ตอนที่ 120 เพียงแค่อยากจะเห็นหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย

ต๭นที่ 120 เพียงแค่อยากจะเห็นหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย เตียงหมายเลขสาม ใช่จิณณาไหม? ในตอนที่ชยานีกำลังนอนหลับ ปฏิกิริยาแรกของฉันคือหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปข้างนอก เมื่อถึงปากประตูก็ปิดประตูลง ตอนนี้ ทางเดินข้างนอกนั้นยุ่งเหยิงวุ่นวาย เสียงของของหมอและพยาบาลดังเซ็งแซ่ “เกิดอะไรขึ้น?” “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฉันตรวจดูในห้องแล้วเธอไม่อยู่ ตอนแรกฉันไม่ได้สนใจ แต่เมื่อกี๊นี้เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยบอกว่ามีผู้ป่วยอยู่บนหลังคา พอไปดูก็เห็นคนไข้เตียงสาม!” คำพูดนี้เป็นของพยาบาล ในน้ำเสียงนั้นปนสะอื้น เพราะถ้าเกิดจิณณาเคราะห์ร้ายเสียชีวิต เธอจะต้องโดนฟ้องร้อง หมอสองสามคนพานางพยาบาลขึ้นไปชั้นบน ตอนนี้ ปณัยและชวลัยไม่อยู่ ชยานีกำลังพักผ่อน จะให้พูดก็คือ ตอนนี้ทั้งโรงพยาบาลทนุธรรมมีฉันเพียงคนเดียวที่เกี่ยวข้องกับเธอ ฉันตามกลุ่มหมอพยาบาลขึ้นลิฟท์ไปชั้นบน ตอนนี้เป็นเดือนเมษายน อากาศค่อนข้างอบอุ่นแต่ยังคงหนาว หลังจากที่ฉันขึ้นไป ก็เห็นจิณณาสวมชุดคนไข้เนื้อ ผ้าบางเบา ยืนอยู่บนขอบด้านบนของหลังคาตึก ตรงนั้นมีรั้วกั้น สูงประมาณหนึ่งเมตรสามสิบ น่าจะทำไว้เพื่อป้องกันไม่ให้คนที่ไม่ระวังร่วงหล่นลงไป แต่อย่างไรก็ตาม ในส่วนที่จิณณายืนอยู่ด้านนอกมีพื้นที่ความกว้างประมาณยี่สิบเซนติเมตรเท่านั้น ก้าวเพียงก้าวเดียว ก็ร่วงหายไปจากตึกได้! “อย่าขยับนะ!” หมอที่อยู่ข้างๆตะโกน เมื่อจิณณามองเห็นฉันที่เพิ่งขึ้นมา จากเดิมที่ยืนอยู่อย่างเงียบงัน ทันใดนั้นชี้มาที่ฉัน แล้วพูดว่า“เธอผู้หญิงคน นั้น!” สายตาของหมอ และพยาบาลโดยรอบทุกคนตกลงบนตัวฉัน มีหมอคนหนึ่งเข้าใจความหมายของเธอผิด และพูดอย่างไม่พอใจทันที“เกิดอะไรขึ้น บอกแล้วให้พวกคุณดูแล คนป่วยมให้ดีๆเลย คนป่วยไม่ได้รับอนุญาตไม่ให้ขึ้นมาไม่ใช่เหรอ?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข้างๆฉัน ก็อยากจะไล่ให้ฉันไป เดิมฉันไม่ได้สในใจเรื่องนี้อยู่แล้ว ฉันรู้ว่าจิณณาไม่กระโดดลงไปจริงๆหรอก เธอเพียงแค่ต้องการบังคับให้คนของ บ้านสุทรรศน์ฯออกหน้า มาพูดจากับเธอ และที่ดีที่สุดคือให้สัญญาที่จะมอบฐานะทางสังคมให้กับเธอ ฉันหมุนตัวคิดจะลงไปชั้นล่าง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงจิณณาดังมากจากด้านหลัง“ห้ามไปนะ!” ดังนั้นฉันจึงถูกขอให้กลับไป จิณณาชี้มาที่ฉันแล้วพูดว่า“โทรหาดนุนัย! บอกเขาว่า ถ้าเขาไม่มา ฉันก็จะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว!” เป็นไปตามคาด