกมา ดนุนัยก็เตะเขาออกไป! จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นวางบนท้องของเขา! โดนไปสองครั้ง โรจนาก็รู้ตัวว่าตัวเองสู้ไม่ได้ ก็รีบวิ่งหนีไป! เมื่อโรจนาไปแล้ว ชายที่ยืนอยู่ข้างๆดนุนัยก็หัวเราะขึ้นมา “เฮ้ พี่ใหญ่ ฉันโตมาจนขนาดนี้ แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นพี่ช่วยเหลือผู้ที่ลำบากอยู่ข้างทาง แบบนี้มันยังไงกัน? กลายร่างไปแล้วเหรอ?” “หุบปาก” ดนุนัยหันไปมองตาขวาง ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆคนนั้นมองดูฉัน เหล่ตามองฉันอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เอามือตบที่หัวตัวเอง “โอ้โฮ ฉันเพิ่งรู้สึกว่าสาวสวยคนนี้คุ้นตา! ฉันนึกออกแล้วเธอคือเพื่อนของสาวสวยที่มีเสน่ห์ที่บาร์คราวก่อนใช่ไหม?” ที่บาร์เหล้าคราวก่อน… ฉันจำได้แล้ว เพิ่งจะนึกขึ้นได้ วันนั้นที่ฉันดื่มหนัก คนๆนี้ถามเบอร์โทรศัพท์กับติณณา… “คุณชื่อว่า…” “สวัสดี ฉันชื่อปรานต์” ปรานต์เริ่มแนะนำตัวกับฉัน พูดแล้วก็หยิบนามบัตรยื่นให้ฉัน ตอนที่ยื่นให้ก็พูดว่า “เพราะพวกเราได้ช่วยเธอเอาไว้ เธอจะบอกชื่อสาวสวยคนนั้นกับฉันได้หรือเปล่า?” นามบัตรใบนั้นยังส่งมาไม่ถึงฉัน ดนุนัยก็เอื้อมมือมาคว้าเอาไป ใช้มือบีบจนนามบัตรกลายเป็นก้อนกลมๆ แล้วปาลงบนพื้น “อย่ามาขวางทาง” ปรานต์มองดูฉัน จากนั้นก็มองดนุนัย แล้วยิ้มออกมา “เอาที่ท่านว่าเถอะ” พูดจบ ก็วิ่งหนีไปเลย “ขอบคุณนะคะผู้จัดการดนุนัย” ฉันเห็นปรานต์ไปแล้วก็อยากจะไปบ้าง แต่ในตอนที่เดินผ่านดนุนัยกลับถูกเขาจับตัวไว้ ชายหนุ่มยกมือขึ้นกักตัวฉัน ตรงกำแพง แล้วเอ่ยว่า “เรื่องในค่ำวันนั้นฉันต้องขอโทษอย่างยิ่ง ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น” “ฉันรู้แล้วค่ะ ผู้จัดการดนุนัย ฉันไม่โทษคุณเลยค่ะฉันไปได้แล้วสินะ” ในตอนที่ฉันพูดออกไป ฉันก็ลดสายตาลง ฉันไม่สามารถพูดความขมขื่นใจออกไปได้ “ไม่ได้” ดนุนัยก้มลงมองชุดที่ฉันสวมอยู่ แล้วขมวดคิ้ว ดวงตาดำขลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ใครอนุญาตให้เธอสวมชุดแบบนี้? ในสถานที่แบบนี้มีแต่ฉันที่เห็นมันได้!” ดนุนัยพูดพลางยื่นมือออกมา พร้อมกับแหวกกระโปรงเข้าไปลูบด้านใน ฉันตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นไปหมดทั้งตัว แล้วรีบจับมือเขาเอาไว้ แต่ว่าชายหนุ่มมีความแข็งแกร่งมากเหลือเกิน มือของเขาจับส่วนที่อ่อนนุ่มด้านหน้าของฉันไว้ ไม่ได้ใช้แรงมากมาย แต่ว่าริมฝีปากที่อยู่ข้างหูของฉัน ส่งเสียงทุ้มต่ำ “พี่เขยคะ เคารพตนเองด้วย” ฉันไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงเอ่ยคำเรียกชื่อนี้ออกไป หลังจากที่ดนุนัยได้ยินแล้ว เขาก็รู้สึกหงุดหงิดไปทั้งตัว เขาเปลี่ยนเป็นใช้แรงอย่างมาก ไม่วางมืออีกข้างบนกำแพงแล้ว และคว้าเอวฉันไว้แน่น “ถ้าขืนเธอยังพูดอีก ฉันจะไม่เป็นพี่เขยเธอแล้ว แต่ว่าจะเป็นสามีของเธอต่อไป!” “คุณปล่อยฉันนะ!” ฉันผลักเขา แต่ว่าในเวลานี้ ฉันรู้สึกได้อย่างแจ่มชัดว่า สิ่งที่ปกคลุมอยู่บนเอวของฉันกำลังเปลี่ยนไป มันทำให้ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจน! ฉันรู้สึกถึงอันตรายได้อย่างลึกซึ้ง! “ฉันคิดถึงเธอมากนะ ณิชา เธอรู้ไหม? เธอยอดเยี่ยมจริงๆ ทำให้ฉันคิดถึงเธอทุกวินาทีที่ฉันอยู่ไกลเธอ” ดนุนัยจ้องมองมาที่ฉัน เมื่อเงยหน้ามองดวงตาที่มองฉันอยู่นั้น มันเต็มไปด้วยความปรารถนา… “คุณเมาแล้วล่ะค่ะ…” ฉันพูดโดยไม่รู้ตัว เพราะว่าทุกครั้ง ที่เขาพูดคำพูดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะป่วย ก็เป็นเพราะว่าเมา แต่ชายหนุ่มกลับมองมาที่ฉันอย่างแน่วแน่ และพูดทีละคำว่า “วันนี้ ฉันยังไม่ได้ดื่มเหล้าสักหยด”