ตอนที่5 อย่างไรก็เป็นแค่สุนัขป่าที่บ้านจันทร์เลี้ยงดู

ต๭นที่5 อย่างไรก็เป็นแค่สุนัขป่าที่บ้านจันทร์เลี้ยงดู แม่และจิณณาดูเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าฉันจะตื่นแล้ว โคมไฟตั้งพื้นมีแสงสลัว แต่ฉันกลับมองเห็นได้ว่าพวกเขามีสีหน้าไม่สู้ดี แม่สวมรอยยิ้มหน้าซื่อใจคดก่อนถามฉันว่า“อาการเจ็บหลังของลูกเป็นยังไงบ้าง? ต้องไปโรงพยาบาลไหม?” ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ฉันต้องซาบซึ้งใจอย่างแน่นอน แต่ว่าใจของฉันในตอนนี้ ฤดูหนาวยังไม่เย็นเท่า จิณณาเห็นท่าทีไม่สนใจของฉัน ย่อมรู้แล้วว่าฉันได้ยินพวกเขาคุยกันทั้งหมดแล้วอย่างแน่นอน จึงจงใจขัดจังหวะแม่ว่า“แม่ แม่ก็อย่าแสดงอีกเลย ได้ยินก็รู้แล้วว่านังสุนัขป่าตัวนี้รู้เรื่องหมดแล้ว” นังสุนัขป่า ฉันได้ยินจิณณาเรียกฉันเช่นนี้โดยไม่กระดาก ก็รู้เลยว่า ฉันที่พวกเขาเรียกจนติดปากจะต้องมีชื่อเล่นนี้มานานแล้ว “นังสุนัขป่า?”ฉันข่มความเจ็บปวด เดินไปนั่งบนโซฟา จงใจพูดว่า“แต่สุนัขป่าก็มีหุ้น 4% นะคะ” ทันที่ที่ฉันพูด แม่เข้าใจทันทีว่าฉันหมายถึงอะไร ก็ก่นด่าว่า“ณิชา พวกเราเลี้ยงดูแกมาสามปี ใบหุ้นพวกนั้น เดิมแกก็ควรเอามาให้พวกเรานะ!” ฉันนั่งอยู่ที่ตรงนั้น คิดถึงสิ่งที่พวกเขาทุ่มเทสติปัญญาด้วยความเหนื่อยยากเพียงแค่เพราะใบหุ้น ก็ทำให้รู้สึกขบขัน จนอดหัวเราะไม่ได้ “แกหัวเราะอะไร?”แม่ถามฉัน โอ้ ไม่ถูกสิ ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะเรียกหล่อนว่าแม่อีกต่อไปแล้ว ชื่อจริงของเธอคือ ชวลัย ชื่อจริงของพ่อคือ ปณัย ฉันมองชวลัย ควบคุมเสียงหัวเราะได้แล้วจึงพูดว่า“อันที่จริงถ้าเป็นก่อนหน้านี้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันจะให้ความสำคัญครอบครัวมากกว่าสิ่งอื่นใด พวกคุณบอกฉัน เงื่อนไขใดๆฉันไม่อิดออดแน่นอน จะเอาใบหุ้นมามอบให้พวกคุณ แต่ว่าในเมื่อเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นแล้ว ทุกอย่างมันย่อมไม่เหมือนเดิม” พวกเขาคิดแต่เรื่องผลประโยชน์กำไร คงคิดว่าฉันเหมือนกับพวกเขา แต่กลับไม่รู้ว่าในใจของฉันนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือครอบครัวนี้ แต่ ณ ตอนนี้ ไม่มีอีกแล้ว “แก...”ชวลัยคาดไม่ถึง จิณณาได้ฟัง ก็มาดึงมือชวลัย“แม่ แม่ขึ้นไปข้างบนเถอะ หนูจะคุยกับน้องดีๆเอง” ฉันอาจจะเดาได้ถูกว่าจิณณาต้องการพูดอะไรกับฉัน อย่างไรเสียก็คงมีแต่เรื่องผลประโยชน์ หลังจากชวลัยขึ้นไปแล้ว เธอก็มานั่งข้างฉันอย่างสนิทสนม พูดจายิ้มแย้ม“น้องจ๊ะ เรื่องนี้น่ะ ล้วนแต่เป็นเรื่องที่พ่อกับแม่คิดเอง ตั้งแต่เริ่มพี่ก็ไม่เห็นด้วย...” เย็นวันนี้ฉันได้ตื่นจากฝันแล้ว ไม่สามารถปล่อยให้หล่อนได้โกหกตามอำเภอใจอีก ต่อมาถึงแม้ว่าจิณณาจะพูดให้ฉันฟังว่าตนเองไม่เห็นด้วยอย่างไร ฉันแค่นั่งฟัง ฟังได้ไม่นาน ฉันก็ลุกเดินออกไปที่ประตู เห็นว่าฉันจะไปจริงๆ ในที่สุดความอดทนของจิณณาก็หมดลง ดึงฉันไว้ และด่าว่า“ณิชา แกมันก็แค่สุนัขที่บ้านฉันเลี้ยงไว้ ให้แกกิน ให้แกดื่ม แกอย่ามาทำตัวหน้าด้าน!” นี่ไงล่ะ ถึงจะเป็นใบหน้าที่แท้จริงของหล่อน ฉันหมุนตัวกลับ มองดูจิณณาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พูดออกมาเบาๆว่า“ลองคิดดูให้ดีๆถ้าดนุนัยมาเห็นเธอเป็นแบบนี้” “เฮอะๆ แกไม่มีโอกาสอีกแล้ว! ดนุนัยเป็นสามีฉัน แต่แก ไม่ได้เป็นะไรเลย!”จิณณาไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใด ฉันมองดูหล่อน ชั่วขณะนั้นฉันรู้สึกว่าเธอไม่ควรค่ากับดนุนัยเลยจริงๆ เขาเป็นผู้ชายที่ดีเลิศขนาดนั้น มีภรรยาเป็นจิณณา เป็นเรื่องเลวร้ายมากจริงๆ บางทีอาจมีผีสิงใจฉัน ฉันเอ่ยปากไปว่า“มีเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องบอกไว้นะคะ สัญญางานแต่งงาน ฉันประทับลายนิ้วมือของฉันลงไป ถ้าเพียงแค่ฉันไปบอก สัญญานั่นก็เป็นแค่เศษกระดาษแผ่นหนึ่ง” จิณณาตกใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอยังไม่เอ่ยอะไร ฉันก็พูดต่อ“เพราะว่าตอนนี้เธอกับดนุนัยยังไม่มีความสัมพันธ์สามีภรรยา พวกเราเป็นคู่แข่งที่เสมอภาคกันแล้ว” พูดจบ ตอนที่เธอปล่อยมือหลวมจากฉัน ฉันรีบหมุนตัวและเดินจากไป อดทนฝืนอาการปวดหลัง พยายามสุดชีวิตวิ่งออกไปข้างนอก ปล่อยให้จิณณาด่าฉันไล่หลังว่า“นังคนสารเลว”“ไร้ยางอาย”ฉันก็ไม่หันกลับไป