ตอนที่8 ณิชา เธอคิดลองดีกับฉันเหรอ

ต๭นที่8 ณิชา เธอคิดลองดีกับฉันเหรอ? ขณะที่ฉันล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า พอมองเห็นหมายเลขคุ้นตาที่หน้าจอ ก็ตกใจจนเกือบโยนโทรศัพท์ทิ้ง ยังดีที่ติณณาช่วยคว้าไว้ได้ เธอมองดูกลุ่มตัวเลข9ตัวบนหน้าจอ แป๊ปเดียวก็ถามว่า“ดนุนัย?” ฉันพยักหน้าเงียบๆ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ยังดังต่อเนื่องไม่หยุด ติณณาเห็นฉันไม่มีท่าทีจะรับสาย พูดโดยทันทีว่า“ฉันรับให้เอง”พูดจบก็กดปุ่มรับสาย พอเธอกดรับ ฉันกลัวจนคว้าโทรศัพท์กลับมา ยกขึ้นแนบหูพูดด้วยเสียงสั่นๆ“สวัสดีค่ะ” “อยู่ที่ไหน?” เสียงกระวนกระวายใจของชายหนุ่มดังมาจากปลายสายอย่างรวดเร็ว ใจของฉันสั่น มองไปที่ติณณา แล้วก่อนตอบว่า“ฉันอยู่ที่…ของเพื่อน” “ภายใน1ชั่วโมงต้องกลับมาถึงบ้าน” ดนุนัยพูดจบ ก็วางหูโดยไม่ให้โอกาสฉันได้ตอบปฏิเสธ คำพูดของเขาเหมือนพระราชโองการ ถึงแม้ว่าติณณาบอกให้ฉันไป ฉันกลับไม่กล้า แต่สุดท้ายแล้วก็ถูกเธอเปลี่ยนแผนการในใจ แถมยังกำชับฉันเรื่องพวกนี้อีกด้วย ฉันไปที่นั่นหลังจากวางสาย ยังเหลือเวลาอีก 1นาที จะครบ 1 ชั่วโมง พอกดออดประตูบ้านของดนุนัยก็ตรงเวลาพอดี เขาเปิดประตูออกมา มองนาฬิกา“เธอจงใจสินะ?” “อะไรคะ?”ฉันมองเขาด้วยแววตาที่จงใจ เขามองฉัน ด้วยท่าทีประหลาดใจอย่างไม่สามารถซ่อนไว้ได้ แต่ก็รีบหมุนตัว กลับไป ชี้ซองเอกสารบนโต๊ะ แล้วพูดว่า“เอาไปเซ็นชื่อได้แล้ว” “นี่คืออะไรคะ?”ฉันพูดไปพลางเดินไปรับมา แล้วเทเอกสารข้างในออกมา บัตรเครดิตใบหนึ่งหล่นออกมาด้วย ข้างในคือสัญญา พูดให้ถูก มันคือสัญญาการเลี้ยงดู ฉันอึดอัดใจ ไม่รอจนฉันพูดจบ ชายหนุ่มชิงพูดอธิบายก่อน“เป็นผู้หญิงของฉันเป็นเวลา1ปี ฉันให้ 50,000 เหรียญต่อเดือน และยังมีบัตรเครดิตที่มีวงเงิน 50,000 แต่ถอนเงินไม่ได้” “ฉันไม่ทำค่ะ” เขายังพูดไม่จบฉันก็ขัดจังหวะ เอาสัญญาไปวางบนโต๊ะกาแฟ มองเห็นสีหน้าดนุนัยไม่สบอารมณ์ จึงพยายามลองใช้อารมณ์และใช้น้ำเสียงพูดดีๆว่า“ขอโทษด้วยค่ะ วันนั้นฉันดื่มมากไป เลยพูดจาเหลวไหล” วันนั้นฉันดื่มมากไป พอสร่างเมาแล้ว ฉันก็ยากที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้จริงๆ ในที่สุด ฉันที่เติบโตในบ้านเด็กกำพร้ามา19ปี ได้รับความช่วยเหลือจากคนใจดีมากมาย ท้ายที่สุดก็เป็นได้แค่หญิงร่ำรวยจากการเป็นชู้… “ไม่เซ็นก็ตามใจ พรุ่งนี้ฉันจะไปจดทะเบียนสมรสกับจิณณาแล้ว และจะจัดงานแต่งงานครั้งใหม่ที่ดีกว่าเดิมด้วย” ดนุนัยเดินมาถึงด้านข้างของฉัน นั่งลงบนโซฟาแล้วไขว่ห้าง สงบเยือกเย็น ตีงูต้องตีให้ถูกจุดตาย คำพูดของเขา ทำให้ฉันตายแล้วจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ ความปรารถนาของบ้านจันทร์ก็ได้รับการเติมเต็มโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ดนุนัยเป็นคนแบบนั้น พอถึงเวลา เขาต้องมีวิธีทำให้ฉันคายหุ้น 4% ออกมาแน่ๆ… เป็นศัตรูกับเขา ฉันกลัวว่าแม้แต่กระดูกก็จะไม่เหลือ ฉันยืนอยู่ที่เดิม ความคิดเป็นหมื่นพัน ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็รู้ดี คิดจะทำให้บ้านจันทร์ไม่เป็นสุข มีเพียงแค่ทำตามวิถีของดนุนัยเท่านั้น “คิดได้หรือยัง?” ได้ยินดนุนัยเร่ง ฉันไม่พูดอะไรเลย ย่อตัวนั่งลง หยิบปากกาขึ้นมา แล้วพลิกไปหน้าสุดท้ายของสัญญาโดยตรง ตอนที่เตรียมเซ็นชื่อของตัวเองลงไปกลับเห็นข้อบังคับข้อหนึ่ง เนื้อหาคือ ฉันไม่สามารถทำตัวสนิทสนมกับชายอื่นได้ ในเวลาเดียวกันฉันไม่สามารถถามเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงคนอื่น ฉันเข้าใจได้ทันที นี่คือหลุมพรางที่ดนุนัยมอบให้ฉัน ทำให้ฉันตกอยู่ในฐานะต่ำต้อย เงยหน้าขึ้นมาไม่ได้ตลอดไป “โอเคไหม” ฉันเงียบงันไม่เปล่งเสียงใด เดิมคิดจะเซ็นชื่อจิณณา แต่เมื่อฉันเพิ่งจะเซ็นไปได้2คำ ตอนที่คำว่า“ณา”ยังเขียนไม่เสร็จ ฉับ พลันมีคนดึงปากกาไป ทันทีทันใด เหนือศรีษะของฉันดนุนัยเตือนอย่างเย็นเยียบ“ณิชา เธอคิดลองดีกับฉันเหรอ?”