ตอนที่ 92 เธอถูกคุณทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว

ต๭นที่92เธอถูกคุณทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว

ถึงตรงนี้ฉันจึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าฉันอยู่ใกล้ขนาดนี้ยังไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอลเลยสักนิด

เขามีสติอย่างเต็มที่

ฉันไม่อาจจะหลงผิดได้อีกจึงมองเขาแล้วพูดว่า“อย่างนั้นพี่เขยก็อย่าพูดเหมือนคนเมาเลยค่ะที่คุณรักคือจิณณาจนชั่วชีวิตนี้ยังไงคุณก็ไม่รักฉันคือคำที่คุณพูดเองนะคะ”

“…”

ดนุนัยถูกคำพูดของฉันทำให้วิญญาณแทบออกจากร่าง

เขามองฉันดวงตาดำขลับยิ่งดูลึกล้ำ“ใช่แล้วครั้งหนึ่งฉันเคยคิดแบบนั้นจริงๆแต่ว่าฉันคิดผิดไป”

“ผู้จัดการดนุนัยคะฉันพูดไปแล้วมีเธอไม่มีฉันมีฉันไม่มีเธอถ้าเธอเข้าคุกเมื่อไหร่ฉันถึงจะกลับไปอยู่ข้างกายคุณ”

ฉันมองดนุนัยสายตาแน่วแน่

ในชั่วขณะนั้นฉันเห็นความลังเลในสายตาของดนุนัย

ฉันยิ้มแดกดัน“ผู้จัดการดนุนัยฉันต้องติดคุกทั้งๆที่บริสุทธิ์แต่ว่าเธอติดคุกเพราะการทำบาปก็สมควรแล้วแต่ว่าตอนที่ฉันติดคุกคุณกลับแค่นั่งดูไม่สนใจแถมยังได้ทีขี่แพะไล่ซ้ำเติมแต่พอเป็นเธอติดคุกคุณกลับทำใจไม่ได้คุณมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่นะฉัน…”

ในตอนที่ดนุนัยดูเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่างก็มีมือผ่านเข้ามาตรงหน้าฉันผลักเขาออกไปทันที

ในตอนที่ดนุนัยยังมึนงงก็ถูกผลักออกอย่างไม่ทันตั้งตัว

คนนั้นคือนภทีป์

วินาทีต่อมานภทีป์ก็ปกป้องฉันโดยบังฉันเอาไว้แล้วพูดกับเขาว่า“ผู้จัดการดนุนัยจะทำอะไรกับแฟนของผมงั้นเหรอ?”

“แฟน?”ดนุนัยได้ยินคำเรียกนี้ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วหันมาถามฉัน“เธอเป็นแฟนของเขาเหรอ?”

ในตอนที่ฉันกำลังลังเลว่าจะพูดอย่างไรดีนั่นเองนภทีป์ก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

แขนของชายหนุ่มมีแรงมากจนฉันเอนตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาจนสามารถได้ยินเสียงการเต้นหัวใจของชายหนุ่ม

ฉันเงยหน้าขึ้นและพูดกับดนุนัยว่า“ใช่แล้วค่ะฉันเป็นแฟนของเขาแล้วผู้จัดการดนุนัยคะฉันเป็นเพียงขยะที่คุณไม่ต้องการ”

ฉันจงใจดูถูกตัวเองเพื่อไม่ใช่ดนุนัยลงมือกับนภทีป์

“อาเธอเพิ่งจะพูดอยู่เลยว่าถ้าเธอเข้าคุกเธอก็จะกลับมาอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ?ทำไมตอนนี้มีแฟนไปแล้วล่ะ?”

ดนุนัยยืนอยู่ที่นั่น

ฉันมองเห็นความเจ็บปวดจากแววตาของเขาอย่างคาดไม่ถึงฉันไม่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

ในตอนนี้เองนภทีป์ก็พูดว่า“ผู้จัดการดนุนัยเรื่องการแต่งงานของคุณณิชาได้ประกาศไปจนทั่วแล้วขอได้โปรดอย่ามาทำร้ายณิชาอีกต่อไปเลยเธอถูกคุณร้ายจนบอบช้ำไปทั่วแล้วไม่มีตรงจุดไหนให้คุณทำร้ายได้อีกแล้ว”

