ตอนที่151 ประธานดนุนัยคุณมาส่งพวกเราด้วยตัวเอง

ต๭นที่151 ประธานดนุนัยคุณมาส่งพวกเราด้วยตัวเอง? เมื่อฉันส่งข้อความถึงโรศนีฉันก็มองเห็นรูปโปรไฟล์วีแชทของนภทีป์ รูปโปรไฟล์คือรูปถ่ายของเขา ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยมองรูปโปรไฟล์ของเขาอย่างละเอียดมาก่อนเลย จึงคลิกเปิดดูภาพใหญ่ เลยพบว่าเป็นรูปถ่ายสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเขา สวมเสื้อยืดสีขาวสะอาดกับกางเกงยีนส์ยืนอยู่หน้าทางเข้ามหาวิทยาลัย เสื้อผ้าชุดนี้กับรูปใบนี้เมื่อมองดูแล้วฉันรู้สึกคุ้นตา เมื่อดูอย่างถี่ถ้วนดีๆถึงจะนึกขึ้นได้ว่ารูปใบนี้เหมือนว่าฉันจะเป็นคนถ่ายให้ ในตอนนั้นพวกเรายังไม่รู้จักกัน เขาเข้ามาขวางฉันไว้แล้วพูดว่า“รุ่นน้องถ่ายรูปให้ฉันหน่อยนะ” ในตอนนั้นนภทีป์เป็นผู้ทรงอิทธิพลต่อคณะของเราแล้วสามารถพูดได้ว่าห่างชั้นเป็นระดับรากหญ้าเลย ฉันจำได้เขาอย่างรวดเร็วจึงตอบรับอย่างไม่ลังเลเลย หลังจากวันนั้นพวกเราก็แลกเปลี่ยนวีแชทกัน ฉันคลิกกล่องข้อความข้อความเสียงเจ็ดแปดข้อความยังคงนอนอย่างสงบอยู่ที่นั่น ฉันกลับไม่มีความกล้าที่จะไปเปิดฟังอีกครั้ง กลัวที่จะได้ยินเสียงของเขา เหมือนกับต้องการจะหลบหนี ฉันกดเปิดดูรายชื่อเพื่อนของเขา แถวแรกคือพ่อแม่ของเขาส่งมาไม่กี่วันก่อน และอีกแถวด้านบนคือเมื่อสี่ห้าเดือนก่อนหน้า นั่นคือตอนวันขึ้นปีใหม่ ไม่รู้ว่าเขาแอบถ่ายเงาด้านหลังของฉันจากมุมไหน เลยไปอีกหนึ่งบรรทัดมีข้อความ---ฉันหวังว่าหลังจากนี้จะได้อยู่กับคุณทุกปี ในตอนที่ฉันกำลังจ้องมองแวดวงเพื่อนอยู่นั้นทันใดนั้นก็มีสายโทรเข้ามา ฉันเหลือบไปมองเป็นโรศนี ฉันแยกความรู้สึกได้แล้วแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย “ณิชาเธอหมายความว่ายังไง?เธอแอบติดตามฉันใช่ไหม!ทำไมเธอถึงแอบฟังฉันโทรศัพท์!” ชั่วพริบตาที่ฉันรับสายเสียงของโรศนีก็ดังออกมาทางโทรศัพท์ซึ่งโหยหวนมาก ฉันเอาโทรศัพท์ยื่นให้ไกลออกไปเอามือลูบที่หูแล้วกดปุ่มลำโพงและพูดอย่างราบเรียบว่า"แอบติดตาม?ฉันเพียงแค่ไปได้ยินเข้าโดยบังเอิญต่างหากล่ะคะ" "เฮ้!โดยบังเอิญเนี่ยนะ?จะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไงกัน!” "เชื่อไม่เชื่อก็ช่างเถอะค่ะ" ฉันนั่งลงบนโซฟาวางโทรศัพท์ลงบนขาสบายๆไร้กังวล อย่างไรก็ตามคนที่ร้อนใจไม่ใช่ฉัน โรศนีที่อยู่ปลายสายไม่พูดอะไรเป็นเวลานานฉันสามารถได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาจากไมโครโฟน คาดว่าพอได้ดูวิดีโอนั้นเธอก็โกรธขึ้นมา