ตอนที่110 ตามขึ้นมาด้วยความสมัครใจ

ต๭นที่110 ตามขึ้นมาด้วยความสมัครใจ ฉันเงยหน้าขึ้น นิ่งอึ้งไปอย่างควบคุมไม่ได้ ที่เห็นคือเพื่อนร่วมงานคนละทีมในแผนกออกแบบ ชื่อนลินี เพราะก่อนหน้านี้ฉันได้รับมอบหมายให้ทำโปรเจคชุมชนเดียวกันกับเธอ จึงนั่งรถไปด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง ไม่ถือว่าสนิท แต่ก็ถือว่ารู้จัก ฉันพยักหน้า หลังจากที่เธอนั่งลง ฉันก็ก้มหน้าทานอาหารต่อไป กลับได้ยินเธอพูดว่า“ณิชา เมื่อวานฉันเห็นประธานดนุนัย มา รับเธอ หน้าจอเรืองแสงพวกนี้ที่เมื่อวานก็เป็นของเธอด้วยหรือเปล่า?” “ไม่ใช่ของฉัน...” ฉันปฏิเสธทันควัน “ทำไมถึงไม่ยอมรับล่ะ คนอื่นต่างก็พูดว่าประธานดนุนัยเป็นคู่หมั่นของพี่สาวเธอ แต่เมื่อวานตอนที่ฉันเห็น ประธานดนุนัยมารับเธอ ก็เห็นว่าเขาดีกับเธอมาก” นลินีอ่อนกว่าฉันสองปี เพิ่งจบจากรั้วมหาวิทยาลัยได้ไม่นาน นิสัยก็ใสซื่ออ่อนต่อโลก บางทีอาจเป็นเพราะผู้คนและเรื่องราวที่ฉันประสบพบเจอในช่วงนี้ ทำให้ฉันระวังตัวเล็กน้อย ฉันมองเธอ พูด ว่า“แบบนั้นแล้ว ฉันก็ไม่เป็นชู้หรือ?” “ห๊ะ?” เห็นได้ชัดว่านลินีนิ่งอึ้งไปเพราะคำพูดของฉัน หลังจากนั้นก็ปฏิเสธทันควัน อธิบายอย่างร้อนใจ“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! ฉันไม่ได้คิดแบบนี้!” ตอนที่เธอพูด ครู่ต่อมาก็ทำตะเกียบข้างหนึ่งตีโดนอีกข้างหนึ่ง ตะเกียบข้างหนึ่งร่วงลงสู่พื้น กลิ้งอยู่ข้างเท้าฉัน ฉันเก็บขึ้นมาให้เธอ เห็นท่าทางทำตัวไม่ถูกของนลินีแล้ว ฉันก็เกรงใจเล็กน้อย สั่นศีรษะ“คนนั้นไม่ใช่ฉันจริงๆ คนที่เธอเห็นเมื่อ วานอาจจะไม่ใช่ฉัน เป็นพี่สาวฉัน” “แต่ว่า... ” “ไม่ใช่ฉันจริงๆ!” ฉันจ้องเธอ พูดยืนยัน ที่จริงแล้วเรื่องที่ฉันกับดนุนัยเดินใกล้กันเกินไปกระจายออกไป แม้ว่าเธอจะไม่คิดมาก แต่ก็อาจมีคนอื่นที่สนใจใช้ เรื่องนี้เขียนบทความ นลินีเหมือนจะรับรู้อะไรได้แล้ว พยักหน้าแรงๆ“ใช่ๆ ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่เธอ” ตอนกลางคืนพอเลิกงานแล้ว ฉันเดินออกมาจากบริษัท เดินไปยังทางแยกที่อยู่ด้านหน้าแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว เพิ่งเดินได้สองก้าวจึงคิดได้ว่า จิณณาตั้งครรภ์แล้ว ดนุนัยต้องอยู่เป็นเพื่อนอย่างแน่นอน ทำไมยังจะ... ตอนที่ฉันปฏิเสธกับตัวเองอยู่นั้น กลับมองเห็นทางแยกถัดไปที่อยู่ด้านหน้า มีรถที่คุ้นเคยคันนั้นจอดอยู่ ใจฉันแน่นตึงอยู่ครู่หนึ่ง อยากหันหน้าไป แต่สมองกลับสั่งอยากให้ฉันเดินไปข้างหน้า “ไม่ได้ ไม่ได้!” ฉันเตือนตัวเอง เรื่องบางเรื่อง ถอยแม้ก้าวเดียว ก็ไม่สามารถฟื้นคืนได้ตลอดไป ฉันเร่งฝีเท้าหันกลับไป ก็กลับถึงบริษัทแล้ว ทำโอที ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นเริ่มทำรูปจำลองแบบบ้านรายการหนึ่งที่เพิ่งเซ็นไปเมื่อวันก่อน ตอนที่ทำเสร็จเกินครึ่ง