คำพูดของนภทีป์ทำให้ในใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

เขาเป็นคนที่เข้าใจฉัน

ที่เขาพูดคือฉันในตอนนี้

ฉันโดนดนุนัยทำร้ายจนบอบช้ำจริงๆ

ดนุนัยมองมาที่ฉันในดวงตาของเขามีความเจ็บปวดเกิดขึ้นราวกับว่าเขาได้เข้าใจแล้วจึงหันหลังเดินจากไป

ทันทีที่เขาไปแล้วนภทีป์ไม่จับฉันไว้แล้วเขาปล่อยมือแล้วเอ่ยว่า“ขอโทษทีนะพอดีเป็นสถานการณ์พิเศษน่ะ”

ฉันส่ายหน้า

ฉันรู้ว่านภทีป์ดีกับฉันมาก

เขาถามฉันว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฉันจึงเล่าเรื่องของโรจนาให้เขาฟัง

ใบหน้าของขาสลดลงไปทันทีที่ได้ฟังแล้วพูดว่า“เรื่องนี้พอกลับไปฉันจะไล่เขาออก”

ฉันไม่ได้คัดค้าน

อันที่จริงคนแบบนี้ปล่อยไว้ในบริษัทก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ในช่วงครึ่งหลังของการประชุมนภทีป์อยู่กับฉันและเป็นเพื่อนฉันกินข้าว

ฉันมองดูเขาทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดอย่างหลายครั้งจีงถามเขาว่า“เธอมีอะไรจะพูดหรือเปล่า?”

นภทีป์ถึงจะบอกฉันว่าเมื่อสักครู่นี้มีลูกค้าที่มาจากฝั่งของดนุนัย

อันที่จริงการแต่งงานระหว่างสองตระกูลบ้านจันทร์และบ้านสุทรรศน์รังสสีนั้นเดิมทีบ้านสุทรรศน์ฯไม่ต้องการให้เรื่องนี้หลุดออกมาแต่บ้านจันทร์กลับตัดสินใจโดยไม่ขออนุญาตจึงเป็นปัญหาที่ทำให้บ้านสุทรรศน์ฯไม่พอใจ

แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะบริษัทของบ้านจันทร์ล้มละลายหุ้นไม่สามารถกู้คืนได้หลังจากดิ่งลงเหวตกลงมาหลายเดือนแล้ว

และเพื่อจะประวิงสถานการณ์เอาไว้จึงได้ปล่อยข่าวนี้ออกไปและทำให้ราคาหุ้นปรับตัวสูงขึ้น

เรื่องนี้ทำให้ฉันอดเป็นห่วงชยานีไม่ได้

แต่ว่าฉันก็ไม่ได้พูดถึงเธอและถามนภทีป์ว่า“ทำไมเธอถึงเอาเรื่องนี้มาบอกฉัน?”

“เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือเปล่า?”นภทีป์มองฉันค่อยหยีตาแล้วพูดยิ้มๆว่า“ฉันหวังว่าใช้วิธีนี้แล้วจะทำให้ชนะใจหญิงสาวอย่างยุติธรรมน่ะ”

ยังไงก็ต้องพูดว่านภทีป์เป็นคนดีมากจริงๆ

ในชั่วขณะนั้นใจของฉันก็สั่นไหว

ถึงแม้ว่าฉันอาจจะไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกแบบเดียวกันให้กับเขาได้แต่ถ้าฉันไม่สามารถชดเชยความรู้สึกได้ฉันก็จะตอบแทนเขาไปตลอดชีวิต

ฉันซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ในใจ

การประชุมประจำปีไม่ถึงครึ่งเดือนก็เริ่มต้นวันหยุดยาวปีใหม่

ฉันไม่มีบ้านการเฉลิมฉลองปีใหม่สำหรับฉันจึงเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก

เพราะไม่ว่าจะเป็นทางทีวีทางอินเตอร์เนตกลุ่มเพื่อนฝูงทุกคนต่างกลับมารวมตัวกันกับคนในครอบครัวแต่ว่าคนในครอบครัวฉันกลับไม่ต้อนรับฉัน

ประกอบกับเรื่องที่จิณณาต้องติดคุกคราวก่อนคนบ้านจันทร์เกลียดฉันแทบตาย

ถึงชยานีจะยอมให้ฉันกลับไปแต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ

วันแรกของการหยุดพักผ่อนวันปีใหม่นั่นก็คือวันแรกของการส่งท้ายปีเก่าฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตามปกติเหมือนในวันหยุดสุดสัปดาห์จัดเก็บของใช้ภายในบ้านคิดว่าจะไปซื้อของกินข้างนอกเพราะหลังจากปีใหม่ร้านค้าจะพากันปิดหมด

จะเปิดอีกทีก็วันที่สามของปีใหม่

ฉันเตรียมตัวที่จะออกไปแต่โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นนภทีป์

ทันทีที่รับสายเขาก็ถามฉันว่า“ปีใหม่นี้ไปที่ไหน?”

