ตอนที่24 ขอบคุณคุณนภมากที่ส่งภรรยาผมกลับบ้าน

ต๭นที่24ขอบคุณคุณนภมากที่ส่งภรรยาผมกลับบ้าน

ทันใดนั้นฉันเกิดความตระหนกตกใจเพราะแต่ไหนแต่ไรฉันไม่ได้เป็นจุดสนใจในบริษัทมาโดยตลอดถ้าหากเขามานั่งกับฉันฉันจะไม่กลายเป็นศัตรูกับสาธารณะเหรอ?

สุดท้ายแล้วในขณะที่ฉันกังวลใจนภทีป์หมุนตัวมานั่งข้างๆฉัน

และแสดงรอยยิ้มว่า“เข้าใจคุณ”

หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่น

ฉันพักในช่วงบ่ายในวันนี้ฉันไม่ต้องทำงานงานล่วงเวลาแต่ว่ามีนัดพบลูกค้าตอน5โมงเย็น

“จะไปพบลูกค้าใช่ไหม?ไปกันฉันไปทางเดียวกันจะได้ไปส่งเธอ”

อันที่จริงฉันรู้ว่าเขาโกหกแต่ฉันยังขึ้นไปนั่งบนรถ

หลังจากขึ้นรถฉันก็กล่าวต่อว่าเขาทันที”เธอมารับตำแหน่งเป็นผู้จัดการบริษัทที่นี่ทำไมไม่บอกฉันแต่แรก?”

“บอกแล้วเธอจะทำอะไร?”นภทีป์ขับรถสายตามองไปข้างหน้ามุมปากของเขากลับพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม“ไม่ว่าฉันจะอยู่ในสถานะไหนเธอก็คือรุ่นน้องสมัยเรียนของฉันเหมือนเดิม”

คำพูดของเขาอบอุ่นไม่มีระยะห่างใดๆ

แล้วก็มาถึงเขตเมืองที่ฉันนัดพบลูกค้าไว้อย่างรวดเร็วฉันหันไปขอบคุณแล้วลงจากรถเมื่อเห็นรถขับออกไปฉันเดินเข้าในพื้นที่นั้น

ในมือของฉันคือโปรเจกต์ตกแต่งห้องจัดเลี้ยงงานแต่งงานเจ้าของงานคือวีวี่ดาราสาวที่ไม่เป็นที่รู้จักมากนักคำขอนั้นสุดๆไปเลยซ้ำยังเป็นคนชอบแอ็คท่าและที่สำคัญกว่านั้นในห้องจัดงานแต่งยังมีจิตนาการที่ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้มากมาย

ฉันใช้เวลา3ชั่วโมงกว่าถึงจะจบการพูดคุยที่กระตุ้นหัวใจอย่างรุนแรงลงได้

เมื่อฉันออกจากเขตเมืองก็เห็นรถของนภทีป์ยังคงจอดอยู่ที่เดิมที่ฉันลงจากรถชายหนุ่มยืนอยู่ข้างรถโดยยืนพิงประตูรถในมือถือแทบเลตเครื่องหนึ่งกำลังขีดๆเขียนๆวาดรูป

ฉันรีบวิ่งไปหาและถามว่า“เธอไม่ได้รออยู่ที่นี่ตลอดเวลาใช่ไหม?”

ฉันแอบมองดูภาพการออกแบบบนแท็บเล็ตภาพวาดเสร็จไปมากกว่าครึ่งแล้วได้ถึงระดับนี้ถ้าคิดว่าเป็นเขาทำก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยชั่วโมงครึ่งขึ้นไป

แต่ว่านภทีป์เก็บแท็บเล็ตลงแล้วหัวเราะพลางพูดว่า“ไม่ใช่เสียหน่อยฉันเองเพิ่งจะไปที่ไซต์งานก่อสร้างแล้วกลับมารอเธออยู่ที่นี่”

“โกหก”ฉันใช้น้ำเสียงล้อเล่นเพื่อให้เขาเปิดเผย

นภทีป์ไม่พูดอะไรเพียงแค่ช่วยเปิดประตูรถให้ฉันเมื่อฉันขึ้นรถไปแล้ว“เพราะมารอเธอได้สักพักแล้วดังนั้นไปเป็นเพื่อนฉันกินข้าวนะ”

ฉันเองก็ไม่ได้กินข้าวเลยจึงเริ่มหิวแล้วพอเขาพูดขึ้นมาถึงแม้ว่าฉันจะลังเลแต่เมื่อคิดว่าเขามารอฉันนานมากจึงตอบตกลง

เพราะว่าตอนนี้เป็นเวลา2ทุ่มกว่าร้านอาหารหลายร้านจึงปิดแล้ว

เขาพาฉันไปร้านอาหารญี่ปุ่น

เมื่ออาหารที่เราสั่งมาเสิร์ฟตามปกติแล้วฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรซูชิและปลาดิบแต่เมื่อได้กลิ่นปลาดิบทันใดนั้นรู้สึกมวนท้องในกระเพราะอาหาร

ฉันรีบไปที่ห้องน้ำพอได้อาเจียนออกมาจึงรู้สึกสบายขึ้นมานิดหน่อย

เมื่อฉันกลับมานั่งที่โต๊ะนภทีป์มองฉันอย่างกังวลใจเขาถามฉัน“เธอเป็นยังไงบ้าง?ไม่สบายตรงไหน?”

ฉันแตะท้องของฉันลังเลอยู่พักหนึ่งแต่ยังพูดว่า“ไม่มีอะไรแค่ไม่ค่อยสบายท้องน่ะ”

นภทีป์เชื่อฉันเขาคิดว่าเพราะฉันทำงานล่วงเวลาเป็นเวลานานและทานอาหารไม่สม่ำเสมอ

บนโต๊ะอาหารเขาพูดคุยกับฉันว่าร่างกายคือต้นทุนที่สามารถโดนล้มล้างได้อย่าพยายามรอจนเกิดเรื่อง

ฉันตอบรับเขาทีละเรื่อง

หลังจากทานข้าวเสร็จฉันเอากุญแจคืนให้นภทีป์แล้วพูดว่า“ฉันเป็นแค่พนักงานออกแบบตัวเล็กๆพักที่หอพักของบริษัทจะต้องสร้างความไม่พอใจแก่ทุกคนแน่นอน”

เขาไม่ฝืนใจฉันเพียงแค่รับกุญแจคืนและพูดอีกประโยคว่า“ในอนาคตถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือจำไว้นะว่าให้มาหาฉันไม่ต้องไปที่ไหนนะ”

แล้วนภทีป์ก็มาส่งฉันที่บ้านของติณณา

ตอนที่จะกล่าวลานั้นก็มียินเสียงคนพูดดังขึ้นจากด้านหลังว่า“ขอบคุณคุณนภมากที่ส่งภรรยาผมกลับบ้าน”

ฉันหันกลับไปมองและเห็นดนุนัยยืนพิงกำแพงแสงของบุหรี่นั้นวูบวาบท่ามกลางความมืด