วันนั้นดนุนัยมาเยี่ยมเธอเพียงชั่วครู่ ดูเหมือนจะอยู่ไม่ถึงสิบนาทีแล้วก็กลับ เมื่อเขาไปแล้ว จิณณาก็ร้องไห้เสียงดัง จนฉันที่เดินไปทิ้งขยะที่ถังขยะตรงทางเดินยังสามารถได้ยิน หลังจากนั้นดนุนัยไม่มาอีกเลย เมื่อจิณณาบอกให้โทรศัพท์ หมอก็บอกให้ฉันโทร ฉันจึงต้องโทรหาดนุนัยอย่างไม่มีทางเลือก ถึงแม้ว่าจะบันทึกหมายเลขไว้ แต่หมายเลขนั้นฉันก็จำได้ขึ้นใจ ฉันกดเบอร์ แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู แล้วก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มดังขึ้นในสาย“ฮัลโหล ณิชา” ไม่ถึงวินาที เขาก็รับสายฉัน ตอนที่เสียงของเขาดังออกมานั้น ฉันอดไม่ได้ที่จะตกใจ และมีความสุข ราวกับว่านำพารอยยิ้มมาให้ ตอนที่ฉัน ได้ยินนั้น เหมือนกับเห็นภาพของชายหนุ่มรับโทรศัพท์แล้วริมฝีปากบางก็ยกขึ้นยังไงยังงั้น ดูเหมือน เขาจะแปลกใจที่ฉันโทรหา ฉันอ้าปากค้าง ทันใดนั้นฉันก็ลืมว่าตัวเองต้องการจะพูดอะไรไปชั่วขณะ ดูเหมือนเพราะไม่ไม่ได้ยินเสียงฉัน ดนุนัยจึงถามอีกว่า“เป็นอะไรไป? โทรหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” “ฉัน…” “หืม?” “…”คำพูดของจิณณา ทำให้เสียงของฉันติดอยู่ในลำคอ ในตอนนี้เอง จิณณาที่อยู่ไม่ไกลบนหลังคาก็เป็นกังวล“เป็นอะไรไป! เขารับโทรศัพท์ยัง” หมอและพยาบาลรอบๆต่างก็เร่งฉัน“รับสายหรือยัง? คุณรีบเอาให้เขาพูดสิ!” “เป็นอะไรน่ะ? รอบๆตัวเธอเสียงดังมาก? เธออยู่ที่ไหน?” ดูเหมือนดนุนัยจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอารมณ์ใดๆถึงฉันจะเงียบไปก็ตาม น้ำเสียงของเขายังคงฟังดูมีความสุขมาก และไม่ได้พูดเสียงดังขึ้น “คือว่า…” “หืม?” ชายหนุ่มรับสายไวมาก หมอและพยาบาลต่างก็เร่งฉัน ในที่สุดฉันก็เปิดปากพูดว่า“จิณณาอยู่บนดาดฟ้าที่ตึก ของโรงพยาบาลทนุธรรมค่ะ บอกว่าถ้าไม่ได้เจอคุณจะกระโดลงไป คุณรีบมาเถอะค่ะ” พูดจบฉันก็ตัดสาย ฉันไม่กล้าแม้แต่จะฟังคำพูดคำต่อไปของดนุนัย เมื่อวางสายแล้ว จิณณาที่อยู่ไม่ไกลถามว่า“เขาพูดว่ายังไงบ้าง? เขาจะมาไหม?” “เขาไม่พูด” ฉันบอก พูดให้ถูกก็คือ ฉันไม่ได้ฟัง แต่ฉันคิดว่า ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจิณณา เขาต้องมาอย่างแน่นอน แล้วก็เป็นไปตามคาด หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ดนุนัยก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเหล่าบอดี้การ์ด นอกจากผู้คุ้มกันแล้ว ด้าน หลังเขายังมีผู้ช่วยปรวัน เขามองฉันอยู่แว้บหนึ่ง ใต้ดวงตาดำขลับที่ล้ำลึกดุจสายน้ำนั้น ราวกับมีอะไรบดบังไว้ ฉันหดคอตัวเองโดยไม่รู้ตัว แล้วเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ดนุนัย ฉันรู้ว่าคุณจะมาค่ะ!” เมื่อจิณณามองเห็นดนุนัย