ตอนที่23 สัญญาการแต่งงานเขียนไว้ว่ายังไง

ต๭นที่23 สัญญาการแต่งงานเขียนไว้ว่ายังไง เมื่องานทุกอย่างเสร็จสิ้น นภทีป์ปิดคอมพิวเตอร์ ลุกขึ้นยืดเอว แล้วพูดกับฉันว่า“ไป ส่งเธอกลับบ้านกัน” ฉันปฏิเสธอย่างรวดเร็ว“ไม่ต้องหรอก ดึกขนาดนี้แล้ว เธอเองก็ต้องรีบกลับไปพักผ่อนไวๆนะ” ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว นภทีป์ขมวดคิ้ว“ยังไง? ใช้ประโยชน์เสร็จแล้ว ก็จะถีบหัวส่งเลยงั้นเหรอ?” โดนเขาพูดขนาดนี้ ฉันเกิดความละอายใจทำได้แค่ตอบรับเขา เมื่อฉันลงมาจากอาคาร เขาชี้ไปที่รถสปอร์ตสีน้ำเงินและรถจักรยาน แล้วถามฉันว่า“อยากนั่งคันไหน?” ฉันชี้ไปที่รถจักรยาน นภทีป์ยกมุมปากขึ้น พูดยิ้มๆว่า“ ฉันรู้ว่าเธอจะเลือกคันนี้” พูดแล้วก็ขึ้นขี่รถจักรยาน ฉันนั่งอย่างเรียบร้อยที่เบาะหลัง ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าถ้ารู้สึกว่ารถขี่เร็วให้จับเอวเขาไว้ แต่ฉันก็ปฏิเสธ ในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย นภทีป์เป็นเทพบุตรในใจของสาวๆมากมายๆ ตำแหน่งเบาะหลังของ จักรยานเขาคือความฝันของใครหลายๆคน ค่ำคืนของฤดูร้อน ลมเย็นค่อยๆพัดมาฉันนั่งเบาะหลังจักรยาน มองดูทิวทัศน์ข้างทาง และตกอยู่ในภวังค์ ทั้งหมดนี้ราวกับได้ย้อนกลับไปสมัยเรียน จนกระทั่งมาถึงด้านล่างตึกของติณณา เขามองดูอาคารที่ชำรุดทรุดโทรม อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เธออยู่ที่นี่เหรอ?” “อืม ย้ายออกจากบ้านมาแล้ว มาอยู่กับเพื่อนน่ะ”ฉันอธิบายเพิ่มเติมอีกประโยค นภทีป์ได้ฟังและพยักหน้า ไม่พูดอะไรมาก จนเขาไปแล้ว ฉันถึงจะรู้สึกตัวว่า ทำไมนภทีป์ถึงมาอยู่ที่บริษัทของเรา เขามาทำงานใหม่งั้นเหรอ? ฉันคิดไปพลาง เดินเข้าไปในตึกพลาง เพียงแค่ก้าวเข้าไปในโถงทางเดินตึก ก็ถูกฝ่ามือใหญ่คว้าเอาไว้ และวินาทีต่อมาถูกดันชิดติดผนังทั้งตัว! ทันทีทันใดนั้น มีเสียงดังก้องในหู“ณิชา เธอลืมไปแล้วหรือไง ว่าในสัญญาการแต่งงานเขียนไว้ว่ายังไง?” ทางเดินตึกไม่มีโคมไฟ แต่ฉันก็รู้ว่านี่คือเสียงของดนุนัย “จำได้อยู่แล้วค่ะ” ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมดนุนัยถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอะไรผิด “จำได้? ดึกดื่นค่อนคืนกลับบ้านกับผู้ชายอื่น? เธอจำได้แบบนี้งั้นเหรอ?”ใบหน้าของดนุนัยอยู่ ใกล้ฉันมาก กลิ่นแอลกอฮอลคละคลุ้งและพ่นบนใบหน้าฉัน แทบจะทำให้ฉันเมาตามเขาขึ้นมาหน่อยๆ ฉันเงยหน้าขึ้น เผชิญหน้ากับดวงตาของชายหนุ่ม“ดนุนัย ตั้งแต่เริ่มแรกของการแต่งงานจนมาถึงตอนนี้ ฉันมีคุณค่าในตัวเอง ไม่ได้ทำเรื่องน่าละอายต่อใจของฉัน คุณจะไม่เชื่อก็ช่าง!” ฉันพูดจบก็ก้มหัวลง แล้วมุดผ่านช่องว่างใต้แขนของชายหนุ่ม ขึ้นไปบนตึก ที่มุมห้อง ฉันหันไปมอง แสงจันทร์อันเย็นเยียบปกคลุมร่างชายหนุ่ม และในขณะนั้น เงาของชายหนุ่มช่างดูหงอยเหงาเหลือเกิน ___________________________________ เช้าวันรุ่งขึ้นพอฉันไปถึงบริษัท ธนินเรียกฉันไปพบ เขาบอกฉันว่า ผู้จัดการคนใหม่เข้าใจถึงสถานการณ์ของฉัน ตัดสินใจจัดหอพักของบริษัทให้กับฉัน “ให้ฉันเหรอคะ?”ฉันแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง เท่าที่ฉันรู้ หอพักของบริษัทจัดไว้ให้สำหรับฝ่ายบริหารเท่านั้น จะเป็นไปได้อย่างไรที่พนักงานใหม่เข้ามาร่วมงานเพียงปีเดียวจะได้สิทธิ์นี้ “ใช่แล้วล่ะ ผู้จัดการนภที่มาใหม่สั่งเป็นพิเศษเลย”ธนินพูดและหยิบกุญแจออกมา“บ้านพักนี้อยู่ในเขตชุมชนด้านหลังบริษัท เดินไปไม่ถึง 5 นาที ก็ถึงแล้ว” “ผู้จัดการนภ” พอได้ยินชื่อนี้ ในสมองฉันก็ปรากฏภาพคนๆหนึ่งขึ้นมา ธนินยังต้องทำเรื่องอื่นๆอีก จึงให้ฉันอกมาจากห้อง ฉันกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง คิดไปคิดมา รู้สึกได้ว่า ผู้จัดการนภ จะต้องเป็น นภทีป์ ในตอนเที่ยงฉันไปกินข้าวที่โรงอาหาร เพิ่งหาที่นั่งได้หลังจากได้รับอาหาร ที่ตรงปากประตูทางเข้าอันแสนวุ่นวาย ฉันเห็นนภทีป์เพิ่งมาซื้ออาหาร ตลอดทางเดิน มีพนักงานเชิญให้เขาร่วมนั่งทานข้าวด้วย ทว่า เขาไม่ได้หันไป และเดินตรงมาหาฉัน