ตอนที่6 คุณสามารถใช้ประโยชน์ที่แสนเพลิดเพลินกับฉัน

ต๭นที่6 คุณสามารถใช้ประโยชน์ที่แสนเพลิดเพลินกับฉัน ออกจากบ้านจันทร์มา ก็ไม่มีที่ไป ทำได้แค่โทรหาติณณาเพื่อนหญิงสนิทที่สุด โทรศัพท์ปิดเครื่อง เธอและฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่บ้านเด็กกำพร้า อายุมากกว่าฉัน 2 ปี มีผู้บริหารระดับสูงของบริษัทใจดีคอยสนับสนุนเธอ หลังจากจบระดับมัธยม เพราะหน้าตาและคุณสมบัติของเธอ จึงเข้าเรียนต่อที่สถาบันการบินได้ พอเรียนจบ เป็นแอร์โฮสเตสได้โดยตรงเลย ที่จริงแล้วการเรียนมหาวิทยาลัยของฉันก็มีคนใจดีคอยช่วยเหลือ และเขาได้ให้ความช่วยเหลือฉันมากมาย เพียงแค่ฉันไม่เคยพบตัวจริงของเขาเท่านั้น มือถือของติณณาปิดเครื่อง ก็อธิบายได้ว่าเธอกำลังทำงาน ฉันเดินอย่างสับสนบนถนน มองเห็นมุมถนนอยู่ไม่ไกลมีป้ายร้านสว่าง เดินไปถึงด้านหน้า ถึงพบว่าเป็นบาร์เหล้าร้านหนึ่ง ก็ดี ฉันกำลังคิดอยากดื่มเหล้า เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่บาร์เหล้า ที่นี่กับที่ฉันจินตนาการไว้ไม่เหมือนกันเลย ไม่ได้คึกคักมากมาย แต่กลับเงียบสงบและสวย ฉันเดินเข้าไปที่เคาทเตอร์บาร์ ทำท่าทางแบบลูกค้าประจำแล้วพูดว่า“ขอวอดก้า1แก้ว ไม่สิ 3แก้วเลยค่ะ” ฉันไม่รู้จักเหล้า รู้แค่ว่านี่คือเหล้าที่คนรัสเซียชอบดื่มกัน แท้ที่จริงมันคือการดื่มเพื่อต่อสู้ของชนชาติ ฉันที่ล้มลงจะยืมเหล้ามาช่วยก็คงไม่เป็นไร เอาเข้าจริง ขณะที่ฉันดื่มเครื่องดื่มที่ร้อนอบอ้าวนี้ไปได้3แก้ว สายตาของฉันก็เริ่มมองเห็นภาพซ้อนตรงหน้า บาร์แห่งนี้เป็นบาร์ที่ปฏิบัติอย่างเหมาะสม เมื่อเห็นฉันดื่มจนหน้าตาเหยเก บาร์เทนเดอร์ก็ถามฉันว่า“คุณผู้หญิงครับ คุณดื่ม มากแล้ว ขอถามหน่อย คุณมีเพื่อนไหม ผมจะติดต่อให้มารับคุณกลับบ้าน” แม้ว่าฉันจะเมาแล้ว แต่สมองฉันตื่นตัวมาก พอเขาถาม ฉันก็เกิดความสับสน เพื่อน? เมื่ออยู่ในมหาวิทยาลัย ฉันทำงานยุ่งบ่อยๆๆ ทั้งยังเรียนแบบเดินไปและกลับบ้านทุกวัน และเพื่อนร่วมชั้นที่คบหาก็มีน้อย ติณณาเองก็กำลังทำงาน ฉันยังมีเพื่อนที่ไหนอีก... ขณะที่คิดจะปฏิเสธ ในสมองก็พิมพ์ตัวเลขชุดหนึ่งออกมา คือเบอร์โทรของดนุนัย ถึงแม้ฉันจะรู้หมายเลขโทรศัพท์ของเขาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง กลับจำขึ้นใจได้แต่แรก ฉันเอาเบอร์โทรศัพท์ให้บาร์เทนเดอร์ หลังจากนั้นได้ยินเสียงบาร์เทนเดอร์ต่อสายโทรศัพท์ จากนั้นถามว่าฉันชื่ออะไร หลังจาก ที่ฉันบอกชื่อไป ก็ยืนพิงอยู่ที่เคาท์เตอร์ เขาไม่มาแน่ๆ ฉันคิดอย่างนั้น แต่ทว่าผ่านไปสักพัก