ดวงตาก็สดใส และน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นมีเรี่ยวแรง “ลงมา”ดนุนัยพูดขึ้น ฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา เลยมองไม่เห็นสีหน้าของเขา เพียงแค่ฟังแล้วรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาเป็นคำสั่ง เพียงสองคำนี้ ดวงตาของจิณณาก็เป็นสีแดงแล้ว“ไม่ค่ะ ดนุนัย ลูกของพวกเราไม่มีแล้ว และตัวฉันถูกทำให้ หมดสิ้นคุณค่า ฉันไม่มีหน้าจะที่จะอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ฉันเรียกคุณมา เพียงแค่อยากจะเห็นหน้าคุณเป็นครั้ง สุดท้าย” เหอๆ จิณณาเธอมันเล่นละครจนติดเป็นนิสัย ฉันเปล่งเสียงอยู่ในใจเงียบๆ แล้วก็ได้ยินหมอคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆพูดว่า “สุภาพสตรีที่สวยขนาดนี้ น่าเสียดายที่ถูกพวกอันธพาลย่ำยี อย่าพูดถึงคนที่ยอดเยี่ยมระดับคุณดนุนัยเลย เป็น ผมเองก็รับไม่ได้” หมออีกคนก็พูดว่า“ใช่มั๊ยล่ะ ถึงแม้จะพูดว่าภรรยาไม่ต้องเป็นสาวบริสุทธิ์ก็ได้ แต่นี่ถูกคนรุมข่มขืน เป็นเรื่องที่รับไม่ได้จริงๆ…” คำพูดของหมอสองคนนี้ ทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบ ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำเรื่องนี้ คนๆนั้นหากไม่ได้เกลียดจิณณามาก ก็จะต้องเป็นคนเลือดเย็นอย่างที่สุด ไม่ยอมเหลือ ทางออกไว้ให้เลย ตอนนี้เรื่องของจิณณาแพร่กระจายไปทั่วอินเตอร์เนตแล้ว อย่าพูดถึงแค่ดนุนัยเลย แม้แต่คนในบ้านก็ลำบากแล้ว ฉันไม่ได้ยินดนุนัยพูดอะไรเลยเป็นเวลานาน ฉันค่อยๆขยับมาด้านข้างนิดหน่อย สามารถมองเห็นใบหน้าเสี้ยวเล็กๆของชายหนุ่ม ดวงตาดำสนิทของเขามอง จิณณา ไม่สามารถรู้สึกถึงความรู้สึกใดๆแม้แต่น้อย ริมฝีปากบางที่ไม่อดทนนั้นเหยียดเป็นเส้นตรง จิณณามองเขาอย่างสับสน รอฟังคำตอบ ในสถานการณ์ที่หยุดชะงักแบบไร้ทางออกเช่นนี้ ทันใดนั้นดนุนัยก็พูดว่า“ดีล่ะ ตอนนี้ได้เจอแล้ว ผมไปได้แล้ว สินะ” ราวกับสายฟ้าฟาด! ไม่เพียงแต่ฉันเท่านั้น ยังมีจิณณา รวมไปถึงหมอพยาบาลเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโดยรอบล้วนแต่ตก ตะลึง! จิณณาที่ยืนอยู่บนขอบหลังคา ร้อง“ว้าว”ออกมาหนึ่งคำ แล้วร้องไห้! “ได้เจอแล้ว ได้เจอแล้ว!ฉันสามารถตายได้อย่างสบายใจแล้ว ไปอยู่เป็นเพื่อนลูกได้อย่างสบายใจแล้ว!” เธอพูดแล้วจะปล่อยมือ “อย่านะ จิณณา!”ในเวลานี้เอง ตำแหน่งตรงด้านหลังประตูก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของชวลัย หันไปก็เห็นชวลัย ปณัย และยังมีตำรวจสองสามคน! ชวลัยมองดนุนัย แล้วเดินตรงเข้ามา ยกกำปั้นขึ้นเพื่อจะตีเขา แต่กลับถูกบอดี้การ์ดข้างๆล้อมไว้ เธอไม่พอใจ ตะโกนเสียงดังใส่เขา“ดนุนัย แกมันไม่ใช่คน!”