ตอนที่16 ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย!

ต๭นที่16 ตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย! ฉันตกใจกลัวมากรีบไปดึงติณณาออกมา จากนั้นหันไปขอโทษดนุนัย“ขอโทษด้วยนะคะ เพื่อนฉันเมามากน่ะค่ะ” ฉันเองก็ไม่รู้ว่า ฉันผิดอะไร ติณณาที่ดื่มมาหนักมาก ดึงฉันไว้ แล้วตะโกนว่า“ณิชา เธอมีศักดิ์ศรีบ้างได้ไหม ไม่ว่าจะพูดยังไงตอนนี้เขาเป็นสามีของเธอนะ มีทะเบียนด้วย!” ดนุนัยไม่ตอบอะไรพวกเรา เดินตรงต่อไปที่รถ ในเวลานี้เอง จิณณาที่อยู่ในอ้อมกอดก็สลัดออกมา ยืนนิ่งบนพื้น พูดด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาว่า“ณิชา ขอโทษนะ ฉัน ฉันจะไปเอง” เธอพูดว่าจะไปเรียกรถที่ถนนเองคนเดียว “ถ้าจะไป ไม่ใช่คุณที่ต้องไป”ดนุนัยพูดแล้วดึงเธอกลับมาในอ้อมแขน ติณณาด่าว่า“จิณณา เธออย่ามาแสดงละครอีกเลย ใครก็รู้ว่าเธอมันคือกระหรี่แอ๊บใส! ก่อนหน้านี้ที่ณิชาต้องทำงาน ลับหลังเธอทำสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้มากมาย คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันรู้นะว่าเธอเป็นคนยังไง!” “ช่างเถอะค่ะ พี่ติณ”ฉันดึงแขนติณณาคิดจะไปแล้ว ติณณากลับด่าทอจิณณาอย่างเกรี้ยวกราด“อย่าอ่อนแอสิ! เธอไม่เห็นเหรอว่านังกระหรี่แอ๊บใสจิณณาคนนี้กำลังชักนำสามีเธอ ถ้าตอนนี้เธอยอมให้พวกเขาไป พวกเขาต้องไปขึ้นเตียงด้วยกันแน่ๆ!” เสียงเธอตกลง เมื่อดนุนัยก้าวเข้าไปตรงหน้า2ก้าว คว้าคอของติณณาด้วยมือเดียว แล้วผลักเธอ เขากัดฟันกรอด แล้วเตือนอย่างใช้ความอดทนว่า“หุบปาก! มันจะคุกคามกันมากไปแล้ว! ถึงเป็นผู้หญิงฉันก็ตีเหมือนกันนะ!” “ดนุนัย คุณมีอะไรก็มาที่ฉันเถอะ”ฉันรีบเข้าไปจับติณณาไว้อย่างรวดเร็ว กลัวว่าดนุนัยจะคิดแค้นเธอ จิณณารีบดึงมือดนุนัยไว้อย่างรวดเร็ว แล้วส่ายหน้า“ดนุนัยคะ ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่ดีเอง ฉันอารมณ์ไม่ดี ดื่มไปเยอะ แล้วยังมารบกวนคุณ” ขณะที่พูดดวงตาก็เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ “รีบมาเอาผู้หญิง2คนนี้ออกไปซะ” เมื่อฉันดึงติณณาออกมา คนขับรถของดนุนัยก็พาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนของบาร์มาด้วย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนตรงเข้ามาดึงฉันกับติณณาไว้ จากนั้นคนขับรถวิ่งไปที่ด้านข้างประตูหลังรถเพื่อเปิดประตูให้เขา ดนุนัยพาจิณณาขึ้นรถไป ติณณายังคงเกี้ยวกราด จะด่าหล่อนต่อ แต่ถูกฉันหยุดไว้“ช่างมัน ช่างมัน” ฉันรู้ว่า ไม่ว่าฉันกับติณณาจะพูดอะไร ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้ ทันทีที่รถออกตัวไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ถอนตัวออกไป ติณณาดีดนิ้วใส่หน้าผากฉัน ตำหนิฉันด้วยท่าที่จริงจังเพราะหวังดี“ณิชา ทำไมเธอขี้ขลาดแบบนี้นะ! เธอจะปล่อยให้พวกเขาไปแบบนี้เหรอ?!” ฉันจ้องดูเธอแล้วยิ้มอย่างขมขื่น“ไปกันเถอะค่ะ” ที่จริง ฉันกลัวว่าดนุนัยจะโกรธเคืองติณณา พวกเราล้วนออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ ไม่ว่าเธอจะบอกฉันอย่างไร ฉันล้วนแต่ยิ้มรับทั้งหมดอยู่อย่างนั้น ไม่ง่ายเลยที่จะลากเธอกลับมาถึงบ้านได้ ติณณาดื่มไปมาก อาบน้ำล้างหน้าแล้วหลับทันที แต่ฉันยืนอยู่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอก วันนี้สภาพอากาศดีมาก ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันหมุนตัวไปดู มองเห็นเบอร์โทรศัพท์ของดนุนัยที่หน้าจอ! ใจของฉันบีบรัดแน่น ดวงตาจ้องมองที่โทรศัพท์ ลังเลอยู่สามครั้ง สุดท้ายก็กดรับและยกขึ้นมาเมื่อเสียงเรียกเข้าใกล้จะสิ้นสุดลง “สวัสดีค่ะ”ฉันพูดสวัสดี ที่กลางฝ่ามือของฉันมีเหงื่ออซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว โทรศัพท์ที่ปลายสายไม่มีคนพูดอะไร แต่ว่ามีเสียงแปลกๆ… ฉันเอาโทรศัพท์แนบที่หู ตั้งใจฟัง ที่ฉันได้ยินกลับเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งครวญคราง… “อ้า…เร็วเกินไป เร็วเกินไปค่ะ ที่รัก...” “ให้ฉัน พวกเราอยู่ด้วยกันนะคะ…” เสียงออดอ้อนนั้นยังคงดังออกมาจากปลายสายของโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง ที่มาพร้อมกันนั้น คือเสียงหอบแฮ่กอันคลุมเครือของชายหนุ่ม และคำรามทุ้มต่ำอย่างอ่อนแรง หัวใจของฉันราวกับถูกจับเอาไว้ด้วยมือจำนวนนับไม่ถ้วน แม้แต่จะหายใจยังยากลำบาก ดนุนัย ทำไมคุณต้องทรมานฉันด้วย? ฉันวางสายโทรศัพท์ แล้วทรุดเข่านั่งลงอยู่ที่มุมห้อง บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าร้องไห้ พวกเขามันไม่คู่ควร