ตนที่92เธอถูกคุณทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว
ถึงตรงนี้ฉันจึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าฉันอยู่ใกล้ขนาดนี้ยังไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอลเลยสักนิด
เขามีสติอย่างเต็มที่
ฉันไม่อาจจะหลงผิดได้อีกจึงมองเขาแล้วพูดว่า“อย่างนั้นพี่เขยก็อย่าพูดเหมือนคนเมาเลยค่ะที่คุณรักคือจิณณาจนชั่วชีวิตนี้ยังไงคุณก็ไม่รักฉันคือคำที่คุณพูดเองนะคะ”
“…”
ดนุนัยถูกคำพูดของฉันทำให้วิญญาณแทบออกจากร่าง
เขามองฉันดวงตาดำขลับยิ่งดูลึกล้ำ“ใช่แล้วครั้งหนึ่งฉันเคยคิดแบบนั้นจริงๆแต่ว่าฉันคิดผิดไป”
“ผู้จัดการดนุนัยคะฉันพูดไปแล้วมีเธอไม่มีฉันมีฉันไม่มีเธอถ้าเธอเข้าคุกเมื่อไหร่ฉันถึงจะกลับไปอยู่ข้างกายคุณ”
ฉันมองดนุนัยสายตาแน่วแน่
ในชั่วขณะนั้นฉันเห็นความลังเลในสายตาของดนุนัย
ฉันยิ้มแดกดัน“ผู้จัดการดนุนัยฉันต้องติดคุกทั้งๆที่บริสุทธิ์แต่ว่าเธอติดคุกเพราะการทำบาปก็สมควรแล้วแต่ว่าตอนที่ฉันติดคุกคุณกลับแค่นั่งดูไม่สนใจแถมยังได้ทีขี่แพะไล่ซ้ำเติมแต่พอเป็นเธอติดคุกคุณกลับทำใจไม่ได้คุณมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่นะฉัน…”
ในตอนที่ดนุนัยดูเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างก็มีมือผ่านเข้ามาตรงหน้าฉันผลักเขาออกไปทันที
ในตอนที่ดนุนัยยังมึนงงก็ถูกผลักออกอย่างไม่ทันตั้งตัว
คนนั้นคือนภทีป์
วินาทีต่อมานภทีป์ก็ปกป้องฉันโดยบังฉันเอาไว้แล้วพูดกับเขาว่า“ผู้จัดการดนุนัยจะทำอะไรกับแฟนของผมงั้นเหรอ?”
“แฟน?”ดนุนัยได้ยินคำเรียกนี้ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วหันมาถามฉัน“เธอเป็นแฟนของเขาเหรอ?”
ในตอนที่ฉันกำลังลังเลว่าจะพูดอย่างไรดีนั่นเองนภทีป์ก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
แขนของชายหนุ่มมีแรงมากจนฉันเอนตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาจนสามารถได้ยินเสียงการเต้นหัวใจของชายหนุ่ม
ฉันเงยหน้าขึ้นและพูดกับดนุนัยว่า“ใช่แล้วค่ะฉันเป็นแฟนของเขาแล้วผู้จัดการดนุนัยคะฉันเป็นเพียงขยะที่คุณไม่ต้องการ”
ฉันจงใจดูถูกตัวเองเพื่อไม่ใช่ดนุนัยลงมือกับนภทีป์
“อาเธอเพิ่งจะพูดอยู่เลยว่าถ้าเธอเข้าคุกเธอก็จะกลับมาอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ?ทำไมตอนนี้มีแฟนไปแล้วล่ะ?”