“อยู่บ้านค่ะ”

ฉันตอบตามความจริง

นภทีป์พูดว่า“ถ้าอย่างนั้นเธอก็รีบลงมาข้างล่างเลยฉันจะพาเธอไปที่ๆหนึ่ง”

“อา?เธอไม่กลับบ้านเหรอ?”

ฉันรู้สึกแปลกใจ

แต่ถึงอย่างไรนภทีป์ก็ยืนยันให้ฉันลงไปข้างล่างฉันเปลี่ยนชุดแล้วก็หยิบกระเป๋าพอปิดประตูก็ลงไปด้านล่างทันที

นภทีป์เปิดระตูรถพาฉันเข้าไปนั่งด้านในเดิมทีฉันไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ว่าเมื่อรถขับไปๆฉันพบว่ามันคือการบอกฉันแล้ว!

มองไปข้างหน้าอีกทีก็เจอด่านเก็บค่าผ่านทาง!

“ไปที่ไหนเหรอคะ?”ฉันตกใจ

“เธอไม่มีที่ไปในช่วงปีใหม่นี้ไม่ใช่เหรอ?ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเล่นที่บ้านฉันแถวบ้านฉันมีอะไรสนุกๆให้ทำเยอะมากเลยนะ”

นภทีป์พูดไปด้วยขับรถไปด้วย

“บ้านของเธอ”ฉันตกใจอีกรอบ“ไม่ต้องหรอกไม่ต้องค่ะฉันไม่ได้เอาอะไรมาเลย”

ฉันสงสัยว่านภทีป์จะพาฉันไปพบพ่อแม่ของเขาหรือเปล่า?

ฉันไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเลยแม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ได้หยิบมาแล้วจะไปได้อย่างไร?

นภทีป์อ่านใจฉันออก“วางใจเถอะไม่ได้ให้เธอไปที่บ้านของฉันเธอพักที่โรงแรมน่ะ”

แต่ว่าฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

แต่ไม่ว่าฉันจะพูดอย่างไรนภทีป์ก็ไม่ได้ขับรถส่งฉันกลับตามที่ฉันคิด

ฉันมีความรู้สึกราวกับว่าตัวเองตกอยู่บนเรือของโจรสลัด

ตัวฉันจะกลับไปเองก็ไม่ได้ภายใต้การไม่มีทางเลือกทำได้เพียงคิดว่าจะอยู่ที่บ้านเขาที่นั่นหนึ่งวันผ่านไปสองวันค่อยกลับ

บ้านของนภทีป์อยู่ไม่ไกลจากเมืองดรัลแต่ผู้คนเดินทางกลับบ้านในวันส่งท้ายปีเก่าจำนวนมากความเร็วเลยถูกจำกัดพวกเราขับรถใช้เวลาแปดชั่วโมงกว่าจึงมาถึงบ้านของนภทีป์

นภทีป์ได้จัดเตรียมให้ฉันเข้าพักที่โรงแรม

รอจนฉันลงจากรถนภทีป์เปิดฝากระโปรงรถแล้วยกกระเป๋าเดินทางสีม่วงมามอบให้กับฉัน

“นี่คืออะไรคะ?”ฉันมองดูกระเป๋าเดินทางใบนี้

“เป็นสัมภาระใช้เดินทางของเธอ”นภทีป์อธิบาย

เมื่อฉันถือกระเป๋าเดินทางไปถึงโรงแรมนภทีป์ก็ไปแล้ว

พอเปิดกระเป๋าเดินทางออกฉันต้องชื่นชมความใส่ใจของนภทีป์จริงๆ

ต้องบอกว่าเขาเฉียบแหลมจริงๆภายในกระเป๋าเดินทางมีตั้งแต่ชุดนอนไปจนถึงรองเท้าแตะและมีเสื้อผ้าชุดใหม่หลายชุด

แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังมี…

ฉันมองดูชุดชั้นในหลายชุดด้านในอดไม่ได้ที่จะอายหน้าแดง

เพราะทั้งหมดนี้เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายช่วยซื้อของเหล่านี้ให้กับฉัน