ตอนที่ 1 การบุกรุกของชายแปลกหน้า

ตอนที่ 1 การบุกรุกของชายแปลกหน้า “แต่งงาน” จันวิภาตกตะลึง สายตาถลึงมองไปยังสตรีวัยกลางคนที่ร่างกายสวมใส่ชุดกี่เพ้าอันหรูหราอยู่ต่อหน้า แม่เลี้ยงของเธอ....มะลิวัลย์ “ใช่แล้ว” มะลิวัลย์พูดอย่างน่าเบื่อหน่าย “พ่อของเธอเห็นว่าอายุอานามเธอก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว น่าจะต้องหาคู่แต่งงานที่เหมาะสมได้แล้ว” “ให้ฉันหาคู่แต่งงานปีนี้ฉันพึ่งจะอายุยี่สิบปีเต็มเองนะ” จันวิภาร้องตระโกน คาดไม่ถึงเลยว่าตนเองที่พึ่งจะได้กลับบ้านมานั้น จะถูกมะลิวัลย์มอบ “ของขวัญ” ให้ชิ้นใหญ่ขนาดนี้เสียแล้ว ตกลงเธอมีแผนอะไรกันอยู่ จันวิภาพูดถากถาง “งั้นน้ามะลิกำลังพูดว่า พ่อหาคนแบบไหนให้ฉันหรือควรจะพูดว่า น้ามะลิช่วยหาคนแบบไหนให้ฉันกัน” มะลิวัลย์ยิ้มแล้วพูดอย่างเยือกเย็น “ฉันไม่กลัวที่จะบอกเธอหรอก คู่หมั้นของเธอก็คือประธานของบริษัทตะวันกรุ๊ปจำกัด ท่านสุมิตรด้วยฐานะของพวกเรา ที่ได้แต่งงานเข้าบ้านวิบูลย์ธนภัณฑ์ได้ มันเป็นเกียรติของเรานี่นะ พ่อของเธอต้องใช้ความพยายามมากมายขนาดไหนถึงจะสามารถตะกายขึ้นไปหาคู่แต่งงานอย่างนี้ได้ เธอควรจะรักษาโอกาสนี้ไว้ซะนะ” หึ ถ้าหากว่ามีเรื่องดีอย่างนี้จริงๆ มะลิวัลย์จะยกให้เธอง่ายๆแบบนี้หรือเกรงว่าในนั้นยังมีเหตุผลอื่นแอบแฝงอยู่อีก “ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ฉันจะไม่แต่งงานด้วย” “เธอจะไม่แต่งงานเกรงว่าจะเป็นพ่อเธอคนแรกที่ไม่เห็นด้วยตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์ไม่ใช่ว่าเธออยากจะแต่งก็แต่ง ไม่อยากแต่งก็ไม่แต่งได้นะ ผลที่ตามมาจากการถอนหมั้น มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กสาวอย่างเธอจะสามารถรับผิดชอบได้ไหว” “ในเมื่อฉันรับผิดชอบไม่ไหว งั้นฉันจะไปพูดกับพ่อด้วยตัวเอง” หลังจากจันวิภาพูดจบ จึงยกเท้าขึ้นเพื่อต้องการที่จะก้าวเดินออกไป “ตอนนี้พ่อของเธอกำลังพักฟื้นร่างกายอยู่ ไม่ควรที่จะไปรบกวน ยิ่งกว่านั้นสภาพร่างกายของพ่อเธอไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ถ้าเธอยังกตัญญูอยู่ล่ะก็ อย่าไปทำให้พ่อของเธอโกรธนักเลย อย่างนี้จะทำให้ร่างกายของเขาฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้น หากว่าเธอไม่แต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะโกรธจนอาการทรุดลงไปอีก เมื่อถึงเวลานั้นพวกเธอสองพ่อลูกจะแยกจากกันตลอดกาล แล้วอย่ามาโทษฉันที่ไม่เตือนเธอก็แล้วกัน” “คุณน้าขู่ฉันหรอ” จันวิภาโกรธเสียแล้ว “หึ ฉันขู่เธอแล้วยังไงถ้าเธอไม่แต่งงาน ฉันจะทำให้เธอไม่ได้เห็นหน้าพ่อเธออีกเลย เอาล่ะ ฉันขี้เกียจที่จะพูดกับเธอแล้ว ตอนนี้เธอยังมีเวลาเหลืออยู่สามวันในการที่จะแต่งงานเข้าตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์ เธอคิดทบทวนดูสักหน่อยแล้วกัน” พูดจบ มะลิวัลย์จึงได้แยกตัวออกไป จันวิภายังคงยืนงุนงงอยู่ที่เดิม เหลือเวลาอยู่เพียงแค่สามวันก็จะต้องแต่งงานเข้าตระกูลวิบูลย์ธนภัณฑ์แล้วหรือ รีบร้อนอะไรเช่นนี้ ภายในนั้นจะต้องมีแผนการร้ายอะไรซ่อนอยู่อย่างแน่นอน …… บาร์เฟลิร์ท ติ้ง เมื่อคิดว่าตนเองจะต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าแล้ว ก็เกิดความรู้สึกไม่สบายขึ้นมาในจิตใจของจันวิภา เธอนั่งดื่มเหล้าอย่างกลัดกลุ้มอยู่คนเดียวที่เคาท์เตอร์บริการเครื่องดื่มในบาร์ และรอเพื่อน ซี้กนกอรกับพัชรีที่กำลังเดินทางมา จู่ๆเธอก็รู้สึกทั่วทั้งตัวไม่มีแรงขึ้นมาซะอย่างงั้น..... ไม่ ความรู้สึกเช่นนี้มันผิด จันวิภาออกแรงจนรู้สึกได้ถึงแสงวูบวาบที่อยู่ในหัว คิดขึ้นมาได้ทันทีว่าแก้วไวน์ที่อยู่ด้านข้างแก้วนั้นไม่ใช่แก้วของเธอ.....เป็นของใครกันใครกันที่ใส่ยาให้เธอดื่ม ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมากมาย จันวิภาจึงได้หลบหนีออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ไปยังโรงแรมที่อยู่ชั้นบนของบาร์ และต้องการห้องพักห้องหนึ่ง พึ่งจะเข้าไปถึงห้องพัก ยังไม่ทันที่จะได้เปิดไฟ จันวิภาก็รู้สึกได้ถึงอาการร้อนลุ่มไปทั่วทั้งตัว เมื่อกำลังครุ่นคิดอยู่ จึงได้ยินเสียง “เอี๊ยด” ประตูของห้องพักได้ถูกคนจากข้างนอกเปิดเข้ามาเสียแล้ว จากนั้นก็ได้มีเงาคนคนหนึ่งแฉลบตัวเข้ามา “ใครกัน” จันวิภาที่ได้ยินเสียงกระโดดอย่างตกใจ ใครบุกเข้ามาในห้องพักของเธอกัน “เธอ......” เสียงที่ทุ้มต่ำและยั่วยวนเสียงหนึ่งดังตามมา คนคนนั้นขยับเข้ามาประชิดใกล้ แล้วจับจันวิภาเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนเอง.....