ดนุนัยยืนอยู่ที่นั่น
ฉันมองเห็นความเจ็บปวดจากแววตาของเขาอย่างคาดไม่ถึงฉันไม่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
ในตอนนี้เองนภทีป์ก็พูดว่า“ผู้จัดการดนุนัยเรื่องการแต่งงานของคุณณิชาได้ประกาศไปจนทั่วแล้วขอได้โปรดอย่ามาทำร้ายณิชาอีกต่อไปเลยเธอถูกคุณร้ายจนบอบช้ำไปทั่วแล้วไม่มีตรงจุดไหนให้คุณทำร้ายได้อีกแล้ว”
คำพูดของนภทีป์ทำให้ในใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
เขาเป็นคนที่เข้าใจฉัน
ที่เขาพูดคือฉันในตอนนี้
ฉันโดนดนุนัยทำร้ายจนบอบช้ำจริงๆ
ดนุนัยมองมาที่ฉันในดวงตาของเขามีความเจ็บปวดเกิดขึ้นราวกับว่าเขาได้เข้าใจแล้วจึงหันหลังเดินจากไป
ทันทีที่เขาไปแล้วนภทีป์ไม่จับฉันไว้แล้วเขาปล่อยมือแล้วเอ่ยว่า“ขอโทษทีนะพอดีเป็นสถานการณ์พิเศษน่ะ”
ฉันส่ายหน้า
ฉันรู้ว่านภทีป์ดีกับฉันมาก
เขาถามฉันว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฉันจึงเล่าเรื่องของโรจนาให้เขาฟัง
ใบหน้าของขาสลดลงไปทันทีที่ได้ฟังแล้วพูดว่า“เรื่องนี้พอกลับไปฉันจะไล่เขาออก”
ฉันไม่ได้คัดค้าน
อันที่จริงคนแบบนี้ปล่อยไว้ในบริษัทก็ไม่มีประโยชน์อะไร
ในช่วงครึ่งหลังของการประชุมนภทีป์อยู่กับฉันและเป็นเพื่อนฉันกินข้าว
ฉันมองดูเขาทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดอย่างหลายครั้งจีงถามเขาว่า“เธอมีอะไรจะพูดหรือเปล่า?”
นภทีป์ถึงจะบอกฉันว่าเมื่อสักครู่นี้มีลูกค้าที่มาจากฝั่งของดนุนัย
อันที่จริงการแต่งงานระหว่างสองตระกูลบ้านจันทร์และบ้านสุทรรศน์รังสสีนั้นเดิมทีบ้านสุทรรศน์ฯไม่ต้องการให้เรื่องนี้หลุดออกมาแต่บ้านจันทร์กลับตัดสินใจโดยไม่ขออนุญาตจึงเป็นปัญหาที่ทำให้บ้านสุทรรศน์ฯไม่พอใจ
แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะบริษัทของบ้านจันทร์ล้มละลายหุ้นไม่สามารถกู้คืนได้หลังจากดิ่งลงเหวตกลงมาหลายเดือนแล้ว
และเพื่อจะประวิงสถานการณ์เอาไว้จึงได้ปล่อยข่าวนี้ออกไปและทำให้ราคาหุ้นปรับตัวสูงขึ้น
เรื่องนี้ทำให้ฉันอดเป็นห่วงชยานีไม่ได้
แต่ว่าฉันก็ไม่ได้พูดถึงเธอและถามนภทีป์ว่า“ทำไมเธอถึงเอาเรื่องนี้มาบอกฉัน?”
“เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือเปล่า?”นภทีป์มองฉันค่อยหยีตาแล้วพูดยิ้มๆว่า“ฉันหวังว่าใช้วิธีนี้แล้วจะทำให้ชนะใจหญิงสาวอย่างยุติธรรมน่ะ”
ยังไงก็ต้องพูดว่านภทีป์เป็นคนดีมากจริงๆ
ในชั่วขณะนั้นใจของฉันก็สั่นไหว
ถึงแม้ว่าฉันอาจจะไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกแบบเดียวกันให้กับเขาได้แต่ถ้าฉันไม่สามารถชดเชยความรู้สึกได้ฉันก็จะตอบแทนเขาไปตลอดชีวิต
ฉันซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ในใจ
การประชุมประจำปีไม่ถึงครึ่งเดือนก็เริ่มต้นวันหยุดยาวปีใหม่
ฉันไม่มีบ้านการเฉลิมฉลองปีใหม่สำหรับฉันจึงเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก
เพราะไม่ว่าจะเป็นทางทีวีทางอินเตอร์เนตกลุ่มเพื่อนฝูงทุกคนต่างกลับมารวมตัวกันกับคนในครอบครัวแต่ว่าคนในครอบครัวฉันกลับไม่ต้อนรับฉัน
ประกอบกับเรื่องที่จิณณาต้องติดคุกคราวก่อนคนบ้านจันทร์เกลียดฉันแทบตาย
ถึงชยานีจะยอมให้ฉันกลับไปแต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ
วันแรกของการหยุดพักผ่อนวันปีใหม่นั่นก็คือวันแรกของการส่งท้ายปีเก่าฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตามปกติเหมือนในวันหยุดสุดสัปดาห์จัดเก็บของใช้ภายในบ้านคิดว่าจะไปซื้อของกินข้างนอกเพราะหลังจากปีใหม่ร้านค้าจะพากันปิดหมด
จะเปิดอีกทีก็วันที่สามของปีใหม่
ฉันเตรียมตัวที่จะออกไปแต่โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นนภทีป์
ทันทีที่รับสายเขาก็ถามฉันว่า“ปีใหม่นี้ไปที่ไหน?”