ผ่านไปประมาณ30วินาทีโดยประมาณเธอก็เอ่ยว่า"บอกมาสิเธอต้องการอะไร?" "ฉัน..." "บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าต้องการเงินล่ะก็ไม่มีหรอกนะ"ฉันเพิ่งจะเปิดปากก็ถูกขัดจังหวะ"ตอนนี้สถานการณ์ของบ้านจันทร์พาณิชย์เธอเองก็รู้บริษัทของฉันกับพี่ชายก็เป็นหนี้อยู่ด้วย" "ดังนั้พวกคุณเลยอยากให้คุณยายตายหลังจากนั้นจะได้แบ่งมรดกกันสินะคะ?" ฉันพูดเรียบ ดูเหมือนจะชัดเจนแล้วว่าทำไมพวกเขาถึงหวังให้ชยานีตาย "...ไม่ใช่ไม่ใช่!"โรศนีรีบแก้ตัว"นั่นคือคุณยายของเธอแล้วก็เป็นคุณแม่ของฉันฉันย่อมไม่อยากให้ท่านตายแต่ว่าสมองของท่านก็ตายแล้ว!พวกเราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว!" เธอพูดแล้วดูเหมือนจะมีเสียงสะอื้น ร้องจริงหรือเปล่า ฉันเองก็ไม่แน่ใจ “โอ้...”ฉันพูดพร้อมสูดหายใจลึก“วางใจเถอะค่ะฉันไม่ได้ถามถึงเรื่องเงิน” “งั้นก็ดีแล้ว” โรศนีถอนหายใจยาว ฉันคิดๆดู“ตอนนี้ฉันประกาศขายบ้านแล้วจากนั้นก็จะมีเงินจ่ายค่ารักษาคุณยาย” “จริงเหรอ?” ทันทีที่ฉันพูดน้ำเสียงของโรศนีเปลี่ยนเป็นเบาลงอย่างรวดเร็ว ราวกับโล่งใจแล้วก็ไม่ปาน ฉันหยุดไปชั่วครู่“จริงค่ะแต่ว่าวันมะรืนฉันต้องไปเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบรอบชิงชนะเลิศต้องไปต่างเมืองเวลากลับยังไม่ได้กำหนดแน่นอนในช่วงระยะเวลาก่อนหน้านี้เครื่องช่วยหายใจของคุณยายจะต้องไม่ถูกปิดถ้าหากมันเกิดถูกปิดล่ะก็ฉันจะส่งวิดีโอนี้แพร่ออกไปทำให้ทุกคนรู้ว่าคุณต้องการมรดกของคุณยาย” “เรื่องนี้…ถ้าหากเป็นพ่อของเธอต้องการปิดล่ะฉันก็ไม่มีทางทำอะไรได้นะเงินนี้ก็เป็นเราสองคนที่จ่าย” “เรื่องนี้ฉันไม่สนใจค่ะแต่ไม่ว่ายังไงถ้าเครื่องถูกปิดฉันจะส่งมันออกไป” ฉันเองก็จัดการมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ตอนนี้ฉันมีเพียงแค่การจับผิดโรศนีเพื่อให้เธอไปขวางปณัยอีกที โรศนีที่อยู่ปลายสายเงียบไปสักครู่แล้วจึงพูดว่า“งั้นก็ได้ตกลง!ฉันจะบอกเธอเอาไว้นะฉันขยายเวลาไปได้มากที่สุดคือหนึ่งเดือนถ้ามันนานมากฉันก็ไม่สนใจแล้ว!” “ตกลงค่ะ” หนึ่งเดือนก็เพียงพอแล้ว วันรุ่งขึ้นฉันติดต่อตัวแทนมาถ่ายรูปภายในบ้านให้เขาช่วยติดต่อผู้ซื้อบ้านให้ฉันก่อนจะรอจนฉันกลับมาจากรอบชิงฯแล้วค่อยมอบบ้านให้ผู้ซื้อ ในวันเดินทางของรอบชิงฯเวทนติดต่อฉันอย่างกระตือรือล้นบอกว่าอยากจะไปส่งฉัน ฉันไม่อยากจะให้เขารู้ว่าฉันอยู่ที่[หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์]จึงนัดพบกับเขาที่รถไฟใต้ดิน เขาเปิดประตูรถรับฉัน แล้วขับรถไปสนามบินด้วยความเร็วสูง ระหว่างทางมีรถคันใหญ่เปลี่ยนเลนอย่างฉับพลันเวทนเหยียบเบรกกระทันหันอย่างตกใจในตอนที่หลบรถใหญ่เวทนก็ก่นด่าว่า“แม่มึงเถอะสมัยนี้คนแบบไหนก็ขับรถได้หมดไม่ดูทางกันเลยจริงๆ” ฉันมองเห็นบรรยากาศที่เขามีตอนนี้แล้วทันใดนั้นในสมองก็นึกถึงคำพูดตำรวจราจรตำบลน้ำขาว จึงถามผู้จัดการเวทนว่า“ผู้จัดการเวทนคะมีเหตุการณ์อะไรที่จะไม่เหยียบเบรกบ้างไหมคะอย่างเช่นเหตุการณ์เมื่อกี้นี้?” “อะไรนะ?”