เงยหน้าอีกที ท้องฟ้าด้านนอกมืดหมดแล้ว ดูเวลาอีกที ห้าทุ่มกว่าแล้ว เวลานี้ ดนุนัยต้องไปแล้วอย่างแน่นอน ฉันเก็บของลงไปข้างล่าง ตอนที่เดินไปถึงทางแยก เหลือบมองทิศทางด้านหน้าตามจิตใต้สำนึก กลับมองเห็นรถ คนนั้นยังคงจอดอยู่ตรงนั้น รถเปิดไฟฉุกเฉินไว้ ในคืนค่ำมืดนี้ แสงไฟสีเหลืองดวงนั้นช่างแยงตาเช่นนี้ ฉันไม่ได้เดินเข้าไป แต่อาศัยความมืดยามค่ำคืนเดินไปถึงที่ที่แสงไฟจากรถของเขาสาดส่องไปไม่ถึง เรียกรถคัน หนึ่งกลับบ้าน วันที่สอง วันที่สาม ติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ดนุนัยล้วนกำลังรอฉัน หลังจากนั้นฉันก็กลัวแล้ว ช่วงบ่ายของทุกวันฉันล้วนจัดให้ตัวเองไปตรวจโครงการที่เขตก่อสร้าง ดนุนัยจะรอฉันอยู่ตรงนั้นหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉันแล้ว ก็ทำแบบนี้ ผ่านไปหนึ่งเดือนอย่างสะลึมสะลือ ฉันก็ไปทำงานทุกวัน ไม่ให้ตัวเองพักผ่อน ไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน แค่วันนั้น ที่บริษัทมีประชุมตอนบ่าย ฉันถูกเรียกกลับบริษัท ประชุมเสร็จก็ถึงเวลาเลิกงานพอดี ตอนที่ฉันยืนอยู่บนทางแยก ก็เห็นว่ารถของดนุนัยไม่ได้จอดอยู่ตรงนั้นแล้ว ช่วงเวลานั้น ฉันใจหายเล็กน้อย แต่ฉันก็ปลอบตัวเองไปว่า “ก็ดี ก็ดี” วันที่สองเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี ฉันก็พักผ่อนหนึ่งวัน ติณณาอยู่ในประเทศพอดี เธอนัดฉันไปทำสปา ที่จริงแล้วฉันคนนี้นอกจากทำงานแล้ว ก็ไม่ค่อยได้เสพสุข โดยเฉพาะทำการบำรุงผิวส่วนนี้ ก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไร นัก แต่จะไม่พูดก็ไม่ได้ว่า ทำสปาแล้วรู้สึกสบายมากจริงๆ เมื่อคืน ตอนที่พวกเราสองคนนวดบำรุงผิวเสร็จทุกขั้นตอนแล้ว ตอนที่นั่งพักผ่อนในห้องโถง ติณณาสบประมาท ฉันว่า“เธอดูตัวเองสิ ผิวพรรณแบบนี้ดีขึ้นเยอะเลยใช่มั้ยล่ะ ถ้าเธอไม่สนใจอีก ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ อายุสามสิบกว่าก็กลายเป็นคุณยายหน้าเหลือง ถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครต้องการเธอแล้ว!” “ไม่มีใครเอาก็ไม่มีใครเอาสิ” ฉันหลุบตาลง ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตคนเดียวไปชั่วชีวิต “อย่าสิ แม้ไม่มีใครเอา พวกเราก็ต้องสวยนะ จะทำให้คนอื่นคิดว่าพวกเราถูกคนเลือกเหลือไว้ไม่ได้เด็ดขาด เป็น เพราะผู้ชายพวกนั้นไม่เหมาะกับพวกเราต่างหาก!” ติณณานั่งตัวตรง เธอบุคลิกดี หน้าตาสะสวย จะสามสิบแล้วก็ยังไม่แต่งงาน เป็นเพราะผู้ชายพวกนั้นไม่เหมาะกับเธอจริงๆ พวกเราออกมาจากสปาคลับเฮ้าส์ เธอก็ลากฉันไปช็อปปิ้ง สุดท้าย เพิ่งเข้าไปในย่านธุรกิจ ถึงในร้านแห่งแรก ก็ได้ยินเสียงอ่อนเสียงหวานเสียงหนึ่ง“คุณชายปรานต์ เสื้อผ้าพวกนี้ฉันชอบหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะเลือกตัวไหนดี” หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยแต่น่าขยะแขยงเสียงหนึ่ง“งั้นก็ห่อกลับบ้านให้หมด ที่รัก ความสุขของคุณ เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด” ฉันมองตามเสียงเข้าไปก็เห็นปรานต์นั่งอยู่บนโซฟาที่เคาน์เตอร์ ด้านหน้ามีสาวสวยก้นงอนหน้าอกโตคนหนึ่งยืนอยู่ ในมือถือเสื้อผ้าสองตัว ทั้งที่ยังเป็นอากาศในต้นฤดูใบไม้ผลิ พวกเราล้วนสวมเสื้อตัวนอกออกมาเดินข้างนอก เธอกลับสวมกระโปรงสั้น จุ๊ดจู๋ เสื้อสั้นถึงใต้อก ซีลีโคนหน้าอกจะทะลักออกมาแล้ว บนใบหน้าของเน็ตไอดอลยิ่งเต็มไปด้วยกรดไฮยาลูรอน “ชิ”ติณณาเหลือบมองปรานต์ด้วยสีหน้าเกลียดชัง“ไปเร็วเข้า ไม่งั้นจะได้เห็นเรื่องที่ไม่เหมาะไม่ควร” ฉันกับติณณาหันหลังก็เดินออกไป สุดท้ายปรานต์ก็เห็นพวกเราจนได้ เสียงตะโกนเรียก‘คนสวย’ของปรานต์แว่วมาจากด้านหลัง หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มก็มุ่งหน้าวิ่งเข้ามา หยุดยืนอยู่ตรงหน้าติณณา สองมือล้วงกระเป๋า สีหน้าภูมิใจ“คน สวย มาซื้อเสื้อผ้าหรือครับ? ถูกใจตัวไหนเชิญหยิบได้ตามใจชอบ ผมจ่ายเอง” “ไม่ต้อง ฉันมีมือมีเท้าหาเงินเองได้ซื้อเองได้ อีกอย่าง...”ติณณาพิจาณาดูเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของปรานต์สัก พัก หัวเราะเยาะ“คุณพูดว่าเสื้อผ้าที่คุณใส่สั่งตัดส่วนตัว พาภรรยาตัวเองมาซื้อของที่ย่านธุรกิจระดับกลางแบบนี้ ไม่คิดว่าเป็นการลดฐานะหรือ?” พอเธอพูดคำนี้ คนสวยคนที่เมื่อครู่นี้ยังลองเสื้อผ้าอย่างมีความสุขก็มีสีหน้าอับอายแล้ว เดินเข้ามา ดึงปรานต์ไว้ พิจารณาดูติณณาสักพัก“แกเป็นใคร? กล้าดียังไงถึงมาพูดคุยกับปรานต์?” ติณณารูปร่างดี หน้าตาก็ดี แถมยังสวยใสเป็นธรรมชาติ ทั้งหน้าไม่ได้เต็มไปด้วยกรดไฮยาลูรอน ที่จริงแล้วต้องการจะเหวี่ยงสาวสวยหน้า พลาสติกคนนี้ตกถนน เผชิญหน้ากับความยั่วยุในดวงตาของสาวสวยคนนี้ ติณณาไม่สนใจเลยสักนิด“ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นตัวประกอบ ที่เดินผ่านมา คุณชายปรานต์คนนี้ของพวกเธอมุ่งมั่นจะวิ่งตามฉัน เธอไม่โทษเขาแต่กลับโทษฉัน” “เธออย่าเอาหน้าตัวเองเข้าไปแนบชิด คุณชายปรานต์เขา” “ใช่ๆ ฉันวิ่งตามเธอเอง” สาวสวยคนนั้นยังพูดไม่จบ ก็ถูกปรานต์ทำให้อับอายขายขี้หน้า ปรานต์มองติณณาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม“คนสวยคุณชอบเสื้อผ้าในร้านนี้หรือ? ผมจะพาคุณไป!” “ไม่ไป” ติณณาดึงฉันไว้ก็จะออกไป ปรานต์น่าจะรับรู้ได้ตั้งนานแล้วว่า ติณณาไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆของเขา เห็นเธอมีท่าทีแบบนี้ก็ไม่ได้โกรธ อะไร กลับตามเข้ามาด้วยความสมัครใจ“อย่าทำแบบนี้สิครับ ผมยังมีข่าวสำคัญเรื่องหนึ่งจะบอกคุณคนสวยอีก คนที่อยู่ข้างๆสาวงามผู้เลอโฉมอย่างคุณ” พูดจบ สายตาก็ตกลงบนเรือนร่างของฉัน