ฉันกลับได้ยินเสียงผู้ชายที่คุ้นหูดังขึ้นที่ด้านหลังของฉัน“หล่อนอยู่ที่ไหน?” ภายในบาร์อันเงียบสงบ ดุจดังตัวโน้ตของโล่ก็ไม่ปาน ทุ้มต่ำและไพเราะ ฉันทำตัวแบบเมาแล้ว และรู้สึกว่าชายหนุ่มกอดฉันยกขึ้น แล้วผลักเข้าไปที่ที่นั่งด้านข้างคนขับ ครู่หนึ่ง ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่มีฮอร์โมนชายหนุ่มเข้ามาใกล้ แม้ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร แต่ในสมองของฉันมีเพียงสองคำที่กระโดดออกมา— แก้แค้น บางทีอาจจะเป็นเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป เลยมีความคิดนี้ออกมา ฉันกระพริบตา แล้วฉวยโอกาสโน้มคอของชายหนุ่มลงมา จ้องริมฝีปากบางๆตรงหน้า ทันใดนั้นฉันก็กดริมฝีปากลงไป ในหูได้ยินเสียงคาดเข็มขัดนิรภัย ที่จริง คือฉันคิดมากไป ฉันจูบไม่เป็น จูบได้แข็งทื่อเป็นอย่างยิ่ง แค่ริมฝีปากของฉันชนกับริมฝีปากเขาก็ถูกผลักออกแล้ว จากนั้นก็ใช้น้ำเสียงแสดงถึงความรังเกียจอย่างยิ่งกับฉันว่า“เธอนี่มันส่อนจริงๆ แม้แต่ความละอายขั้นพื้นฐานก็ไม่มี” ถ้าหากเป็นฉันตอนไม่เมา คงกลัวจนลงจากรถแน่นอน แต่ในเวลานี้ความรู้สึกนั้นถูกกำจัดออกไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ตาทั้งคู่ของฉันมองดูตาดำขลับของชายหนุ่มอย่างสะลึมสะลือ แล้วยังยิ้มกลับว่า“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสำส่อน คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉัน แต่หล่อนน่ะไม่ใช่!” ได้ยินฉันพูดเช่นนี้ ใบหน้าของดนุนัยก็มืดครึ้มลงทันที ยื่นมือมาจับคอฉัน“เอ่ยถามมาหนึ่งประโยค“เธอพูดอะไรนะ?” ครั้งนี้ เขาล๊อคไม่แน่น ฉันกลับยิ่งมีความกล้ามากขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งสำรวจส่วนเอวของชายหนุ่ม ก้มหน้าลง แล้วพูดว่า“ฉันเห็นด้วยตาของฉันเอง จิณณาและคนขับของปณัยทำอะไรกันบนรถ แถมยังรู้ว่าหล่อนมั่วกับผู้ชายหลายคนที่หอพักของโรงเรียนช่วงปิดเทอม แล้วโดนคนดูแลหอมาพบเข้า มันถูกบันทึกไว้ด้วย เรื่องเป็นก่อนหน้าที่คุณตรวจไม่พบ เรื่องนี้ คุณตรวจดูก็จะเจอ” เพราะว่าอยู่ใกล้กัน ฉันเห็นสีหน้าของดนุนัยมืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆอย่างชัดเจน ฉันได้ยินมาว่ามีผู้ชายจำนวนไม่น้อยถือเรื่องความสะอาดในเรื่องนี้ และมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ฉันเอื้อมมืออออกไป แตะที่สะโพกของชายหนุ่มเบาๆ แสดงท่าทีราวกับเยาะเย้ยถากถางสังคม“และฉันก็สะอาด มีคุณเพียงคนเดียว คุณสามารถใช้ประโยชน์ที่แสนเพลิดเพลินกับฉันได้นะ”