“อยู่บ้านค่ะ”
ฉันตอบตามความจริง
นภทีป์พูดว่า“ถ้าอย่างนั้นเธอก็รีบลงมาข้างล่างเลยฉันจะพาเธอไปที่ๆหนึ่ง”
“อา?เธอไม่กลับบ้านเหรอ?”
ฉันรู้สึกแปลกใจ
แต่ถึงอย่างไรนภทีป์ก็ยืนยันให้ฉันลงไปข้างล่างฉันเปลี่ยนชุดแล้วก็หยิบกระเป๋าพอปิดประตูก็ลงไปด้านล่างทันที
นภทีป์เปิดระตูรถพาฉันเข้าไปนั่งด้านในเดิมทีฉันไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่ว่าเมื่อรถขับไปๆฉันพบว่ามันคือการบอกฉันแล้ว!
มองไปข้างหน้าอีกทีก็เจอด่านเก็บค่าผ่านทาง!
“ไปที่ไหนเหรอคะ?”ฉันตกใจ
“เธอไม่มีที่ไปในช่วงปีใหม่นี้ไม่ใช่เหรอ?ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเล่นที่บ้านฉันแถวบ้านฉันมีอะไรสนุกๆให้ทำเยอะมากเลยนะ”
นภทีป์พูดไปด้วยขับรถไปด้วย
“บ้านของเธอ”ฉันตกใจอีกรอบ“ไม่ต้องหรอกไม่ต้องค่ะฉันไม่ได้เอาอะไรมาเลย”
ฉันสงสัยว่านภทีป์จะพาฉันไปพบพ่อแม่ของเขาหรือเปล่า?
ฉันไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเลยแม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ได้หยิบมาแล้วจะไปได้อย่างไร?
นภทีป์อ่านใจฉันออก“วางใจเถอะไม่ได้ให้เธอไปที่บ้านของฉันเธอพักที่โรงแรมน่ะ”
แต่ว่าฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
แต่ไม่ว่าฉันจะพูดอย่างไรนภทีป์ก็ไม่ได้ขับรถส่งฉันกลับตามที่ฉันคิด
ฉันมีความรู้สึกราวกับว่าตัวเองตกอยู่บนเรือของโจรสลัด
ตัวฉันจะกลับไปเองก็ไม่ได้ภายใต้การไม่มีทางเลือกทำได้เพียงคิดว่าจะอยู่ที่บ้านเขาที่นั่นหนึ่งวันผ่านไปสองวันค่อยกลับ
บ้านของนภทีป์อยู่ไม่ไกลจากเมืองดรัลแต่ผู้คนเดินทางกลับบ้านในวันส่งท้ายปีเก่าจำนวนมากความเร็วเลยถูกจำกัดพวกเราขับรถใช้เวลาแปดชั่วโมงกว่าจึงมาถึงบ้านของนภทีป์
นภทีป์ได้จัดเตรียมให้ฉันเข้าพักที่โรงแรม
รอจนฉันลงจากรถนภทีป์เปิดฝากระโปรงรถแล้วยกกระเป๋าเดินทางสีม่วงมามอบให้กับฉัน
“นี่คืออะไรคะ?”ฉันมองดูกระเป๋าเดินทางใบนี้
“เป็นสัมภาระใช้เดินทางของเธอ”นภทีป์อธิบาย
เมื่อฉันถือกระเป๋าเดินทางไปถึงโรงแรมนภทีป์ก็ไปแล้ว
พอเปิดกระเป๋าเดินทางออกฉันต้องชื่นชมความใส่ใจของนภทีป์จริงๆ
ต้องบอกว่าเขาเฉียบแหลมจริงๆภายในกระเป๋าเดินทางมีตั้งแต่ชุดนอนไปจนถึงรองเท้าแตะและมีเสื้อผ้าชุดใหม่หลายชุด
แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังมี…
ฉันมองดูชุดชั้นในหลายชุดด้านในอดไม่ได้ที่จะอายหน้าแดง
เพราะทั้งหมดนี้เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายช่วยซื้อของเหล่านี้ให้กับฉัน
海量小说享免费阅读