ตอนที่9 มีคนตาย

ต๭นที่9 มีคนตาย “นี่ก็ลองดีกับฉันสินะคะ”ฉันเอาสัญญาตรงหน้าขึ้นมาดู แล้วลุกขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ชี้ไปที่ข้อบังคับ พูดจบก็โยนสัญญาไปบนตักของดนุนัย แล้วหมุนตัวเดินออกไป แม้แต่จะหันไปก็ไม่กล้า ฉันกลัวที่จะเดินช้าไปแม้เพียงวินาที ฉันเสแสร้งต่อไปไม่ไหว ฉันสามารถเอาความอึดอัดใจของตัวเองออกมากองตรงหน้าเขาได้เลย ฉันเดินไปถึงประตูเล็กของสวนหย่อม มองไปที่ประตูสวยงามและล้ำค่าที่อยู่ด้านหลัง คิดถึงความคิดไร้เดียงสาของตัวเองก่อนหน้านี้ ช่างน่าเศร้าและไร้สาระจริงๆ ดนุนัย ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด จะมานอนกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร เกิดอารมณ์ด้วยได้หรือ? ถึงแม้ว่าฉันจะมีหน้าตาเหมือนคนที่เขารักก็ตามเถอะ --------------------------- ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านของติณณา เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ฉันจบการออกแบบภายในจากมหาวิทยาลัย ช่วงเทอมสุดท้ายฉันได้ฝึกงานที่องค์กรที่ดี เรียนจบก็ได้ร่วมเป็นสมาชิกเลย แต่ เพราะว่าบ้านจันทร์พูดว่า ทุกคนของบ้านสุทรรศน์รังสสีไม่ต้องการให้ลูกสะใภ้ปรากฏตัวไปทั่วในที่สาธารณะ ฉันเลยโง่ลาออกจากงาน แต่ตอนนี้ฉันกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งแล้ว ยังดี ทันทีที่บริษัทที่ฉันเคยฝึกงานรับทราบเกี่ยวกับสถานการณ์ของฉัน ก็รีบตอบตกลงรับฉันกลับไปทำงาน เงินเดือนไม่เปลี่ยนแปลง ในสายงานของฉัน มักต้องไปสถานที่ก่อสร้าง การทำงานล่วงเวลาก็เป็นเรื่องปกติ ยิ่งวันสุดสัปดาห์ยิ่งไม่รู้จักเลย หนึ่งวันหลังจากสุดสัปดาห์ ฉันทำงานล่วงเวลาจนถึง5ทุ่ม คิดไว้ว่ามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ห้อง หลังจากกินเสร็จสักพักก็จะเข้านอน บ้านของติณณาเป็นตึกเก่า โคมไฟทางเดินในตึกก็เสีย ฉันฝ่าความมืดขึ้นไปชั้นบน กลับเห็นปากประตูมีแสงไฟจากโทรศัพท์ ปฏิกิริยาแรกฉันคิดว่าเป็นติณณาลืมกุญแจ อดไม่ได้ที่จะพูดเยาะเย้ยว่า”พี่ติณ ฉันอยู่กับพี่มาครึ่งเดือนแล้วนะคะ นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ลืมกุญแจ ฉันประหลาดใจนะเนี่ย” เพิ่งจะพูดจบ ถึงค้นพบว่า ความสูงนี้ไม่ใช่ ยังไม่ได้มองอย่างละเอียด คนๆนั้นเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วเอ่ยว่า“ณิชา นังคนสารเลว แกไปพูดอะไรดนุนัย!” ฉันเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง แท้ที่จริงแล้วคือจิณณา “พูดอะไรคะ?”ฉันหิวจนแทบจะทนไม่ไหว ตอนนั้นฉันนึกไม่ออกว่าตัวเองพูดอะไรไป “แกไม่ได้พูดเหรอว่าไม่เคยมีการตรวจสอบชีวิตของฉัน? มีคนบอกฉันว่า เขากำลังเช็คเรื่องในอดีตของฉัน!”หล่อนพูดพลางเดินมาตรงหน้าฉัน สิ่งนี้ได้เตือนความจำฉัน ฉันเพิ่งจะนึกขึ้นได้วันนั้นที่ฉันเมา ฉันรู้แล้ว ฉันบอกเรื่องของจิณณากับดนุนัย ตอนแรกดนุนัยทำท่าไม่เชื่อคำพูดของฉัน เบื้องหลังกลับไปตรวจสอบหล่อนจริงๆ ได้รู้ถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของฉันเปลี่ยนเป็นดีขึ้นมา“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉัน? ท้ายที่สุดแล้วยังไงเสียภรรยาของผู้สืบทอดกิจการบ้านสุทรรศน์รังสสีก็ต้องมีการตรวจสอบอยู่แล้วนี่คะ แล้วนี่มีปัญหาอะไรคะ?” ทางเดินมืดมาก ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของจิณณา หล่อนเงียบไปหลายวินาที ฉันคิดว่าเธอยอมแพ้แล้ว เลยพูดว่า“ไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปนะคะ” ทว่า เมื่อฉันเตรียมจะเดินจากไป หล่อนคว้าแขนฉันไว้ ทำเสียงหัวเราะประหลาดๆแล้วพูดว่า“ณิชา แกคิดว่าแกทำแบบนี้แล้ว แกจะได้เลื่อนขั้นขึ้นมาได้สินะ ฉันจะบอกแกไว้นะฝันไปเถอะ!” จากนั้นปล่อยแขนฉันทันที แล้วเดินย้อนกลับไป2ก้าว ตะโกนดังลั่น“อย่านะ!อย่านะ! อ๊า ช่วยด้วย!” ทันใดนั้นทางเดินที่มืดมิด มีเสียงดังสนั่น นั่นเป็นเสียงของคนตกบันได! ต่อมา มีแต่ความเงียบงัน ฉันตกตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่า จิณณา จะลงมือกับตัวเองอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้ หล่อนกลิ้งตกลงไปจนถึงชั้น3 เป็นเพราะมีเสียงดัง คุณผู้ชายที่ชั้น 3 จึงเปิดประตูออกมาดู โดยคุณนายของเขาหลบอยู่ด้านหลัง แสงไฟในบ้านสว่างออกมา จึงสามารถมองเห็นจิณณาที่นอนนิ่งบนพื้น ไม่ขยับ “อ้า นี่มันคนตาย?!”คุณนายเห็นเข้า ตะโกนโหวกเหวก แม้ว่าฉันจะโกรธ แต่ก็ไม่กล้าโอ้เอ้ กดหมายเลข1699