ตอนที่22 ได้พบเขาอีกครั้ง

ต๭นที่22 ได้พบเขาอีกครั้ง แต่เพราะที่นี่คือแผนกนารีเวช รอบๆล้วนแล้วแต่เป็นผู้หญิง ได้ยินเช่นนี้ สายตาของทุกคนล้วนมองมา ทุกคนเห็นติณณาที่กำลังตะโกนยืนปกป้องฉันไว้ จึงรู้ได้ทันทีว่าจิณณาคือเมียน้อยคนนั้น ผู้คนโดยรอบต่างชี้นิ้วไปที่จิณณา หล่อนมีเสียหน้าเป็นอย่างมาก รีบผลุนผลันออกไปชนิดหายใจแทบไม่ทัน ฉากที่สับสนวุ่นวายนี้ได้จบลง ฉันและติณณาไม่ได้ตอบคำถามอะไร และออกไปหาร้านกาแฟเพื่อนั่งพักกัน “มอคค่าหนึ่งแก้วค่ะ” “ไม่ได้นะ!” ฉันเพิ่งจะเอ่ยและชี้ไปที่สิ่งที่ต้องการ แต่กลับถูกหยุดโดยติณณา เธอไม่เพียงแต่ไม่ยอมให้ฉันดื่มกาแฟ แต่ยังไม่ยอมให้ฉันดื่มเครื่องดื่มเย็นๆอีกด้วย ท้ายที่สุด ฉันที่กำลังโกรธ เพราะสายตาตำหนิของพนักงานจึงสั่งน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว รอจนน้ำเปล่ามาเสิร์ฟ เมื่อฉันดื่มไปได้หนึ่งอึก ติณณาก็ถามฉันว่า“เธอคิดจะทำอย่างไรกับเด็กคนนี้?” เดิมทีฉันคิดว่าตัวเองจะสามารถพูดได้อย่างเด็ดขาดว่า“จะทำแท้ง” แต่พอคำพูดมาถึงริมฝีปาก ฉันก็ลังเลที่จะพูดเสียแล้ว ฉันมองดูคลื่นของน้ำตรงหน้า แล้วพูดว่า“การแต่งงานครั้งนี้ ถ้าต้องใช้ลูกมาประคับประคองไว้ มันน่าเศร้าเกินไปนะ”ฉันชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า“โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรักลูกของเราหรือเปล่า” ฉันก้มหน้าอย่างไม่สบายใจและรู้สึกกดดัน ติณณามองฉัน แล้วพูดว่า “โธ่เอ๊ย งั้นเธอก็คลอดเด็กออกมา เลี้ยงไม่ไหวฉันจะช่วยเองไม่เห็นเป็นไร ผู้ชายฉันไม่เลี้ยง แต่เลี้ยงเด็กได้นะ” “ถ้าพูดแล้ว หากฉันคลอดออกมา เธออย่าบิดพลิ้วนะ” “ไม่หรอกน่า คลอดเขาเถอะนะ” คำพูดของฉันกับติณณา แท้ที่จริงทั้งหมดทั้งมวลคือการพูดหยอกล้อกันเท่านั้นเอง อย่างไรก็ตามเด็กย่อมต้องการพ่อ ฉันแพ้ท้องอย่างรุนแรง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งได้ยินมาว่าช่วง 3 เดือนแรกเด็กยังฝังตัวไม่แน่น ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกเสียใจ เพราะเดือนหน้าฉันจะกระดิกตัวไม่ได้เลย เรื่องของเรื่องก็คือฉันได้รับมอบหมายงานถึง 6 โปรเจกต์ ไม่มีทางเลือก ฉันทำได้แค่ไปหา ธนิน ซึ่งเป็นหัวหน้าแผนกออกแบบถามเขาว่าสามารถมอบงานให้กับคนอื่นได้หรือไม่ ผลคือ เมื่อฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการร้องขอจบ ธนินทำหน้าลำบากใจและส่ายหน้า“ณิชา ไม่ใช่ว่าผมจะกลั่นแกล้งคุณนะ แต่ไม่นานมานี้ บริษัทมีการเปลี่ยนผู้จัดการ เพื่อให้ทุกคนได้แสดงประสิทธิภาพในการทำงาน ต่างก็ได้รับมอบหมายงานกันไปไม่น้อย” บริษัทเปลี่ยนผู้จัดการนั้นฉันรู้ ผู้จัดการคนนี้ได้รับการว่าจ้างมาจากผู้จัดการคนเก่าในราคาสูง แต่เพราะระยะหลังมานี้ฉันทำงานยุ่งมาก แถมยังมีเรื่องยุ่งอื่นๆเพิ่มเข้ามาอีก ฉันจึงไม่เคยได้พบกับประธานนเลย ฉันเองไม่อยากให้ธนินเกิดความลำบากใจ จึงกลับไปทำงานตามตำแหน่งหน้าที่ของตัวเอง ทำงานไปเงียบๆ งานมีมากเหลือเกิน ฉันทำได้เพียงแค่ทำงานล่วงเวลาเพิ่มมากขึ้น และไม่รู้ว่าต้องทำถึงกี่โมง ตอนนี้ฉันง่วงนอนมากจริงๆ จึงนอนคว่ำงีบหลับบนโต๊ะสักพัก… ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ พอรู้สึกได้ว่ามีคนมาตบเบาๆที่ไหล่ ฉันสะดุ้งตื่น โดยจิตใต้สำนึกพูดออกมาว่า“ขอโทษค่ะ ฉันจะทำงานแล้ว…” “พรืด” พอฉันพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู หันไปดู ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลัง… ดูคุ้นตา… “นภทีป์”ดวงตาง่วงงุนของฉันจำอีกฝ่ายได้แล้ว นภทีป์ เป็นเพื่อนร่วมคณะสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของฉัน เป็นอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงของคณะเรา อาจารย์พูดเรื่องความสำเร็จของเขาทุกวัน และเป็นคนที่ฉันยกย่องมากที่สุดเมื่อสมัยเรียน ตอนที่ฉันมาฝึกงานที่นี่ ก็เป็นเขาที่ช่วยแนะนำให้ ฉันมองเห็นเขาแล้วรู้สึกมีชีวิตชีวาทันที พูดอย่างยินดีว่า“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” “ฉันเองก็คิดจะถามเธอว่า ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้”นภทีป์ยกมือขึ้น ช่วยจัดการกับผมที่ติดแก้ม รอยยิ้มนั้นอ่อนโยนและสวยงาม ในตอนนั้นฉันเกิดอายขึ้นมา เอาผมไปทัดหลังหูแล้วพูดว่า“งานยังไม่เสร็จเลยต้องทำงานล่วงเวลา” “มา ลุกขึ้นเถอะ” นภทีป์ตบไหล่ฉันเบาๆ ฉันลุกขึ้น เขานั่งลงในตำแหน่งของฉัน ตรวจสอบการสร้างภาพแบบจำลอง (ภาพเร็นเดอร์) ของฉัน แล้วถามฉันถึงความต้องการของลูกค้า หลังจากนั้นใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง ภาพงาน 3D ในมือฉันก็เสร็จเรียบร้อย และรายละเอียดยังสมบูรณ์แบบอีกด้วย มองดูคนที่อยู่ข้างๆแล้ว ฉันรู้สึกชื่นชมจนอยากจะก้มกราบเลยทีเดียว เมื่องานทุกอย่างเสร็จสิ้น นภทีป์ปิดคอมพิวเตอร์ ลุกขึ้นยืดเอว แล้วพูดกับฉันว่า “ไป ส่งเธอกลับบ้านกัน”