เวทนมองฉันตาวาวแล้วหัวเราะก่อนจะพูดว่า“ไม่เบรก?จะทำงั้นได้ไงไม่เหยียบเบรกก็เท่ากับรอความตายไม่ใช่เหรอ?” “ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็ไม่มีมีทางใช่ไหมคะ?” “แน่นอนเว้นแต่ว่าคนขับจะหลับไปแล้ว” คำพูดของเวทนทำให้ฉันสะดุ้ง หลับไป? ตอนที่เกิดอุบัติเหตุเป็นช่วงก่อนเที่ยงนภทีป์เพิ่งจะตื่นนอนไม่น่าจะเกี่ยวกับการนอนหลับไป ถ้าอย่างนั้นมันจะเป็นสถานการณ์แบบไหนล่ะ? ดูเหมือนว่าเวทนจะมองไม่เห็นความผิดปกติของฉันเขาพูดกับฉันด้วยเจตนาดีบนรถว่า“การแข่งรอบชิงฯนี้คู่ต่อสู้ของคุณแข็งแกร่งมากนะคุณเข้ามาถึงรอบนี้ก็ถือว่ามีโชคไม่มากก็น้อยดังนั้นไม่ต้องกดดันตัวเองมากเกินไป” เวลาเช้าสิบโมงกว่าๆพวกเราก็มาถึงสนามบิน ตอนที่เดินเข้าไปนอกเหนือจากที่ฉันคุ้นหน้าอยู่สองคนแล้วนอกจากนั้นสามสี่คนล้วนเป็นคนแปลกหน้า ปัณฑาตมิสา “ปัณฑา?”ฉันขมวดคิ้วแล้วหันไปทางเวทน“เธอลอกเลียนงานของฉันแล้วทำไมถึงยังมาอยู่ที่นี่ได้คะ?” “เรื่องนี้…”เวทนยิ้มแหยๆ“ตอนแรกก็ไม่มีเธอหรอกแต่เป็นเพราะตมิสาคิดว่าปัณฑาถูกคนเสี้ยมสอนให้ออกนอกลู่นอกทางดังนั้นจึงได้ทำในสิ่งที่ผิดแต่ความเก่งกาจของเเธอยังมีอยู่จึงได้ไปโวยวายให้ผู้จัดการบริษัทอื่นๆจึงมาช่วยพูดให้ปํณฑาเลยได้มาด้วย” “อย่างนี้ก็ได้เหรอคะ?” ฉันขมวดคิ้ว สถานการณ์แบบนี้ดูไม่โปร่งใสอย่างเห็นได้ชัด ทัศนคติของผู้จัดการคนอื่นๆเองก็ควรจะเบนเข็มมาที่ฉัน ฉันกับเวทนเดินเข้าไปปัณฑามองเห็นฉันแล้วทำสายตามองเหยียดมาที่ฉันโดยตรง ตรงกันข้ามกับตมิสาที่เดินมาพูดอย่างยินดีว่า“ณิชาครั้งก่อนต้องขอโทษด้วยปัณฑาของบริษัทเราถูกคนใช้เป็นเครื่องมือครั้งที่เธอมาพวกเธอจะได้แข่งขันกันอย่างยุติธรรม” “อื้มตกลงค่ะผู้จัดการตมิสา” ฉันตอบกลับเธออย่างสุภาพ ถึงปากจะพูดเช่นนี้แต่ในใจของฉันแท้จริงก็ไม่สามารถให้อภัยเรื่องปัณฑาเรื่องก่อนหน้านี้ได้ ท้ายที่สุดแล้วการตายของนภทีป์มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธออย่างแยกไม่ออก! ในตอนที่ฉันหันไปมองทางปัณฑาหลายคนที่อยู่ด้านหน้าต่างพากันมองไปยังด้านหลังของฉัน มีคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า“ประธานดนุนัยคุณคุณมาส่งพวกเราด้วยตัวเองเลยเหรอเนี่ย?” คนอื่นๆหลายคนเดินผ่านฉันไปทางด้านหลังของฉัน